Με κοίταζες και μου έλεγες να σκέφτομαι θετικά...Να μην το βάζω κάτω...ο κόσμος έλεγες,αλλάζει όταν χαμογελάμε... Κι εγώ σε πίστεψα, προσπάθησα πολύ, άλλαξα πολλά κομμάτια μου. Όταν ήθελα να κλάψω γελούσα, όταν πονούσα χαμογελούσα, όταν με πίκραιναν έσκαγα στα γέλια.
Σε είδα πάλι χθες.... Τα μάτια σου ήταν σκοτεινά...δεν τόλμησα να ρωτήσω, δεν τόλμησα.
Με κοίταξες κατάματα για μια στιγμή.... Το φως έλειπε μέσα από το βλέμμα σου...το φως που άλλοτε με τύφλωνε...
Σήμερα...με την πλάτη μου ακουμπισμένη στον τοίχο, προσπαθώ να στηρίξω και πάλι την ψυχή μου επάνω σε κάτι σταθερό. Η πυξίδα μου τρελάθηκε, δεν ξέρω πιο δρόμο να ακολουθήσω. Πού είσαι; Πού είμαι; Τι συμβαίνει; .....ποιος θα μου πει.....;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου