Γκρίνια...

Γαμώτο κρύωσα άσχημα…. Βήχω σαν φυματικός…μάλλον γερνάω….
Γαμώτο….τι θα γίνει με την Ελλάδα….όλα δείχνουν χάλι και μάλλον ο Γιωργάκης θέλει να την κάνει.....κακό αυτό….δεν πάμε καλά…Όταν ο πρωθυπουργός θέλει εκλογές…γιατί δήθεν πληγώνεται από τις κακές γλώσσες… με την κοινή μου λογική συμπεραίνω πως θέλει απλά να μην είναι εκείνος καπετάνιος.. όταν βουλιάξει η μαούνα- Ελλάδα…
Γαμώτο…οι μουσικές οι αγαπημένες….μου μοιάζουν λίγο ξένες σήμερα….Λες και άλλαξαν όλα μέσα μου…..
Γαμώτο… ψιλοβρέχει….δεν μου αρέσει η υγρασία…..με κάνει να πονάω σε όλα μου τα παλιά τραύματα ....με τσαντίζει….
Γαμώτο… βαρέθηκα να έρχονται όλοι οι υποψήφιοι καλλικρατικοί σύμβουλοι και να μου κάνουν τους δήθεν ευγενικούς χαριτωμένους συμπολίτες….μοιάζω γαμώτο με τόσο μαλάκας;;;;
Γαμώτο θέλω να γκρινιάξω άσχημα…(λες και δεν το κάνω ήδη χεχεχε)….θέλω να δείρω κάποιον…..χμ λες τον καθρέφτη μου; Άσε δεν είναι καλές εποχές για 7 χρόνια γρουσουζιά….;)
Σας αφήνω…πολλά είπα…εύχομαι η μέρα σας να είναι καλύτερη από τη δική μου…

Κάποτε...

Με ρωτάς ποιος είμαι….μα δεν ξέρω να σου απαντήσω…ακόμα ψάχνω…
Αναρωτιέσαι που βρίσκεται η διαχωριστική γραμμή μεταξύ ψέματος και αλήθειας στη σκέψη μου, μα δεν βγάζεις άκρη….
Με κοιτάζεις, μα αυτό που βλέπεις, το ταξίδι μου…το βαφτίζεις παραμύθι ,γιατί ο κόσμος σου σε έχει κάνει να αρνείσαι πεισματικά πως υπάρχουν ακόμα διαφορετικοί άνθρωποι στη Γή.
Με αγγίζεις και μου χαμογελάς μα το βλέμμα σου είναι σκοτεινό, γιατί μέσα σου ξέρεις πως όλα τα παραμύθια κάποτε τελειώνουν…και στην πραγματική ζωή πολλές φορές χωρίς ευχάριστο τέλος….
Με ρωτάς αν πιστεύω στις νεράιδες κι εγώ σε κοιτάζω και σου γνέφω καταφατικά….-Έχω ήδη μία μπροστά μου σου λέω….κι εσύ γελάς….νομίζεις πως το λέω στα αστεία…αλλά εγώ το εννοώ…
Κοιτάζεις το ρολόι σου και αναρωτιέσαι πόσος χρόνος μας μένει ακόμα… μα σου λέω ξανά και ξανά πως ο χρόνος δεν έχει σημασία στον κόσμο που έφτιαξα για σένα….
Σου δείχνω παιδιά που παίζουν στον κήπο….και σε παρακαλώ επίμονα να ξυπνήσεις το παιδί που κάποτε είχες μέσα σου και να το κρατήσεις ζωντανό…δίπλα σου, σύμβουλο και οδηγό σου στη ζωή…..Κι εσύ απλά χαμογελάς…σου μοιάζει παράξενο…μα μέσα σου κάτι…ένα μικρό κομμάτι από τα παλιά…ξέρει…

(Από το Ημερολόγιο ενός ταξιδευτή....)

Γυμνοσάλιαγκας...

Καθώς κατέβαινα από τα σκαλιά μου παραλίγο να πατήσω ένα γυμνοσάλιαγκα που τριγυρνούσε στην αυλή. Στην αρχή τον πέρασα για σκουλήκι, μετά όμως πλησίασα το βλέμμα μου επάνω του και είδα τις μικροσκοπικές του κεραίες να κουνιούνται ελαφρά. Εκείνος μπορώ να σας πω με σιγουριά ούτε καν αντιλήφθηκε την παρουσία μου και έμοιαζε αμέριμνος καθώς συνέχιζε το δρόμο του. Ο συνειρμός δεν άργησε να ξεπροβάλει από το πηγάδι της σκέψης μου....
Άνετα θα μπορούσαμε εμείς οι άνθρωποι να παρομοιαστούμε με γυμνοσάλιαγκες που περπατούν αμέριμνα στη ζωή. Λίγο πλαδαροί, ενίοτε γλοιώδεις, αφηρημένοι, αργοκίνητοι και να σου τη ξαφνικά η μπότα του τέλους μας συνθλίβει και μας πολτοποιεί. Κι εκεί που νομίζαμε πως είμαστε cool, πως έχουμε τα πάντα, ξαφνικά γινόμαστε τροφή για σκουλήκια…..

Μη βιαστείτε αγαπητοί μου αναγνώστες να με βαφτίσετε πεσιμιστή για ακόμα μια φορά. Το συγκεκριμένο θέμα μόνο να μς καταθλίψει δεν έχει σκοπό. Θέλω απλά να επισημάνω πως η ζωή είναι απρόβλεπτη και καλό θα είναι να την απολαμβάνουμε όσο περισσότερο μπορούμε, να ονειρευόμαστε έντονα και να χαμογελάμε πολύ. Να μην αφήνουμε τίποτα απλό να μας στενοχωρεί, να μην χαλάμε τη διάθεσή μας και να είμαστε απλά καλά!

Καλησπέρα σας!!!

Θετική σκέψη!

Πόσο χαίρομαι που οι άνθρωποι με γέμισαν με ψέματα… χαίρομαι πραγματικά γιατί έμαθα να βλέπω καθαρότερα την αλήθεια…
Πόσο μου αρέσει που οι άνθρωποι φωνάζουν σαν τρελοί γύρω μου διαρκώς…έτσι απολαμβάνω περισσότερο την ησυχία μου... όταν την έχω…
Πόσο χαίρομαι που οι πολιτικοί μας κοροϊδεύουν κατάμουτρα με τόσο θράσος, γιατί επιτέλους τώρα που πλησιάζουν οι εκλογές θα μπορέσω να εξασκήσω την καλλιτεχνική μου ικανότητα στη ζωγραφική….Σκέφτομαι να ζωγραφίσω γεννητικά όργανα φέτος….εσείς;
Πόσο χαίρομαι που η εφορία έχει διαλύσει τον κόσμο με τις έκτακτες εισφορές….έτσι θα αδειάσουν οι τσέπες μας από περιττά χρήματα και θα αφήσουμε σκυλάδικα και λοιπές διασκεδάσεις στην άκρη. Ίσως έτσι να γίνουμε σοφότεροι αρχίζοντας να διαβάζουμε βιβλία, μιας και η ΔΕΗ θα μας έχει κόψει το ρεύμα και δεν θα έχουμε τηλεόραση!!!!!
Πόσο χαίρομαι που το φαγητό θα είναι λιγοστό πια στο τραπέζι μας….επιτέλους θα αρχίσουν να διαγράφονται οι κοιλιακοί που τόσα χρόνια γυμνάζω κι εκείνοι μένουν πεισματικά κρυμμένοι κάτω από το λίπος μου…
Πόσο χαίρομαι που πλέον βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο……. Τι λέτε; Μπορείτε κι εσείς να μου κάνετε παρέα……;)

Βρέχει...

Η βροχή δημιουργούσε μικρά ρυάκια στο τζάμι καθώς έπεφτε απαλά επάνω στο παράθυρο…Μικρά ήρεμα ποταμάκια που παγίδευαν μέσα τους το βλέμμα της και το έκαναν να ταξιδεύει πέρα από το παρόν, πέρα από τη λογική και τα δεδομένα της εποχής. Της άρεσαν αυτά τα αργοκίνητα απογεύματα που ο χρόνος κυλούσε με ταχύτητα κουτσής χελώνας. Της άρεσε να ονειρεύεται, παρά το γεγονός πως οι γνωστοί της την αποκαλούσαν αφηρημένη και ενίοτε παράξενη. Εκείνη είχε παρκαρισμένο στο γκαράζ της ψυχής της το όχημα των ονείρων…γιατί να μην τον εκμεταλλευτεί; Ας λέει ο κόσμος ότι θέλει…ποτέ δεν την ένοιαζε.
Η βροχή άρχισε να δυναμώνει… τα ρυάκια έγιναν πιο έντονα και οι σκέψεις της ακόμα πιο βαθιές. Τα μάτια της σκοτείνιασαν κι άλλο καθώς το φώς της μέρας χανόταν…μα η ψυχή της ακτινοβολούσε καθώς ταξίδευε…
Δεν άντεχε αυτό τον κόσμο με τα αρχεία, τους λογαριασμούς και τα πρέπει…. Εκείνη αναζητούσε ακόμα… κι ας ήταν μεγάλη πια, τον λευκό της πρίγκιπα για να τη σώσει από αυτή τη χρονοπαγίδα και να την πάρει πίσω σε εποχές άλλες…. Σε εποχές όπου η αγάπη ήταν ακόμα ζωντανή, εκεί που ο έρωτας και τα απόλυτα συναισθήματα ήταν καθημερινότητα. Ταξίδεψε με τη σκέψη της σε λιβάδια απέραντα και άκουσε, θα έπαιρνε όρκο πως άκουσε τη σάλπιγγα ενός ξεχασμένου παλατιού να αναγγέλλει με μια χαρμόσυνη μελωδία τον ερχομό της…. ¨Ένας κεραυνός έσκισε απότομα τον ουρανό και το όνειρό της στα δύο. Το τηλέφωνο κουδούνισε σχεδόν βίαια και ένας αναστεναγμός αγανάκτησης ξέφυγε από τα χείλη της. Το σήκωσε και ας έμοιαζε απίστευτα βαρύ…
<<Ναι…….>>
<<Γειά σου Φωτεινή…. Τακτοποίησες τα πράγματά σου; ¨Όλα καλά; Πως είναι ο καιρός εκεί;…..>>
<< Γειά σου Μαμά…… βρέχει………………………………………………………
………………………………………………………………………………………..

Στη Φωτεινή που διαβάζει αυτό το ιστολόγιο.....την ώρα που βρέχει....

....

Ανέκαθεν…σε ολόκληρη τη ζωή του είχε μάθει να είναι ανεξάρτητος. Πονούσε μόνος, σκεφτόταν μόνος, πορευόταν στο δρόμο της ζωής….μόνος. Αρρώσταινε και γινόταν καλά μόνος, έλυνε τις διαφορές του μόνος, και πάλευε πάντα μόνος…. Λέξεις όπως ομάδα, συντροφικότητα και αλληλεγγύη, ήταν εντελώς άγνωστες για εκείνον.
Ζούσε σε μια καλύβα στους πρόποδες ενός βουνού στην άκρη του κόσμου. ΤΑ λιγοστά χρήματα που κέρδιζε ήταν από μαγκούρες που λάξευε μόνος του και κάποια χειροποίητα ξύλινα διακοσμητικά που πουλούσε σε έναν γκαλερίστα.
Η εμφάνισή του ήταν ατημέλητη με μία επιμέλεια και φρεσκάδα την ίδια στιγμή αλλά μονάχα ένα έμπειρο μάτι θα μπορούσε να διακρίνει τη διαφορά.
Ο κόσμος πάντα πίστευε πως ήταν ένας βαθύτατα δυστυχισμένος και παραδομένος άνθρωπος, μα αυτός στα περίεργα βλέμματα των άλλων, χαμογελούσε χλευάζοντας τους από μέσα του. Ο κόσμος δεν ήξερε ότι η σχέση που είχε με τον ίδιο του τον εαυτό ήταν υπέροχη. Περνούσε πραγματικά καλά μέσα στην ερημιά του και δεν είχε ανάγκη κανέναν. Τα βράδια δειπνούσε συζητώντας με τον εαυτό του που ποτέ μα ποτέ δεν τον πρόδιδε και πάντοτε έστεκε ως καλός φίλος δίπλα του. Είχε θωρακίσει τη ζωή του από την κακία του κόσμου, από το ψέμα… και από όλα τα δεινά μιας κοινωνίας ανθρώπων. Ήταν πραγματικά γεμάτος….. Ώσπου μια μέρα πλησιάζοντας προς το τέλος της ζωής του αποφάσισε να κάνει μια ανασκόπηση αυτής.. Αναρωτήθηκε αν είχε κάνει καλά που επέλεξε αυτό το μονοπάτι, αν είχε κάνει καλά που τόσο εύκολα απέρριψε τη συντροφικότητα και μια ζεστή αγκαλιά, αν είχε κάνει καλά που δεν γνώρισε τη χαρά της πατρότητας και τα γέλια ενός δικού του παιδιού. Προσπαθούσε να ζυγίσει τα δεδομένα μέσα του μα το προχωρημένο της ηλικίας του σε συνδυασμό με μία ζωή απαλλαγμένη από έγνοιες τέτοιου είδους, έκανε την απορία του να μοιάζει με βουνό. Έτσι αποφάσισε να απευθυνθεί στον πιστό του φίλο που δεν ήταν άλλος από το ίδιο το είδωλό του. Στάθηκε μπροστά από τον καθρέφτη του χαμογελαστός και κοιτάζοντας τον εαυτό του, είπε. –Λοιπόν παλιέ και μοναδικέ μου φίλε….έκανα καλά όλα αυτά τα χρόνια που απομονώθηκα και διέγραψα τους ανθρώπους έτσι απλά; Και το είδωλό του συνοφρυώθηκε και σήκωσε απαλά τους ώμους του πριν πει….-Η ζωή αγαπητέ μου, είναι ένας τόπος γεμάτος επιλογές και συνέπειες. Κανένας δεν μπορεί να κρίνει κανέναν για εκείνες τις επιλογές ούτε καν ο ίδιος μας ο εαυτός πολλές φορές…..-Εμείς επιλέξαμε τη μοναξιά και την ερημιά κερδίζοντας έτσι ηρεμία και γαλήνη. Άλλοι επιλέγουν οικογένεια, κοινωνικό περίγυρο, πολλούς φίλους και τα λοιπά, απολαμβάνοντας όμορφες στιγμές μα και πολλά άσχημα….προδοσία, κακία, εκμετάλλευση, είναι μερικά από αυτά. -Εγώ εκείνο που ξέρω συμπλήρωσε το είδωλο στον καθρέφτη…είναι ότι είμαστε καλά τόσα χρόνια οι δυο μας….πολύ καλά…..και η συζήτηση τελείωσε εκεί.
Μα η συζήτηση με τον εαυτό του δεν τον γέμισε απόλυτα….το ερωτηματικό έστεκε ακόμα πάνω από το χιονισμένα από τα χρόνια κεφάλι του.
Βγήκε έξω από την καλύβα του και κάθισε επάνω σε μία πέτρα. Άναψε ένα τσιγάρο και κοίταξε την πεδιάδα να απλώνεται στα πόδια του. Ξαφνικά το μάτι του συνέλαβε δύο μικρά πουλιά που πετούσαν παίζοντας μεταξύ τους. Το ένα από αυτά, προφανώς το αρσενικό χόρευε και τραγουδούσε προσπαθώντας να κερδίσει την καρδιά του θηλυκού. Η φύση ήταν πάντα σοφή και είχε απαντήσεις για όλα σκέφτηκε ο γέροντας………Είχε ξεχάσει μέσα στην ερημιά του την αξία του ίδιου του έρωτα…..
Έστρεψε τα μάτια του προς τον ουρανό και για πρώτη φορά στη ζωή του είπε φωναχτά….. –Ίσως είναι δύσκολο να το καταλάβεις, αλλά αυτές τιςδύσκολες στιγμές και η παραμικρή βοήθεια….είναι τεράστια ανακούφιση….