σταμάτα πια...

Σταμάτα πια ξερόλα, ο κόσμος είναι τόσο απέραντα μεγάλος, που όσα κι αν πιστεύεις πως γνωρίζεις, είναι μονάχα μια σταγόνα μπροστά στον ωκεανό της γνώσης...
Σταμάτα πια ψεύτη, που ακόμα πιστεύεις πως μπορείς να ξεγελάσεις, να αντλήσεις ικανοποίηση από το ψέμα και την δήθεν υπεροχή που νιώθεις απέναντι στους άλλους...
Σταμάτα πια φοβισμένη μου σκέψη, άσε επιτέλους τη δύναμη να ξεπροβάλει ξανά, τσάκισε τα δέντρα που κρύβουν την ανατολή σου, γκρέμισε τα κάστρα που σε κρατούν φυλακισμένη...
Σταμάτα πια ρομαντική μου θάλασσα να με καλείς κοντά σου, άσχημο πολύ είναι να με φωνάζεις ενώ ξέρεις,,, πως πλέον δεν έχω καράβι για να χτενίσω ξανά τα χρυσαφένια σου μαλλιά....

Χρόνια πολλά!!!

Καλημέρα σε όλους...Καλό χειμώνα και καλές γιορτές να έχουμε!
Εύχομαι το δώρο όλων μας για φέτος να είναι υγεία, καθαρό μυαλό και πολύ πολύ αγάπη!
Πολλά χαμόγελα θέλω στα πρόσωπα όλων σας, ας παιδιαρίσουμε και λίγο...δεν κάνει κακό και αν μπορούμε...ας νοιώσουμε και πάλι για λίγο παιδιά... Ευτυχισμένα παιδιά εννοώ, όχι από εκείνα που πεινάνε στο δρόμο...(οχι οχι δεν θα σας μαυρίσω σήμερα την ψυχή υπόσχομαι)...
Καλά Χριστούγεννα!!!

ΣΚέψη...

Πόσο πολύ αγάπησα του ταξιδιού την αύρα, όταν με κοίταζες εσύ με το λευκό φουστάνι,
την ώρα που έφευγα μακριά χωρίς αέρα, τότε που μόνη έκλαιγες στο μακρινό λιμάνι.
--
Και σήμερα δες με ξανά στην ξέρα επάνω, το παρελθόν μου να κοιτώ και να γελάω μόνος,
μία ουλή στο δέρμα μου με τον καιρό πονάει, μα είναι πολύ γλυκός λυτρωτικός ο πόνος.
--
Λάθη πολλά κι αν έκανα δεν μετανιώνω, μονάχα έτσι ο άνθρωπος καλύτερος θα γίνει,
το σπέρμα της φωτιάς κοίταξε! άνθισε ξανά, ανάσα απ τα χείλη μου πάλι ο κόσμος πίνει.
--
Πέρασε πάλι ο καιρός, ρυτίδες με στολίζουν, τα μάτια μου κοιτούν υγρά το μέλλον τρομαγμένα,
ένας αέρας δυνατός τη σκέψη μου σκορπά, λίγο απ το φως των αστεριών φύλαξε και για μένα....

Mπορεί..!!!

Μπορεί να ανθίσει ξανά η ελπίδα και το όνειρο μέσα από τα ερείπια; Λες να είναι αρκετή η καταιγίδα που ζήσαμε και λίγο πιο πέρα να μας περιμένει το ουράνιο τόξο...; Ή όλα αυτά είναι ουτοπικά και το μόνο που μας περιμένει είναι όλο και χειρότερες μέρες;
Ακόμα και έτσι όμως να είναι τι πρέπει εμείς σαν άνθρωποι να κάνουμε; Δεν πρέπει όλοι μαζί να προσπαθήσουμε ξανά για το καλύτερο; Να παρατήσουμε τα όπλα και να σκύψουμε κι άλλο το κεφάλι υπομένοντας τη μοίρα μας είναι λύση; Δεν νομίζω.....Aς γράψουμε νέα τραγούδια, ας υψώσουμε νέα..εσωτερικά λάβαρα και ας κινήσουμε ξανά για ένα διαφορετικό πόλεμο...

Βλέμματα...

Με κοίταζες και μου έλεγες να σκέφτομαι θετικά...Να μην το βάζω κάτω...ο κόσμος έλεγες,αλλάζει όταν χαμογελάμε... Κι εγώ σε πίστεψα, προσπάθησα πολύ, άλλαξα πολλά κομμάτια μου. Όταν ήθελα να κλάψω γελούσα, όταν πονούσα χαμογελούσα, όταν με πίκραιναν έσκαγα στα γέλια.
Σε είδα πάλι χθες.... Τα μάτια σου ήταν σκοτεινά...δεν τόλμησα να ρωτήσω, δεν τόλμησα.
Με κοίταξες κατάματα για μια στιγμή.... Το φως έλειπε μέσα από το βλέμμα σου...το φως που άλλοτε με τύφλωνε...
Σήμερα...με την πλάτη μου ακουμπισμένη στον τοίχο, προσπαθώ να στηρίξω και πάλι την ψυχή μου επάνω σε κάτι σταθερό. Η πυξίδα μου τρελάθηκε, δεν ξέρω πιο δρόμο να ακολουθήσω. Πού είσαι; Πού είμαι; Τι συμβαίνει; .....ποιος θα μου πει.....;

:(

Η Ευρώπη διαλύεται, ο κόσμος υποφέρει,η, ακρίβεια μαστιγώνει την ελληνική οικογένεια την ίδια ώρα που αποφασίζονται περισσότερες μειώσεις στους μισθούς. Χάνουμε την ισορροπία μας, χάνουμε ότι χτίσαμε τόσα χρόνια. Ο λαός πληρώνει πάντα τις μαλακίες τους, οι κλέφτες μένουν έξω από τη φυλακή και ο κόσμος τρέμει από θυμό, από αγανάκτηση, από απελπισία.... Δεν ξέρω τι να κάνω, δεν ξέρω καν πως να το παίξω ψευτό αισιόδοξος πια... Η οργή σαν λάβα καίει την ψυχή μου και η αγανάκτηση φωνάζει σαν παιδί παγιδευμένο στο σκοτεινό πηγάδι του κόσμου....
Έκρηξη.....φοβάμαι την έκρηξη......Την κοινωνική και την προσωπική έκρηξη...... Καληνύχτα Ελλάδα... απόλαυσε το σκοτάδι σου....κλείσε το στόμα σου και δέξου τον πρωκτικό βιασμό των ισχυρών....ανίσχυρη...ντροπιασμένη....

ΧΑμογελώντας...

Εξελίξεις, κρίσιμες αποφάσεις, μεγάλοι-μικροί ηγέτες.....Ένα μπάχαλο και πλήθη ολόκληρα φοβισμένων ανθρώπων. Οι καλές μέρες μοιάζουν να πέρασαν ανεπιστρεπτί και τα σκυμμένα κεφάλια στο δρόμο μαρτυρούν απελπισία......

Χθες είδα για πρώτη μου φορά πως μεγαλώνει ένα μπρόκολο, θαύμασα τον μικρό μας λαχανόκηπο και κατάλαβα πως η μοναδική ίσως λύση σε όλα αυτά είναι η επιστροφή στις αρχικές ομορφιές του κόσμου. Φυτεύω, αγαπώ τα δέντρα, κάνω σαν χαζός όταν γεύομαι γεύσεις καλλιεργημένες από τα χέρια μου....Κοκορεύομαι ότι είμαι καλός αγρότης, αγαπώ πράγματα που τόσο καιρό αγνοούσα ότι μπορώ να απολαύσω...χαμογελώ...
Ξεχνώ την κρίση, τα ψέμματα, τις κοστουμαρισμένες κιμαδομηχανές και περνάω όμορφα....εσεις;
Καλημέρα

Να χαμογελάς...

Όταν ξυπνάς και ο ήλιος ζεσταίνει την ψυχή σου, να θυμάσαι πως αξίζει να είσαι χαρούμενος γιατί η φύση σε αγγίζει με την ομορφιά της....
Όταν oι δημοσιογράφοι-καταστροφολόγοι σε απελπίζουν, να θυμάσαι να είσαι χαρούμενος γιατί έχεις ακόμα κρίση και παρά την κρίση... μπορείς πάντα να γελάς με τις αηδίες και τις υπερβολές τους...
Όταν οι αγενείς σε προσβάλουν με τη στάση τους, όταν σε εκνευρίζουν και σε βγάζουν εκτός εαυτού...να θυμάσαι να χαμογελάς, γιατί ένα σου χαμόγελο είναι μεγαλύτερη γι αυτούς τιμωρία από μια σου γροθιά....
Όταν ο έρωτας σε πληγώνει και στερεί τη φωτιά από την ψυχή σου, να χαμογελάς γιατί είσαι αρκετά άνθρωπος για να πονάς, να αγαπάς, να ονειρεύεσαι...
Όταν ο καιρός συννεφιάζει ξανά και η βροχή σκοτεινιάζει τα μάτια σου, να χαμογελάς...γιατί πάντα μετά από μια καταιγίδα ένα πανέμορφο ουράνιο τόξο σου χαρίζεται....

Μπλά...

Η ομίχλη έκανε τα φώτα στη λεωφόρο να μοιάζουν με παράξενους ήλιους μέσα στο θολό σκοτάδι. Το αυτοκίνητο μούγκριζε ελαφρά, μαρτυρώντας την προχωρημένη του ηλικία... Ο οδηγός με το βλέμμα του κολλημένο στο δρόμο μα με τη σκέψη του να πετάει μακριά, ίσα που πρόλαβε να περάσει το πορτοκαλί φανάρι. Δίπλα του, στη θέση του συνοδηγού, το μαύρο μέταλλο του θανάτου αντανακλούσε θολά τα φώτα του δρόμου. Οπλισμένο και με την ασφάλεια κάτω, περίμενε υπομονετικά.

Περίεργο να γράφεις ένα βιβλίο γνωρίζοντας μονάχα το τέλος του...Παράξενο πολύ για μένα... Λέτε να τα καταφέρω; Μπορεί....μπορεί και όχι...αλλά έχει πλάκα έτσι κι αλλιώς...
Καλή η μέρα σήμερα, το θερμόμετρό μου έλεγε 17 βαθμούς και ο ήλιος θυμίζει αρχές της άνοιξης.... Τι κρίμα που είναι ακόμα...η αρχή του χειμώνα...

Καλημέρα σε όλους...

Κάποτε

Ακόμα και χίλια χρόνια να περάσουν, εγώ θα τον αγαπώ, εγώ θα τον σκέφτομαι και θα τον έχω μέσα στην ψυχή και στο κορμί μου. Τι κι αν εκείνος με ξέχασε, τι κι αν εκείνος προχώρησε χωρίς εμένα...Η αγάπη μου πάντα, σαν φάρος θα φωτίζει τις νύχτες τις φουρτουνιασμένες του θάλασσες...και ίσως κάποτε να γυρίσει κοντά μου. ....είπε κάποτε εκείνη....

Την είπαμε ηλίθια, κολλημένη, γραφική... Την κοιτάξαμε με περιφρόνηση για την υποτιθέμενη ανωριμότητα και βλακεία της.... Πόσο λίγοι είμαστε, πόσο μικροί μπροστά σε ένα τόσο μεγάλο συναίσθημα.... Έτσι δεν γίνεται πάντα όμως; Τα μεγάλα και τα σπουδαία του κόσμου αυτού...ελάχιστοι μπορούν να τα αντιληφθούν...
Σήμερα, τόσα χρόνια μετά, με όλες μου τις δυνάμεις μπορώ πλέον να καταλάβω το γιατί, τον τρόπο που εκείνη ακόμα και σήμερα σκέφτεται... Οι άνθρωποι είμαστε εύκολα κριτές, εύκολα δικαστές, εύκολα δήμιοι... Δύσκολα όμως μπορούμε να καταλάβουμε τον Άνθρωπο....ακόμα κι αν πρόκειται πολλές φορές για τον ίδιο μας τον εαυτό... Και ο καιρός περνάει...πάντα...και όταν έρθει η ώρα του αληθινού στοχασμού...μονάχα τότε αναγνωρίζουμε τα λάθη μας...πληγώνοντας την ψυχή μας...
Σήμερα Δευτέρα....αρχή νέας εβδομάδας.....γιατί να μη γίνει και αρχή νέου τρόπου σκέψης, νέου τρόπου προσέγγισης των ανθρώπων και της ουσίας του κόσμου;
Καλημέρα.....

Μια νύχτα...

Η λάμπα έσβησε, η τηλεόραση βυθίστηκε στο σκοτάδι και τα μάτια της έμειναν σχεδόν τυφλά. Μονάχα η λάμπα από το δρόμο φώτιζε κάπως το σκοτεινό σαλόνι. Η ώρα που φοβόταν έφτασε, η εταιρεία έκοψε το ρεύμα στο σπίτι και για λίγο ένοιωσε σαν να χάθηκε και το φως από την ψυχή της. Ένοιωσε ηττημένη, ένοιωσε μικρή πολύ. Η μάνα πλησίασε με το κερί αναμμένο και με ένα χαμόγελο, γεμάτο προσπάθεια για να μπορέσει να κρατηθεί στα χείλη της. Ο πατέρας πάλεψε να χαμογελάσει όμως ο λυγμός του ήταν πιο δυνατός...Κάλυψε το πρόσωπό του με τα χέρια πριν γυρίσει την πλάτη του στην αντίθετη μεριά. Οργή....απελπισία, αγανάκτηση τον τύλιγε, όλα κατέρρεαν γύρω του. Πλήρωνε χρέη ξένων, σήκωνε βάρη άλλων, μέχρι που η πλάτη του τσακίστηκε στα δυο...
Η μικρή του κόρη σηκώθηκε από τον καναπέ και τον αγκάλιασε ζεστά. Για εκείνη πάλευε ακόμα, για εκείνη και τη γυναίκα του. Όμως δεν άντεχε άλλο...η αδικία, η ανισότητα και η βλακεία του στερούσε κάθε ελπίδα.......
Τον κοίταζε να ψαχουλεύει κάτι στο συρτάρι του στο διπλανό δωμάτιο. Έπειτα τον είδα να φοράει το μαύρο του δερμάτινο και να φεύγει σαν υπνωτισμένος χωρίς να απαντήσει στην ερώτησή της...-Που πηγαίνεις μπαμπά...ξαναπροσπάθησε...μάταια εκείνη πριν καθίσει ξανά φοβισμένη στην πολυθρόνα.
Στιγμές ή ώρες μετά, δύσκολο να υπολογίσεις στο σκοτάδι, σε μια άλλη περιοχή χιλιόμετρα πιο πέρα, μία λάμψη άστραψε και ένας κρότος έκοψε στα δύο την ησυχία της νύχτας, ξανά και ξανά... Την επόμενη πρωτοσέλιδο στις εφημερίδες...ο μπαμπάς της....
ΨΥΧΟΠΑΘΗΣ ΕΠΙΔΟΞΟΣ ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ ΕΣΠΕΙΡΕ ΤΟΝ ΤΡΟΜΟ ΣΕ ΓΝΩΣΤΟ ΕΣΤΙΑΤΟΡΙΟ ΤΗΣ ΠΌΛΗΣ ΟΠΟΥ ΣΥΝΕΤΡΩΓΑΝ ΓΝΩΣΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΣΚΗΝΗΣ.
Από θαύμα δε θρηνήσαμε θύματα. Το τέρας με το εννιάρι πιστόλι δήλωσε χαμογελαστός, "πως ήθελε να γουρούνια να νοιώσουν έστω και για λίγο το κορμί τους να παγώνει...όπως εκείνος και η οικογένειά του βίωνε αυτό τον χειμώνα". Σύσσωμα τα κόμματα καταδίκασαν το περιστατικό και ζήτησαν παραδειγματική τιμωρία στον παρανοϊκό πολίτη.
Η μητέρα κλαίει, όμως η μικρή χαμογελάει πλατιά...Όσο οι άνθρωποι αντιδρούν....υπάρχει ελπίδα...σκέφτηκε.

.......

Υπήρχε κάποτε όραμα,αξίες, ιδανικά....Υπήρχαν κάποτε άνθρωποι...
Τώρα....μονάχα σκέψεις μικρές, σάρκες, πάθη και ψέμματα....παντού...,
Το κορμί πονάει, η ψυχή φωνάζει...λες και το ντόμινο του κόσμου μας, μέσα σε μια στιγμή γκρεμίστηκε.
Η πόρνη στο δρόμο, με μάτια μαυρισμένα σε εκλιπαρεί να την εξευτελίσεις...Ο ζητιάνος ζητάει ταπεινά ελεημοσύνη με το ένα του χέρι και με το άλλο ετοιμάζει το μαχαίρι του για να σε ληστέψει....
Στο σχολείο σήμερα δεν είχε θέρμανση, τελείωσε το πετρέλαιο είπε ο διευθυντής....-Ούτε καν βιβλία δεν έχουμε να κάψουμε τα εξώφυλλα τους για λίγη ζεστασιά...σκέφτηκε ο μαθητής ειρωνικά.
Ο χειμώνας κατασπαράζει τις ελπίδες, με τον ίδιο τρόπο που οι "δυνατοί" καταστρέφουν τα όνειρά μας.
Μυρίζουν τα ρούχα του παιδιού βενζίνη, μπουκάλια στο πάτωμα στοιβαγμένα....Παλεύει, αντιδρά...χωρίς να ξέρει πως η βία μονάχα βία φέρνει...
Ο αριστερός υπόσχεται...ο δεξιός φωνάζει, όλοι τους.... μας αηδιάζουν.
Ο κόσμος φοβισμένος περπατάει με το κεφάλι σκυφτό....
Το "ενοικιάζεται" ανεμίζει στον άνεμο σαν σημαία επάνω στα απομεινάρια της σπασμένης βιτρίνας...
Καιροί δύσκολοι...εποχές τρελές...
Πόλεμος χωρίς όπλα, όμως παντού βλέπω ματωμένα θύματα...
Θυμώνω...ελπίζω...παλεύω....κάνω άραγε τίποτα; Ακούει κανείς; Σκέφτεται κανείς;Ή μονάχα υπνοβάτες γέμισε ο κόσμος παντού;;;;

Καλημέρα

Δεν μπορώ...

Δεν μπορώ να πιστέψω ότι στον κόσμο μας έπαψαν πια να περπατούν αληθινοί άνθρωποι...
Δεν μπορώ να δεχτώ ότι τα ειλικρινή συναισθήματα και η αγνότητα χάθηκαν πια...
Δεν μπορώ να σκύψω το κεφάλι μου απέναντι σε όλα αυτά τα χάλια που σκοτεινιάζουν τη ζωή μας...
Δεν μπορώ να αφήσω τον κόσμο όπως είναι...Εγώ!!! θα τον αλλάξω....
Δεν μπορώ να πετάξω τα όνειρά μου επειδή κάποιοι το αποφάσισαν απλά...
Δεν μπορώ να ελπίζω σε σκουπίδια, μπορώ όμως να τα πάρω στα χέρια μου και να τα πετάξω μια και καλή από το σπίτι μου...

Πέμπτη πρωί,,,

Σε κάλεσα στον κόσμο μου...μα δεν ήρθες. Σου φώναξα σκαρφαλωμένος στο κατάρτι μου, σε προειδοποίησα για τους κινδύνους της στεριάς... μα αρνήθηκες να επιβιβαστείς.
Μου κούνησες για λίγες στιγμές μονάχα ένα λευκό μαντήλι καθώς έβλεπες τη μορφή μου να γίνεται μακρινή κουκκίδα στα μάτια σου...Τότε που ξεκινούσα για νέα ταξίδια...τότε...
Σήμερα κοιτάζω τον κόσμο που περνάει, στεριανός πια κι εγώ για τα καλά. Χωρίς πλοίο, χωρίς χάρτες, χωρίς πυξίδα και μαγικούς προορισμούς.
Θυμάμαι τότε που έλεγα πως τον κόσμο ολόκληρο θα αλλάξω και γελάω. Όχι μόνο τον κόσμο δεν άλλαξα, αλλά ούτε καν εμένα τον ίδιο. Αστείο το είδωλό μου επάνω στον καθρέφτη της μνήμης μου...αυτό το πρωινό.
Μουσικές πετάνε στον αέρα, με αγγίζουν, με σπρώχνουν ξανά στο μονοπάτι μου. Υψώνω το κεφάλι μου όπως πρέπει και βαδίζω ξανά. Με βήμα σταθερό, με αποφασιστική ματιά, τραβάω εμπρός....Όπως η ζωή επιβάλει, όπως η ανθρώπινη λογική προστάζει....

Θέλω τόσα να σου πω, μα διστάζω. Βλέπεις η ψυχή μου ποτέ δεν κεντήθηκε με το χρυσάφι του θάρρους. Έμεινε μονάχα τσαλακωμένη να παρατηρεί τις φωτιές να καίνε μέσα της.
Θέλω τόσα να σου δείξω, μα διστάζω να απλώσω το χέρι μου... στέκομαι απλά και προσπαθώ να βρω την αποφασιστικότητα μέσα μου.
Θέλω τόσα να κάνω, τόσα...που δεν ξέρω από που να αρχίσω. Και έτσι μένω στην αφετηρία, σαν δρομέας που δεν ξέρει πια γραμμή να ακολουθήσει..μέσα στο στάδιο του κόσμου.
Θέλω να σε αγγίξω, μα η μορφή σου κρυστάλλινη και τα χέρια μου τραχιά....δεν θα το κάνω.

ΣκιΆ....

Της είπα να φύγει μακριά όμως δεν με άκουσε... Προτίμησε στο φως να εκτεθεί και να χαθεί . Απόψε το βράδυ όμως θα έρθει ξανά, πιστή, τη μορφή μου να συμπληρώσει. Σκοτεινή, τρομακτική για κάποιους, να ακολουθεί την κάθε μου κίνηση ερωτευμένη. Όταν τη ρώτησα κάποτε γιατί επιστρέφει πάντα εδώ, εκείνη με ένα παιδικό χαμόγελο μου είπε απλά...πως αυτή είναι η μοίρα της... Να με ακολουθεί, να με λατρεύει...μα ποτέ να μην μπορεί να με αγγίξει. Ευλογημένη και καταραμένη μαζί....

-Σπάσε το καράβι σου στα δυο...ταξίδια, αναζήτηση και μαλακίες! Προσγειώσου, ξύπνα, συντονίσου με τον κόσμο!
Η φωνή τους τρύπαγε τα αυτιά μου...Έπαιρναν από τα χέρια μου τα πινέλα και τον καμβά μου και τα αντικαθιστούσαν με μπατανόβουρτσες και τοίχους. Ο κόσμος αλλάζει, καιρός να αλλάξω κι εγω! Σκέφτηκα σιωπηλά... Με όποιο τίμημα και αν πρέπει να πληρώσω αυτή την αλλαγή...
Οι κάβοι λύθηκαν, η βενζίνη μούσκεψε τα καλολουστραρισμένα ξύλα του καταστρώματος, και ένα σπίρτο αναμμένο στα δάχτυλά μου περίμενε. Το χέρι μου καιγόταν μα η ψυχή μου δεν ήθελε ακόμα να αφήσει μια εποχή δύσκολη μα αγαπημένη να τελειώσει έτσι. Έπρεπε όμως....
Η φωτιά τύλιξε το σκαρί μου καθώς τα ρεύματα το τραβούσαν στα ανοιχτά. Κι εγώ καθισμένος στην προβλήτα, χωρίς δάκρυα στα μάτια, μονάχα με δόντια σφιγμένα κοίταζα τις φλόγες να καταπίνουν το τρελό μου πλοίο... Έργα χρόνων τελείωσαν μέσα σε μια στιγμή.... Ας είναι.......

...μια μαγική πένα...

Μια μαγική πένα κρατούσα κάποτε στα δάχτυλά μου. Την κράδαινα σαν σπαθί απέναντι στης σκέψης μου τους εχθρούς, σαν μπαστούνι την χρησιμοποιούσα όταν τραυματιζόμουν και σαν μαγικό ραβδί όταν είχα ανάγκη από λίγη μαγεία. Φιλντισένια, με χρυσές λεπτομέρειες, στιγματισμένη με μικρά διαμάντια εξαιρετικής ποιότητας....Αντικείμενο πολύτιμο για μένα, αντικείμενο πόθου για άλλους. Την φύλαγα μέσα σε μια θήκη φτιαγμένη από ξύλο τριανταφυλλιάς και ασήμι, μακριά από βλέμματα αδιάκριτα, μακριά από ματιές φτηνές. Τις νύχτες που η ψυχή μου κάλπαζε, την έπαιρνα στα χέρια μου κι εκείνη με οδηγούσε μέσα σε μονοπάτια μυστικά, περνούσαμε βράχια και ποτάμια, εμπόδια πολλά πριν καταλήξουμε στην εκάστοτε όαση. Όταν φτάναμε τελικά στον προορισμό μας, στα χέρια μου την έπαιρνα και την φιλούσα απαλά, σαν ένδειξη ευγνωμοσύνης που ήταν για μένα εκεί, σύντροφος πιστός στη μάχη με τις σκιές μου και οδηγός τις σκοτεινές νύχτες μου.
Μια μέρα άνοιξα το κουτάκι της διψασμένος για ακόμα ένα ταξίδι και με μάτια έκπληκτα ανακάλυψα πως η πένα μου είχε πια χαθεί. Αμέσως η οργή τύλιξε το μυαλό μου και άρχισα να σκέφτομαι πιθανούς κλέφτες. Μονάχα όταν καταλάγιασε ο θυμός, εντόπισαν τα μάτια μου στον πάτο του ξύλινου κουτιού ένα μικρό σημείωμα γραμμένο από την ίδια μου την πέννα....
Λυπάμαι, μα το χέρι σου δεν μπορεί πια να με ζεστάνει, το μελάνι μου άχρωμο βγαίνει πια, και η καλλιγραφία μου χάλασε....αντίο λοιπόν ταξιδιώτη....αντίο.......

Είχα κάποτε μια πένα....μια πένα μαγική.....

Ημερολόγιο πλοίου......

Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2011 ώρα 21:00

Ένα ''όνειρο'' χάθηκε σήμερα το απόγευμα, το παρέσυρε ο άνεμος και έπεσε στα κρύα νερά της άγνωστης θάλασσας που διανύαμε. Προσπάθησα πολύ να το βοηθήσω, μα οι δυνάμεις μου ήταν περιορισμένες και η ελπίδα έσβησε πια.
Η νύχτα απλώθηκε στην πλάση σαν μεταξένιο πέπλο και καθισμένος στον ξύλινο πάγκο του καταστρώματος, άφησα τη μνήμη να γυρίσει ξανά, στο πρωινό εκείνο,τότε που έπεσε το όνειρο επάνω στο πλοίο μου σαν πληγωμένο πουλί.
-Τι συνέβη, το ρώτησα...τρομαγμένος...και απορημένος μαζί
-Ο καυτός Ήλιος με τύφλωσε και έχασα την πορεία μου, τα φτερά μου κουράστηκαν και η δύναμη με εγκατέλειψε.....απάντησε εκείνο κλαίγοντας...
-Μπορείς να μείνεις εδώ, του είπα ζεστά και του έτεινα το χέρι μου...-Το πλοίο μου θα σου προσφέρει ασφάλεια, μέχρι να βρεις τη δύναμη να πετάξεις και πάλι.
Και τότε...για πρώτη μου φορά είδα ένα όνειρο να χαμογελά. Το χαμόγελό του, έκανε την ψυχή μου να νοιώθει ήρεμη, λες και απολάμβανα ξανά εκείνο το αυγουστιάτικο ηλιοβασίλεμα...εκεί, πέρα μακριά, στο μαγικό, χαμένο από τους χάρτες και από εμένα πλέον... νησί μου....

Ένας άνεμος παίρνει θαλασσινό νερό και ραντίζει το πρόσωπό μου, τα μάτια μου ανοίγουν διάπλατα καθώς διακρίνουν μια λάμψη βαθιά στον ορίζοντα. Το φως πλησιάζει προς το μέρος μου και παραξενεμένος σουφρώνω τα φρύδια. Παίρνω το κιάλι και κοιτάζω......Ένα χαμόγελο λαμπρό φωτίζει την ίριδα μου...πριν η λάμψη εξαφανιστεί για τα καλά πάνω στα σύννεφα.....
Ανασήκωσα το ναυτικό μου καπέλο και σαστισμένος χτένισα προς τα πίσω με τα δάχτυλά τα μαλλιά μου....άραγε αλήθεια είδα το όνειρο ξανά ή μονάχα το μυαλό παίζει παιχνίδια;......

Χωρίς ταλέντο μα αληθινό

Τις νύχτες που τα όνειρα τρομακτικά αγριεύουν
Και οι πυρκαγιές να κάψουνε το μέσα απειλουν
Ταξιδευτές το δρόμο τους πάλι να βρούν γυρεύουν
Αλκοολικοί οι άνεμοι δες... άγρια τραγουδουν

Tα μάτια μου μες στο κενό υγρά να με κοιτάζουν
Αδιάφορα τριγύρω μου περαστικοί γελουν
Άγρια σκυλια οι μνήμες σου τρομακτικά ουρλιάζουν
Τα όνειρα παιδια φτωχα που κλαίνε και πεινούν

Βάλε ξανά στα χέρια μου το μαγικό λυχνάρι
Μήπως και καταφέρω κάποτε το δρόμο μου να βρω
Στην αμμουδιά να αναζητάς ένα δικό μου χνάρι
Να εύχεσαι δτα κύμματα το άσπρο τους να δω

Κι όταν γυρνώ από του πέλαγους το μίσος τρομαγμένος
Δώσε μου την ελπίδα σου να σηκωθώ ξανά
Ο θυσαυρός ο μαγικός παρέμεινε κρυμμένος
Με χέρια άδεια γύρισα.... και με λευκά μαλλιά....

Σαν μπλέ πολύτιμα πετράδια....

Κάτι σπουδαίο θέλω πάλι να γράψω, μα για ακόμα μια φορά ξέρω πως δεν θα τα καταφέρω..Και αυτό το βράδυ θα μείνω μόνος στο σκοτάδι, αναζητώντας αχτίδες φωτος... Ψυχή τυφλή, ψυχή μικρή... Θα αλλάξει άραγε η κορνίζα στον πίνακά μου; Θα αποκτήσει το τοπίο μου το περίτεχνο πλαίσιο που αξίζει;;; Κεντημένη τη φαντάζομαι την κορνίζα μου, με μπλέ μοναδικά πετράδια να αγκαλιάζουν τον καμβά μου...μοναδικά.......Το χέρι να τα αγγίζει, να τα αγαπάει και να ματώνει την ίδια στιγμή...
Όνειρα γλυκά σε όλους...

Για σένα, για μένα, για τον κόσμο...

Διώξε μακριά την ανασφάλεια, τίναξε από τα φτερά σου τη σκόνη της αμφιβολίας και πέτα ξανά ψηλά. Άλλαξε τον κόσμο εσύ, μπορείς να το κάνεις, ξεκίνα από σένα και η αλλαγή σιγά σιγά θα εξαπλωθεί σαν κύμα γύρω σου.
Τις νύχτες που φοβάσαι να κοιμηθείς, σκέψου τα γλυκά όνειρα που ο Μορφέας θα στείλει για σένα και κλείσε τα μάτια σου απαλά. Το σκοτάδι της νύχτας ξεκουράζει, το σκοτάδι το εσωτερικό είναι εκείνο που μπορεί να σε βλάψει πραγματικά.
Πάντα να γελάς, γιατί το γέλιο σαν μαγικό σφουγγάρι σβήνει τα κακώς κείμενα από τον μαυροπίνακα της ψυχής μας...γέλα παιδικά, γέλα δυνατά, χαμογέλα συνέχεια...
Να προσέχεις μονάχα τον εαυτό σου πού τον χαρίζεις, γιατί οι άνθρωποι εύκολα ξεγελούν, εύκολα μπορούν, σε δρόμους με σπασμένα γυαλιά να σε οδηγήσουν.
Κλείνοντας, να θυμάσαι, όνειρα μεγάλα να σχεδιάζεις, να πιστεύεις σε αυτά, να δουλεύεις γι αυτά και θα δεις πως όσο τα χρόνια περνούν, το πιο όμορφο οικοδόμημα που ύψωσες...θα είναι αυτό.

Μια μέρα στη ''Βενετία''

-Λύκοι και πρόβατα ο κόσμος μας, σου είπα. -Τα πρόβατα ακολουθούν τους τσοπάνηδες-στερεότυπα, άβουλα και μισό κοιμισμένα, με μάτια θολά γεμάτα τηλεοπτικά σκουπίδια.- Οι δε λύκοι... ακολουθούν τα δικά τους ατομικά μονοπάτια, σκέφτονται στις ερημιές και ουρλιάζουν αγανακτισμένοι από του κόσμου την βλακεία. -Εσύ που ανήκεις; τι είσαι; τόλμησα να σε ρωτήσω αφελής...
-Εγώ είμαι... η φλογέρα του τσοπάνου...μου είπες απλά, αυθόρμητα...κοιτάζοντας μέσα στην ψυχή μου.
Ένοιωσα τότε μικρός, πολύ μικρός, παραδομένος σε ένα κύμα, που σηκώθηκε άγριο και ταρακούνησε συθέμελα την εσωτερική μου Βενετία, που με τόσο κόπο είχα χτίσει. Οι καλογυαλισμένες γόνδολες γεμάτες με όνειρα ανατράπηκαν σχεδόν, και οι πλατείες καλύφτηκαν με νερό.... Ένα παιδί που μου έμοιαζε, χτυπούσε παλαμάκια στο απέναντι μπαλκόνι χαρούμενο... Γύρισα πανικόβλητος και σε κοίταξα....-Όλα θα πάνε καλά μου είπες και μου χαμογέλασες παιδικά......

Σάββατο...

Όχι δεν είναι το χρήμα που αξίζει τελικά... ούτε τα σπουδαία και όμορφα πράγματα που μπορείς με αυτό να αποκτήσεις. Εκείνο που αξίζει, είναι να ξεσπάς σε τρελά γέλια με τους δικούς σου ανθρώπους, να ταξιδεύεις ξέγνοιαστα τη σκέψη σου στα σύννεφα, να αγαπάς την τρέλα και να τρελαίνεσαι από αγάπη. Να ξυπνάς το πρωί και να χαμογελάς, να γράφεις στα πιο απόκρυφα σημεία σου όλους εκείνους που σου χαλάνε το κέφι, να γίνεις εσύ το καλό που περιμένεις από τους άλλους. Να κρατάς στα χέρια σου μια νέα ζωή, να παλεύεις για το αύριο, να αφήνεις τις φωτιές στην ψυχή σου να ζεστάνουν τον κόσμο ολόκληρο. Όχι, το χρήμα δεν έχει σημασία, σημασία έχει η αυθεντικότητα των στιγμών που ζούμε, σημασία έχoυν οι πτυχές του εαυτού μας που ανακαλύπτουμε και μας εκπλήσσουν ευχάριστα, σημασία έχει η χαρά.

Στην αγαπημένη μου εγκυμονούσα μαγισσούλα ;)

Η κρίση και οι....Κροίσοι....

Ψεύτικες υποσχέσεις, χαζές ελπίδες, αβεβαιότητα και οργή, διάχυτα στα πλήθη...Η κοινωνία εκρήγνυται, ο κόσμος χάνει τον έλεγχο. Η λέξη πατριώτης έχει εκλείψει από τα λεξιλόγια των δυνατών, ο σοσιαλισμός έχει μετατραπεί σε δικτατορία, την ώρα που οι λογαριασμοί των λαμογίων ξεχειλίζουν ασφυκτικά σε χώρες μακρινές...
Η δικαιοσύνη έχει στραγγαλιστεί προ πολλού, κανένας δεν λογοδοτεί, κανένας δεν νοιάζεται για τίποτα πέρα από το προσωπικό του κέρδος...Οι γυναίκες των Καισάρων ευθύνονται για τις χλιδάτες ζωές που κάνουν, όλοι είναι αθώοι και ο λαός φταίει πάντα. Και αναρωτιέμαι αν ο Σόλωνας ζούσε σήμερα, θα έλεγε στους χοντροκοιλαράδεςε το γνωστό...«μηδένα πρό του τέλους μακάριζε»....;;;;

...

Σαν μουσική να αγγίζω τα αυτιά σου, σαν άνεμος να φουσκώνω τα πανιά των ονείρων σου. Σύννεφο εσύ απαλό, να γεμίζεις ομίχλη το δρόμο της ψυχής μου, να ξεχνώ τους γκρεμούς που φοβίζουν.
Τη βροχή να σταματάς όταν μαστιγώνει τα κεραμίδια της σκέψης μου, να είσαι στρατός όταν εχθροί πολιορκούν το κάστρο μου.
Αεροπλάνο το κορμί σου να γίνεται, να με βοηθάει από ψηλά τον κόσμο να κοιτάζω, να μοιάζουν όλα τα μεγάλα τους μικρά για μένα...
Σε ποιητή να μεταμορφώσεις τον ατάλαντο εαυτό μου και γεμάτες ταλέντο ζωγραφιές να κάνεις να μοιάζουν οι μουτζούρες στον καμβά μου.
Να είσαι η φωνή στο κενό, ο αντίλαλος στη χαράδρα της μνήμης μου, να με προσέχεις, να με κρατάς, μέχρι η δύναμη να γεμίσει και πάλι το μέσα μου....

Άγγιγμα....

Των τρελών τα όνειρα αγάπησες πολύ, τις νύχτες που οι άλλοι τρόμαζαν..εσύ γελούσες...
Μια πεταλούδα στα μαλλιά σου έδειχνε στα παιδιά, πώς ο μελλοντικός τους έρωτας θα μοιάζει...
Κι όταν στον άνεμο έτρεχες με τα χέρια ανοιχτά, σαν αεροπλάνο μαγικό έμοιαζες που τα βλέμματα ταξιδεύει...
Γιατί ποτέ δεν συμβιβάστηκες εσύ, ποτέ δεν άφησες το όνειρο να σβήσει, από τα σαν δροσερά λιβάδια μάτια σου...
Mη με κοιτάς αυτό το πρωινό, ο ήλιος που αστράφτει επάνω στα μαλλιά σου με τυφλώνει, μη με κοιτάς, μη με κοιτάς....
Άσε μονάχα το κορμί σου να λικνίζεται στο χορό της άνοιξης..κι ας είναι ήδη χειμώνας...
Ο χρόνος σε ζηλεύει, γιατί πολύ σε αγάπησε, τα νιάτα από το δέρμα σου θέλει να σου στερήσει, δεν ξέρει; ή απλά ο έρωτας τον πλάνεψε;...η ψυχή ποτέ δεν θα γεράσει...
Μία ανάσα σου αγγίζει τα χείλη μου, τα χέρια τρέμουν, νοιώθω σαν την πνοή σου κι εγώ κόντρα στου κόσμου τους ανέμους...
Μικρός μα μεγάλος, σκοτεινός μα λαμπερός, ξεχωριστός και συνηθισμένος....μαζί...

Παλιά καλοκαίρια

Τώρα που τα απογεύματα θα σκοτεινιάζουν από νωρίς και ο χειμώνας ήδη άρχισε να μας αγγίζει με το παγωμένο χέρι του, τώρα είναι η ώρα να ανασύρουμε από την ψυχή μας παλιά καλοκαίρια....Να θυμηθούμε ξανά μέρες ηλιόλουστες, νύχτες όμορφες κάτω από το φως των αστεριών, με μουσική συντροφιά, τον παφλασμό του κύματος... Έτσι ο χειμώνας ίσως είναι πιο ελαφρύς και η κρίση να αρχίσει να μοιάζει στην ψυχή μας με κακό αστείο. Ίσως το καλοκαίρι μέσα μας, αν το αφήσουμε να ανθίσει, να φέρει ξανά ελπίδα, δύναμη και χαρά στις ψυχές μας... ίσως τίποτα δεν χάθηκε στα αλήθεια...ίσως όλα είναι ακόμα εδώ...

Με ένα μαγικό ραβδί....

Με ένα μαγικό ραβδί σήμερα θα σας ταξιδέψω, παρέα με ένα σύννεφο που χαμογελά, ένα αστέρι που τραγουδά σιωπηλά και μία τρέλα που χορεύει. Σε μέρη άγνωστα και μαγικά θα σας ξεναγήσω, εκεί που οι άνθρωποι ξέρουν ακόμα πως να είναι Άνθρωποι. Σε ένα μέρος όπου ο χρόνος είναι αδύναμος και οι στιγμές μοιάζουν αιώνες θα κατασκηνώσουμε.
Εκεί, μαγικά θα μαζευτούμε όλοι, θα διώξουμε τις έγνοιες μας, και θα γελάσουμε δυνατά, χορεύοντας στους ρυθμούς της ψυχής μας. Ο άνεμος θα αγγίζει τα μαλλιά απαλά και σαν μητρικό χάδι θα μοιάζει η ροή του. Η φωτιά, θα ζεσταίνει τις καρδιές τα βράδια που θα μεθάμε με το κρασί του ονείρου, και η νύχτα σαν σατέν σεντόνι θα απλώνεται, για να πλαγιάσουν επάνω της τα κορμιά των εραστών. Κι εγώ θα σας χαμογελώ ευτυχισμένος και θα τρέχω μαζί σας ξέγνοιαστος. Θα σας φωνάζω πως η ζωή είναι όμορφη. Τι κι αν το ξυπνητήρι σφυροκοπήσει το βιτρό όνειρό μου και το μετατρέψει σε θρύψαλα....δεν πειράζει...ακόμα κι έτσι!

Ιστορία...

Η ασφυκτική ατμόσφαιρα από τα καπνογόνα έκανε τα μάτια του να τρέχουν ασταμάτητα. Όμως δεν ήταν όλα τα δάκρυα προϊόν της αστυνομικής βίας. Ένα παράπονο βαθύ, με τη δικαιολογία των δακρυγόνων απελευθέρωνε δάκρυα οργής, δάκρυα θλίψης, δάκρυα απογοήτευσης. Μπροστά του ο λαός πονούσε, η χώρα κατέρρεε και η ελπίδα πέθαινε μπροστά του, χτυπημένη από ένα ιπτάμενο μάρμαρο. Οι δυνατοί παίζουν με τη μοίρα των ανθρώπων, κράτη ολόκληρα υποφέρουν στο βωμό του εύκολου κέρδους...Αρπακτικά με κοστούμια καταστρέφουν ζωές, παιδιά με άγρια βλέμματα, φοβισμένος κόσμος.... Κι εκείνος εκεί, στη μέση όλων αυτών να προσπαθεί να καταλάβει το γιατί. Με ένα κομμάτι χαρτί στα χέρια προσπαθεί να εντοπίσει τον παλμό όλων αυτών, να τον αποτυπώσει στο χαρτί, μήπως και καταλάβει τι πήγε πια τόσο στραβά. Το παιδί μέσα του κλαίει και ο γέροντας από την άλλη μεριά της ψυχής του γελάει τρανταχτά. Η δύναμη έχει δειλά κρυφτεί πίσω από μία γωνία, την ώρα που τα όνειρα εξατμίζονται καμμένα από μία μολότοφ.....
Λίγη ώρα μετά, το χαρτί παραδομένο στον άνεμο, πετάει ψηλά πάνω από τα επεισόδια, πάνω από όλα εκείνα τα μικρά ή τα μεγάλα. Χωρίς λέξη γραμμένη στην επιφάνειά του, μονάχα μια κηλίδα κόκκινη, μαρτυρά εκεί ψηλά στον ουρανό πως ο κόσμος πάντα θα μοιάζει με ζούγκλα...

Καλημέρα σε όλο τον κόσμο, ιδιαίτερα όμως, θέλω να χαρίσω την καλημέρα μου σε όσους είχαν μια νύχτα γεμάτη περίεργα όνειρα, σε όσους ξύπνησαν μέσα στη νύχτα και αναρωτήθηκαν που πηγαίνουν και σε όσους παλεύουν ακόμα να φτιάξουν τον κόσμο, μέσα από ....ένα όνειρο...τι κι αν η ίδια τους η φωτιά μπορεί να τους κάψει....



Σε σένα αναγνώστη που αντέχεις ακόμα,
σε σένα που ελπίζεις για ένα καλύτερο μέλλον,
σε σένα που τραγουδάς ακόμα οδηγώντας,
σε σένα που αγκαλιάζεις σφιχτά,
σε σένα που αγαπάς δυνατά,
σε σένα που τρελά ταξιδεύεις,
σε σένα που ακόμα δεν βρήκες τον δρόμο σου...
Σε μένα....που ακόμα σας χαμογελώ............................

Ένα σαπιοκάραβο που το έλεγαν...Ελλάδα..

Το ξέρω έχεις χάσει την ελπίδα σου, ζώντας σε μία χώρα που κρέμεται από λεπτές κλωστές σαν μαριονέτα στα χέρια ξένων... λογικό είναι να την χάνεις. Τα όνειρά σου απραγματοποίητα, αρχίζουν να αλλάζουν κι εκείνα σαν τη διάθεση του λαού μας... γίνονται εφιάλτες. Η φτώχεια ήδη έχει χτυπήσει πολλές πόρτες και η ξενιτιά για πολλούς πλέον μοιάζει μονόδρομος, σαν άλλοτε.
Οι κυβερνήσεις μας ανίκανες, ο λαός αφελής. Οι πολιτικοί μας ρήμαξαν και εμείς ρημάξαμε τον εαυτό μας....Γίναμε υπερκαταναλωτικοί, το μόνο που μας ένοιαζε ήταν η καλή ζωή και τα ακριβά παιχνίδια....με ξένα όμως λεφτά. Και τώρα που έφτασε η ώρα να πλησιάσουμε στο ταμείο και να πληρώσουμε για τα λάθη μας και άδικα για τα λάθη τόσων άλλων, είναι δύσκολο. Το ξέρω πως νιώθεις ότι σε πρόδωσαν, ότι σε έκλεψαν, ότι κανένας από τους υπεύθυνους δεν τιμωρήθηκε ποτέ...Κι εγώ νοιώθω ενίοτε σαν να βρίσκομαι σε ένα τεράστιο καράβι που μπάζει με ορμή νερά. Τριγύρω οι συμπολίτες μας παγωμένοι κοιτάζουν με φρίκη το επερχόμενο τέλος...Μα κοίτα, εκεί στο βάθος, ένα παιδί χαμογελαστό ουρλιάζει δυνατά, αρπάζει ένα κουβά και αρχίζει τον άνισο αγώνα με το νερό και το χρόνο. Ένα παιδί είναι αρκετό για να ξυπνήσει τον λαό, είναι αρκετό για να μας κάνει όλους να παλέψουμε και πάλι;;;;

Στην τρέλα μου με αγάπη....

Είναι κάτι μικρές εκρήξεις τρέλας που τόσο πολύ τις αγαπώ. Είναι εκείνες οι στιγμές, που το πάθος ελεύθερο, αρπάζει τη σκυτάλη της καθημερινότητας και αρχίζει να τρέχει τη δική του, ιδιαίτερη κούρσα...

Πόσο πολύ μου αρέσει αυτή η παράξενη τρέλα που ζει μέσα μου. Από τη μία με πονάει, από την άλλη όμως με λυτρώνει. Μου δείχνει το δρόμο, μου φωνάζει να ανοίξω τα μάτια μου και να δω την αληθινή ζωή. Τα βράδια που νοιώθω παράξενα, εκείνη είναι εκεί και με παίρνει από το χέρι σαν να είμαι φοβισμένο παιδί, με πηγαίνει βόλτα στο τετράγωνο και μου εξηγεί σαν στοργική μορφή, πως τίποτα δεν πρέπει να με τρομάζει. Kαι όταν τα όνειρά μου σαν μπαλόνια ξεφουσκώνουν και ο ρεαλισμός μου χαλάει το κέφι, εκείνη είναι εκεί και με τη φωτιά της, ξυπνάει και πάλι το αληθινό παραμύθι της ζωής στο τζάκι της ψυχής μου...
Καλημέρα

ΤΑξίδια...

Έλα κοντά μου αναγνώστη αυτό το πρωινό...άσε τη ρουτίνα, την τρόικα και τα μέτρα στην άκρη και επιβιβάσου στη δική μου την παράξενη βάρκα. Οι κρίσεις είναι για να περνάνε, όπως και όλα στη ζωή, έχει κι αυτή αρχή και τέλος. Τι κι αν πριν το τέλος εκείνης θα έχουν τελειώσει πολλά όμορφα δικά μας; δεν πειράζει...άλλωστε πάντα έτσι δεν ήταν ο κόσμος μας; Μία έτσι και μία αλλιώς....
Μα πριν το πόδι σου στη βάρκα μου πατήσεις, πρέπει να θυμηθείς να αφήσεις πίσω σου τα μάταια της σκέψης σου. Μονάχα με καθαρό μυαλό και παιδική ψυχή θα απολαύσεις το ταξίδι μου. Και όταν είσαι έτοιμος, με ένα χαμόγελο το φύγαμε! να μου δηλώσεις. Τα πανιά μου να υψώσω περήφανα σαν άλλοτε και το σκαρί που όλοι πίστευαν αταξίδευτο, το πέλαγος θα σκίσει δυνατά. Ο αέρας, λυτρωτικός θα σβήσει από το πρόσωπό μας της σκέψης τις ρυτίδες, και ο ήλιος θα δώσει χρώμα εξωτικό, στη λευκή διψασμένη μας σάρκα. Τις νύχτες μας, γύρω από μια μικρή φωτιά επάνω στο κατάστρωμα θα τις περνάμε..βλέποντας τα όνειρά μας να πυρώνουν και πάλι, σαν το μέταλλο που γίνεται ξανά εύπλαστο επάνω στου σιδερά το αμόνι. Οι σπίθες θα υψώνονται στον αέρα και θα χαμογελάμε...θα ανταλλάσσουμε κάθε μία από αυτές με μία λύρα, όπως κάναμε μπροστά από το τζάκι μας τότε που ήμασταν παιδιά..... Έλα κοντά μου αναγνώστη......
Καλημέρα...

ΤΕτάρτη...

Αγόρασες νέα ρούχα, νέα αξεσουάρ και νέο πρόσωπο. Κυκλοφορείς με νέο αυτοκίνητο, ζεις σε νέο σπίτι, έχεις νέους γνωστούς..Μία νέα δουλειά ίσως, μία νέα ζωή, μία νέα σχέση.Όμως και πάλι μέσα σου, μια μικρή φωνή, δεν σε αφήνει να ησυχάσεις. Αναρωτιέσαι τι να είναι αυτό που σε εμποδίζει και δεν μπορείς να απολαύσεις πλήρως, όλα εκείνα που η ζωή απλόχερα σου χάρισε. Πολλές φορές δεν κοιμάσαι καλά, πιέζεις το κεφάλι σου να σκεφτεί, να ανακαλύψει τι φταίει.....μάταια. Το άλλο πρωί ξυπνάς, ετοιμάζεσαι και ξανά για ακόμα μια φορά σκαρφαλώνεις στον λεπτοδείκτη της ρουτίνας σου, για άλλη μια περιστροφή. Μέσα στη μέρα, υπάρχουν βέβαια στιγμές που νιώθεις πολύ καλά, μία νέα αγορά, ένας ακριβός καφές και λίγη ψευτοενημέρωση γεμίζουν κάπως τη μέρα σου. Και το ρολόι τρέχει, δείχνοντας την ταχύτητα που ο χρόνος μαστιγώνει αλύπητα τα νιάτα μας που χάνονται ανεπιστρεπτί... Και εσύ μεγαλώνεις, ωριμάζεις, το πρόσωπό σου αλλάζει, γίνεται σοβαρό, μοιάζει δυνατό. Μέσα σου όμως, η φωνή από το παιδί που δεν άφησες ποτέ να τρέξει ελεύθερο σε εκείνο το μαγικό δάσος, στοιχειώνει τις νύχτες σου και σκοτεινιάζει τα όνειρά σου. Το ταξίδι είναι όμως εκεί, σε καλεί, σου φωνάζει να αλλάξεις πορεία, να επιβιβαστείς στο αερόστατο που περιμένει δεμένο σε εκείνο το παιδικό λιβάδι. Η φλόγα έχει ανάψει, το μπαλόνι έχει γεμίσει ζεστό αέρα και είναι έτοιμο να δώσει νέα ώθηση στα όνειρά σου.....Τί θα κάνεις.....;

Με το κρύωμα να έχει υποχωρήσει αρκετά, με μία διάθεση που δειλά δειλά ανεβαίνει και πάλι, συντροφιά με ένα όνειρο και ένα παράπονο, ξανά κοντά σας και σήμερα. Μία μελωδία χωρίς ήχο γεμίζει τα κωφά αυτιά μου, την ώρα που τα μάτια της τυφλής ψυχής μου θαυμάζουν το πορτραίτο του κόσμου. Δάχτυλα ρυθμικά χτυπούν το τραπέζι, ακτίνες σχεδόν ανοιξιάτικες φωτίζουν το χώρο και..ένα μικρό χαμόγελο κάνει το είδωλό μου να μοιάζει αγνό.
Ένα αγόρι παίρνει το λόγο μέσα μου τότε και μία σφεντόνα εκτοξεύει μικρά πετραδάκια στο θολό τζάμι της αμφιβολίας μου.....ένας ήχος δυνατός, ένα ήχος όμορφα άγριος και σε μια στιγμή ο κόσμος όλος έχει αλλάξει...
Καλημέρα

Δύναμη.....βροχές....φωτιές...

Σκέφτομαι.....πόσο απεγνωσμένα αναζητώ τη δύναμη, εκείνη την ξεχωριστή, που τόσο λείπει από την ψυχή μου αυτές τις μέρες. Τη δύναμη, που μονάχα η αγνή πίστη, ο παιδικός έρωτας και τα μαγικά ραβδιά μπορούν να χαρίσουν... Τη δύναμη, που μπορεί να οπλίσει τα χέρια σου, ώστε να χτίσουν από την αρχή νέο όνειρο, νέα ελπίδα...

Ένας αναστεναγμός ανακουφίζει, μία σκέψη τρομάζει, ένα χαμόγελο γλυκαίνει. Και ο χορός της ζωής, κυκλικός και μονότονος, παρασέρνει και τα δικά μου βήματα, που άρρυθμα προσπαθούν να ανακαλύψουν την αλήθεια...
Η ψυχή χορεύει άγρια μέσα μου σήμερα, σπίθες πολλές πετάνε γύρω μου, επάνω από μια θάλασσα γεμάτη με βενζίνη, που απειλεί να τινάξει το μαγικό νησί μου στον αέρα. Οι νεράιδες απεργούν για να βοηθήσουν, ο άνεμος έχει προηγούμενα μαζί μου και αγριεύει...η πυρκαγιά, η πυρκαγιά... μοιάζει έτοιμη να εκδηλωθεί.... Το σύννεφο κοιτάζει, σκέφτεται, και αφήνει τη βροχή του να πέσει, σαν δάκρυ επάνω σε ένα ερωτικό γράμμα.....και οι σπίθες χάνονται, το πνεύμα ηρεμεί, και ο χορός συνεχίζεται...

Καλημέρα σας....

Ελλάς....

Αχ πατρίδα με την ιστορία την μεγάλη και τους μικρούς ανθρώπους... Πλέον περπατάμε πάνω σου πληγώνοντας το όμορφο χώμα σου, με τα φιρμάτα μας τακούνια και το δήθεν στυλάτο ξενόφερτο βήμα μας. Πολιτικοί φελλοί, άνθρωποι δειλοί, κοματόσκυλα,τσοπανόσκυλα με στολές και ενθόσημα...... Βία, ψυχολογικός πόλεμος και μία κατάσταση παγκόσμιας μαλακίας στο βωμό του πλούτου...όπως πάντα. Αφεντάδες περήφανοι να καμαρώνουν για τα εγκλήματά τους και ο λαός...αχ ο δύστυχος λαός, να ασχολείται με τα τούρκικα σήριαλ και τις τηλεπερσόνες του κώλου....Πόσο ντρέπομαι που είμαι μικρός...που στέκομαι σαν ανθρωπάκι κουρδιστό, σαν μαριονέτα επάνω στη σκηνή της χαζομάρας.
Ο ένας αναγνώστης θα πει, μαλακίες, ουτοπικές μαλακίες μας λέει αυτός, στολισμένες με άχρηστο ρομαντισμό...Μονάχα τεχνοκράτες και σπουδαίοι σύμβουλοι μπορούν να σώσουν τον κόσμο. Μήπως όμως εκείνοι δεν είναι αυτοί που τον έφεραν ως εδώ; Οι σπουδαίοι, οι δήθεν γνώστες των πάντων; Άνθρωποι με εξειδίκευση,μελετητές των αντικειμενικών δεδομένων και τον οικονομικών μηχανισμών που αγνοούν όμως τον σημαντικότερο παράγοντα όλων...τον ίδιο τον άνθρωπο. Πως μπορεί μια ανθρώπινη κοινωνία να ελέγχεται από ανθρώπους που δεν νοιάζονται για τους ίδιους; Λέτε να είναι εφικτό αγαπητοί αναγνώστες; Φυσικά και είναι.Αρκεί να ποτίσεις τον λαό με βλακεία' και τους κάνεις ότι θέλεις. Παλιότερα πότιζαν τους λαούς με φανατισμό, με δήθεν ιδέες και ιδανικά. Σήμερα είναι απλούστερο, τοποθετείς μία τηλεόραση σε κάθε σπίτι και μετατρέπεις τους πολίτες σε άβουλα ζόμπι, που μπορεί από τη μία να υποφέρουν, αλλά αντί να κοιτάξουν το καλύτερο, τρέχουν για να καμαρώσουν τον εζέλ και την μιχριμπάν (συγνώμη αν κάνω λάθος, οι πηγές μου προέρχονται από συζητήσεις οικείων), αγωνιούν για την εξέλιξη των ασήμαντων, δούλοι μιας υποκουλτούρας που μας ταϊζουν καθημερινά. Ποιητές δεν υπάρχουν πια, τουλάχιστον όχι αρκετά ικανοί να αφυπνίσουν λαούς, οι δε στιχουργοί μονάχα σουξεδάκια του κώλου δημιουργούν πλέον, στερώντας από την ψυχή μας νέα ακούσματα....νέα προοπτική...(μιας και τίποτα άλλο δεν μπορεί να μας τη δώσει την πολυπόθητη...) Συγνώμη αν ακούγομαι απόλυτος, μηδενιστής ή ότι άλλο νομίζετε πως είμαι. Καταθέτω απλά τη γνώμη μου, μία γνώμη ενός απλού ανθρώπου, χωρίς παιδεία, χωρίς οικονομικές ή πολιτικές γνώσεις. Ακούω μονάχα την φωνή της ψυχής μου που ανησυχεί για τον κόσμο μας και την καταθέτω. Ίσως όχι για να την διαβάσετε, αλλά επειδή έχω την ανάγκη να βγάλω όλα αυτά από μέσα μου....
Καλημέρα

Αλήθειες...

Όμορφο και τρομακτικό μαζί όταν αφήνεις τις αλήθειες σου να τρέξουν ελεύθερες...σαν μικρά παιδιά μοιάζουν, που τρέχουν στην αλάνα...Και πόσο φοβάμαι.. μήπως χτυπήσουν τα παιδικά τους γόνατα από την πτώση, στην πέτρινη κοιλάδα των ψυχών...Μα κοίτα, μπορώ να το κάνω πια εύκολα, χωρίς να ξέρω....ξέρω!!1 πως τα λόγια μου ακόμα κι αν καίνε, δεν μπορούν να βλάψουν πια. Γιατί υπάρχουν ακόμα στον κόσμο φωτιές που δεν καταστρέφουν, απεναντίας...δίνουν ώθηση στα αερόστατα της σκέψης, φλογίζοντας ξανά τον κινητήρα της ψυχής...

Αυτοπεποίθηση...

Άφησα τη λιακάδα να ξεπλύνει την λιποψυχία μου, αρωμάτισα την ψυχή μου με το άρωμα της πίστης, γέμισα ξανά τις δεξαμενές της δύναμής μου από τα αποθέματα της κρυφής μου ποίησης... και έτσι... ξεκίνησα τη μέρα μου σήμερα, με σκοπό...τον κόσμο ολόκληρο να αλλάξω.
Άλλωστε το είπε και ο Kαζαντζάκης
"Ν' αγαπάς την ευθύνη.
Να λες:Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης.
Αν δε σωθεί, εγώ φταίω."
Έτσι κι εγώ, βάλθηκα απόψε την Γη ολόκληρη να φέρω βόλτα, να την συγχρονίσω με τις δικές μου στροφές...έτσι για να την αντέξω καλύτερα. Μπορώ λέτε να τα καταφέρω;;; Θα δούμε.....Κι αν όχι, όλοι σας θα ξέρετε καλά πως προσπάθησα και προσπαθώ...Θα σας κοιτώ στα μάτια περήφανος για μένα..και στο βλέμμα μου θα λάμπει το φως, εκείνο που χρόνια έκρυβα γιατί φοβόμουν μην τυφλώσει τους μικρούς, μην τυφλώσει ακόμα κι εμένα τον ίδιο...

;)

Φοβάμαι εμένα όταν σε κοιτάζω, τα χέρια μου τρέμουν και το κορμί δειλιάζει....
Φοβάμαι εμένα, γιατί δεν έμαθα ποτέ να ξεχωρίζω το παραμύθι από την πραγματικότητα...
Φοβάμαι για μένα, επειδή σαν φυσητό γυαλί μοιάζει η ψυχή μου σήμερα κι εσύ την πετάς γελώντας στον αέρα...
Φοβάμαι εσένα, γιατί δεν ξέρω τι είσαι, δεν ξέρω που πηγαίνεις, ούτε από που έρχεσαι...
Φοβάμαι την ψυχή μου, γιατί παραμένει θεότρελη χωρίς ίχνος ωριμότητας...
Φοβάμαι τα όνειρά μου, γιατί εύφλεκτα περιμένουν την σπίθα για να εκραγούν...
Μα δεν πειράζει που φοβάμαι, γιατί έχω μάθει πως ένα χαμόγελο μπορεί να βοηθήσει, μπορεί να διώξει τους φόβους, μπορεί να γεμίσει τις καρδιές φως ξανά. Με ένα τεράστιο χαμόγελο σας εύχομαι καλό μήνα.

Αποσπάσματα...

Το δωμάτιο φωτιζόταν μονάχα από το μετριασμένο φως του πράσινου επιτραπέζιου φωτιστικού. Οι σκιές έμοιαζαν αφύσικα μεγάλες, η καρέκλα έμοιαζε με καμηλοπάρδαλη και ο μεγάλος όγκος του γραφείου θύμιζε βουνό έτσι όπως έπεφταν οι σκιές τους στον απέναντι τοίχο. Την εικόνα συμπλήρωνε με επιτυχία το εξωτικό φυτό που έμοιαζε με φοίνικα μα δεν θυμόταν ποτέ εκείνη το όνομά του.
-Είναι σαν να βρισκόμαστε στη ζούγκλα, της είπε χαμηλόφωνα, σπάζοντας τη σιωπή.
-Ακριβώς εκεί είμαστε, απάντησε εκείνη, -Η δουλειά μου σαν ένα σαφάρι μέσα σε άγνωστα δάση άλλωστε δεν μοιάζει;
-Ναι, συμφώνησε εκείνος...πριν την σφίξει λίγο περισσότερο στην αγκαλιά του καθισμένοι καθώς ήταν στον μεγάλο καναπέ, έχοντας εκείνη την πλάτη της ακουμπισμένη στο στήθος του.
Ένα ρολόι χτύπησε δώδεκα απαλά, μα στη σιωπή του χώρου ο ήχος του έμοιαζε εκκωφαντικός.
-Ο χρόνος περνάει γρήγορα όταν από μέσα μας προσευχόμαστε να παγώσει, έτσι δεν είναι; είπε εκείνη αμήχανα...
-Στιγμές που αξίζουν για χρόνια....πάντα κυνηγούσα. Σε ένα διαφορετικό σαφάρι από το δικό σου, ένα κυνήγι όχι μέσα στις σκέψεις των άλλων, αλλά μέσα στο δικό μου απάτητο δάσος.....
-Μ'αρέσει που είμαι εδώ μαζί σου, συμπλήρωσε πριν αφήσει τα χείλη του να αγγίξουν το πίσω μέρος του λαιμού της...
Εκείνη γύρισε αργά το κεφάλι της στο πλάι και τον κοίταξε μέσα στα μάτια. Το βλέμμα της τον μεθούσε με τις πράσινες ανταύγειες του, σαν ένα μπουκάλι αψέντι που κάποτε είχε γευτεί στο δωμάτιό του όντας έφηβος.
Τον κοίταζε για μια στιγμή, για μια ώρα, ή για ένα χρόνο...ποτέ του δεν μπόρεσε να προσδιορίσει το χρόνο που πέρασε, πριν αφήσει τα χείλη της να αγγίξουν τα δικά του.....Πριν αφήσει την ψυχή της να κάψει τη δική του για πάντα....

Σαν παραμύθι....

Έπειτα από παράκληση αναγνωστών σχετικά με τον ''φωτισμό'' του blog μου, (πολύ σκοτεινό βρε παιδί μου), αποφάσισα να σας γράψω κάτι χαρούμενο , εμπνευσμένο από τα παραμύθια των παιδικών μας χρόνων.
Ήταν κάποτε ένα μικρό χαριτωμένο κοριτσάκι που το έλεγαν Κοκκινοσκουφίτσα. Από πολύ μικρή, της άρεσε να παίζει με τα πρόβατα της, να απολαμβάνει τη φύση και τη ζωή και να ονειρεύεται χαρούμενη. Μέχρι που μία μέρα διαφορετική από τις άλλες, ο λύκος μπήκε στη ζωή της και στο δάσος και άρχισε να κατασπαράζει το κοπάδι της, ανατρέποντας μέσα σε μια στιγμή όλη της την άποψη για τον κόσμο. Στην αρχή η Κοκκινοσκουφίτσα τρόμαξε, κρύφτηκε πίσω από ένα δέντρο και έτρεμε όπως το ψάρι έξω από το νερό. Βλέποντας όμως το κοπάδι της να αποδεκατίζεται και αφού ξαναβρήκε την αυτοκυριαρχία της, έσφιξε τα δόντια και άφησε το θυμό να ξεχειλίσει από μέσα της. Όπλισε το χέρι της με το τσεκούρι του παππού της (εκείνου που είχε πάρει διαζύγιο η γιαγιά της στο γνωστό παραμύθι... επειδή τον κεράτωνε) και βγήκε στο κατόπι του λύκου. Σε μια στροφή, τον συναντά μπροστά της καθισμένο σε μία δερμάτινη πολυθρόνα, να καπνίζει το ακριβό του πούρο και να γελάει τρανταχτά στη θέα της. Το βροντερό του γέλιο έκανε την τεράστια κοιλιά του να συσπάται σαν ένα τεράστιο ζελέ φτιαγμένο από πηγμένο εμετο. Η Κοκκινοσκουφίτσα, στη θέα του σιχαμερού πλάσματος και φλεγόμενη από το δίκιο της, ύψωσε το τσεκούρι και το κατέβασε με φόρα επάνω στην τεράστια λυκοκοιλιά. Ο λύκος, άνοιξε διάπλατα τα μάτια του σαστισμένος, πριν αφήσει την ψυχή του να πετάξει προς την κόλαση και πριν το μέσα του γεμίσει με λιπαρά εντόσθια το γρασίδι του δάσους. Βλέπεις δεν είχε μάθει ο καημένος να χάνει, απεναντίας, είχε μάθει να υποτιμά το μικρό αδύναμο πλασματάκι που άνετα τρόμαζε και μόνο με τη μορφή του.
Ύστερα από αυτό, η Κοκκινοσκουφίτσα έγινε η ηρωίδα του δάσους. Τα τρία γουρουνάκια έγραψαν ύμνους για εκείνη, οι 7 νάνοι αυνανίζονταν πλέον για χάρη της ξεχνώντας τη Χιονάτη τους, και ο πρίγκιπας παράτησε στον ύπνο της την Ωραία Κοιμωμένη και ξεκίνησε σχέση μαζί της. Έτσι, η Κοκκινοσκουφίτσα απέκτησε δόξα, διασυνδέσεις, άρχισε να ασκεί επιρροή και σύντομα, αφού πρώτα διδάχτηκε από τη βασίλισσα του χιονιού τη ρητορική, εκλέχτηκε πρωθυπουργός στο δάσος του παραμυθιού!!!
Στη συνέχεια όπως όλοι ξέρουμε από τους δικούς μας πολιτικούς και τις δικές μας κυβερνήσεις, η Κοκκινοσκουφίτσα τα σκάτωσε. Πήραν τα μυαλά της αέρα, σύντομα η απληστία φούσκωσε και τη δική της κοιλιά, και πριν το παραμύθι τελειώσει, έγινε κι εκείνη όλα όσα κάποτε μισούσε...... Και κάπου εκεί, ο μικρός Πινόκιο, μαζί με τη μύτη του, άρχισε να τροχίζει και το μπαστούνι του πεθαμένου από καρκίνο Τζεπέτο (χρόνια στα εργοστάσια χημικών, βλέπεις μετά την είσοδο πολυεθνικών στο δάσος, κανείς δεν αγόραζε τα έπιπλά του). Και έτσι, άρχισαν να στοιχειώνουν τον ύπνο του όνειρα περίεργα, όνειρα σκοτεινά....το μυτερό μπαστούνι του νεκρού τζεπέτο καρφωμένο στο μάτι της νέας Κοκκινοσκουφίτσας...........

Ένα σκοτεινό απόγευμα...

Φοβάμαι όταν σε κοιτάζω, φοβάμαι γιατί δεν ξέρω αν τα λόγια είναι αληθινά, αν η ψυχή είναι φωτεινή ακόμα. Τρέμω στη σκέψη ότι το κοπάδι σε εξημέρωσε και σε απορρόφησε μέσα στη μάζα του. Οι καιροί δύσκολοι με καταπίνουν, οι ειδήσεις είναι μαύρες, η ελπίδα χαμένη σε κάποιο μινωικό λαβύρινθο, έτοιμη να γίνει μεζές σε κάποιο σύγχρονο τέρας.
Η φωνή μου χάνεται αδύναμη,μπροστά στα ουρλιαχτά από τις μηχανές της βιομηχανίας του τρόμου. Μια πεταλούδα πέφτει νεκρή στα πόδια μου όταν της χαμογελώ, την ώρα που ένα όνειρο δολοφονείται στη γωνία από έναν μεγαλόσωμο εφιάλτη.
Αγάπη.....μόνο...έμεινε;

Θάλασσα..

Μια θάλασσα θυμάμαι πάντα....άλλοτε άγρια, φουρτουνιασμένη.... και άλλοτε ήρεμη και απολαυστική.... Να σε τυλίγει από τη μία στην αγκαλιά της γλυκά.... και την άλλη, να σε πνίγει βίαια στα βάθη της.
Σαν γυναίκα γεμάτη πάθη κι αυτή, όμορφη, γλυκιά, μα όταν θέλει.... επικίνδυνη.
Κι εγώ, μικρός, στις όχθες της να περπατώ και να περιμένω στα γυμνά μου πόδια... το επόμενο κύμα της.
Έπειτα, μεγάλος... να την κοιτάζω από μακριά, να κλαίω και να γελάω μαζί της,να την ρωτάω αν ξέρει την απάντηση...Kι εκείνη, πάντα κοντά και πάντα μακριά μου, να με καλεί ξανά στην αγκαλιά της, με ένα χαμόγελο και μια απειλή...

Νέα μέτρα, κρίση, οικονομία που ψυχορραγεί, παιδιά με σκοτεινά μάτια, γέροι με πίεση ανεβασμένη. Ειδήσεις, λόγια, λιτότητα..... Καθημερινότητα πλέον για όλους μας η μιζέρια, η αδικία, η βλακεία. Και ο λαός παραμένει πάντα πρόβατο, έτοιμο ανά πάσα στιγμή να γίνει το μεζεδάκι των παγκόσμιων θηρίων. Κεφάλαιο, εργατιά, θεωρίες, αλήθειες, ψέμματα....
Ένας άνδρας με παιδικά χέρια, ένα πληκτρολόγιο, μία οθόνη και ένα φθινοπωρινό σκηνικό για φόντο. Μία ερώτηση στον αέρα που τον βασανίζει.....τι αξίζει πραγματικά;

Μια καλημέρα...

Πόσο φοβάμαι εκείνους που όμορφα μιλάνε, που εκθέτουν τα όνειρα και την ψυχή τους, που προσπαθούν να αλλάξουν τον κόσμο ολόκληρο με ένα χαμόγελο και λίγους στίχους.... Πόσο φοβάμαι τα φωτεινά μάτια που σε κοιτάζουν ανυποψίαστα....φοβάμαι γιατί έμαθα κάποτε πως αν θέλεις το σκοτάδι σου να κρύψεις....πρέπει να χαμογελάς.
Και το σκοτάδι στις ψυχές στα χρόνια μας πυκνώνει, οι σκέψεις γίνονται απειλητικές και μας κυκλώνουν, τις νύχτες που τα όνειρα στερούν τον ύπνο από τα κουρασμένα σώματα.
Οι εραστές ξέχασαν το πάθος τους να ζωγραφίζουν στον αέρα... και τα χρώματα ανάξια βάφουν τους τοίχους φτηνών δωματίων...
Ο χειμώνας περιμένει να παγώσει κι άλλο τις ψυχές, με σύμμαχο τη νύχτα που συνεχώς νικά τη μέρα... στου χρόνου τον αγώνα.
Κι εγώ εδώ ξανά να σας χαμογελώ, να μου χαμογελώ και να φοβάμαι...το δικό μου είδωλο...

Καλημέρα

Σκα.....εεεε σκέψεις...

Τρόϊκα, μνημόνιο, πετρέλαια, αξιαγάπητοι γείτονες, θερμά επεισόδια και κρύες ελπίδες, συνθέτουν την καθημερινή εικόνα των Ελλήνων πλέον....
Μαλακισμένοι δημοσιογράφοι, κατίνες παντού, παιδιά δυστυχισμένα, παιδιά σκοτεινά. Τα όνειρά μας στον πάγο, οι υπουργοί μας στα μετάξια, το ήθος και η τιμιότητα νεκρά εδώ και χρόνια.
Δόντια να τρίζουν από θυμό, νεύρα να τεντώνονται επικίνδυνα και μία σπίθα να απειλεί να τινάξει στον αέρα τον κόσμο μας όλο. Κι εγώ σαν το μυρμήγκι που προσπαθεί να ουρλιάξει για να τρομάξει το λιοντάρι, σας φωνάζω ξανά, μου φωνάζω ξανά!!! Ξύπνα κόσμε, αγάπα ξανά τον άνθρωπο, γίνε ξανά άνθρωπος!!! Ας κοιτάξουμε γύρω μας, ας κοιτάξουμε μέσα μας και ας πετάξουμε επιτέλους τα σκουπίδια που σωρεύαμε μέσα μας τόσα χρόνια. Ας γίνουμε ξανά πλάσματα φωτεινά, ας γεννήσει ξανά η μήτρα του κόσμου νέες λαμπρές μορφές σαν άλλοτε, ας ξεκινήσουμε νέα ταξίδια προς το φως αυτή τη φορά και όχι προς την αποχαύνωση...

Καλημέρα

ΣΚέψεις...

Δεν έμαθα ποτέ να γράφω με το μελάνι της ψυχής...πως να καταφέρω σήμερα να σου πω όλα εκείνα που δεν κατάφερα ποτέ να δείξω;

Ο άνεμος σαρώνει το εσωτερικό μου καταφύγιο, το ξύλινο σπιτάκι της υπομονής μου είναι έτοιμο να κομματιαστεί...μα δεν πειράζει.
Ένα παιδί γελάει δυνατά...αθώα παιδιά....παιδιά σκληρά.
Ο γέρος σηκώνεται με κόπο από την πολυθρόνα αφήνοντας αναπνοές άγριες, σαν ρουθουνίσματα μοιάζουν με ταύρου που είναι έτοιμος να υποκύψει στα τραύματά του...εκεί στην αρένα.
Ένα μικρό λουλούδι ανθίζει απόψε στον κήπο μου, μεγαλώνει και μαραίνεται τρομαγμένο, αμέσως μόλις συνειδητοποιεί ότι έχασε την άνοιξη και είναι πια φθινόπωρο....
Ένα κορίτσι περνάει στο δρόμο και το άρωμά της φτάνει ως τα ρουθούνια μου. Το βήμα της είναι ζωηρό και τα μάτια της βγάζουν σπίθες...είναι σίγουρα ερωτευμένη σκέφτομαι για πρώτη φορά στη ζωή της... Έτσι μεθυσμένα και σπινθηροβόλα είναι τα μάτια των ανθρώπων όταν για γευτούν το γλυκόπικρο κρασί του έρωτα....για πρώτη τους φορά...


Καλημέρα

...

Τις νύχτες που τα όνειρα σε τρομάζουν, που οι μνήμες πέτρες κοφτερές γίνονται στο μονοπάτι που βαδίζεις με πόδια γυμνά, μη φοβηθείς, μη δώσεις σημασία...όνειρα είναι μόνο. Τι κι αν κάποιοι τα βάφτισαν εφιάλτες για να τους δώσουν έμφαση.... όνειρα είναι μόνο. Τι κι αν ο ύπνος ο παιδικός τόσο σου λείπει...δεν είσαι πια παιδί μα μέσα σου πάντα ένα παιδί θα μεγαλώνεις, όσο οι άνθρωποι υπάρχουν ακόμα και όσο τα όνειρα φλογίζουν την ψυχή σου...

Η φάρμα...των ανθρώπων....

Πόσο εύκολα ξεχάσαμε να είμαστε άνθρωποι....
Μία τηλεόραση, λίγοι πολιτικοί, άφθονη προπαγάνδα και άπειρη πνευματική νωθρότητα ήταν αρκετά.
Στην αρχή δεν δώσαμε σημασία, ακολουθήσαμε σαν πρόβατα τους ηγέτες στην ουτοπική τους φάρμα, παραμυθιαζόμασταν αφελείς με τα φωτεινά παραμύθια και τα χαζά shows. Το μυαλό μας έγινε χυλός, αποβλακωμένο από την απραξία. Μηχανές γίναμε, βιολογικές μηχανές σφιχτά δεμένες στο αλέτρι, να οργώνουμε ξένα χωράφια με το μαστίγιο να καίει την πλάτη μας. Άβουλα γελάδια, να μας σφάζουν, να μας αρμέγουν, να ορίζουν τη μοίρα μας... Όμως αγαπητοί μου αναγνώστες μην ανησυχείτε, δεν πρόκειται να κάνω εκτόξευση κατηγοριών σε κανέναν άνθρωπο, σε καμία ομάδα ανθρώπων που τυχόν συνωμοτούν εις βάρος των άλλων. Θα ήθελα όμως να αναρωτηθούμε όλοι μαζί για το ποιος φταίει για όλα αυτά! Θέτοντας το ερώτημα στον εαυτό μου, μονάχα μια λέξη αναβοσβήνει με έντονα κόκκινα γράμματα! ΕΓΩ!!!!
ΕΓΩ γιατί υπήρξα ατομιστής και συμφεροντολόγος,
ΕΓΩ γιατί όταν κλήθηκα να δράσω, είπα δεν βαριέσαι,
ΕΓΩ γιατί ξέχασα να αγαπώ πέρα από όρια,
ΕΓΩ γιατί άφησα τα δικά μου όνειρα να σκουριάζουν σαν παλιές μηχανές στο γκαράζ μου και ακολούθησα το ρεύμα,
ΕΓΩ γιατί ακόμα και σήμερα που σας γράφω χασμουριέμαι αντί να γρυλίζω θυμωμένος,
ΕΓΩ γιατί σήμερα δεν μπορώ να σας χαμογελάσω γιατί φοβάμαι....σαν τον Σαββόπουλο,,,,,το αύριο...
Καλημέρα σας...

Ο τίτλος της ανάρτησης είναι εμπνευσμένος από το βιβλίο του George Orwell Η φάρμα των ζώων....

Φόβος, αισιοδοξία, ερωτηματικά και ....τρένα....

Πως να φρενάρω το τρελό μου τραίνο; Πως να καταφέρω να το ισορροπήσω όταν είναι στο χείλος του εκτροχιασμού;

-Θα τα καταφέρω!!! Γιατί τις δύσκολες διαδρομές, τις αγάπησα πολύ. Γιατί έμαθα να μένω στις ράγες τόσα χρόνια...και θα το ξανακάνω!
Τι κι αν χορτάριασαν οι παλιές γραμμές, τι κι αν σκούριασαν κάπως τα φρένα; Με πλήρη ισχύ θα ανέβει ξανά το τραίνο μου όλες εκείνες τις ανηφόρες, που άτεχνα οι αφελείς σχεδίασαν, θα πάρει με ταχύτητα τις απότομες στροφές και θα γυαλίσει ξανά στις πρωινές ακτίνες του Ήλιου...
Γιατί έτσι ξέρει το δικό μου, το τρελό μου τραίνο να τα καταφέρνει. Κόντρα στις προβλέψεις, ενάντια πάντα στα δήθεν....
Το δικό σας τραίνο; Πως τα πάει....;;;;

...

Κι όταν την πόρτα μου χτυπά το παρελθόν, τρομάζω βλέποντας τα σκοτεινά του μάτια,
με μια ομίχλη τρομερή κρύβεται το παρόν, και ο μαγικός καθρέφτης μου διαλύεται κομμάτια.
--
Παράξενη η αίσθηση γεμίζει την ψυχή, το σώμα μου ατίθασο, άγρια μου φωνάζει,
ένα αστέρι πέφτοντας σαστίζει το παιδί, που ξεχασμένο τώρα πια με λύπη με κοιτάζει.
--
Και μοιάζει να ακούω τη φωνή πάλι την ξεχασμένη, ξανά στα αυτιά μου άγρια η μουσική σφυρίζει,
στο άθλιο κατάρτι μου Κοίτα! είσαι δεμένη, σαν μια σειρήνα που ξανά στο πέλαγος γυρίζει.
--
Τι κι αν ο χρόνος έσβησε για πάντα τα παλιά, σβήνει ποτέ το τατουάζ από την λεία σάρκα;
Αλλάζει τρόπο που αγαπά η παιδική καρδιά; βουλιάζει άραγε ποτέ του Χάροντα η βάρκα;

Ένα απόγευμα....του Αυγούστου...

Τα παιδιά έγιναν ενήλικες, οι τότε μεγάλοι, είναι πια γέροι...
Και εγώ παρατηρώ ακόμα το δέντρο με τα λουλούδια, εδώ στα τέλη του Αυγούστου,να προσπαθεί να επιβιώσει κόντρα στους τόσους ανέμους που το ραπίζουν χρόνια...Ένα παιδί περνάει με το ποδήλατο του και φωνάζει χαρούμενο κάτι που δεν μπορώ να καταλάβω...
Ο γέροντας που βαδίζει νωχελικά και με χαιρετά καθημερινά, σηκώνει αργά το κουρασμένο από τα χρόνια χέρι του και μαζί με το κεφάλι του που κατεβαίνει αφήνει μια καλησπέρα να ξεχυθεί...
Ένα τραγούδι χορεύει μαζί με την ψυχή μου, την ώρα που οι χάντρες από το μπεγλέρι του ανιψιού μου χτυπάνε ρυθμικά μεταξύ τους ,δίνοντας ρυθμό στις μνήμες μου...τότε που εγώ ήμουν το παιδί....τότε που ήξερα να ονειρεύομαι δίχως όρια...

Για γέλια ή για κλάματα....

Πόσες και πόσες φορές συλλαμβάνω τον εαυτό μου να γελάει έντονα, εκείνη ακριβώς τη στιγμή που τα δάκρυα είναι έτοιμα να ξεχειλίσουν από τα μάτια μου. Πόσο αστείο είναι όλο αυτό, όσο τουλάχιστον αστεία είναι και η ίδια η ζωή....Άνθρωποι, μνήμες, πράξεις, συνέπειες, ελπίδα....
Και πάλι μπροστά από μένα κοιτάζω εμένα και απορώ ξανά...Τι στο καλό είναι η ζωή, πόσο παράξενα είναι όλα εκεί έξω...πόσο παράξενα είναι όλα...εδώ μέσα.

...

Κάποτε θέλησα να γίνω τραγουδιστής…μα όταν ηχογράφησα τη φωνή μου και μετά την άκουσα… απογοητεύτηκα. Λες και οι νότες με κορόιδευαν από το μπαλκόνι του πενταγράμμου για την κακοφωνία μου…..ας είναι…θα βρω κάτι άλλο…
Κάποια άλλη φορά, αποφάσισα να γίνω συγγραφέας, αγόρασα λοιπόν νέα πέννα, πολλές λευκές σελίδες και ρίχτηκα στο παιχνίδι. Μα τα γράμματα κι εκείνα, λες και συνωμότησαν με τις νότες μου, έσκασαν στα γέλια μόλις διάβασαν τα πρώτα μου κείμενα….ας είναι όμως…. είπα ξανά….θα βρω κάτι άλλο…
Μετά…αποφάσισα να γίνω blogger, έφτιαξα λοιπόν τον ΣΕΛΙΔΟΤΑΞΙΔΙΩΤΗ και ενίοτε όταν η ψυχή μου συγχρονίζεται ελαφρώς με τα δάχτυλά μου, σας γράφω…μου γράφω, γράφω γενικότερα και με γράφουν, επειδή δεν ξέρω να γράφω…. χαχαχαχαχα….ας είναι…
Σήμερα λοιπόν σκέφτομαι, αναρωτιέμαι ξανά τι στο καλό να γίνω τελικά; Έχω ψιλό στερέψει όμως από ιδέες και δεν ξέρω σε πια κατεύθυνση να στραφώ….καμιά βοήθεια;;;;;;;;

Δευτέρα...Αύγουστος....2011.....

Καλό μήνα σε όλους αγαπητοί μου....

Ελπίζω ο νέος μήνας, ο ρομαντικός Αύγουστος με το πολυτραγουδισμένο του φεγγάρι, να φωτίσει τις ψυχές όλων μας. Κι αν πάλι όμως δεν τα καταφέρει...μην απελπίζεστε, αλλά συνεχίστε να προσπαθείτε, συνεχίστε να ταξιδεύετε. Κάποια μέρα πιστεύω ολόψυχα πως το ταξίδι...δικαιώνεται.

Τα μάτια μου κοιτάζω στον καθρέφτη, σαν να είναι ξένο το είδωλο μου μοιάζει,
το στόμα μου μου ψιθυρίζει -ψέυτη!, και η φλόγα της καρδιάς μου με δικάζει.
--
Στάθηκα βλέπεις ως εδώ μικρός και νικημένος, δεν ήξερα τη δύναμη του μέσα μου να αντλώ,
μα τώρα που μάζεψα από τα βάθη σθένος, πάλι περήφανα στο δρόμο περπατώ.
--
Και δεν πειράζει που ο κόσμος δεν αλλάζει, μένει κι εκείνος κολλημένος στα παλιά,
σαν το παιδί που τρέχει ξέγνοιαστα μου μοιάζει, που απλώνει αθώα το παιδικό χεράκι στη φωτιά.
--
Μα ο Αύγουστος έφτασε ξανά για κοίτα το φεγγάρι, σαν λάμπα μοιάζει σε δωμάτιο του ουρανού,
κι εσύ σαν το αερικό να σκίζεις το χορτάρι, να μου γελάς από μακριά να ξεγελάς το νού.
--
-Παράξενος θα μείνω εγώ για πάντα!!! σου φωνάζω, τι κι αν οι άνθρωποι δεν έμαθαν ποτέ,
όμορφο είναι να χτυπάς άγρια της ψυχής τη μπάντα, να τραγουδάς στη σκοτεινιά πάντα γλυκά Ουρανέ.

Άνθρωποι...

Πόσο παράξενα νοιώθω όταν κοιτάζω εσάς Πρόβατα Με Τα Χρυσά Κουδούνια! Ανάμεικτα συναισθήματα παρελαύνουν μέσα μου, μοιάζουν με ένα τρελό τρένο που άφησε τις ράγες του και πλέον βολτάρει στις λεωφόρους.…Στο πρώτο βαγόνι ο θυμός, στο δεύτερο ο οίκτος, στο τρίτο η απογοήτευση, για να καταλήξουμε στο τέταρτο και τελευταίο…το βαγόνι της κατανόησης.
Τα μάτια σας ρηχά και ελαφρώς θολωμένα, με κοιτάζουν περίεργα. Δεν ξέρω γιατί…ποτέ δεν κατάλαβα. Μονάχα υποθέσεις μπορώ να κάνω...μονάχα αυτό.
Ψιθυρίζετε, γελάτε κι εγώ γελώ μαζί σας, καταλαβαίνω, μπορώ να το κάνω πια…
Και ο μεγάλος κεφτές με το όνομα Γή θα συνεχίζει να γυρίζει, και επάνω του οι άνθρωποι, θα μαλώνουμε για τα ψίχουλα, σαν μικρά μυρμήγκια που κοιτάζοντας τη σκιά τους κόντρα στον Ήλιο, αρχίζουν να πιστεύουν ότι είναι μεγαλύτερα από όσο πραγματικά είναι….. Καλημέρα σας

Kάποτε...

Κι εσύ που ξέχασες πως είναι να τριγυρίζεις μέσα σε ένα παραμύθι, που λησμόνησες την αστερόσκονη σου στην τσέπη ενός παλιού φορέματος…πως μπορείς τώρα να γελάς; Πως αντέχεις το βρώμικο ποτάμι του κόσμου, εσύ που κάποτε κολυμπούσες στην κρυστάλλινη λίμνη των ονείρων; Κι εμένα που τότε με άφησες σαν μοναχικό βάτραχο επάνω στο λευκό νούφαρο, χωρίς φιλί, μονάχα με μια κορόνα να βαραίνει το κεφάλι μου, πώς να θυμηθώ εκείνα τα ξεχασμένα ξόρκια της αλλαγής;

Πέμπτη

Εικόνες βίας, αηδίας, βλακείας, φωτιάς….. Καμένη πόλη, καμένοι άνθρωποι, φθηνά όνειρα και ακριβές αλήθειες…..
Φώτα που σβήνουν, άλλα που ανάβουν και πάλι, κύκλος πάντα…παντού. Ένα τετράδιο, ένα φτηνό στυλό, παραδίπλα ένα ακριβότερο, παραμελημένο να αναρωτιέται γιατί δεν το χρησιμοποιώ πια…..Κι εγώ δεν έχω απάντηση…έτσι απλά…
Στιγμές, μνήμες, όνειρα, όλα μαζί ανακατεμένα στη χύτρα της ψυχής, αφήνουν το άρωμά τους να μεθύσει τη λογική μου απόψε…Αλλάζω; Παραμένω ίδιος; Ποιος ξέρει….
Σκέφτομαι, σχεδιάζω, γελάω, αναρωτιέμαι….ξανά. Και ο καιρός περνάει….Καλό βράδυ…

ΤΑξίδια....

-Κι εσύ που γύρισες όλο τον κόσμο….πες μου, βρήκες πουθενά εκείνο το μικρό κόσμο που τόσα χρόνια αναζητώ; Είδες εσύ που έφτασες ως την άκρη του πλανήτη, εκείνο το κομμάτι γης όπου οι άνθρωποι ξέρουν πώς να είναι αληθινοί;
Έμαθες πολλά, τα μάτια σου γέμισαν εικόνες, η σκέψη σου διευρύνθηκε σαν ελαστικό μπαλόνι παραδομένο στα δυνατά πνευμόνια της γνώσης. Η καρδιά σου χτύπησε δυνατά, έγινε πιο δυνατή και η ψυχή σου πήρε φωτιά, ζωντανή ξανά. Όμως πες μου…. είδες πουθενά εκείνο το νησί που άλλοτε εξυμνούσα σε κάποιες μεθυσμένες μου σκέψεις; Είδες πουθενά εκείνο που δεν πιστεύεις πως υπάρχει…να υπάρχει αληθινά; Μήπως στου κόσμου τα ταξίδια σου, συνάντησες όνειρα να ζουν ακίνδυνα κοντά δίπλα στην πραγματικότητα;
Και ανάμεσα σε όλα εκείνα τα νέα που γνώρισες….είδες ίσως το μυστικό εκείνο που ακόμα και οι παλιοί αλχημιστές θα ζήλευαν; Είδες τη συνταγή για να μετατρέπεις το απλό σε απόλυτο; Το κανονικό σε σπάνιο;…………………………………………..

,,,,

Γιατί μονάχα η κατανάλωση κάνει στην εποχή μας τους ανθρώπους ευτυχισμένους; Που πήγε η χαρά της δημιουργίας, η χαρά του αστιγμάτιστου έρωτα, η χαρά του αυθορμητισμού; Σφάχτηκαν οι χαρές και οι αξίες μας στα πεζοδρόμια, μαζί με τους αθώους πολίτες-θύματα μιας κοινωνίας ωμής, μιας κοινωνίας γεμάτης με μίσος, εξαθλίωση, ατομικών μονάχα συμφερόντων;
Γιατί οι άνθρωποι ξεχάσαμε να αγαπάμε τον άνθρωπο; Γιατί ξεχάσαμε να αγαπάμε τον ίδιο μας τον εαυτό; Γιατί μεταμορφωθήκαμε σε μηχανές, σε πρόβατα, σε κοπάδια άβουλων δίποδων πλασμάτων….;
Γιατί δεν αγαπάμε πια τα ταξίδια της ψυχής που μπορούν να μας κάνουν να γνωρίσουμε πραγματικά τον κόσμο μέσα από τον ίδιο μας τον εαυτό; Γιατί η λογοτεχνία έχει αντικατασταθεί από ηλίθιες εκπομπές και κατίνικες σειρές; Γιατί η διασκέδαση να είναι ταυτόσημη ξέκωλων νυμφιδίων που λικνίζονται σε πάγκους, τριγυρισμένα από λιγούρικα βλέμματα ανθρώπων γεμάτων οινόπνευμα στις φλέβες τους; Γιατί η νοοτροπία της εποχής ασπάζεται το ότι φάμε, ότι πιούμε και ότι αρπάξει ο κώλος μας; Που είναι τα ανώτερα ιδανικά και οι πραγματικές αξίες της ζωής; Που στο καλό πήγαν όλα και μείναμε έρημοι να κολυμπάμε μέσα στη σκατόσφαιρα που άλλοτε ονομαζόταν Γή;
Ορ-Γή μονάχα παντού στον κόσμο, αδικία, φτήνια, εξευτελισμός….Ήρθε η ώρα να πληρώσουμε για τα λάθη μας; Μπορεί….
Κι εγώ…τι άλλο να πω ανεβασμένος στο παγκάκι μου, με τα μάτια όλων εσάς να με κοιτάζουν παραξενεμένα; Τι άλλο να κάνω αγαπητοί μου εκτός από το να ουρλιάζω μέσα από τις λέξεις…..; Να λέω ξανά και ξανά τα ίδια μήπως και κάποιος επιτέλους με ακούσει; Μάταιο δεν μοιάζει…τόσο καιρό μετά; Να διαγράψω το χαζό blog; Μήπως και αμφότεροι ηρεμήσουμε από τις χαζές μου σκέψεις; Τι να κάνω; Να γίνω ένα με το κύμα; Να ακολουθήσω κι εγώ καλοκουρδισμένες συμπεριφορές ; Τι στο καλό να κάνω πια;;;;;;

Βροχή...

Σε προκαλώ βροχή να πέσεις επάνω μου με βία. Δεν φοβάμαι τη μανία σου, δεν φοβάμαι τους κεραυνούς σου….Σε λαχταρώ σαν τον διψασμένο, να ξεπλύνεις θέλω την ψυχή μου από τα λάθη, να καθαρίσεις το κορμί μου από τη λάσπη που κύλησα αναζητώντας το δρόμο μου. Και δρόμο δεν βρήκα…και την αξιοπρέπειά μου έχασα… Με ξεγέλασε ο ποιητής…με πλάνεψε το ποίημα βλέπεις.
Και να, πάλι εδώ, να γράφω, με την ψυχή γεμάτη γρατζουνιές από την προσπάθειά της να ανακαλύψει…
Έλα βροχή και εξάγνισέ με πάλι, βοήθησέ με να πλεύσω ξανά στον ωκεανό του κόσμου όπως κάποτε. Κι εγώ….θα εγκαταλείψω τα νησιά μου, θα αφήσω τα ουτοπικά μου βασίλεια για πάντα στις σκιές. Τι νόημα έχει άλλωστε ο στίχος χωρίς μουσική…; Λόγια, λόγια, λόγια…..Μονάχα λόγια αδύναμα, ανίκανα να αλλάξουν τη ροή του ποταμού... Γι αυτό σου λέω βροχή μου….ξέπλυνε από πάνω μου όλη αυτή τη σκόνη. Τι κι αν μαζί με τη συμβατική χαθεί κι εκείνη, η αστερόσκονη των παραμυθιών…. Δεν είμαστε πια παιδιά….Είναι απαγορευτικό πλέον να τρέχουμε γελώντας ανάμεσα στο δάσος ξέγνοιαστοι…. Πρέπει από δω και πέρα να κοιτάζουμε μονάχα το μικρό θάμνο από το παγκάκι μας….νωθροί και κουρασμένοι….

Νύχτες...

Η νύχτα είχε πέσει για τα καλά όταν πήγε να κλείσει τα παραθυρόφυλλα και να πέσει για ύπνο. Η μέρα αγωνιούσε να φανεί σε λίγες ώρες, μα τα αστέρια του ουρανού έλαμπαν ακόμα δυνατά, πεισματικά σχεδόν. Λίγα σύννεφα έκρυβαν μερικά κομμάτια από τη σύναξη των φωτεινών ουρανίων σωμάτων, ενώ ένα ψυχρό δροσερό αεράκι άγγιξε τα μαλλιά του καθώς βγήκε στο μπαλκόνι. Τράβηξε μια καρέκλα προς το μέρος του, ανήμπορος να αντισταθεί στη μαγεία της νύχτας, ξάπλωσε την πλάτη της και απέμεινε να κοιτάζει τον ουρανό. Άπειρος λένε ότι είναι ο κόσμος μας….. κι εμείς πόσο μικροί ανάμεσά του……Κι ανάμεσα σε όλα αυτά τα ‘’μικροπράγματα’’ πόσο μεγάλες σκέψεις, πόσο μεγάλα συναισθήματα μπορούν να γεννηθούν…. Ένα κουνούπι προσγειώθηκε στο μάγουλό του και κάρφωσε διψασμένο τη μύτη του στο ανυποψίαστο δέρμα. Εκείνος, με μια κίνηση αστραπή, αυτό χαστουκίστηκε, προσπαθώντας να εκδικηθεί το μικρό βαμπίρ που μόλις ρούφηξε το αίμα του, αφήνοντάς του μια φαγούρα απίστευτη…Όμως το έντομο πρόλαβε και πέταξε μακριά….Ας είναι… Πολύ γλυκιά η βραδιά απόψε για να ασχοληθεί με τέτοια πράγματα…
Τα μάτια του αποφάσισαν να κατεβάσουν τα δικά τους παραθυρόφυλλα και για λίγο ένας άλλος ουρανός έκανε την εμφάνισή του. Ένας ουρανός γεμάτος αστέρια…και νιφάδες....Νιφάδες; Νιφάδες... ανοιξιάτικα; Παράξενο……σκέφτηκε μέσα στον ύπνο του….και την επόμενη στιγμή χαμογέλασε πλατιά….

Πάζλ...

Κομμάτια….σαν από ένα πάζλ από υλικό άγνωστο και γνωστό μαζί είναι η ζωή. Αναμνήσεις, εμπειρίες, γνωριμίες, όνειρα, εφιάλτες…και τόσα άλλα μικρά ασύμμετρα κομματάκια, έρχονται σε επαφή για να συνθέσουν την εικόνα της ίδιας μας της ύπαρξης. Υπάρχουν άλλοτε κάποια πάζλ που δεν τα κατάφεραν και τόσο καλά στη συναρμογή τους. Έτσι το τελικό αποτέλεσμα, με τα αταίριαστα κομμάτια βίαια πιεσμένα μεταξύ τους, μοιάζει κακοτεχνία. Όπως και να χει όμως, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, οι λάτρεις των σπαζοκεφαλιών, παρασυρόμενοι από το πάθος τους, καταφέρνουν μετά από αρκετό κόπο και άφθονη υπομονή, να βάλουν τα πράγματα στη θέση τους…αποκαλύπτοντας μια τελική εικόνα….
Υπάρχει όμως και μία ειδική κατηγορία από πάζλ ( που ματαιόδοξα αυτοαποκαλείται ειδική, θέλοντας να διαχωρίζει τον εαυτό της από το πλήθος μέσα σε μία έκρηξη μεγαλομανίας), που κάπως δυσκολεύει τα πράγματα… Εκτός από την πολυδιάστατη μορφή που υιοθετούν τα κομμάτια του, υπάρχει ακόμα κάτι, ένα ίσως αξεπέραστο πρόβλημα…. Τα κομμάτια του είναι τόσο βαθιά κρυμμένα που ακόμα και ο πιο τολμηρός εξερευνητής όταν τα ανακαλύψει…ίσως να δοκιμάσει ακόμα μία έκπληξη. Μπορεί να βρει απλά …αποκαΐδια, στάχτες…. Reset…επανεκκίνηση τόσες πολλές φορές που…εσκεμμένα ή τυχαία ο δίσκος κάηκε…

Το στυλό το άφησε απαλά στο γραφείο του, λες και προσπαθούσε να μην το πληγώσει από την επαφή του με το κρύο ξύλο, νοιώθοντας πως όσα έγραψε ήταν ανίκανα να μεταφέρουν αυτό που έχει να πει. Για ακόμα μία φορά τα λόγια ήταν τόσο... τόσα δα μικρά. Άγγιξε με το χέρι το μέτωπό του και ένοιωσε να φλέγεται…πάντα το ένοιωθε αυτό, από παιδί ακόμα θυμόταν, όταν η ψυχή του ήθελε να μιλήσει μα δεν μπορούσε, αυτό το κύμα ζέστης τον τύλιγε. Λες και μια εσωτερική πυρκαγιά μαινόταν μέσα του, απειλητική ή λυτρωτική….ποτέ δεν κατάλαβε όμως ως τώρα τι από τα δύο είναι. Έστρεψε το βλέμμα του αφηρημένα και η ματιά του καρφώθηκε επάνω στο ρολόι τοίχου στα δεξιά του. Δεν είχε μπαταρία και οι δείκτες του περίμεναν κολλημένοι στις δέκα και δέκα, να ξυπνήσουν ξανά. Μια σκέψη πέρασε από το μυαλό του, μια νύχτα, ένα ψεύτικο κι αληθινό μαζί νησάκι, και μία συντροφιά παράξενη, ξένη…μα οικεία ταυτόχρονα….. Δέκα και δέκα….ξανά και ξανά…… -Μακάρι να πάγωνα το χρόνο, ίσως έτσι να ζέσταινα ξανά την ψυχή μου…ίσως και όχι…ποιος ξέρει… είπε στον εαυτό του και χαμογέλασε μόνος του…

Σαν άνεμος...

Όλα τα λόγια που δεν πρόφερα ακόμα, με πιέζουν….όλα τα όνειρα που δεν κατάφερα ποτέ να πραγματοποιήσω, φωνάζουν μέρα νύχτα στην ψυχή μου. Μια ηλιαχτίδα μου θυμίζει πως πρέπει να τα καταφέρω, μα στιγμές μετά ένα σύννεφο, γεμίζει με αδιαφορία τον κόσμο μου.
Προσπαθώ με χίλιους κόπους να μπαλώσω την σαν σουρωτήρι βάρκα μου μήπως και βρω τη δύναμη να ταξιδέψω ξανά….αλλά για κάθε τρύπα που εξαφανίζω εμφανίζονται δύο… και το όνομα της βάρκας μου αλλάζει….από Όνειρο…σε Λερναία Ύδρα. Ένα παιδί με κοιτάζει απορημένο έτσι καθώς προσπαθώ να ταξιδέψω πάλι. Του μοιάζει παράξενη η μορφή μου; Το τρομάζει το βλέμμα μου; Ποτέ δεν θα μάθω, γιατί μόλις το κοιτάζω και προσπαθώ να χαμογελάσω, εκείνο αποστρέφει το βλέμμα του και αρχίζει να τρέχει.
Η παραλία είναι ήρεμη….επικίνδυνα ήρεμη… Ένα πουλί κρώζει από χαρά επειδή πετάει ακόμα ελεύθερο, λίγο πριν η βολίδα από το αεροβόλο όπλο ενός έφηβου το πληγώσει θανάσιμα. Μια ιαχή θριάμβου και ένας πατέρας τραντάζει περήφανα τον ώμο του γιού του που τα κατάφερε στο σημάδι….
Μία κοπέλα πιο πέρα, μόνη, καθισμένη σε ένα βράχο κοιτάζει το πέλαγος. Δεν έχει βάρκα, μα έχει φτερά στην πλάτη της. Η παράξενη εικόνα της τραβάει το ενδιαφέρον μου και πηγαίνω κοντά της…. Τρέχω….χαμογελώ καθώς το πρόσωπό της αρχίζει να διαγράφεται στο οπτικό μου πεδίο… Και ξαφνικά ανοίγει τα φτερά της και χάνεται μακριά…. Οι φωνές μου δεν τη συγκινούν, τα βλέμμα της ούτε καν συνάντησε το δικό μου…. Πέφτω στα γόνατα… Θέλω να κλάψω….αλλά ούτε αυτό μπορώ να κάνω καλά πια….. Και έτσι….απλά χαμογελώ….σκάω στα γέλια….γίνομαι αστείος…. Το προσωπείο χρωματίζει με ζωηρά, ενίοτε εκκεντρικά χρώματα την όψη μου…και η ζωή συνεχίζεται…. Σαν τον άνεμο που ανακατεύει τα μαλλιά μου, περνάει και χάνεται…. εκατομμύρια χρόνια τώρα….

...Δευτέρα...

Πάνω στου αργαλειού τα υφάδια ταξιδεύω πάλι, με σύντροφο μονάχα ένα αστέρι που επίμονα κοιτάζει.
Με όχημα μία θολή και τρύπια ζάλη, βλέπω τη θάλασσα άγρια και η ψυχή δειλιάζει.
--
Αναρωτιέμαι του κόσμου την πορεία ποιος χαράζει, ποιος με γραφίδα σημαδεύει το καρό χαρτί του πόνου.
Το μέσα μου ακόμα ξέφρενα μανιωδώς αλλάζει, η φυσαρμόνικα παίζει ξανά άλλο ένα βαλς του τρόμου.
--
Και τι να πω, και τι να κάνω για να γλιτώσω, τον εαυτό μου και τον κόσμο απ' την ανία.
Την μεγαλούπολη ξανά μαζί σου θα σαρώσω, κοίτα φοράω στον πήγασο τα ασημένια ηνία.
--
Θα μου φωνάζεις άλλοτε μέσα στο άγριο δάσος, -βγάλε το χέρι σου μαϊμού από τη γυάλα.
Κι εγώ θα σε κοιτώ αδιάφορα σαν κάποιος, που μόλις σου έταξε τον ουρανό, τα άστρα…κι άλλα….
--
Έτσι είναι ο κόσμος θα μου λέει ο συγγραφέας, ο ποιητής το χέρι θα μου δώσει,
Τα σύννεφα μας κάνουνε παρέα, κι ο Ήλιος πάντα αγνός θα μας λυτρώσει.
--
Στο μάτι εσύ κρυσταλλένιο δάκρυ, στα αυλάκια από τα χρόνια θες να τρέξεις.
Μία γλυκιά ανάσα τραγουδάει στην άκρη, και ο γκρεμός σου λέει -μακριά πρέπει να αντέξεις…

Όνειρα, φωτιές, σκέψεις .....

Μια απαλή βροχή έπεφτε ήρεμα χρωματιζοντας με μια σιγανη μουσικη τη νύχτα . Μια γυναικεία λεπτή σιλουέτα κρατώντας στα χέρια της μια μεγάλη ομπρέλα, βάδιζε αναλαφρα προσεκτικά στο γλιστερο οδόστρωμα. Το βλεμμα της υγρό κι εκείνο απο τη δική του βροχή, έκανε τα ματια της να μοιάζουν κρυστάλλινα κάτω απο τα νυχτερινά φώτα της πόλης. Μία ανησυχία πάγωνε την καρδιά της, συντροφιά με έναν έντονο εσωτερικό ανεμοστροβιλο που έκανε το μέσα της να τρέμει. Ο κόσμος δεν ήταν αγγελικά πλασμενος μα εκείνη έμοιαζε με άγγελο ... πως θα τα κατάφερνε; 
Ανασφάλεια, φόβος, μοναξιά , ήταν μερικές απο τις λέξεις που αναβοσβηναν σαν πινακίδες απο νέον στη σκέψη της..... Πονούσε και το μόνο που αχνοφαινοταν σαν φως μέσα στο σκοταδι της ήταν ένας στίχος που κάποτε άκουσε συντροφιά με εκείνον "....αξίζει Φίλε να υπαρχεις για ένα όνειρο κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει ..." Το πίστευε τόσο έντονα εκείνος που μονάχα η σκέψη του την έκανε να χαμογελάσει. Τι κι αν τα Όνειρα την είχαν όντως κάψει .... Κι εκείνη κι εκείνον ..... Ας είναι ......σκέφτηκε και συνέχισε το δρόμο της ......

Έρωτας...πληγές.... και σκόρπιες σκέψεις....

…….Τον κοίταζε μέσα στα μάτια και η ψυχή της έμοιαζε να έχει βρει επιτέλους ένα καταφύγιο. Εκείνος ήταν διαφορετικός, το ένοιωθε μέσα της και το πίστευε απόλυτα. Η κάθε επιφύλαξη και άμυνα που είχε αναπτύξει έπειτα από τόσα χρόνια ψεύτικων συναναστροφών, έμοιαζαν παροπλισμένες, αδύναμες μπροστά του. Το βλέμμα του ήταν τόσο αγνό όσο και η νέα ανατολή του ηλίου σε ένα χειμωνιάτικο πρωινό και η φωνή του, βαθιά, αυστηρή και απαλή μαζί, θύμιζε ερωτευμένο βασιλιά μιας ουτοπικής χώρας αλλοτινών καιρών….Ήταν ερωτευμένη…είχε ξαναγεννηθεί και ο κόσμος ολόκληρος έμοιαζε διαφορετικός όταν κρατούσε το χέρι του και περπατούσαν μαζί. Τα όνειρα έτρεχαν σαν ασυγκράτητοι χείμαρροι στην ψυχή της και ο άλλοτε πεζός κόσμος, άρχισε να χρωματίζεται με ένα χρώμα που δεν υπάρχει σε καμία παλέτα… με το χρώμα της ποίησης.
Η γεύση του έμενε πεισματικά στα χείλη της σαν καρπός παραδεισένιου φρούτου και όλα έμοιαζαν τέλεια στον κόσμο της…στον κόσμο τους….
Τίποτα δεν την έκανε να φανταστεί ότι ο άνθρωπος που είχε κερδίσει την καρδιά της και είχε εξουσιάσει το σώμα της θα την πρόδιδε. Έμοιαζε τέλειο όλο αυτό που ζούσε…όμως οι άνθρωποι δεν μπορεί ποτέ να είναι τέλειοι… πως εξαπατήθηκε έτσι; έλεγε και ξαναέλεγε στον εαυτό της έπειτα από εκείνο το βράδυ που σημάδεψε ξανά σαν αδέσποτο βέλος την καρδιά της…..
Τι πραγματικά είμαστε οι άνθρωποί; Ενδιαφέροντα όντα πολύπτυχα και μοναδικά ή απλά καλούπια;….πρόβατα; Οι συμπεριφορές μας άλλωστε τόσο όμοιες είναι στο πέρασμα των χρόνων. Αρκεί να κοιτάξεις την ιστορία λένε οι σοφοί και θα έχεις μία ας πούμε πρόγνωση του μέλλοντος ‘’γιατί η ιστορία επαναλαμβάνεται’’. Σαν καλοκουρδισμένες ή αν θέλετε κακοκουρδισμένες μηχανές επαναλαμβάνουμε διαρκώς τα ίδια λάθη, παρασυρόμαστε ξανά στα ίδια πάθη, αγνοώντας την ουσία των πραγμάτων. Καταναλώνουμε αναζητώντας την ευτυχία στο ξόδεμα, λέμε ψέματα γεμάτοι ικανοποίηση όταν γινόμαστε πιστευτοί, χαιρόμαστε με την δυστυχία των άλλων μέσα μας όσο και αν το παίζουμε συμπονετικοί….αιμοβόρα πρόβατα, θύματα μιας κοινωνίας υλιστικής και ρηχής.
Και πόσο μου λείπει τότε το νησί εκείνο που σχεδίαζα στα παιδικά όνειρά μου; Αποκομμένο και αυτόνομο, ανεξάρτητο εντελώς από κάθε δήθεν καλοστημένη κοινωνία. Μακριά από ψέματα και δήθεν συμπεριφορές. Μακριά από τη βλακεία, τον φθόνο, το μίσος, την ρουτίνα…..Θα μπορούσε να υπάρξει άραγε μια τέτοια κοινότητα ανθρώπων….; Αναρωτιέμαι….

Έρωτας και Μίσος....

Πολλά πράγματα με έχουν τρομάξει, με έχουν παραξενέψει και με έχουν κάνει να απορώ στη ζωή… Ένα από αυτά είναι και η σχέση ανάμεσα στο μίσος και στον έρωτα…στον έρωτα και στο μίσος… που σαν μαγική φωτιά το ένα, στην αγκαλιά του νερού-άλλου φλερτάρουν μεταξύ τους, κάνοντας του απλούς ανθρώπους να αναρωτιούνται….
( από ένα κίτρινο παλιό τετράδιο κάπου στο 1996….)



Συναισθήματα και τα δύο…. διαφορετικά με μια πρώτη ματιά και αντίθετα, αλλά αν το ψάξεις λίγο πιο βαθιά, ίσως ανακαλύψεις μια ισχυρή σύνδεση μεταξύ τους ( αν λάβουμε υπόψη την άποψη της αγαπητής αναγνώστριας που έθεσε τον προβληματισμό). Η σύνδεση αυτή λειτουργεί και σαν σκανδάλη, που μπορεί με ένα απλό τράβηγμά της να δημιουργήσει μια έκρηξη, γκρεμίζοντας τα τείχη μεταξύ των δύο συναισθημάτων, οδηγώντας ανυποψίαστα τους ανθρώπους από τη μία κατάσταση στην άλλη. Παράξενοι οι άνθρωποι, παράξενος και ο τρόπος που σκεφτόμαστε…. Τη μία λατρεύεις κάποιον σαν να είναι το σπουδαιότερο πράγμα στο σύμπαν (όντας ερωτευμένος)…και την άλλη το ιερό δισκοπότηρο και οι κρυμμένοι θησαυροί που έμοιαζε να έχεις ανακαλύψει, μετατρέπονται σε άνθρακα, σαν ανάποδη αλχημεία ενός μεθυσμένου μάγου…..κρίμα….
Από την άλλη πόσο αστείο, πόσο απίθανο έμοιαζε κι όμως γίνεται αληθινό προς έκπληξη πολλών, όταν συμβαίνει το αντίθετο μεταξύ δύο ανθρώπων. Όταν το μίσος καμιά φορά όντας έντονο, γεμάτο μπαρούτι και φλόγες, σαν μπερδεμένο από τον καπνό της μάχης, χάνει το δρόμο του και γίνεται έρωτας…πάθος….αγάπη…
Παράξενοι, πολλοί παράξενοι οι άνθρωποι…… Κι εγώ κρατώντας στο χέρι μου κάτι φορές το σκήπτρο της παραξενιάς, στέκομαι μπροστά σας σαν ντροπαλό νήπιο στη δημόσια απαγγελία του πρώτου του σχολικού ποιήματος, σας χαμογελώ δειλά και ακόμα πιο δειλά, αφήνω τις παραφωνίες μου στο χώρο…..
Καλημέρα σας…..

Στα άκρα....;

Από μικρός άκουγα πάντα πως δεν πρέπει να κινούμαι μόνιμα στα άκρα….Πως στη ζωή δεν υπάρχει μονάχα άσπρο ή μαύρο, αλλά παντού κάνει αισθητή την παρουσία του το γκρίζο….Η μέση οδός…η συμβιβαστική λύση για άλλους….η χρυσή τομή για κάποιους….η ευτυχία για κάποιους άλλους.
Κι εγώ εκεί! Πεισματικά να αρνούμαι να δω τη γκρίζα ζώνη στα πράγματα…. Μαύρο ή άσπρο παντού, σαν σκακιέρα με δισεκατομμύρια τετραγωνάκια η ζωή μου. Να περπατώ σαν πιόνι πότε στο ένα τετράγωνο και πότε στο άλλο, μεταβάλλοντας και τις σκέψεις μου, τις πράξεις μου, και τα συναισθήματά μου αντίστοιχα.
Κάποτε αποφάσισα πως δεν πάει άλλο και πως είναι καιρός να μάθω επιτέλους να σκέφτομαι κάπως πιο συμβιβαστικά…Έτσι αποφάσισα να πιέσω λιγάκι το χώρο στη σκακιέρα μου και να αναμείξω κάπως τα τετραγωνάκια μου. Τζίφος….. το μόνο που κατάφερα ήταν να δημιουργήσω μουτζούρες. Άσπρα τετράγωνα λερωμένα με μαύρες ριπές…και ανάποδα. Προβληματίστηκα, πάλεψα να βρω τη λύση, να τα καταφέρω. Πίστευα πάντοτε στη θεωρία του όποιος ψάχνει βρίσκει…..μάταια όμως…. Έψαχνα ξανά και ξανά μέσα μου να βρω το πολυπόθητο χρώμα για καιρό…με επιμονή και υπομονή μεγάλη. Το μόνο όμως που κατάφερα τελικά , ήταν να ανακαλύψω μέσα μου ακόμα περισσότερα ασπρόμαυρα τετράγωνα…..
Σε κάποια στιγμή είπα να τα παρατήσω… όμως γεμάτος έκπληξη κατάλαβα πως μία μεγάλη αλλαγή είχε λάβει χώρα μέσα μου. Η σκακιέρα μου άρχισε να καμπυλώνεται από το πολύ περπάτημα και άρχισε να μοιάζει με ένα βαθύ πιάτο σούπας, με αποτέλεσμα τα τετραγωνάκια μου να πάρουν περίεργα σχήματα και το ένα σχεδόν να αρχίζει να τσαλαπατά το άλλο. Τα μαύρα θέλησαν το χώρο των άσπρων και ανάποδα. Ο πόλεμος τότε ξέσπασε για τα καλά στη σκακιέρα μου. Ένας πόλεμος χωρίς πιόνια, ένας παράλογος και μαζί λογικός πόλεμος που ακόμα και σήμερα που σας γράφω μαίνεται μέσα μου. Και όσο για απαντήσεις…ακόμα δεν έλαβα.....
Κι εγώ εδώ γεμάτος απορίες σας κοιτάζω στα μάτια ξανά…σας απλώνω το χέρι και σας καλώ στον κόσμο μου και πάλι. Συγνώμη που σας άφησα…αλλά δεν άφησα μονάχα εσάς….άφησα κι εμένα κατά κάποιο τρόπο. Έπρεπε όμως για ακόμα μια φορά να δω τι θα κάνω με τη στραβή μου σκακιέρα. Ελάτε λοιπόν ακόμα πιο κοντά, απλώστε τα χέρια σας στη μαγική μου σκούπα και ας ταξιδέψουμε ακόμα μια φορά μαζί στον κόσμο του γιατί…..

Στο 2011....

Θα με βοηθήσεις να τα καταφέρω; Θα με βοηθήσεις να γκρεμίσω τα τείχη και να ελευθερώσω ξανά τα φυλακισμένα όνειρά μου; Λες να τα καταφέρω να κάνω και πάλι δική μου τη μαγική σκόνη των ταξιδευτών; Μπορεί και να πετάξω ξανά…..; Θα με βοηθήσεις;
Θα με οδηγήσεις και πάλι στις λεωφόρους της νίκης; Θα χαράξουμε μαζί πορεία προς το φως ξανά; Λες να μπορώ να νικήσω; Υπάρχει άραγε νικητής και ηττημένος στη μάχη με τη σκέψη σου την ίδια;
Θα μου τραγουδήσεις ξανά τις μελωδίες εκείνες που με έπαιρναν από το χέρι και με ταξίδευαν στα αστέρια; Θα αφήσεις την σάλπιγγα του διαμαντένιου βασιλείου να αναγγείλει ξανά την άφιξη της νέας αυγής;
Θα με αγγίξεις ξανά σαν αεράκι δροσερό και καυτό μαζί; Θα φέρεις με το φύσημά σου χαρμόσυνα νέα από μακριά για μια ελπίδα που γεννιέται και πάλι μέσα από τις στάχτες της?
Θα ταξιδέψεις μαζί μου σε εποχές ξεχασμένες; Θα ανακαλύψεις μαζί μου ξανά το μαγικό ελιξίριο της νιότης; Θα μεταμορφωθείς μαζί μου σε κάτι όμορφο και μοναδικό;
Θα υφάνεις μαζί μου νέα στρωσίδια για το κρεβάτι των ονείρων μου; Θα αφήσεις το μετάξι και το χρυσάφι σου να στολίσει τα νυχτερινά μου ταξίδια;
Θα μεταμορφώσεις το μολύβι μου σε καλέμι για να σκαλίσω ξανά, ατάλαντος, μα γεμάτος πίστη τη μορφή του ξεχωριστού;