Δευτέρα 30 Αυγούστου 2010

Ένας καθρέφτης,ένα είδωλο και μία χημική ουσιά....

Κοίταξε και πάλι το είδωλό του στον καθρέφτη νοιώθοντας μία δύναμη πρωτόγνωρη να θεριεύει μέσα του. Πλάκα είχαν τα σκαμπανεβάσματα της σεροτονίνης στο κεφάλι του. Τη μία να σέρνεσαι στα πατώματα και την άλλη να νοιώθεις στην κορυφή του κόσμου. Οι εναλλαγές της ζωής…σε όλο τους το μεγαλείο. Ένοιωθε όμορφος σήμερα…. Δυνατός, στιβαρός, αποφασισμένος…. και κολασμένα όμορφος.
Ούτε καν ο εφιάλτης που τάραξε το πρωινό του ξύπνημα δεν μπορούσε να τον ρίξει.

…..Ήταν λέει σε ένα σπίτι και κάποιοι τον σνόμπαραν, όταν λίγες στιγμές πριν, μια γριά τερατώδης πλοιοκτήτρια του έκανε τα γλυκά μάτια, ενώ στο δρόμο για τα μετρό μία εύθραυστη κοπέλα του ζήτησε βοήθεια και εκείνος πάλεψε με δύο τεράστιους τύπους για χάρη της…. Πφφφφφ…

Ο δρόμος είχε άλλο φώς αυτό το πρωινό και όλα έμοιαζαν καινούργια στα μάτια του. Λες και ο κόσμος φτιάχτηκε ξανά από την αρχή μέσα σε μία νύχτα. Πέρασε από τη τζαμαρία και κοίταξε στα κλεφτά τον αντικατοπτρισμό του να περπατάει δίπλα του. Περήφανος…. ωραίος τύπος…..
Έφθασε στη δουλειά και κάθισε στον υπολογιστή του….παραδόξως ήθελε να γράψει ξανά σήμερα. Αποφάσισε όμως να αφηγηθεί το πρωινό του σε τρίτο πρόσωπο όπως του άρεσε να κάνει και παλιότερα. Λες και ήθελε να ξεφύγει για λίγο από τον είναι του και να δει τον κόσμο όπως πραγματικά είναι…

Τετάρτη 11 Αυγούστου 2010

...

Σαν φάρμακο να τρέχει μέσα στο αίμα μου η ανάσα σου, σαν γεύση καρπού σπάνιου τα χείλη σου. Κοιτάζω τον ουρανό και τα αστέρια σχηματίζουν το πρόσωπό σου….Όμορφος που είναι ο έρωτας…. (Από ένα κίτρινο ξεχασμένο τετράδιο…)


Σαν Ήλιος το πρόσωπό της ανατέλει στο τοπίο μου. Μεταμορφώνει μέσα σε μια στιγμή την μελαγχολική λεωφόρο σε καταπράσινη όαση. Μόλις τα χείλη της άγγιζουν τα δικά μου, νοιώθω να διαπερνά την ψυχή μου η αύρα όλων των ουρανίων τόξων που στόλισαν τον ουρανό τα τελευταία εκατό χρόνια. Την παίρνω στην αγκαλιά μου και το άρωμα των μαλλιών της με κάνει να νοιώθω ξανά ασφαλής, ξανά ξεχωριστός. Βλέπεις οι άνθρωποι στον καθημερινό αγώνα μας, ξεχνάμε τη μοναδικότητά μας και ταυτιζόμαστε κακομοίρικα με την ανθρωπομάζα. Ευτυχώς όμως που συναισθήματα σαν τον έρωτα μας θυμίζουν ξανά πως υπάρχουμε.
Η παλάμη της απαλή αγγίζει τη δική μου και για λίγο πιστεύω αληθινά πως μπορώ να κάνω τα πάντα. Με κοιτάζει και στα μάτια της βλέπω τη μουσική χωρίς ήχο να τραγουδάει στην ψυχή μου. Αληθινά….αγνά… απόλυτα.

Στη Σοφία μου που τόσα χρόνια μετά μου χαρίζει ακόμα τέτοια συναισθήματα….

Τετάρτη 4 Αυγούστου 2010

Αύγουστος...

Περνάει ο καιρός, οι ευκαιρίες μεταμορφώνονται σε παρελθόν και τα όνειρα ξεφτίζουν σαν παλιά κυριακάτικα τραπεζομάντηλα. Τa τραγούδια, πάλιωσαν κι αυτά, οι στίχοι βολτάρουν πια φτηνοί στα περίπτερα….άδειες εποχές, άδειοι άνθρωποι. Απαιτήσεις, δυστυχία, πλασματική κι εκείνη σαν τις επιθυμίες μας, άγριες εποχές….; σιγά.
Του γέρου η μαγκούρα χτυπάει ρυθμικά την άσφαλτο στον ίδιο σχεδόν σκοπό με τα τακούνια της πόρνης που αναζητά πελάτες, βολτάροντας λίγο πιο κάτω στο δρόμο. Η ζέστη δημιουργεί μικρές σταγόνες στο πρόσωπο του στοχαστή της γειτονιάς, σταγόνες που κυλάνε και πέφτουν στο χαρτί δημιουργώντας μουτζούρες καθώς ανακατεύονται με το φρέσκο μελάνι.
Ένας έφηβος με συννεφιασμένα μάτια, κόκκινα από τα βιντεοπαιχνίδια, προσπαθεί να ψαρέψει με την απόχη της νυσταγμένης ψυχής του όνειρα περιπλανώμενα στη θάλασσα της νωθρότητάς του, τη στιγμή η γιαγιά με την παρδαλή ρόμπα ετοιμάζει τραπέζι. Στο απέναντι σπίτι ένας νέος υπαξιωματικός τινάζει τα μυαλά του στον αέρα απελπισμένος….
Καλοκαίρι, ζωή, κόσμος….. Τι όμορφη που είναι απόψε η φύση…σκέφτεται η ερωτευμένη 16χρονη που διασχίζει το στενό δρόμο της γειτονιάς……