Πως να σου πω ότι ξέχασα να είμαι αληθινός, ότι έκρυψα ξανά τα πολύτιμα του εαυτού μου σε υπόγεια μυστικά; Δεν μπορώ, δεν γίνεται να παραδεχτώ ότι η δύναμη έρχεται και φεύγει αφήνοντας πίσω της αμφιβολίες και φόβο.....
Το ποτάμι της ποίησης ποτέ δεν διέσχισε τον κήπο μου, ούτε εκείνο της δημιουργίας . Να γράψω για εκείνο που με καίει δεν μπορώ, δεν ξέρω τα λόγια. Ούτε να το ζωγραφίσουν τα ατάλαντα πινέλα μου είναι εφικτό. Τι να κάνω; Πως να σoυ πω ότι βάδισα μέσα σε βρώμικες λεωφόρους; Ότι η ψυχή μου καπνίστηκε από μεθυστικούς απαγορευμένουσ καπνούς; Πως........;
Μόνο να μου γελάς κι εγώ για
χάρη σου θα κονταροχτυπηθώ με το σκοτάδι, θα πολεμήσω τη νύχτα και θα νικήσω χαμένες
μάχες….Φτάνει να μου γελάς κι εγώ θα αλλάξω τον κόσμο και την ιστορία για χάρη
σου, θα προσθέσω χρώμα στο γκρίζο του παρόντος και θα χαράξω αφιερώσεις ξανά
στα παγκάκια των ονείρων…φτάνει να μου γελάς!
Γιατί στο γέλιο σου είδα ξανά
του κόσμου τη μαγεία, στα μάτια σου βρήκα ξανά τη χαμένη μου φωτιά, εκείνη που
θα λιώσει τα ατσάλινα κάγκελα από το κελί μου και θα ελευθερώσει τον άνεμο που
φυλάω μέσα μου....Κι εκείνος ελεύθερος πια, θα σαρώσει από τον κήπο μας της μνήμης τα σκουπίδια και θα φέρει ξανά την αλλαγή, για χάρη σου!
Και δεν θα αφήσουμε κανένα όνειρο πια να χαθεί...κανένα!
Να χύσω θέλω το μελανοδοχείο μου επάνω στην ψυχή σου, έτσι για να σπιλώσω κι εγώ τους παπύρους της μνήμης σου με μουτζούρες ανεξίτηλες όπως έκανες κι εσύ τότε. Μία επανάσταση στο χαρτί να ξεκινήσω, ικανή να αλλάξει τον κόσμο σου, ικανή να ηρεμήσει την ψυχή μου που ζητά εκδίκηση κάτι μέρες σαν αυτή.
Έλα κοντά μου μελωδία της ξεγνοιασιάς, σφούγγισε από το μέτωπό μου τον ιδρώτα που ο κάματος της αναζήτησης έσπειρε στο δέρμα μου.
Βάλε ξανά στις ράγες το σκουριασμένο τρένο που διαβρώθηκε από τη λησμονιά, κι άσε τα φρένα του ελεύθερα, να ξεκινήσουμε ξανά για νέους σταθμούς.
Κοίτα τον Ήλιο, κριμένος πίσω από τα σύννεφα φωτίζει το στερέωμα, δυνατός και έτοιμος πάντα να εξαγνίσει το μέσα σου και να θρέψει τον ανθό σου.
Σε αφήνω τώρα, είναι ώρα να γυρίσω στην πραγματικότητα και να γίνω γρανάζι στη μηχανή των ματαιόδοξων....μέχρι την επόμενη φορά που θα έρθω και πάλι εδώ, έτοιμος ή φοβισμένος, δυνατός ή τσακισμένος....
Και τι να πω εγω; Ολα τα έχουν πει...Σαν ενα νέο τρένο θα τρέχω στις ράγες του κόσμου, παίζοντας ρόλους, πληρώνοντας λογαριασμούς, γελώντας κατα παραγγελία.
Μα οταν ο ήχος απο το μαγικό σου πιάνο με αγγίζει ξανα, ο κόσμος όλος αλλαγμένος μοιάζει, λες και ενα ποίημα, μια μελωδία απλή, ειναι αρκετά για να χορέψω και παλι τον τρελό μαγικό χορό της φωτιάς....
Στο ρυθμό του πράσινου τραγουδιού, χόρεψα δίπλα στο χρυσό συντριβάνι, με την ανάσα σου να σχηματίζει ουράνια τόξα από αρώματα. Άλλαξα το πρόσωπό μου για να μπω στον πίνακά σου, πάγωσα τις μνήμες μου για να ζεστάνω την ψυχή σου και ξέχασα για να θυμηθώ ξανά τις εποχές της αγνότητας. Σκάλισα στο κορμί μου σύμβολα που κανείς δεν μπορεί να καταλάβει και γέμισα το στομάχι μου με το απόσταγμα από την μελωδία σου. Έτσι... μεθυσμένος, βάδισα ξανά επάνω στο μονοπάτι δίπλα στον μυστικό κήπο και τόλμησα να επιχειρήσω ξανά να σκαρφαλώσω επάνω στο δέντρο με τα ξεχασμένα μονογράμματα....
Σκέψεις όμορφες να γίνονται τρομακτικές ανάσες ήρεμες να αγριεύουν και όνειρα φωτεινά να μοιάζουν εφιάλτες Κι εσύ να παλεύεις να προσπαθείς πάντα για το καλύτερο κι ας ξέρεις πως είσαι πολύ μικρός για να τα βάλεις με τα μεγάλα.....μα.....
Μια ακτίνα του ήλιου κάλεσα σήμερα μέσα στο βλέμμα μου, την αγκάλιασα με τα βλέφαρά μου και ένιωσα τη ζέστη της να γεμίζει τη σκέψη μου. -Αυτή την άνοιξη θα πάνε όλα καλά, αυτή την άνοιξη θα νικήσω, θα αλλάξω, θα πάω μπροστά...μονολογώ. Και η ακτίνα με αγκαλιάζει, γίνεται κέλυφος δύναμης που ντύνει την ψυχή μου κι εγώ γελάω δυνατά, γιατί μπορώ ακόμα να γελάω. ....Κοιτάζω γύρω μου και βλέπω την κοινωνία να βυθίζεται όλο και περισσότερο μέσα στη λίμνη της φτήνιας και το χειρότερο είναι εκείνη η μυρωδιά που αναδύεται από τον πάτο και με κάνει να αηδιάζω. Ο καιρός της σαβούρας είναι εδώ, βλέπω υποκουλτούρες και άπλυτες μασχάλες να εξυμνούνται μέσα από φτηνιάρικες διαφημίσεις, τραγούδια γεμάτα εμετικούς στίχους να γεμίζουν τα στόματα της Μάζας σαν σιχαμερές μπουκιές και ο έρωτας ντυμένος πόρνη να κοιτάζει πονηρά, στριφογυρίζοντας το τσαντάκι του σαν σκηνή κακόγουστης ελληνικής ταινίας του 70. Κι από την άλλη, βλέπω κορίτσια να το παίζουν κυρίες με επώνυμα ρούχα και αρώματα,μα με το μυαλό και τη σκέψη τους κολλημένα σαν ροζ τσίχλες κάτω από το τραπέζι της ματαιοδοξίας.... βλέπω αγόρια να κοιτάζουν με θολωμένα μάτια από το αλκοόλ και να νιώθουν πως είναι σπουδαίοι πίσω από τα τιμόνια των ''πειραγμένων'' οχημάτων τους με όνειρα ανύπαρκτα και ιδανικά τόσο σπουδαία όσο το κουτί με τα ληγμένα προφυλακτικά που κρύβονται στην πίσω τσέπη τους.
Κι εσύ που ξέρεις πως να αλλάξεις τον κόσμο γιατί κρύβεσαι ακόμα στη σκιά;
Γκρινιάζω λες ...μα αυτή είναι μονάχα η μία πλευρά του χρεοκοπημένου μου νομίσματος Αυτό που αποκαλείς γκρίνια και δύσκολο χαρακτήρα, εγώ το λέω πένθος για τα νεκρά εκείνα όνειρα που σκότωσε η δειλία της ψυχής. Για όλα εκείνα τα θέλω και τα σχέδια μου, που έμοιαζαν με χάρτινο περήφανο καράβι, που τόσο άδοξα όμως μούσκεψε και βούλιαξε όταν ήρθε σε επαφή με τη θάλασσα του κόσμου....Μη βιάζεσαι να με κρίνεις κοίταξα μέσα στον άνθρωπο, κοίταξα μέσα μου και ξέρω.....Η αδυναμία γεννάει χαιρεκακία, το πάθος δημιουργεί καμιά φορά επαναλαμβανόμενα λάθη, η ανασφάλεια φτιάχνει εκείνο το δήθεν σκληρό περίβλημα και ο φόβος απλώνει το σκοτάδι στο βλέμμα. Κι εκεί που η φιλοσοφία μοιάζει λίγη, μέσα στην ζαλισμένη μου ψυχή, εκεί που η ποίηση και η σοφία άλλων, φαντάζει δυσνόητη στο νωθρό μου πνεύμα, εκείνες τις στιγμές έλα κοντά και πες μου -Θα νικήσεις ,γιατί εσύ δεν είσαι σαν εκείνους που έχασαν, εσύ είσαι πολλά παραπάνω από στοιχεία μέσα στους φακέλους μιας κοινωνίας- χωνευτηριού. Βλέπεις υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που ακόμα βαδίζουν επάνω στον κόσμο και προσπαθούν να τον αλλάξουν. Άνθρωποι με τεράστια αποθέματα δύναμης που απλά θέλουν μια μικρή σπίθα πριν αφήσουν τη φωτιά της αλλαγής να ξεσπάσει και να αλλάξει τα πάντα γύρω τους....
Μη βιάζεσαι να με κρίνεις μη βιάζεσαι να με δικάσεις πριν ακούσεις και την δική μου απολογία- απολογισμό της πορείας και των πράξεών μου. Ο δρόμος μου πολύ δύσκολος ήταν έως τώρα.... δύσκολος μέσα στην φαινομενική ευκολία του. Οι άνθρωποι γύρω μου, νομίζουν πως ξέρουν, μα δεν έχουν ιδέα τι πραγματικά λαμβάνει χώρα στον μυστικό μου κήπο......
Κοίτα ψηλά, ο ήλιος κρύφτηκε σήμερα μέσα σε σκοτεινά σύννεφα....μα είναι εκεί, πάντα εκεί, έτοιμος να φέρει ξανά νέα καλοκαίρια....είτε τον βλέπεις είτε όχι, δεν τον ξεχνάς ....Έτσι είναι και με κάποιες ψυχές....δεν πρέπει να αμφισβητείς το φως τους μονάχα επειδή κρύφτηκε πίσω από τη συννεφιά....δεν πρέπει... Τι κι αν κοντεύω τα σαράντα κι ακόμα είμαι παιδί, τι κι αν ακόμα πολεμώ τους δράκοντες του δικού μου παραμυθιού με σπαθιά ξύλινα και φιλιά ανίκανα ενίοτε να αφυπνίσουν την ωραία κοιμωμένη λογική μου; Τι κι αν δε βρήκα ακόμα το μυστικό.............
Να νικήσω το φόβο, να φωτίσω τη νύχτα, να περάσω τα εμπόδια.....να τα καταφέρω....
Θυμάμαι......ξανά.....
- Τον χάρακα τον λένε και κανόνα!!! Κοίτα, οι φακές φύτρωσαν, μεγάλωσαν ήδη....μαγικό!!!
-Παράτα με γαμώτο, δεν την παλεύω.....
- Τρέχω, προσπαθώ να ξεφύγω απο τη νωθρότητα της πλαστικοποιημένης μου σκέψης....μα ειμαι αργός......Παρόν ξανά......
Μοιάζω για λιγο νικητής, φωτιζω τον κόσμο γύρω μου.... Τα κατάφερα λεω ! Ναι γαμωτο τα κατάφερα !!!!
Και ύστερα έρχεται ξανα σαν καταραμένη νύφη η νύχτα....τρομάζει τα παιδιά μου...χαλάει τα λουλούδια μου...χύνει μελάνι επάνω στην καλλιγραφία μου....ξανά...Ο ποιητής φωνάζει, τα πρεπει φωνάζουν....μα ο ήχος δειλός πολυ....ίσα που ακούγεται....φοβάμαι....Ελπίζω όμως γιατι ξερω πως για κάθε σκοτάδι της σκέψης, υπαρχει κάπου εκεί και ενα φως.....
