Λέξεις....

Η ζεστή αναπνοή του άγγιξε το κρύο τζάμι και ένα θαμπό σύννεφο σχηματίστηκε στην επιφάνειά του, σαν αφηρημένο άχρωμο σχέδιο. Μέσα στο σύννεφο, έγραψε με αργές κινήσεις, προσεκτικά, μία μόνο λέξη......Σ' αγαπώ.........και στιγμές μετά η παλάμη του σάρωσε την επιφάνεια του γυαλιού και το σύννεφο χάθηκε για πάντα. Γύρισε την πλάτη του και έφυγε βιαστικά από εκεί παίρνοντας το δρόμο της επιστροφής. Το τζάμι απέμεινε με ένα λεκέ και με σταγόνες υγρές επάνω του, στο σημείο που πριν από λίγο η μαγική λέξη σχηματιζόταν. Λες και ήξερε τι έχασε το άψυχο γυαλί και δάκρυσε παραπονεμένο..... 

"Διήγημα...."

Ένας άνδρας με ένα στυλό στο χέρι, ένα χλωμό φεγγάρι στον ουρανό και δέκα φύλλα γεμάτα με μπλε λέξεις, σκορπισμένα στα πόδια του σαν χάρτινα δάκρυα βγαλμένα απευθείας από τα μάτια της ψυχής του. Όταν αποφάσισε να γράψει το διήγημα, δεν περίμενε ποτέ ότι η ίδια του η γραφή θα μπορούσε να τον πονέσει τόσο....Κι όμως, αυτό το βράδυ που διάβασε το μικρό του έργο δεν πίστευε στα μάτια του.....ένοιωσε για λίγο σαν τον δόκτορα Φρανκενστάιν όταν αντίκρισε για πρώτη φορά το τέρας του....-κάπως έτσι πρέπει να ένοιωσε...σκέφτηκε πριν χαμογελάσει πικρά. Ένας αέρας χτύπησε με δύναμη το παραθυρόφυλλο του δωματίου του και τον έκανε να αναριγήσει τρομαγμένος. Πάντα τρόμαζε εύκολα και αυτό ήταν κάτι που τον εκνεύριζε απίστευτα..... Το ηλεκτρονικό ρολόι στο κινητό του έδειχνε δύο τα χαράματα μα αυτό δεν τον πτόησε καθόλου. Δεν είχε όρεξη για ύπνο, η νύχτα, σαν ερωμένη τον τραβούσε στα δίχτυα της μέρες τώρα κι εκείνος παραδομένος στις ορέξεις της γέννησε το διήγημα που βρισκόταν σκορπισμένο στα πόδια του. Σκοτεινές εποχές λουσμένες με φως, αγνές σκέψεις στιγματισμένες με πρόστυχες ιδέες και παιδιά με βλέμματα γέρων, βόλταραν στα πόδια του κάτω από τη σκιά ενός παράξενου έρωτα και ενός ακόμα πιο παράξενου θυμού....

Αλίμονο....

Σκοτεινά, αρπακτικά πουλιά, ραμφίζουν την ψυχή κάποιων ανθρώπων μέρα και νύχτα…Η ίδια τους η σκέψη, στρέφεται εναντίον τους και κάνει τη ζωή δύσκολη…Άνθρωποι που φοβούνται τα πάντα, εκτός από το μόνο ίσως άξιο άμεσου φόβου……τον ίδιο τους τον εαυτό και τη μπερδεμένη τους ψυχή....Άνθρωποι που βαδίζουν σε μονοπάτια ξεχασμένα από τη λογική και αναρωτιούνται, προβληματίζονται με ερωτηματικά .....απαντημένα εδώ και χρόνια. Εμμονές, φόβοι, πάθη και λάθη άφθονα, χορεύουν μέσα τους σαν δαιμονισμένες χορεύτριες,  καταρρακώνοντας την ψυχή και το κορμί τους. –Αλλοίμονο είπα κάποτε…..σε αυτούς τους ανθρώπους…..Αλλοίμονο στις μπερδεμένες αυτές ψυχές που μοιάζουν με τον ομηρικό ήρωα με μια μικρή διαφορά όμως…..μόνο μάγισσες, μόνο φουρτούνες….μα πουθενά η Ιθάκη…. ή μήπως όχι;…..-Αλίμονο, είπα κάποτε γι αυτούς τους παράξενους ανθρώπους που ο κόσμος χλευάζει, γι αυτούς τους ανθρώπους που ο άνεμος τους ψιθυρίζει μυστικές μουσικές για τα δικά τους μονάχα αυτιά…..Αλίμονο σε αυτούς…..αλίμονο σε μένα……….

να....

Να κοιτάξεις κατάματα τον ήλιο.....
να γελάσεις ειρωνικά στη νύχτα....
να αγαπήσεις ξανά την αγάπη....
να ξεχειλίσεις από όνειρα σαν να είσαι ξανά παιδί...
να παρακολουθήσεις ένα φύλλο στο ρυάκι να ταξιδεύει.....
να τρέξεις σαν κυνηγημένος χαμογελώντας πλατιά...
να κάνεις έρωτα σαν την πρώτη σου φορά....
να χτυπήσεις τη γροθιά σου στον τσιμεντένιο τοίχο της άσχημης σκέψης και αυτή τη φορά να τον σπάσεις...
να τραγουδήσεις παλιά τραγούδια που σε έκαναν να χαμογελάσεις...
να νικήσεις!!!
ναι....να νικήσεις, ξανά και ξανά!!!

.

Ξέχασα να ελπίζω και έχασα ακόμα μία μάχη, αρνήθηκα να πιστέψω τα ίδια μου τα λόγια και να μαι ξανά στον πάτο. Παραμέλησα το παιδί στην ψυχή μου και αυτό γέρασε, γέμισε ρυτίδες και έπαψε να χαμογελά. Αποκεφάλισα όλες τις λερναίες ύδρες της σκέψης μου και γέλασα δυνατά σαν ηλίθιος, πιστεύοντας πως τα κεφάλια θα παραμείνουν κομμένα και τίποτα νέο δεν θα φυτρώσει ξανά. 

-Άντε παράτα με...είπα μια μέρα στο φόβο μου και ένοιωσα νικητής. Εκείνος όμως περίμενε υπομονετικά τον κύκλο....την περιστροφή,το αναπόφευκτο......και με εκδικήθηκε....-Σ'αγαπώ φώναξα κάποτε στην πλάνη μου και ένοιωσα μοναδικός, δεν ήμουν όμως, απλά κοροίδευα τον εαυτό μου..... 

Μη με κοιτάς αναγνώστη με αυτό το βλέμμα το απορημένο. Σβήσε με, διέγραψε με από τον κόσμο σου,  μονάχα μη με ρωτάς το γιατί....ούτε κι εγώ το ξέρω. Ξέρω μονάχα πως είμαι μικρός, πολύ μικρός για να  καταφέρω να στραγγίξω με μια δρακόντια ανάσα μου τον ωκεανό του λάθους....Συγνώμη....που ο άνεμος όσο κι αν τον μαλώνω δεν λέει να κοπάσει μέσα μου.....συγνώμη ποιητή που τα ποιήματά σου μοιάζουν μονάχα λέξεις στα μάτια μου.....Που η βροχή καταστρέφει τον κήπο μου.......

Κήπος....

Μη με κοιτάζεις στα μάτια....δεν ξέρω αν μπορείς ή όχι να διαβάζεις την αλήθεια σε ένα βλέμμα και φοβάμαι ότι μπορεί και να τα καταφέρεις....Και δεν θέλω, δεν θέλω να δεις μέσα μου....Κράτα με μονάχα σφιχτά, μίλα μου για εκείνα τα μέρη τα μακρινά που οι άνθρωποι ξέρουν ακόμα πως να αγαπούν αληθινά, πως να φτιάχνουν ξεχωριστές μουσικές, πως να αγγίζουν ο ένας την ψυχή του άλλου. Μη χαθείς, μπορώ να νικήσω, αλήθεια σου λέω..... μπορώ να νικήσω αν πιστέψεις σε μένα....Θέλω να πιστεύουν σε μένα...το θέλω πολύ...ίσως έτσι αρχίσω κι εγώ να πιστεύω στον εαυτό μου....ίσως. Συγχώρεσε τον παράξενο χαρακτήρα μου, ξέχνα την γκρίνια μου, τα λάθη μου και τις σκοτεινές στιγμές μου.....Κοίταξε ξανά στην ψυχή μου και πες μου.......είναι ακόμα εκεί ο μυστικός κήπος που έχτισα κάποτε για χάρη του ονείρου; Το τελευταίο οχυρό πριν από την τρέλα έχτισα εκεί ένα βράδυ........Και μετά αποφάσισα να ταξιδέψω μέσα μου....κοίταξε και πες μου........είναι ακόμα εκεί; Μπορώ ακόμα να κρυφτώ στην πυκνή του βλάστηση σαν παιδί; Μπορώ ακόμα να μεθύσω από τα αρώματα των μαγικών φυτών που έσπειραν εκεί οι όμορφες αναμνήσεις; Μπορώ ακόμα να ξαπλώσω στην αιώρα κάτω από το φεγγάρι σαν άλλοτε, να κάνω διάλογο με τον Έρωτα και να νικήσω στα χαρτιά τον Μορφέα; Κοίταξε και πες μου.......

Καλημέρα!!!

Αγάπησα πολύ εκείνο το συναίσθημα που μονάχα στην καταστροφή οδηγεί. Εκείνο που κάνει την ψυχή σου να χορεύει άγριους πολεμικούς χορούς κι ας είναι περίοδος ειρήνης. Έκανα λάθος, το διόρθωσα, το ξανάκανα (γιατί σοφός δεν υπήρξα ποτέ) και πάει λέγοντας...

Σήμερα όμως που το μέσα μου αποφάσισε να κάνει για ακόμα μια φορά εκείνο το περίφημο reset του και πάλι, είπα να σκεφτώ λιγάκι τα παλιά. Να ζωγραφίσω ακόμα έναν πίνακα έτσι απλά για να τον κομματιάσω αμέσως μετά, ακούγοντας παλιά αγαπημένα τραγούδια, μυρίζοντας παλιές αγαπημένες αναμνήσεις....από εκείνες που μοιάζουν με πορφυρά ρόδα μέσα στο απέραντο λιβάδι της μνήμης και κάνουν το τοπίο ξεχωριστό.....

ΚΑλημέρα!!!

Καλό μήνα!!!

Ο χειμώνας παραδίδει τη σκυτάλη στην άνοιξη και η ελπίδα, μαζί με δεκάδες μικρές σπίθες, αρχίζει να χορεύει και πάλι μέσα μου. Όταν σκέφτομαι πόσο σημαντική είναι η καλοκαιρία για την ψυχή μου χαμογελάω....όλοι οι καταθλιπτικοί το ίδιο δεν σκέφτονται;...ας είναι...Απλά...να....η άνοιξη με κάνει να ξεχνώ τους μαλάκες που υποτιμούν τη νοημοσύνη μου, τους λίγους που περνιούνται για σημαντικοί, το ψέμα, το μίσος, τη θλίψη....Ξεχνώ τις σφαλιάρες της πραγματικότητας, σφυρίζω σιγανά στο δρόμο και πάλι και τα μάτια μου φωνάζουν σε όλους πως...ναι!!! μπορώ!!!

Η αγαπητή νύφη μου σίγουρα θα χαμογελάει αν διαβάζει τη σημερινή μου ανάρτηση....-Στα έλεγα...ίσως να σκέφτεται και μάλλον δεν έχει άδικο. Την άνοιξη βρίσκω ξανά τη δύναμη να τα καταφέρω, να ανθίσω, να νικήσω! Πόσο μάλλον όταν αυτή την άνοιξη, ένα νέο αθώο μουτράκι θα προστεθεί στη ζωή μας και θα την κάνει ακόμα πιο φωτεινή!

Καλό μήνα σε όλους.!