Η ομίχλη έκανε τα φώτα στη λεωφόρο να μοιάζουν με παράξενους ήλιους μέσα στο θολό σκοτάδι. Το αυτοκίνητο μούγκριζε ελαφρά, μαρτυρώντας την προχωρημένη του ηλικία... Ο οδηγός με το βλέμμα του κολλημένο στο δρόμο μα με τη σκέψη του να πετάει μακριά, ίσα που πρόλαβε να περάσει το πορτοκαλί φανάρι. Δίπλα του, στη θέση του συνοδηγού, το μαύρο μέταλλο του θανάτου αντανακλούσε θολά τα φώτα του δρόμου. Οπλισμένο και με την ασφάλεια κάτω, περίμενε υπομονετικά.
Περίεργο να γράφεις ένα βιβλίο γνωρίζοντας μονάχα το τέλος του...Παράξενο πολύ για μένα... Λέτε να τα καταφέρω; Μπορεί....μπορεί και όχι...αλλά έχει πλάκα έτσι κι αλλιώς...
Καλή η μέρα σήμερα, το θερμόμετρό μου έλεγε 17 βαθμούς και ο ήλιος θυμίζει αρχές της άνοιξης.... Τι κρίμα που είναι ακόμα...η αρχή του χειμώνα...
Καλημέρα σε όλους...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου