Αγάπησα πολύ εκείνο το συναίσθημα που μονάχα στην καταστροφή οδηγεί. Εκείνο που κάνει την ψυχή σου να χορεύει άγριους πολεμικούς χορούς κι ας είναι περίοδος ειρήνης. Έκανα λάθος, το διόρθωσα, το ξανάκανα (γιατί σοφός δεν υπήρξα ποτέ) και πάει λέγοντας...
Σήμερα όμως που το μέσα μου αποφάσισε να κάνει για ακόμα μια φορά εκείνο το περίφημο reset του και πάλι, είπα να σκεφτώ λιγάκι τα παλιά. Να ζωγραφίσω ακόμα έναν πίνακα έτσι απλά για να τον κομματιάσω αμέσως μετά, ακούγοντας παλιά αγαπημένα τραγούδια, μυρίζοντας παλιές αγαπημένες αναμνήσεις....από εκείνες που μοιάζουν με πορφυρά ρόδα μέσα στο απέραντο λιβάδι της μνήμης και κάνουν το τοπίο ξεχωριστό.....
ΚΑλημέρα!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου