σταμάτα πια...

Σταμάτα πια ξερόλα, ο κόσμος είναι τόσο απέραντα μεγάλος, που όσα κι αν πιστεύεις πως γνωρίζεις, είναι μονάχα μια σταγόνα μπροστά στον ωκεανό της γνώσης...
Σταμάτα πια ψεύτη, που ακόμα πιστεύεις πως μπορείς να ξεγελάσεις, να αντλήσεις ικανοποίηση από το ψέμα και την δήθεν υπεροχή που νιώθεις απέναντι στους άλλους...
Σταμάτα πια φοβισμένη μου σκέψη, άσε επιτέλους τη δύναμη να ξεπροβάλει ξανά, τσάκισε τα δέντρα που κρύβουν την ανατολή σου, γκρέμισε τα κάστρα που σε κρατούν φυλακισμένη...
Σταμάτα πια ρομαντική μου θάλασσα να με καλείς κοντά σου, άσχημο πολύ είναι να με φωνάζεις ενώ ξέρεις,,, πως πλέον δεν έχω καράβι για να χτενίσω ξανά τα χρυσαφένια σου μαλλιά....

Χρόνια πολλά!!!

Καλημέρα σε όλους...Καλό χειμώνα και καλές γιορτές να έχουμε!
Εύχομαι το δώρο όλων μας για φέτος να είναι υγεία, καθαρό μυαλό και πολύ πολύ αγάπη!
Πολλά χαμόγελα θέλω στα πρόσωπα όλων σας, ας παιδιαρίσουμε και λίγο...δεν κάνει κακό και αν μπορούμε...ας νοιώσουμε και πάλι για λίγο παιδιά... Ευτυχισμένα παιδιά εννοώ, όχι από εκείνα που πεινάνε στο δρόμο...(οχι οχι δεν θα σας μαυρίσω σήμερα την ψυχή υπόσχομαι)...
Καλά Χριστούγεννα!!!

ΣΚέψη...

Πόσο πολύ αγάπησα του ταξιδιού την αύρα, όταν με κοίταζες εσύ με το λευκό φουστάνι,
την ώρα που έφευγα μακριά χωρίς αέρα, τότε που μόνη έκλαιγες στο μακρινό λιμάνι.
--
Και σήμερα δες με ξανά στην ξέρα επάνω, το παρελθόν μου να κοιτώ και να γελάω μόνος,
μία ουλή στο δέρμα μου με τον καιρό πονάει, μα είναι πολύ γλυκός λυτρωτικός ο πόνος.
--
Λάθη πολλά κι αν έκανα δεν μετανιώνω, μονάχα έτσι ο άνθρωπος καλύτερος θα γίνει,
το σπέρμα της φωτιάς κοίταξε! άνθισε ξανά, ανάσα απ τα χείλη μου πάλι ο κόσμος πίνει.
--
Πέρασε πάλι ο καιρός, ρυτίδες με στολίζουν, τα μάτια μου κοιτούν υγρά το μέλλον τρομαγμένα,
ένας αέρας δυνατός τη σκέψη μου σκορπά, λίγο απ το φως των αστεριών φύλαξε και για μένα....

Mπορεί..!!!

Μπορεί να ανθίσει ξανά η ελπίδα και το όνειρο μέσα από τα ερείπια; Λες να είναι αρκετή η καταιγίδα που ζήσαμε και λίγο πιο πέρα να μας περιμένει το ουράνιο τόξο...; Ή όλα αυτά είναι ουτοπικά και το μόνο που μας περιμένει είναι όλο και χειρότερες μέρες;
Ακόμα και έτσι όμως να είναι τι πρέπει εμείς σαν άνθρωποι να κάνουμε; Δεν πρέπει όλοι μαζί να προσπαθήσουμε ξανά για το καλύτερο; Να παρατήσουμε τα όπλα και να σκύψουμε κι άλλο το κεφάλι υπομένοντας τη μοίρα μας είναι λύση; Δεν νομίζω.....Aς γράψουμε νέα τραγούδια, ας υψώσουμε νέα..εσωτερικά λάβαρα και ας κινήσουμε ξανά για ένα διαφορετικό πόλεμο...

Βλέμματα...

Με κοίταζες και μου έλεγες να σκέφτομαι θετικά...Να μην το βάζω κάτω...ο κόσμος έλεγες,αλλάζει όταν χαμογελάμε... Κι εγώ σε πίστεψα, προσπάθησα πολύ, άλλαξα πολλά κομμάτια μου. Όταν ήθελα να κλάψω γελούσα, όταν πονούσα χαμογελούσα, όταν με πίκραιναν έσκαγα στα γέλια.
Σε είδα πάλι χθες.... Τα μάτια σου ήταν σκοτεινά...δεν τόλμησα να ρωτήσω, δεν τόλμησα.
Με κοίταξες κατάματα για μια στιγμή.... Το φως έλειπε μέσα από το βλέμμα σου...το φως που άλλοτε με τύφλωνε...
Σήμερα...με την πλάτη μου ακουμπισμένη στον τοίχο, προσπαθώ να στηρίξω και πάλι την ψυχή μου επάνω σε κάτι σταθερό. Η πυξίδα μου τρελάθηκε, δεν ξέρω πιο δρόμο να ακολουθήσω. Πού είσαι; Πού είμαι; Τι συμβαίνει; .....ποιος θα μου πει.....;

:(

Η Ευρώπη διαλύεται, ο κόσμος υποφέρει,η, ακρίβεια μαστιγώνει την ελληνική οικογένεια την ίδια ώρα που αποφασίζονται περισσότερες μειώσεις στους μισθούς. Χάνουμε την ισορροπία μας, χάνουμε ότι χτίσαμε τόσα χρόνια. Ο λαός πληρώνει πάντα τις μαλακίες τους, οι κλέφτες μένουν έξω από τη φυλακή και ο κόσμος τρέμει από θυμό, από αγανάκτηση, από απελπισία.... Δεν ξέρω τι να κάνω, δεν ξέρω καν πως να το παίξω ψευτό αισιόδοξος πια... Η οργή σαν λάβα καίει την ψυχή μου και η αγανάκτηση φωνάζει σαν παιδί παγιδευμένο στο σκοτεινό πηγάδι του κόσμου....
Έκρηξη.....φοβάμαι την έκρηξη......Την κοινωνική και την προσωπική έκρηξη...... Καληνύχτα Ελλάδα... απόλαυσε το σκοτάδι σου....κλείσε το στόμα σου και δέξου τον πρωκτικό βιασμό των ισχυρών....ανίσχυρη...ντροπιασμένη....

ΧΑμογελώντας...

Εξελίξεις, κρίσιμες αποφάσεις, μεγάλοι-μικροί ηγέτες.....Ένα μπάχαλο και πλήθη ολόκληρα φοβισμένων ανθρώπων. Οι καλές μέρες μοιάζουν να πέρασαν ανεπιστρεπτί και τα σκυμμένα κεφάλια στο δρόμο μαρτυρούν απελπισία......

Χθες είδα για πρώτη μου φορά πως μεγαλώνει ένα μπρόκολο, θαύμασα τον μικρό μας λαχανόκηπο και κατάλαβα πως η μοναδική ίσως λύση σε όλα αυτά είναι η επιστροφή στις αρχικές ομορφιές του κόσμου. Φυτεύω, αγαπώ τα δέντρα, κάνω σαν χαζός όταν γεύομαι γεύσεις καλλιεργημένες από τα χέρια μου....Κοκορεύομαι ότι είμαι καλός αγρότης, αγαπώ πράγματα που τόσο καιρό αγνοούσα ότι μπορώ να απολαύσω...χαμογελώ...
Ξεχνώ την κρίση, τα ψέμματα, τις κοστουμαρισμένες κιμαδομηχανές και περνάω όμορφα....εσεις;
Καλημέρα

Να χαμογελάς...

Όταν ξυπνάς και ο ήλιος ζεσταίνει την ψυχή σου, να θυμάσαι πως αξίζει να είσαι χαρούμενος γιατί η φύση σε αγγίζει με την ομορφιά της....
Όταν oι δημοσιογράφοι-καταστροφολόγοι σε απελπίζουν, να θυμάσαι να είσαι χαρούμενος γιατί έχεις ακόμα κρίση και παρά την κρίση... μπορείς πάντα να γελάς με τις αηδίες και τις υπερβολές τους...
Όταν οι αγενείς σε προσβάλουν με τη στάση τους, όταν σε εκνευρίζουν και σε βγάζουν εκτός εαυτού...να θυμάσαι να χαμογελάς, γιατί ένα σου χαμόγελο είναι μεγαλύτερη γι αυτούς τιμωρία από μια σου γροθιά....
Όταν ο έρωτας σε πληγώνει και στερεί τη φωτιά από την ψυχή σου, να χαμογελάς γιατί είσαι αρκετά άνθρωπος για να πονάς, να αγαπάς, να ονειρεύεσαι...
Όταν ο καιρός συννεφιάζει ξανά και η βροχή σκοτεινιάζει τα μάτια σου, να χαμογελάς...γιατί πάντα μετά από μια καταιγίδα ένα πανέμορφο ουράνιο τόξο σου χαρίζεται....

Μπλά...

Η ομίχλη έκανε τα φώτα στη λεωφόρο να μοιάζουν με παράξενους ήλιους μέσα στο θολό σκοτάδι. Το αυτοκίνητο μούγκριζε ελαφρά, μαρτυρώντας την προχωρημένη του ηλικία... Ο οδηγός με το βλέμμα του κολλημένο στο δρόμο μα με τη σκέψη του να πετάει μακριά, ίσα που πρόλαβε να περάσει το πορτοκαλί φανάρι. Δίπλα του, στη θέση του συνοδηγού, το μαύρο μέταλλο του θανάτου αντανακλούσε θολά τα φώτα του δρόμου. Οπλισμένο και με την ασφάλεια κάτω, περίμενε υπομονετικά.

Περίεργο να γράφεις ένα βιβλίο γνωρίζοντας μονάχα το τέλος του...Παράξενο πολύ για μένα... Λέτε να τα καταφέρω; Μπορεί....μπορεί και όχι...αλλά έχει πλάκα έτσι κι αλλιώς...
Καλή η μέρα σήμερα, το θερμόμετρό μου έλεγε 17 βαθμούς και ο ήλιος θυμίζει αρχές της άνοιξης.... Τι κρίμα που είναι ακόμα...η αρχή του χειμώνα...

Καλημέρα σε όλους...

Κάποτε

Ακόμα και χίλια χρόνια να περάσουν, εγώ θα τον αγαπώ, εγώ θα τον σκέφτομαι και θα τον έχω μέσα στην ψυχή και στο κορμί μου. Τι κι αν εκείνος με ξέχασε, τι κι αν εκείνος προχώρησε χωρίς εμένα...Η αγάπη μου πάντα, σαν φάρος θα φωτίζει τις νύχτες τις φουρτουνιασμένες του θάλασσες...και ίσως κάποτε να γυρίσει κοντά μου. ....είπε κάποτε εκείνη....

Την είπαμε ηλίθια, κολλημένη, γραφική... Την κοιτάξαμε με περιφρόνηση για την υποτιθέμενη ανωριμότητα και βλακεία της.... Πόσο λίγοι είμαστε, πόσο μικροί μπροστά σε ένα τόσο μεγάλο συναίσθημα.... Έτσι δεν γίνεται πάντα όμως; Τα μεγάλα και τα σπουδαία του κόσμου αυτού...ελάχιστοι μπορούν να τα αντιληφθούν...
Σήμερα, τόσα χρόνια μετά, με όλες μου τις δυνάμεις μπορώ πλέον να καταλάβω το γιατί, τον τρόπο που εκείνη ακόμα και σήμερα σκέφτεται... Οι άνθρωποι είμαστε εύκολα κριτές, εύκολα δικαστές, εύκολα δήμιοι... Δύσκολα όμως μπορούμε να καταλάβουμε τον Άνθρωπο....ακόμα κι αν πρόκειται πολλές φορές για τον ίδιο μας τον εαυτό... Και ο καιρός περνάει...πάντα...και όταν έρθει η ώρα του αληθινού στοχασμού...μονάχα τότε αναγνωρίζουμε τα λάθη μας...πληγώνοντας την ψυχή μας...
Σήμερα Δευτέρα....αρχή νέας εβδομάδας.....γιατί να μη γίνει και αρχή νέου τρόπου σκέψης, νέου τρόπου προσέγγισης των ανθρώπων και της ουσίας του κόσμου;
Καλημέρα.....

Μια νύχτα...

Η λάμπα έσβησε, η τηλεόραση βυθίστηκε στο σκοτάδι και τα μάτια της έμειναν σχεδόν τυφλά. Μονάχα η λάμπα από το δρόμο φώτιζε κάπως το σκοτεινό σαλόνι. Η ώρα που φοβόταν έφτασε, η εταιρεία έκοψε το ρεύμα στο σπίτι και για λίγο ένοιωσε σαν να χάθηκε και το φως από την ψυχή της. Ένοιωσε ηττημένη, ένοιωσε μικρή πολύ. Η μάνα πλησίασε με το κερί αναμμένο και με ένα χαμόγελο, γεμάτο προσπάθεια για να μπορέσει να κρατηθεί στα χείλη της. Ο πατέρας πάλεψε να χαμογελάσει όμως ο λυγμός του ήταν πιο δυνατός...Κάλυψε το πρόσωπό του με τα χέρια πριν γυρίσει την πλάτη του στην αντίθετη μεριά. Οργή....απελπισία, αγανάκτηση τον τύλιγε, όλα κατέρρεαν γύρω του. Πλήρωνε χρέη ξένων, σήκωνε βάρη άλλων, μέχρι που η πλάτη του τσακίστηκε στα δυο...
Η μικρή του κόρη σηκώθηκε από τον καναπέ και τον αγκάλιασε ζεστά. Για εκείνη πάλευε ακόμα, για εκείνη και τη γυναίκα του. Όμως δεν άντεχε άλλο...η αδικία, η ανισότητα και η βλακεία του στερούσε κάθε ελπίδα.......
Τον κοίταζε να ψαχουλεύει κάτι στο συρτάρι του στο διπλανό δωμάτιο. Έπειτα τον είδα να φοράει το μαύρο του δερμάτινο και να φεύγει σαν υπνωτισμένος χωρίς να απαντήσει στην ερώτησή της...-Που πηγαίνεις μπαμπά...ξαναπροσπάθησε...μάταια εκείνη πριν καθίσει ξανά φοβισμένη στην πολυθρόνα.
Στιγμές ή ώρες μετά, δύσκολο να υπολογίσεις στο σκοτάδι, σε μια άλλη περιοχή χιλιόμετρα πιο πέρα, μία λάμψη άστραψε και ένας κρότος έκοψε στα δύο την ησυχία της νύχτας, ξανά και ξανά... Την επόμενη πρωτοσέλιδο στις εφημερίδες...ο μπαμπάς της....
ΨΥΧΟΠΑΘΗΣ ΕΠΙΔΟΞΟΣ ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ ΕΣΠΕΙΡΕ ΤΟΝ ΤΡΟΜΟ ΣΕ ΓΝΩΣΤΟ ΕΣΤΙΑΤΟΡΙΟ ΤΗΣ ΠΌΛΗΣ ΟΠΟΥ ΣΥΝΕΤΡΩΓΑΝ ΓΝΩΣΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΣΚΗΝΗΣ.
Από θαύμα δε θρηνήσαμε θύματα. Το τέρας με το εννιάρι πιστόλι δήλωσε χαμογελαστός, "πως ήθελε να γουρούνια να νοιώσουν έστω και για λίγο το κορμί τους να παγώνει...όπως εκείνος και η οικογένειά του βίωνε αυτό τον χειμώνα". Σύσσωμα τα κόμματα καταδίκασαν το περιστατικό και ζήτησαν παραδειγματική τιμωρία στον παρανοϊκό πολίτη.
Η μητέρα κλαίει, όμως η μικρή χαμογελάει πλατιά...Όσο οι άνθρωποι αντιδρούν....υπάρχει ελπίδα...σκέφτηκε.