Ιστοριούλα...

Της άρεσε να περνάει κάποια λεπτά καθισμένη στο παγκάκι μπροστά από τη θάλασσα. Πάντα έβρισκε λίγο χρόνο μετά τη δουλειά για να χαρίσει στον εαυτό της αυτές τις λίγες μα αναζωογονητικές στιγμές. Απόψε τα κύματα χόρευαν ήρεμα το θαλασσινό χορό και ο ήλιος χρωμάτιζε απαλά ένα φωτεινό διάδρομο, που έμοιαζε τόσο όμορφος και ήταν σαν να σου δημιουργούσε την λαχτάρα να περπατήσεις επάνω του και να ανέβεις για λίγο στ’ αστέρια. Έλυσε τα μαλλιά της με μία απότομη κίνηση, σαν να ήθελε να πετάξει από πάνω της την κούραση και να ελευθερωθεί μέσα σε μια στιγμή από την ημερήσια πίεση.
Είχε θέση ευθύνης εδώ και αρκετό καιρό στη μεγάλη εταιρία, μα παρά τον μεγάλο μισθό και την αίγλη της θέσης, η ζωή άρχιζε σιγά σιγά να χάνει το χρώμα της. Τα καθήκοντα αυξήθηκαν, οι παρέες και οι δήθεν φίλοι χάθηκαν γιατί δεν άντεξαν την επιτυχία της και ο χρόνος ήταν τόσο λιγοστός τις καθημερινές για εκείνη, που το πεντάλεπτο που χάριζε στον εαυτό της σε εκείνο το παγκάκι, έμοιαζε με ώρες ολόκληρες. Ο χρόνος είχε νέα διάσταση πια για την Άννα και ακόμα και λίγες στιγμές χαλάρωσης, την όπλιζαν με δύναμη και υπομονή για να συνεχίσει.
Κι εκεί που ήταν έτοιμη να σηκωθεί, ένα αεράκι λίγο πιο δυνατό φύσηξε και μαζί με τα μαλλιά της, ένα φύλλο χαρτί παρασύρθηκε από τον άνεμο και προσγειώθηκε στα σταυρωμένα πόδια της. Ξαφνιάστηκε για λίγο και πήγε να το απομακρύνει πιστεύοντας πως είναι ένα βρώμικο διαφημιστικό φυλλάδιο, από εκείνα που η μοίρα τους ορίζει να παρασύρονται συνήθως από τον άνεμο, παρατημένα από τα χέρια κάποιων βαριεστημένων πολιτών, που δεν έχουν την στοιχειώδη καλοσύνη να τα πετάξουν σε κάποιο κάδο. Όμως τα γράμματα από στυλό επάνω στο χαρτί, τράβηξαν την προσοχή της Άννας. Έτσι, πήρε το φύλλο στα χέρια της και άρχισε να διαβάζει….

Αν έφτασε η ώρα αυτή που πρέπει να ζυγίσεις, όσα ως σήμερα έζησες και το αύριο να σκεφτείς.
Ψάξε σε βάθος μέσα σου και να μην αγνοήσεις, όσα προστάζει την ψυχή η παιδική φωνή.
--
Πολλά κι αν πέτυχες ψηλά κι αν έφτασες πολύ, τα χείλη σου χαμογελούν τα βράδια που γυρίζεις;
Νοιώθει η σκέψη σου άραγε ποτέ της σαν πουλί; Η μήπως ξέχασες από τα πολλά τα άνθη να μυρίζεις;
--
Κι εγώ που σε κοιτώ και γράφω αυτό το ποίημα, ξέρω πως ίσως σου φανεί αυτό χαζό πολύ.
Μα μια ανάγκη υπηρετώ ένα δικό μου κύμα, μικρό λουλούδι είναι η ζωή σε μαγική αυλή.
--
Τον άνεμο παρακαλώ στα χέρια σου να βάλει, αυτό το φύλλο που πετώ μακριά μου να χαθεί.
Σαν μήνυμα θαλασσινό μέσα σε ένα μπουκάλι, σαν ποιητής που τη μούσα του προσμένει να φανεί.
--
Κλείνοντας θέλω μοναχά μία ευχή να στείλω, ο κόσμος πάντα θα ζητά από εσένα πολλά.
Μα τώρα που ίσως κρατάς στα χέρια σου το φύλλο, θέλω μονάχα αν μπορείς να μου χαμογελάς.
-
Τελειώνοντας την ανάγνωση του παραπάνω, η Άννα σηκώθηκε αργά από το παγκάκι, πλησίασε προς τη θάλασσα και κοιτώντας για μία στιγμή τον Ήλιο κατάματα χαμογέλασε πλατιά.

(Ζητώ συγνώμη από τους αναγνώστες μου για την προχειρότητα της γραφής μου και για το μη προσεγμένο ιδιαίτερα ποίημά μου. Ο χρόνος μου σήμερα είναι λιγοστός σαν της Άννας και το δικό μου παγκάκι είναι ακριβώς αυτή η στιγμή που σας γράφω….) Καλημέρα σε όλους.

...

Ένας νάνος περπατούσε στο δάσος κλαίγοντας για το μικρό του ανάστημα και για τον χλευασμό που δεχόταν από τους γίγαντες. Στάθηκε λοιπόν σε ένα κορμό να σκουπίσει τα δάκρυά του και είδε ένα μυρμήγκι να ανεβαίνει στον ίδιο κορμό που καθόταν κι εκείνος. Μόλις το κοίταξε καλύτερα άρχισε να γελά και με τη λεπτή του φωνή είπε. – Χαζό μυρμήγκι τιποτένιο, πόσο απίστευτα ασήμαντο και μικρό είσαι; Και τότε το μυρμήγκι με ανθρώπινη φωνή απάντησε. –Δεν σου θυμώνω μα σε λυπάμαι, άλλωστε στη ζωή ο καθένας παίρνει ότι του αξίζει. Ξεκίνησα από γίγαντας κάποτε, μα κορόιδευα τους νάνους και έγινα νάνος, δεν έμαθα όμως το μάθημά μου και άρχισα να κοροϊδεύω τις μικρότερες από εμένα μορφές ζωής και από νάνος έγινα μυρμήγκι. Και τότε το δάσος γέμισε με μια πυκνή ομίχλη και μόλις ο άνεμος φύσηξε και καθάρισε η ατμόσφαιρα, δύο μυρμήγκια επάνω σε ένα κορμό στέκονταν αμίλητα. Το ένα ξέσπασε αμέσως σε κλάματα μόλις αντιλήφθηκε τη νέα του φύση και το άλλο απλά κούνησε το κεφάλι σκεφτικό και χάθηκε μέσα στο δάσος. ( Από το Ημερολόγιο ενός ……όπως θέλεις αποκάλεσέ με! ;) )


Αφιερωμένο σε μία κατηγορία ανθρώπων που φέρονται πολύ χειρότερα από τον καημένο νάνο. Αφιερωμένο σε όλους εκείνους τους ανθρώπους- μυρμήγκια που παρά το γεγονός ότι είναι τόσο μικροί, διαρκώς βρίζουν, κρίνουν και γενικά έχουν την αίσθηση ότι γνωρίζουν τα πάντα. Τα λόγια μοιάζουν λίγα μπροστά σε τόση αφέλεια, οι στίχοι θα χαραμιστούν αν πατήσουν σε ένα τέτοιο θέμα, συνεπώς αφήνω την πικρία μου στο διαδικτυακό κενό εξόριστη να ξεχαστεί….. Καλό απόγευμα!

Κρίση...

Και η νίκη δεν άργησε να έρθει, απλά πέταξα από πάνω μου τον φόβο και μέσα από το σκοτάδι ανέτειλε ένα φως τόσο πρωτόγνωρα δυνατό, που οι εχθροί και οι φίλοι μου θαμπωμένοι έπαψαν πια να με κρίνουν… Και εγώ χαμογέλασα ξανά! (Από το ημερολόγιο ….;) )

Νέα εβδομάδα ΔΝΤ φτώχεια και μιζέρια χορεύουν χορούς κυκλικούς ατέλειωτους μέσα στη σκέψη μας. Δύσκολοι καιροί πράγματι μα ας μην ξεχνάμε πως μέσα από τις δυσκολίες σφυρηλατείς ένα δυνατό χαρακτήρα για το αύριο. Ας γίνουν λοιπόν οι δυσκολίες, ευκαιρία για ατομική και στη συνέχεια κοινωνική βελτίωση και ας προσπαθήσουμε με χαμόγελο να τα καταφέρουμε και να βγούμε καλύτεροι μέσα από αυτή την πρόκληση. Εγώ προσπαθώ και όσοι με ξέρουν γνωρίζουν καλά πως δεν είμαι ο πλέον αισιόδοξος τύπος, όμως όπως και να χει αποφάσισα να νικήσω και θα το κάνω. Εσείς;
Και όσοι αγαπητοί εξ Αμερικής αναγνώστες μου θεωρούν ότι ζω στον κόσμο μου και δεν θέλω να δω τι πραγματικά συμβαίνει γύρω μου, μονάχα ένα θα τους πω. Ο κόσμος μας είμαστε εμείς, εμείς τον χαλάμε εμείς τον φέρνουμε στα μέτρα μας. Αρκεί να πιστέψουμε σε αυτό και να κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε. Όποιος αγωνίζεται αμείβεται και είναι σίγουρο αυτό, αρκεί αγαπητοί υπερατλαντικοί μου αναγνώστες να κοιτάξετε και τη δική σας ιστορία. Μην ξεχνάτε πόσο κακόμοιρα μαθητούδια με γυαλάκια ήσασταν, αλλά με τον αγώνα και το διάβασμα, σήμερα χαρίζετε ματαιόδοξη αίγλη στην οικογένειά μας χαχαχαχαχαα.
Καλημέρα σε όλους σας!

Xαμογέλα!

Το μόνο που ένοιωθα ήταν οργή, περπατούσα και έβλεπα μονάχα φωτιά και καταστροφή, είχα φτάσει στα όριά μου….και τότε έμαθα να χαμογελώ…. (….)


Χαμογελώ στον ενοχλητικό υπάλληλο που από τα μάτια του πετάγονται σπίθες επειδή του ζήτησα δύο έγγραφα να μου τυπώσει αντί για ένα.
Χαμογελώ στον οδηγό που μου κάνει με το χέρι του την γνωστή παλινδρομική κίνηση του αυνανισμού, επειδή δεν προσπέρασα το λεωφορείο παραβιάζοντας τη διπλή λωρίδα επάνω στις στροφές.
Χαμογελώ στον πελάτη που με κουράζει απίστευτα γιατί είναι δύσπιστος και νομίζει πως όλοι θέλουν να τον ληστέψουν.
Χαμογελώ στην τεράστια ουρά πριν το ταμείο της τράπεζας και ας βρίζουν όλοι σιωπηλά.
Χαμογελώ όταν διαβάζω τα γράμματά σου σκοτεινέ φιλόσοφε γιατί ξέρω πως το φως και το σκοτάδι είναι απλά όψεις του ίδιου νομίσματος.
Χαμογελώ όταν ακούω μουσικές που αγγίζουν την ψυχή μου μα και όταν ακούω απαίσιους ήχους που εσάς διασκεδάζουν.
Χαμογελώ όταν έχω κουραστεί να πετύχω κάτι και στο τέλος ως συνήθως το καταστρέφω.
Χαμογελώ που είστε ακόμα εδώ και διαβάζετε το χαζό blog μου.

Βλέπεις ίσως το χαμόγελο να είναι η λύση σε πολλά καθημερινά μας προβλήματα. Χαμογελάστε λοιπόν παρακαλώ….. είμαι σίγουρος ότι μπορείτε. ¨Η μήπως όχι; Οκ οκ θα σας βοηθήσω λίγο! Δικό σας αγαπητοί αναγνώστες……. (1,2,3 χμ )

Χαμογελάς αλλάζει όψη ο ουρανός μου, μοιάζει το γέλιο σου δροσοσταλίδα σε άγονη έρημο.
Μαγικού αυλού μελωδία η φωνή σου, χαρούμενη με αγγίζει, νοιώθω ξανά παιδί σαν τότε.
Σκέψεις, σκοτάδι, γκρεμισμένα όνειρα κι αν έχεις, δεν πειράζει γιατί η ζωή γυρίζει πάντα.
Μετά το δάκρυ πάντα ουράνιο τόξο θα ανατέλλει γι αυτό σου λέω μη φοβάσαι.
Εγώ από δω φάρος θα γίνω στη ζωή σου, το δρόμο σου ποτέ ξανά μη χάσεις.
Και ίσως με αυτή μου την πράξη ξαναβρώ το δρόμο το δικό μου…ίσως.

Για ένα όνειρο...

Στάθηκα στη μέση της ερήμου και κοίταξα τον ουρανό, ένα αστέρι σαν να άκουσε τη σκέψη μου έλαμψε για μια στιγμή πιο δυνατά…και εγώ ήξερα πως υπάρχει ακόμα ελπίδα…. (από το ημερολόγιο ενός…. μπλα μπλα μπλα)


Πως μπορώ να τιθασεύσω την επιθυμία μου να τραβήξω τα αυτιά από όλους αυτούς τους τηλεοπτικούς καταστροφολόγους; Από όλους αυτούς τους λογάδες, τους αγγέλους της καταστροφής, τους αγγελιαφόρους της βλακείας; Πώς να αντέξω να μην χτυπήσω την τηλεόραση που με τόσο κόπο αγόρασα; Είναι δυνατόν να μιλάνε όλοι οι άχρηστοι για φτώχεια και βάσανα τη στιγμή που δεν βίωσαν ποτέ στη ζωή τους κάτι αντίστοιχο; Που είναι οι παππούδες μας που έσκαβαν τη Γη για να ταίσουν τα πεινασμένα παιδιά τους; Που είναι εκείνοι που καθημερινά πάλευαν με την πείνα κυριολεκτικά; Που είναι όλοι αυτοί οι πραγματικοί αγωνιστές της ζωής;
Μου κλαίγεστε γιατί δεν μπορείτε πια να πετάξετε χιλιάρικα στα μπουζούκια για τα μάτια της κουνιστής φίλης σας; Μου στενοχωριέστε επειδή δεν μπορείτε να κάνετε κόντρες και να σπαταλάτε βενζίνη και την υπομονή των υγιών ανθρώπων; Θλίβεστε γιατί πλέον δεν θα μπορείτε να μπεκρουλιάζετε και να πουλάτε μούρη με ξένα λεφτά; Έλεος βρε παιδιά, έλεος. Η ζωή δεν είναι μόνο ύλη και επίδειξη, η ζωή είναι γεμάτη με τόσο σπουδαία πράγματα που αν κοιτάξουμε λίγο μόνο πιο προσεκτικά μας περιμένουν να τα ανακαλύψουμε.
Και εγώ που δήθεν οργίζομαι με όλους αυτούς, πρώτα αγαπητοί μου οργίζομαι με μένα. Γιατί μπορεί να μην αναλώνω τη ζωή και τα χρήματά μου στα παραπάνω, όμως συλλαμβάνω τον εαυτό μου συχνά πυκνά τον τελευταίο καιρό με ένα πλάκωμα στο στήθος για την οικονομική κρίση, για το αβέβαιο μέλλον, για τα έξοδα που τρέχουν. Με άλλα λόγια ο πρώτος που πρέπει να αλλάξει στάση είμαι εγώ, απλά δεν ξέρω πως ακριβώς να το κάνω. Τοποθετώ λοιπόν στον media player μου ένα τραγούδι παλιό μα πάντα επίκαιρο και αγαπημένο και αφήνω τους στίχους του να με ταξιδέψουν μακριά. Μέχρι το Πόρτο Ρίκο…..γιατί αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει… Και εγώ που ζω με όνειρα και για όνειρα μονάχα, πως μπορώ να γλιτώσω από τη φωτιά που καίει την ψυχή μου; Πως μπορώ να αλλάξω τον κόσμο πριν εκείνος να αλλάξει εμένα; Καμία ιδέα;;;;;

Καλημέρα σας!

Αυτοκριτική ...

Μεγάλη μέρα ήταν τότε που περπάτησα για πρώτη φορά στο δρόμο της, τη μέρα εκείνη δεν θα την ξεχάσω ποτέ γιατί συνειδητοποίησα πόσο μικρός είμαι, μα και πόσο μεγάλος μπορεί να γίνει ένας άνθρωπος αν αφήσει εκείνη να ταξιδέψει μαζί του….( από το Ημερολόγιο ενός απίστευτα μικρού και ελαφρώς χαζού ;) )

Όταν τη γνώρισα για πρώτη φορά, στην αρχή γοητεύτηκα από εκείνη μιας και έμοιαζε με κάτι που θα μπορούσε να με κάνει καλύτερο, να με βελτιώσει σαν άνθρωπο, να μου δείξει νέους δρόμους. Μα όταν ένοιωσα τον πόνο που χρειάζεται να προκαλέσει πριν να σου προσφέρει νέους ορίζοντες τρόμαξα….
Αυτοκριτική μου είπε ότι την έλεγαν και εγώ την καλωσόρισα στη ζωή μου. Τα μάτια της ήταν τόσο βαθιά, τόσο ζεστά μα και τόσο παγωμένα την ίδια στιγμή, λες και μέσα της τη στιγμή που σε κάρφωνε με τη λεπίδα της σε συμπονούσε, σε αγαπούσε, ήθελε το καλό σου.
Κάποτε την ρώτησα γιατί είναι τόσο σκληρή ή αυστηρή μαζί μου κι εκείνη δεν μίλησε παρά μονάχα άπλωσε το χέρι της σε μένα και είδα στην παλάμη της χιλιάδες σημάδια. Άλλα νέα και άλλα παλιά, λες και κάθε φορά που μου θύμιζε με σκληρό τρόπο την παρουσία της, τραυματιζόταν και η ίδια σε μία πράξη υπεράνθρωπης καλοσύνης.
Από τότε εγώ κι εκείνη αχώριστοι σύντροφοι προσπαθούμε να αλλάξουμε μικρά κομμάτια του κόσμου αυτού. Προσπαθούμε να μην ξεχνάμε πως όταν κρίνουμε κάποιον μοιάζουμε το λιγότερο αστείοι, να μην ξεχνάμε πως όταν νοιώθουμε έπαρση είμαστε σαν περήφανα σαλιγκάρια λίγο πριν η μπότα της ζωής τα πατήσει. Να μην ξεχνάμε να μαθαίνουμε, να αγαπάμε, να βελτιωνόμαστε, να κατανοούμε……….

Δευτέρα ξανά...

Περίμενα το καλοκαίρι με υπομονή, μα τα μάτια της ψυχής μου θολωμένα δεν αντιλήφθηκαν το πέρασμά του και έφτασε ξανά ο χειμώνας.
Περίμενα το αυθεντικό να αγγίξει την ψυχή μου και έχασα την αυθεντικότητα της δικής μου ύπαρξης.
Περίμενα χαμόγελα να αλλάξουν τον κόσμο μας και ξέχασα να χαμογελώ.
Περίμενα το χέρι σου να χτυπήσει την πόρτα μου μα είχα κλείσει τα αυτιά μου και δεν το άκουσα ποτέ….. ( Από το ημερολόγιο ενός……. Ξέρεις τη συνέχεια….)

Δευτέρα ξανά, νέα εβδομάδα, νέοι εβδομαδιαίοι στόχοι, νέος ανοιξιάτικος αέρας. Χμ όσο γι αυτόν, ελπίζω το ηφαιστειακό σύννεφο να μην τον χαλάσει πολύ. Ανοίγω το blog μου λοιπόν και προσπαθώ να γράψω κάτι καλό για να δώσω σε μένα και σε εσάς τη δύναμη να παλέψουμε την εβδομάδα που μόλις ξεκίνησε. Σκέφτομαι μήπως και πω κάτι αξιόλογο μα δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα….. Έτσι ανοίγω το μαγικό κουτί της πρόχειρης ποίησης, με μια ευχή μονάχα να προφέρω αυτό το πρωινό Δευτέρας. Να μη γελάσετε πολύ με τον τρόπο που γράφω, να θυμάστε πως δεν είμαι επαγγελματίας, μα απλά ένας άνθρωπος που χρησιμοποιεί αυτό τον τρόπο μόνο και μόνο για να εκτονώσει λίγη από την εσωτερική του ποίηση…εχμ πίεση. ;)


Πόσες Δευτέρες θα περάσουν πριν να αγγίξω, εκείνες τις χορδές που κρύβεις στην ψυχή σου.
Στη θάλασσα της σκέψης σου δίχτυα χρυσά θα ρίξω, θα περιμένω για να δω κομμάτια απ τη ζωή σου.
--
Και όταν κερδίσω λιγάκι πριν το χάσω το παιχνίδι, όταν τα μάτια σου μέσα μου θα κοιτάξουν.
Μεγάλη τότε αλλαγή στον κόσμο μου θα γίνει, κι ίσως και στο δικό σου μαγικά τους ανέμους να αλλάξω.
--
Καράβι βλέπεις μεγάλο είναι η ζωή, με ένα τεράστιο λευκό πανί ταξίδια μας χαρίζει
Τι κι αν φουρτούνες τη σαρώνουν και άνεμοι καυτοί, ότι κι αν φύγει αν είναι γραφτό πάλι σε μας γυρίζει.
--
Χαμογελάς ή μήπως κλαις με αυτό εδώ το ποίημα, μονάχα μία χάρη απόψε θα ζητήσω,
Άσε με λίγο να δω ξανά το πιο γλυκό σου κύμα, και εγώ υπόσχομαι ποτέ πληγές να μην ανοίξω.

:)

Μη με κοιτάζεις στα μάτια, γιατί φοβάμαι μήπως διαβάσεις την ψυχή μου. Μη με αγκαλιάσεις γιατί φοβάμαι μη μου την κλέψεις για πάντα. Μη με αγαπήσεις γιατί φοβάμαι ότι κάποια μέρα θα σε χάσω…….. ( από το ημερολόγιο ενός χαζού. Δικό μου είναι, απλά ήθελα να το κάνω να φανεί πιο επίσημο χαχα !)

Παράξενες οι ικανότητες των ανθρώπων, παράξενα τα όσα κρύβουν μέσα τους και με έκπληξη καμιά φορά ανακαλύπτουν. Ικανότητες και δεξιότητες που ούτε καν φαντάζονταν πως έχουν, ταλέντα και μοναδικά χαρίσματα που δεν έψαξαν ποτέ τους να τα βρουν, κάνουν ξαφνικά την εμφάνισή τους και αλλάζουν για πάντα τις ζωές.
Η Άννα ερωτεύτηκε και έγινε ποιήτρια, ο Αλέξης πόνεσε και έμαθε να ζωγραφίζει, η Σοφία έμαθε να σκέφτεται το ταξίδι και γύρισε τον κόσμο. Κι εγώ, αποφάσισα να αλλάξω τον κόσμο και κατάλαβα πως μπορώ να αλλάξω τον εαυτό μου, πράγμα που θεωρούσα αδύνατο.
Με μια διάθεση καλοκαιρινή και έναν αέρα ολόφρεσκο σας καλωσορίζω και σήμερα στο πλοίο μας και σας ενημερώνω πως ξεκινάμε άμεσα με προορισμό…το καλύτερο… για όλους μας. Ας προσθέσουμε φως στο σκοτάδι, ας αγγίξουμε όσα φοβόμαστε χρόνια, ας σπάσουμε τις αλυσίδες του δήθεν που μας κρατάνε δεμένους και ας αγαπήσουμε δυνατά ξανά τον εαυτό μας και τον κόσμο μας. Καλημέρα

Τρίτη...

Τρίτη πρωί κιόλας. Ο ήλιος αποφάσισε να ανεβάσει λιγάκι προς τα πάνω τον θερμοστάτη του και χαίρομαι ιδιαίτερα γι αυτό. Μετά από τόσα όμορφα μπλουζάκια που μου χάρισαν για τα γενέθλιά μου, ανυπομονώ να καλοκαιριάσει για να τα απολαύσω. Πεζό ίσως ακούγεται, μα μέσα από τα μικρά και τα ασήμαντα καμιά φορά ανακαλύπτουμε την ομορφιά της ζωής. Συμφωνείται;
Ο μικρός μου γείτονας, με έσφιξε δυνατά στην αγκαλιά του για ακόμα μια φορά και η μέρα μου γέμισε από αυτό που αποκαλούν θετική ενέργεια. Αποφάσισα να νικήσω και θα το κάνω, σε πείσμα των πολλών που δεν πίστεψαν ποτέ σε μένα, μα και ως ανταμοιβή στους λίγους που το έκαναν. Αγανάκτησα τόσες πολλές φορές από τον κόσμο γύρω μου μα δεν σκέφτηκα ποτέ πως ο κόσμος αλλάζει ξεκινώντας από εμάς, και αυτό ακριβώς κάνω αυτή τη στιγμή, αλλάζω.
Ποιο το νόημα όλου αυτού ίσως κάποιοι αναρωτηθούν μα θα τους απαντήσω με μία ερώτηση όπως μου άρεσε να κάνω παλιά. Όταν παίρνεις ένα μαρκαδόρο και σχηματίζεις ένα σχέδιο στην επιφάνεια ενός επίπλου και χαίρεσαι γιατί μοιάζει καλό, όταν μαγειρεύεις και έχεις κουραστεί ώρες ολόκληρες για να φτιάξεις κάτι που καταναλώθηκε μέσα σε πέντε λεπτά, όταν κάποιες φορές στην εξοχή φωνάζεις μόνος στο κενό, υπάρχει πάντα κάποιο βαθύτερο νόημα ή κάποιος μεγαλύτερος σκοπός; Δεν νομίζω, απλά κάποιες φορές λειτουργείς αυθόρμητα, απλά ζεις…
Και το απόγευμα έφθασε ήδη, το χαμόγελό μου αν και κουρασμένο από την ημέρα κρατάει καλά ακόμα και η νύχτα που έρχεται ηρεμεί σιγά σιγά το πνεύμα και το σώμα μου…..

Δευτέρα.

Κορώνα ή γράμματα, δύναμη ή πτώση ξανά; Σαν εναλλασσόμενες όψεις ενός νομίσματος που προσπαθεί να προσγειωθεί στην κορυφή κάποιας παλάμης, μοιάζει η ζωή μου. Τη μία στα σύννεφα και την άλλη στα πιο βαθιά υπόγεια της σκέψης. Με τα μαγικά της επιστήμης ανίκανα να ρυθμίσουν λεπτές ισορροπίες μίας σχεδόν ανισσόροπης σκέψης, σας γράφω ακόμα μια φορά αυτό το πρωινό Δευτέρας. Μα δεν το βάζω κάτω με τίποτα. Σφίγγω τα δόντια μου και το μαχαίρι της ζωής φοβάται τη γροθιά μου, γιατί γνωρίζει πως η φωτιά μπορεί να μεταμορφώσει τα μεταλλικά αγκάθια κάθε σκέψης, σε ρευστή, αδύναμη μάζα. Και εγώ φωτιά προσπαθώ να ανάψω πάλι μέσα μου και κάτι μου λέει πως θα τα καταφέρω.
Λίγη ψύχρα πρωινή, ένας δειλός ήλιος που προσπαθεί να νικήσει τα σύννεφα και εγώ μπροστά από την οθόνη μου σαν ομιλητής σε μία αίθουσα με αόρατους ακροατές προσπαθώ ξανά να πω κάτι. Κάτι σημαντικό, κάτι λυτρωτικό, κάτι τέλος πάντων. Μα τα θέματα που θέλω να μοιραστώ μαζί σας είναι τόσα πολλά, που μοιάζουν με δεκάδες μαθητές που στον ήχο του τελευταίου για τη σχολική μέρα κουδουνίσματος, τρέχουν όλοι μαζί να φύγουν και στριμώχνονται με αφέλεια στη μικρή πόρτα της τάξης.
Μα δεν πειράζει, ίσως χρειαστεί λίγο χρόνο όλο αυτό, ίσως πάλι λίγη από τη βοήθειά σας, μα πιστεύω πως μπορεί αυτή η χαζή σελίδα να καταφέρει ίσως κάποτε να πει αυτό που θέλει. Σε όλους εσάς, σε όλο τον κόσμο. Τι κι αν ακούω τον χωριάτη να βρίζει επειδή δεν κατάφερε να κερδίσει το τζακ ποτ του τζόκερ, τι κι αν ο άξεστος παππούς φτύνει στο πεζοδρόμιο, τι κι αν η κοπέλα που προσπαθεί να επιβεβαιωθεί με κοιτάζει προκλητικά έξω από τη βιτρίνα μου και θυμώνει που την αγνοώ, τι κι αν ο κόσμος όλος τρέχει για να φτάσει κάτι που ποτέ δεν κατάλαβε τι είναι; Εγώ κι εσείς μαζί θα ταξιδέψουμε ξανά, θα γκρεμίσουμε, θα χτίσουμε, θα νικήσουμε ή θα χάσουμε…. Καλή εβδομάδα!

Ποιηματάκι...

Μα δεν πειράζει που τρομάξαμε από του ουρανού τις φωτιές, από τις νύχτας το άγριο ξέσπασμα που σάρωσε την πλάση.
Τα μάτια σου με κοίταξαν και με άγγιξαν σαν χθες, όταν χαμένος έψαχνα το δρόμο μου, θηρίο μες στα δάση.
--
Βλέπεις ποτέ δεν μου άρεσε να ακούω τις φωνές, ανθρώπων που δεν έμαθαν ανθρώπους να αγαπάνε.
Ποτέ μου δεν αφέθηκα στου κόσμου τις βουλές, πάντα μονάχος χάραζα τους δρόμους που με πάνε.
--
Και πλέον στα τριάντα μου χωρίς προσόντα, γνώση και χαρτιά, μονάχα με ένα κίτρινο έγγραφο μες στην τσέπη.
Με μια βαλίτσα όνειρα και πλέον αγνή καρδιά, αρχίζω πάλι το ταξίδι μου μαζί με όλους εσάς…..πόσο πολύ μου αρέσει.
--
Πέρασαν βλέπεις οι φωτιές οι μπόρες και η κατάρα, εκείνη που μάγισσα παλιά έσπειρε στην ζωή μου.
Πέταξα από πάνω μου σκοτάδι και γιατί, μακριά, και έμεινε μέσα μου φλόγα αγνή να καίει στην ψυχή μου.
--
Θέλησα έτσι απλά λίγες από τις σκέψεις μου μαζί να μοιραστούμε, απόψε που ο ήλιος καίει ξανά με ελπίδα την καρδιά μου.
Απόψε που όλα μέσα μου φωνάζουν πως μπορούμε, τον κόσμο να αλλάξουμε μέσα σε μια στιγμή, παίρνουν φωτιά μες στη ψυχή ξανά τα όνειρά μου.

30!

30


Στα τριάντα μου πλέον πήρα την απόφαση να γράψω λίγα λόγια στο σκονισμένο ηλεκτρονικό αυτό χαρτί. Δεν ξέρω αν έχω κάτι σημαντικό να πω, δεν ξέρω καν αν τα λόγια που γράψω αποτελέσουν πηγή γέλιου, έμπνευσης, ή ακόμα και συναισθήματα αποστροφής σε όσους τύχει να βρεθούν σε αυτό εδώ το λιμάνι. Ξέρω μονάχα πως η ανάγκη να μοιραστώ λίγες σκέψεις απόψε μαζί σας με ωθούν σε αυτή εδώ την πράξη. Συγνώμη και ευχαριστώ όσους είστε ακόμα εδώ.

Τα χρόνια πέρασαν, μα ποτέ δεν ξέχασα πως ήταν τότε που ακόμα ο κόσμος έμοιαζε με γαλάζια φούσκα. Τότε που το χορτάρι δεν ήταν πηγή αλλεργίας, μα φρούριο και κρυψώνα στα παιδικά μου παιχνίδια. Τότε που οι άνθρωποι ήταν όλοι καλοί στα μάτια μου και ο θάνατος δεν υπήρχε καν. Συναισθήματα αγνά, σιγουριά και μία αίσθηση πως γνωρίζω τα πάντα, με έκανε να νοιώθω πραγματικά πλήρης και ευτυχισμένος. Όμορφες εποχές που τέλειωσαν όμως γρήγορα. Μα δεν πειράζει γιατί όπως λέει και ο Νίτσε, τα δέντρα για να φθάσουν ψηλά και να κοιτάξουν ελεύθερα γύρω τους, έχουν ανάγκη από πολλές καταιγίδες…..ή κάτι τέτοιο, δεν θυμάμαι ακριβώς.
Και οι καταιγίδες ξεκίνησαν και γνώρισα το σκοτάδι. Σιγά σιγά σαν ένα παιδί απέναντι σε ένα άγριο ζώο , του άπλωσα το χέρι και κατάλαβα πως δεν ήταν τελικά τόσο κακό όσο λένε. Με τον καιρό καταφέραμε μάλιστα εγώ κι εκείνο να γίνουμε φίλοι και να συμπορευτούμε μαζί στη ζωή. Και όταν αποφάσισα πως το σκοτάδι είναι μέσα στην ίδια μας την ύπαρξη γύρισε ξανά στον κόσμο μου το φώς. Ένας κύκλος είχε κλείσει και χιλιάδες άλλοι ομόκεντροι είχαν μόλις εμφανιστεί γύρω μου. Κι εγώ σαν διαβήτης δίχως γραφίδα βάλθηκα να τους γνωρίσω……. Να μαι λοιπόν.
Τριάντα ετών μαντράχαλος πλέον, με μία παιδικότητα που εσκεμμένα αρνούμαι να εγκαταλείψω και μία τεχνητή τρέλα και ξεγνοιασιά, παρουσιάζοντας μία ανέμελη εικόνα στους γύρω μου, μία εικόνα ενός ευτυχισμένου ανθρώπου. Και είμαι ευτυχισμένος πραγματικά όσο το καλοσκέφτομαι, γιατί δεν άφησα ποτέ τη σκέψη μου να κηλιδωθεί ή να διαμορφωθεί σύμφωνα με τα στερεότυπα, δεν άφησα στάσεις ζωής και δήθεν καθωσπρεπισμούς να σκλαβώσουν το πνεύμα μου και να σμιλέψουν το χαρακτήρα μου. Είμαι ευτυχισμένος γιατί αγαπώ και αγαπιέμαι δυνατά από ανθρώπους ξεχωριστούς για μένα.
Κοιτάζοντας λοιπόν τα μέχρι τώρα χρόνια μου σε αυτό τον κόσμο, και μπαίνοντας σε μία νέα δεκαετία, δεν έχω τίποτα για το οποίο σοβαρά να μετανιώνω εκτός ίσως από κάποιες βρισιές που δεν εξαπέλυσα και κάποιες ανώριμες πράξεις που διέπραξα όταν κόχλαζε καμία φορά η ανωριμότητα μέσα μου.
Αν μπορώ λοιπόν να ευχηθώ κάτι στον ίδιο μου τον εαυτό, είναι πάνω από όλα υγεία, αγάπη και είθε η σκέψη μου να μπορεί να καλπάζει ελεύθερη πάντα σαν ασπρόμαυρο άλογο στα λιβάδια της ζωής.

Το παραπάνω είναι αφιερωμένο σε όσους ακόμα σκέφτονται σε πείσμα των καιρών, σε όσους επιμένουν να παλεύουν, μα και σε όσους ακόμα διανύουν το δικό τους μεσαίωνα και περιμένουν το φώς να μπει ξανά στη ζωή τους. Αφιερωμένο σε όλους όσους γνωρίζουν ότι κατέχουν το ελάχιστο από τη γνώση του κόσμου, μα και σε όσους ενθουσιασμένοι από τον κόσμο μας, προσπαθούν να τα μάθουν όλα γεμάτοι όρεξη για τη ζωή. Αφιερωμένο σε μένα και σε σας…..