Πέμπτη 24 Ιανουαρίου 2013

Μια πέμπτη....

Γκρινιάζω λες ...μα αυτή είναι μονάχα η μία πλευρά του χρεοκοπημένου μου νομίσματος  Αυτό που αποκαλείς γκρίνια και δύσκολο χαρακτήρα, εγώ το λέω πένθος για τα νεκρά εκείνα όνειρα που σκότωσε η δειλία της ψυχής. Για όλα εκείνα τα θέλω και τα σχέδια μου, που έμοιαζαν με χάρτινο περήφανο καράβι, που τόσο άδοξα όμως μούσκεψε και βούλιαξε όταν ήρθε σε επαφή με τη θάλασσα του κόσμου....Μη βιάζεσαι να με κρίνεις  κοίταξα μέσα στον άνθρωπο, κοίταξα μέσα μου και ξέρω.....Η αδυναμία γεννάει χαιρεκακία, το πάθος δημιουργεί καμιά φορά επαναλαμβανόμενα λάθη, η ανασφάλεια φτιάχνει εκείνο το δήθεν σκληρό περίβλημα και ο φόβος απλώνει το σκοτάδι στο βλέμμα. Κι εκεί που η φιλοσοφία μοιάζει λίγη, μέσα στην ζαλισμένη μου ψυχή, εκεί που η ποίηση και η σοφία άλλων, φαντάζει δυσνόητη στο νωθρό μου πνεύμα, εκείνες τις στιγμές έλα κοντά και πες μου -Θα νικήσεις ,γιατί εσύ δεν είσαι σαν εκείνους που έχασαν, εσύ είσαι πολλά παραπάνω  από στοιχεία μέσα στους φακέλους μιας κοινωνίας- χωνευτηριού.  Βλέπεις  υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που ακόμα βαδίζουν επάνω στον κόσμο και προσπαθούν να τον αλλάξουν. Άνθρωποι με τεράστια αποθέματα δύναμης που απλά θέλουν μια μικρή σπίθα πριν αφήσουν τη φωτιά της αλλαγής να ξεσπάσει και να αλλάξει τα πάντα γύρω τους....
Μη βιάζεσαι να με κρίνεις  μη βιάζεσαι να με δικάσεις πριν ακούσεις και την δική μου απολογία- απολογισμό της πορείας και των πράξεών μου. Ο δρόμος μου πολύ δύσκολος ήταν έως τώρα.... δύσκολος μέσα στην φαινομενική ευκολία του. Οι άνθρωποι γύρω μου, νομίζουν πως ξέρουν, μα δεν έχουν ιδέα τι πραγματικά λαμβάνει χώρα στον μυστικό μου κήπο......
Κοίτα ψηλά, ο ήλιος κρύφτηκε σήμερα μέσα σε σκοτεινά σύννεφα....μα είναι εκεί, πάντα εκεί, έτοιμος να φέρει ξανά νέα καλοκαίρια....είτε τον βλέπεις  είτε όχι, δεν τον ξεχνάς ....Έτσι είναι και με κάποιες ψυχές....δεν πρέπει να αμφισβητείς το φως τους μονάχα επειδή κρύφτηκε πίσω από τη συννεφιά....δεν πρέπει... Τι κι αν κοντεύω τα σαράντα κι ακόμα είμαι παιδί, τι κι αν ακόμα πολεμώ τους δράκοντες του δικού μου παραμυθιού με σπαθιά ξύλινα και φιλιά ανίκανα ενίοτε να αφυπνίσουν την ωραία κοιμωμένη λογική μου; Τι κι αν δε βρήκα ακόμα το μυστικό.............








Δευτέρα 14 Ιανουαρίου 2013

....

Να νικήσω το φόβο, να φωτίσω τη νύχτα, να περάσω τα εμπόδια.....να τα καταφέρω....
Θυμάμαι......ξανά.....
- Τον χάρακα τον λένε και κανόνα!!! Κοίτα, οι φακές φύτρωσαν, μεγάλωσαν ήδη....μαγικό!!!
-Παράτα με γαμώτο, δεν την παλεύω.....
- Τρέχω, προσπαθώ να ξεφύγω απο τη νωθρότητα της πλαστικοποιημένης μου σκέψης....μα ειμαι αργός......Παρόν ξανά......
Μοιάζω για λιγο νικητής, φωτιζω τον κόσμο γύρω μου.... Τα κατάφερα λεω ! Ναι γαμωτο τα κατάφερα !!!!
Και ύστερα έρχεται ξανα σαν καταραμένη νύφη η νύχτα....τρομάζει τα παιδιά μου...χαλάει τα λουλούδια μου...χύνει μελάνι επάνω στην καλλιγραφία μου....ξανά...Ο ποιητής φωνάζει, τα πρεπει φωνάζουν....μα ο ήχος δειλός πολυ....ίσα που ακούγεται....φοβάμαι....Ελπίζω όμως γιατι ξερω πως για κάθε σκοτάδι της σκέψης, υπαρχει κάπου εκεί και ενα φως.....
Καληνύχτα σας....

Σάββατο 5 Ιανουαρίου 2013

...

Πίσω από το κλειστό παράθυρο μετράς του κόσμου τις σκέψεις...
σαν τρένα μοιάζουν, τρένα τρελά, χωρίς ράγες και προορισμούς...
Έλα κοντά μου σήμερα, μη διστάζεις...την ψυχή σου να διαβάσω θέλω μόνο,
μη φοβηθείς, ποτέ τα άνθη του κήπου σου δεν θα κόψω.... 
όσο κι αν το άρωμα και το χρώμα τους με ταξιδεύει...