...

Σαν φάρμακο να τρέχει μέσα στο αίμα μου η ανάσα σου, σαν γεύση καρπού σπάνιου τα χείλη σου. Κοιτάζω τον ουρανό και τα αστέρια σχηματίζουν το πρόσωπό σου….Όμορφος που είναι ο έρωτας…. (Από ένα κίτρινο ξεχασμένο τετράδιο…)


Σαν Ήλιος το πρόσωπό της ανατέλει στο τοπίο μου. Μεταμορφώνει μέσα σε μια στιγμή την μελαγχολική λεωφόρο σε καταπράσινη όαση. Μόλις τα χείλη της άγγιζουν τα δικά μου, νοιώθω να διαπερνά την ψυχή μου η αύρα όλων των ουρανίων τόξων που στόλισαν τον ουρανό τα τελευταία εκατό χρόνια. Την παίρνω στην αγκαλιά μου και το άρωμα των μαλλιών της με κάνει να νοιώθω ξανά ασφαλής, ξανά ξεχωριστός. Βλέπεις οι άνθρωποι στον καθημερινό αγώνα μας, ξεχνάμε τη μοναδικότητά μας και ταυτιζόμαστε κακομοίρικα με την ανθρωπομάζα. Ευτυχώς όμως που συναισθήματα σαν τον έρωτα μας θυμίζουν ξανά πως υπάρχουμε.
Η παλάμη της απαλή αγγίζει τη δική μου και για λίγο πιστεύω αληθινά πως μπορώ να κάνω τα πάντα. Με κοιτάζει και στα μάτια της βλέπω τη μουσική χωρίς ήχο να τραγουδάει στην ψυχή μου. Αληθινά….αγνά… απόλυτα.

Στη Σοφία μου που τόσα χρόνια μετά μου χαρίζει ακόμα τέτοια συναισθήματα….