Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου 2011

Αποσπάσματα...

Το δωμάτιο φωτιζόταν μονάχα από το μετριασμένο φως του πράσινου επιτραπέζιου φωτιστικού. Οι σκιές έμοιαζαν αφύσικα μεγάλες, η καρέκλα έμοιαζε με καμηλοπάρδαλη και ο μεγάλος όγκος του γραφείου θύμιζε βουνό έτσι όπως έπεφταν οι σκιές τους στον απέναντι τοίχο. Την εικόνα συμπλήρωνε με επιτυχία το εξωτικό φυτό που έμοιαζε με φοίνικα μα δεν θυμόταν ποτέ εκείνη το όνομά του.
-Είναι σαν να βρισκόμαστε στη ζούγκλα, της είπε χαμηλόφωνα, σπάζοντας τη σιωπή.
-Ακριβώς εκεί είμαστε, απάντησε εκείνη, -Η δουλειά μου σαν ένα σαφάρι μέσα σε άγνωστα δάση άλλωστε δεν μοιάζει;
-Ναι, συμφώνησε εκείνος...πριν την σφίξει λίγο περισσότερο στην αγκαλιά του καθισμένοι καθώς ήταν στον μεγάλο καναπέ, έχοντας εκείνη την πλάτη της ακουμπισμένη στο στήθος του.
Ένα ρολόι χτύπησε δώδεκα απαλά, μα στη σιωπή του χώρου ο ήχος του έμοιαζε εκκωφαντικός.
-Ο χρόνος περνάει γρήγορα όταν από μέσα μας προσευχόμαστε να παγώσει, έτσι δεν είναι; είπε εκείνη αμήχανα...
-Στιγμές που αξίζουν για χρόνια....πάντα κυνηγούσα. Σε ένα διαφορετικό σαφάρι από το δικό σου, ένα κυνήγι όχι μέσα στις σκέψεις των άλλων, αλλά μέσα στο δικό μου απάτητο δάσος.....
-Μ'αρέσει που είμαι εδώ μαζί σου, συμπλήρωσε πριν αφήσει τα χείλη του να αγγίξουν το πίσω μέρος του λαιμού της...
Εκείνη γύρισε αργά το κεφάλι της στο πλάι και τον κοίταξε μέσα στα μάτια. Το βλέμμα της τον μεθούσε με τις πράσινες ανταύγειες του, σαν ένα μπουκάλι αψέντι που κάποτε είχε γευτεί στο δωμάτιό του όντας έφηβος.
Τον κοίταζε για μια στιγμή, για μια ώρα, ή για ένα χρόνο...ποτέ του δεν μπόρεσε να προσδιορίσει το χρόνο που πέρασε, πριν αφήσει τα χείλη της να αγγίξουν τα δικά του.....Πριν αφήσει την ψυχή της να κάψει τη δική του για πάντα....

Πέμπτη 29 Σεπτεμβρίου 2011

Σαν παραμύθι....

Έπειτα από παράκληση αναγνωστών σχετικά με τον ''φωτισμό'' του blog μου, (πολύ σκοτεινό βρε παιδί μου), αποφάσισα να σας γράψω κάτι χαρούμενο , εμπνευσμένο από τα παραμύθια των παιδικών μας χρόνων.
Ήταν κάποτε ένα μικρό χαριτωμένο κοριτσάκι που το έλεγαν Κοκκινοσκουφίτσα. Από πολύ μικρή, της άρεσε να παίζει με τα πρόβατα της, να απολαμβάνει τη φύση και τη ζωή και να ονειρεύεται χαρούμενη. Μέχρι που μία μέρα διαφορετική από τις άλλες, ο λύκος μπήκε στη ζωή της και στο δάσος και άρχισε να κατασπαράζει το κοπάδι της, ανατρέποντας μέσα σε μια στιγμή όλη της την άποψη για τον κόσμο. Στην αρχή η Κοκκινοσκουφίτσα τρόμαξε, κρύφτηκε πίσω από ένα δέντρο και έτρεμε όπως το ψάρι έξω από το νερό. Βλέποντας όμως το κοπάδι της να αποδεκατίζεται και αφού ξαναβρήκε την αυτοκυριαρχία της, έσφιξε τα δόντια και άφησε το θυμό να ξεχειλίσει από μέσα της. Όπλισε το χέρι της με το τσεκούρι του παππού της (εκείνου που είχε πάρει διαζύγιο η γιαγιά της στο γνωστό παραμύθι... επειδή τον κεράτωνε) και βγήκε στο κατόπι του λύκου. Σε μια στροφή, τον συναντά μπροστά της καθισμένο σε μία δερμάτινη πολυθρόνα, να καπνίζει το ακριβό του πούρο και να γελάει τρανταχτά στη θέα της. Το βροντερό του γέλιο έκανε την τεράστια κοιλιά του να συσπάται σαν ένα τεράστιο ζελέ φτιαγμένο από πηγμένο εμετο. Η Κοκκινοσκουφίτσα, στη θέα του σιχαμερού πλάσματος και φλεγόμενη από το δίκιο της, ύψωσε το τσεκούρι και το κατέβασε με φόρα επάνω στην τεράστια λυκοκοιλιά. Ο λύκος, άνοιξε διάπλατα τα μάτια του σαστισμένος, πριν αφήσει την ψυχή του να πετάξει προς την κόλαση και πριν το μέσα του γεμίσει με λιπαρά εντόσθια το γρασίδι του δάσους. Βλέπεις δεν είχε μάθει ο καημένος να χάνει, απεναντίας, είχε μάθει να υποτιμά το μικρό αδύναμο πλασματάκι που άνετα τρόμαζε και μόνο με τη μορφή του.
Ύστερα από αυτό, η Κοκκινοσκουφίτσα έγινε η ηρωίδα του δάσους. Τα τρία γουρουνάκια έγραψαν ύμνους για εκείνη, οι 7 νάνοι αυνανίζονταν πλέον για χάρη της ξεχνώντας τη Χιονάτη τους, και ο πρίγκιπας παράτησε στον ύπνο της την Ωραία Κοιμωμένη και ξεκίνησε σχέση μαζί της. Έτσι, η Κοκκινοσκουφίτσα απέκτησε δόξα, διασυνδέσεις, άρχισε να ασκεί επιρροή και σύντομα, αφού πρώτα διδάχτηκε από τη βασίλισσα του χιονιού τη ρητορική, εκλέχτηκε πρωθυπουργός στο δάσος του παραμυθιού!!!
Στη συνέχεια όπως όλοι ξέρουμε από τους δικούς μας πολιτικούς και τις δικές μας κυβερνήσεις, η Κοκκινοσκουφίτσα τα σκάτωσε. Πήραν τα μυαλά της αέρα, σύντομα η απληστία φούσκωσε και τη δική της κοιλιά, και πριν το παραμύθι τελειώσει, έγινε κι εκείνη όλα όσα κάποτε μισούσε...... Και κάπου εκεί, ο μικρός Πινόκιο, μαζί με τη μύτη του, άρχισε να τροχίζει και το μπαστούνι του πεθαμένου από καρκίνο Τζεπέτο (χρόνια στα εργοστάσια χημικών, βλέπεις μετά την είσοδο πολυεθνικών στο δάσος, κανείς δεν αγόραζε τα έπιπλά του). Και έτσι, άρχισαν να στοιχειώνουν τον ύπνο του όνειρα περίεργα, όνειρα σκοτεινά....το μυτερό μπαστούνι του νεκρού τζεπέτο καρφωμένο στο μάτι της νέας Κοκκινοσκουφίτσας...........

Τρίτη 27 Σεπτεμβρίου 2011

Ένα σκοτεινό απόγευμα...

Φοβάμαι όταν σε κοιτάζω, φοβάμαι γιατί δεν ξέρω αν τα λόγια είναι αληθινά, αν η ψυχή είναι φωτεινή ακόμα. Τρέμω στη σκέψη ότι το κοπάδι σε εξημέρωσε και σε απορρόφησε μέσα στη μάζα του. Οι καιροί δύσκολοι με καταπίνουν, οι ειδήσεις είναι μαύρες, η ελπίδα χαμένη σε κάποιο μινωικό λαβύρινθο, έτοιμη να γίνει μεζές σε κάποιο σύγχρονο τέρας.
Η φωνή μου χάνεται αδύναμη,μπροστά στα ουρλιαχτά από τις μηχανές της βιομηχανίας του τρόμου. Μια πεταλούδα πέφτει νεκρή στα πόδια μου όταν της χαμογελώ, την ώρα που ένα όνειρο δολοφονείται στη γωνία από έναν μεγαλόσωμο εφιάλτη.
Αγάπη.....μόνο...έμεινε;

Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου 2011

Θάλασσα..

Μια θάλασσα θυμάμαι πάντα....άλλοτε άγρια, φουρτουνιασμένη.... και άλλοτε ήρεμη και απολαυστική.... Να σε τυλίγει από τη μία στην αγκαλιά της γλυκά.... και την άλλη, να σε πνίγει βίαια στα βάθη της.
Σαν γυναίκα γεμάτη πάθη κι αυτή, όμορφη, γλυκιά, μα όταν θέλει.... επικίνδυνη.
Κι εγώ, μικρός, στις όχθες της να περπατώ και να περιμένω στα γυμνά μου πόδια... το επόμενο κύμα της.
Έπειτα, μεγάλος... να την κοιτάζω από μακριά, να κλαίω και να γελάω μαζί της,να την ρωτάω αν ξέρει την απάντηση...Kι εκείνη, πάντα κοντά και πάντα μακριά μου, να με καλεί ξανά στην αγκαλιά της, με ένα χαμόγελο και μια απειλή...

Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου 2011

Νέα μέτρα, κρίση, οικονομία που ψυχορραγεί, παιδιά με σκοτεινά μάτια, γέροι με πίεση ανεβασμένη. Ειδήσεις, λόγια, λιτότητα..... Καθημερινότητα πλέον για όλους μας η μιζέρια, η αδικία, η βλακεία. Και ο λαός παραμένει πάντα πρόβατο, έτοιμο ανά πάσα στιγμή να γίνει το μεζεδάκι των παγκόσμιων θηρίων. Κεφάλαιο, εργατιά, θεωρίες, αλήθειες, ψέμματα....
Ένας άνδρας με παιδικά χέρια, ένα πληκτρολόγιο, μία οθόνη και ένα φθινοπωρινό σκηνικό για φόντο. Μία ερώτηση στον αέρα που τον βασανίζει.....τι αξίζει πραγματικά;

Παρασκευή 16 Σεπτεμβρίου 2011

Μια καλημέρα...

Πόσο φοβάμαι εκείνους που όμορφα μιλάνε, που εκθέτουν τα όνειρα και την ψυχή τους, που προσπαθούν να αλλάξουν τον κόσμο ολόκληρο με ένα χαμόγελο και λίγους στίχους.... Πόσο φοβάμαι τα φωτεινά μάτια που σε κοιτάζουν ανυποψίαστα....φοβάμαι γιατί έμαθα κάποτε πως αν θέλεις το σκοτάδι σου να κρύψεις....πρέπει να χαμογελάς.
Και το σκοτάδι στις ψυχές στα χρόνια μας πυκνώνει, οι σκέψεις γίνονται απειλητικές και μας κυκλώνουν, τις νύχτες που τα όνειρα στερούν τον ύπνο από τα κουρασμένα σώματα.
Οι εραστές ξέχασαν το πάθος τους να ζωγραφίζουν στον αέρα... και τα χρώματα ανάξια βάφουν τους τοίχους φτηνών δωματίων...
Ο χειμώνας περιμένει να παγώσει κι άλλο τις ψυχές, με σύμμαχο τη νύχτα που συνεχώς νικά τη μέρα... στου χρόνου τον αγώνα.
Κι εγώ εδώ ξανά να σας χαμογελώ, να μου χαμογελώ και να φοβάμαι...το δικό μου είδωλο...

Καλημέρα

Τρίτη 13 Σεπτεμβρίου 2011

Σκα.....εεεε σκέψεις...

Τρόϊκα, μνημόνιο, πετρέλαια, αξιαγάπητοι γείτονες, θερμά επεισόδια και κρύες ελπίδες, συνθέτουν την καθημερινή εικόνα των Ελλήνων πλέον....
Μαλακισμένοι δημοσιογράφοι, κατίνες παντού, παιδιά δυστυχισμένα, παιδιά σκοτεινά. Τα όνειρά μας στον πάγο, οι υπουργοί μας στα μετάξια, το ήθος και η τιμιότητα νεκρά εδώ και χρόνια.
Δόντια να τρίζουν από θυμό, νεύρα να τεντώνονται επικίνδυνα και μία σπίθα να απειλεί να τινάξει στον αέρα τον κόσμο μας όλο. Κι εγώ σαν το μυρμήγκι που προσπαθεί να ουρλιάξει για να τρομάξει το λιοντάρι, σας φωνάζω ξανά, μου φωνάζω ξανά!!! Ξύπνα κόσμε, αγάπα ξανά τον άνθρωπο, γίνε ξανά άνθρωπος!!! Ας κοιτάξουμε γύρω μας, ας κοιτάξουμε μέσα μας και ας πετάξουμε επιτέλους τα σκουπίδια που σωρεύαμε μέσα μας τόσα χρόνια. Ας γίνουμε ξανά πλάσματα φωτεινά, ας γεννήσει ξανά η μήτρα του κόσμου νέες λαμπρές μορφές σαν άλλοτε, ας ξεκινήσουμε νέα ταξίδια προς το φως αυτή τη φορά και όχι προς την αποχαύνωση...

Καλημέρα

Σάββατο 10 Σεπτεμβρίου 2011

ΣΚέψεις...

Δεν έμαθα ποτέ να γράφω με το μελάνι της ψυχής...πως να καταφέρω σήμερα να σου πω όλα εκείνα που δεν κατάφερα ποτέ να δείξω;

Ο άνεμος σαρώνει το εσωτερικό μου καταφύγιο, το ξύλινο σπιτάκι της υπομονής μου είναι έτοιμο να κομματιαστεί...μα δεν πειράζει.
Ένα παιδί γελάει δυνατά...αθώα παιδιά....παιδιά σκληρά.
Ο γέρος σηκώνεται με κόπο από την πολυθρόνα αφήνοντας αναπνοές άγριες, σαν ρουθουνίσματα μοιάζουν με ταύρου που είναι έτοιμος να υποκύψει στα τραύματά του...εκεί στην αρένα.
Ένα μικρό λουλούδι ανθίζει απόψε στον κήπο μου, μεγαλώνει και μαραίνεται τρομαγμένο, αμέσως μόλις συνειδητοποιεί ότι έχασε την άνοιξη και είναι πια φθινόπωρο....
Ένα κορίτσι περνάει στο δρόμο και το άρωμά της φτάνει ως τα ρουθούνια μου. Το βήμα της είναι ζωηρό και τα μάτια της βγάζουν σπίθες...είναι σίγουρα ερωτευμένη σκέφτομαι για πρώτη φορά στη ζωή της... Έτσι μεθυσμένα και σπινθηροβόλα είναι τα μάτια των ανθρώπων όταν για γευτούν το γλυκόπικρο κρασί του έρωτα....για πρώτη τους φορά...


Καλημέρα

Πέμπτη 8 Σεπτεμβρίου 2011

...

Τις νύχτες που τα όνειρα σε τρομάζουν, που οι μνήμες πέτρες κοφτερές γίνονται στο μονοπάτι που βαδίζεις με πόδια γυμνά, μη φοβηθείς, μη δώσεις σημασία...όνειρα είναι μόνο. Τι κι αν κάποιοι τα βάφτισαν εφιάλτες για να τους δώσουν έμφαση.... όνειρα είναι μόνο. Τι κι αν ο ύπνος ο παιδικός τόσο σου λείπει...δεν είσαι πια παιδί μα μέσα σου πάντα ένα παιδί θα μεγαλώνεις, όσο οι άνθρωποι υπάρχουν ακόμα και όσο τα όνειρα φλογίζουν την ψυχή σου...

Τετάρτη 7 Σεπτεμβρίου 2011

Η φάρμα...των ανθρώπων....

Πόσο εύκολα ξεχάσαμε να είμαστε άνθρωποι....
Μία τηλεόραση, λίγοι πολιτικοί, άφθονη προπαγάνδα και άπειρη πνευματική νωθρότητα ήταν αρκετά.
Στην αρχή δεν δώσαμε σημασία, ακολουθήσαμε σαν πρόβατα τους ηγέτες στην ουτοπική τους φάρμα, παραμυθιαζόμασταν αφελείς με τα φωτεινά παραμύθια και τα χαζά shows. Το μυαλό μας έγινε χυλός, αποβλακωμένο από την απραξία. Μηχανές γίναμε, βιολογικές μηχανές σφιχτά δεμένες στο αλέτρι, να οργώνουμε ξένα χωράφια με το μαστίγιο να καίει την πλάτη μας. Άβουλα γελάδια, να μας σφάζουν, να μας αρμέγουν, να ορίζουν τη μοίρα μας... Όμως αγαπητοί μου αναγνώστες μην ανησυχείτε, δεν πρόκειται να κάνω εκτόξευση κατηγοριών σε κανέναν άνθρωπο, σε καμία ομάδα ανθρώπων που τυχόν συνωμοτούν εις βάρος των άλλων. Θα ήθελα όμως να αναρωτηθούμε όλοι μαζί για το ποιος φταίει για όλα αυτά! Θέτοντας το ερώτημα στον εαυτό μου, μονάχα μια λέξη αναβοσβήνει με έντονα κόκκινα γράμματα! ΕΓΩ!!!!
ΕΓΩ γιατί υπήρξα ατομιστής και συμφεροντολόγος,
ΕΓΩ γιατί όταν κλήθηκα να δράσω, είπα δεν βαριέσαι,
ΕΓΩ γιατί ξέχασα να αγαπώ πέρα από όρια,
ΕΓΩ γιατί άφησα τα δικά μου όνειρα να σκουριάζουν σαν παλιές μηχανές στο γκαράζ μου και ακολούθησα το ρεύμα,
ΕΓΩ γιατί ακόμα και σήμερα που σας γράφω χασμουριέμαι αντί να γρυλίζω θυμωμένος,
ΕΓΩ γιατί σήμερα δεν μπορώ να σας χαμογελάσω γιατί φοβάμαι....σαν τον Σαββόπουλο,,,,,το αύριο...
Καλημέρα σας...

Ο τίτλος της ανάρτησης είναι εμπνευσμένος από το βιβλίο του George Orwell Η φάρμα των ζώων....