Το μπλε από τις γυάλινες σφαίρες που έπεσαν στο πάτωμα σπάζοντας με κρότο,απλώθηκε στο χώρο σαν ουρανός, που μπορούσες να τον αγγίξεις αν ήθελες. Ένα άρωμα απλώθηκε στο δωμάτιο και με γέμισε μνήμες. Σηκώθηκα από το γραφείο μου αποφασισμένος, έκανα δύο βήματα και μετά λες και το γαλάζιο υγρό ρούφηξε τη δύναμή μου, επέστρεψα ξανά στη γνώριμη γωνία. Έσκισα μια σελίδα, μονάχα μία και βάλθηκα να γράψω για εκείνο που υποσχέθηκα να μη γράψω ποτέ. Έγραφα για κάμποση ώρα πριν αντιληφθώ το γαλάζιο να σκαρφαλώνει στα πόδια μου, να ανεβαίνει στο κορμί μου και να με τυλίγει σαν υγρός κισσός. Πήγα να τρομάξω στην αρχή μα ήταν τόσο γνώριμο το άγγιγμα του που απλά αφέθηκα στον παράξενο αυτό εναγκαλισμό....Και σιγά σιγά έγινα κι εγώ γαλάζιος και ήταν όμορφα για όσο κράτησε το μπλε ταξίδι μου....γιατί όλα τα ταξίδια, ακόμα και τα χρωματιστά....κάποτε τελειώνουν...
