2012.............2013.......:)

Αντίο 2012......

Να πάρεις μαζί σου εύχομαι το σκοτάδι που πλήγωσε τις ψυχές μας, τη βλακεία που σαν επιδημία εξαπλώθηκε στον κόσμο, τη βία που στη δήθεν σύγχρονη κοινωνία μας δεν λέει να εκλείψει.....
Να πάρεις μαζί σου στο παρελθόν την πείνα, την κακία, το μίσος.......τα μικρά συναισθήματα και τα ανύπαρκτα όνειρα.....

Καλή χρονιά σε όλους !!!

Γιορτινά φώτα....

Τα όνειρά μου σήμερα καθρεφτίζονται επάνω στο θολό από την υγρασία τζάμι....Τα λαμπιόνια από το δέντρο αναβοσβήνουν ρυθμικά δίπλα τους και κάνουν τα νεύρα μου να τεντώνονται επικίνδυνα. Αρχισε η βροχή ξανά και μια αστραπή συμπλήρωσε το χειμωνιάτικο σκηνικό. Δεν μαρεσει ο χειμώνας, δεν μαρεσει να χάνω, δεν μπορώ να το δεχτώ! Τα χέρια μου πληγωμένα γίνονται γροθιές, το τζάμι θολώνει κι άλλο από τη γρήγορη ανάσα μου, δεν βλέπω πια έξω.... Ούτε μέσα μου όμως βλέπω πια και φοβάμαι. Ξεχνώ και γελάω, σκέφτομαι και κλαίω, πάντα κοιτάζοντας τα όνειρά μου επάνω στο ιδρωμένο τζάμι. Μια μικρή φλόγα, λίγα αστέρια και μερικά σβησμένα στιχάκια....

...

Εγώ που με βλέπεις σήμερα και δεν με πιάνει το μάτι σου, ήμουν κάποτε πολεμιστής μεγάλος. Νίκησα ορδές εχθρών….με σύντροφο την καραμπίνα μου, καλυμμένος πίσω από ένα βράχο, τους απώθησα από το χωριό μας μόνος  μου….Το όπλο μου ζεσταινόταν από τα πολλά, μα είχα ακόμα ένα δίπλα μου και τα άλλαζα κάθε τόσο για να μην ανοίξει η κάννη. Ήρωα με έλεγαν στο χωριό μου γιατί κατάφερα να τους σώσω όλους…..

Εγώ που με βλέπεις σήμερα και δεν με υπολογίζεις, ήμουν κάποτε πιλότος σε μαχητικά αεροπλάνα…Πετούσα πάνω από θάλασσες και βουνά και πολεμούσα τους εισβολείς που θέλησαν να κατακτήσουν τη χώρα μου….έκανα επικίνδυνους ελιγμούς, έστελνα τους πυραύλους μου εναντίων τους και πάντα έβρισκα το στόχο μου….

Εγώ που με βλέπεις σήμερα και δεν σου γεμίζω πια το μάτι, ήμουν κάποτε μουσικός διάσημος, ταξίδευα σε όλο τον κόσμο, έδινα συναυλίες, αποθεωνόμουν από τα πλήθη…Θαυμάστριες έλιωναν για χάρη μου και ο κόσμος συνεπαρμένος χόρευε έξαλλα με τα τραγούδια μου…..

Εγώ που με βλέπεις σήμερα και με κοιτάς παράξενα…ήμουν κάποτε μάγος ισχυρός…..Με το ραβδί μου μεταμόρφωνα κακούς ανθρώπους σε βατράχια, έχτιζα παλάτια από το πουθενά και ταξίδευα στο χώρο και στο χρόνο….

Εγώ που με βλέπεις σήμερα και δεν μου χαμογελάς πια….ήμουν κάποτε ιππότης….Φορούσα πανοπλία αστραφτερή, πάλευα με τους κακούς, ελευθέρωνα πριγκίπισσες και σκότωνα σκοτεινούς μάγους….

Εγώ που με βλέπεις σήμερα….και απορείς με όλα αυτά που σου λέω…..ήμουν κάποτε παιδί….Ήξερα κάποτε να ονειρεύομαι μοναδικά, να αγαπώ απόλυτα, να πολεμώ τα σκοτάδια μου με σκουπόξυλα, να κλαίω δυνατά για να ξορκίσω το κακό, να ταξιδεύω με τη σκέψη μου σε μέρη όμορφα και ήρεμα….και να ζω μέσα στα όνειρα…όπως μόνο τα παιδιά μπορούν…..

...Στον Φώτη...

Όταν σε είδα πρώτη φορά, καθόσουν στο ξύλινο παγκάκι του διαδρόμου στο παλιό δημοτικό σχολείο και έπαιζες με κάρτες υπέρ-ατού, από αυτές που είχαμε μικροί με τα αυτοκίνητα και τις μηχανές, που η μνήμη μου πλέον ξεθωριασμένη δεν με αφήνει να θυμηθώ πως παίζονταν. 

Εκείνο που μου έκανε εντύπωση ήταν τα μαλλιά στα πλάγια του κεφαλιού σου….ήταν γκρίζα κι εσύ ήσουν μικρός….παράξενη εικόνα… Με είδες που σε κοίταζα επίμονα και μου χαμογέλασες….-Παίζουμε; είπες με ευγένεια και χαμηλή φωνή κι εγώ κάθισα δίπλα σου και σε ρώτησα από πού ήρθες….Δεν θυμάμαι τι μου είπες….ήσουν καινούργιος στη μέση της χρονιάς…σίγουρα θα ένιωθες απαίσια….όμως τότε δεν το ήξερα…συγνώμη….Σε ρώτησα το όνομα σου…..-Φώτης….θυμάμαι καλύτερα όσο σκαλίζω στο παλιό χρονοντούλαπο….

Είχες πρόσωπο γεμάτο καλοσύνη και μια αρχοντιά που έπρεπε να περάσουν χρόνια για να μπορέσω να αντιληφθώ, όταν σε έφερα ξανά στο παρόν μου μέσα από σκονισμένες αναμνήσεις…Γίναμε φιλαράκια…μέσα από τα υπέρ-ατού.....παίξαμε, έχασες και έχασα  και την επόμενη μέρα με πλησίασες και θέλησες να κάνουμε παρέα. Οι δύο φίλοι που τότε είχα πιο κοντά μου σε γνώρισαν κι εκείνοι…και σαν ακαλλιέργητα χωριατόπαιδα που ήμασταν αρχίσαμε να σε πειράζουμε…απλά επειδή δεν μπορούσαμε να σε καταλάβουμε….Δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε τα σκοτεινά σου μάτια….

Σε έπαιρνε καλό αυτοκίνητο από στο σχολείο και ήσουν πάντα καλοντυμένος…προφανώς πλούσιος….με πολλά παιχνίδια…που ήθελες να μοιραστούμε στα διαλείμματα….Κάποτε μας είπες με την χαμηλή φωνή του τότε οκτάχρονου αγοριού….πως η τηλεόραση είχε δείξει την οικογένεια σου στο δελτίο ειδήσεων…..Ο θάνατος σε είχε αγγίξει μικρέ μου….είχε τσακίσει τις ισορροπίες σου…..κι εμείς γελούσαμε και κουτσομπολεύαμε….-Καθάρισαν τον θείο του και έπεσαν πυροβολισμοί και με άλλους στο σπίτι του…-Φαντάσου τον Φώτη έλεγε ο Ανδρέας…….θα τα είχε κάνει πάνω του….κι εμείς γελούσαμε….-Εμείς σε αντίστοιχη περίπτωση θα είχαμε σκοτώσει τους πάντες….σαν τον Ράμπο.... έλεγε ο Γιώργος…..Και γελούσαμε μικρέ μου…και σε πειράζαμε γιατί δεν ήσουν τόσο έξυπνος νομίζαμε.. όσο εμείς….Ήσουν ευγενικός και αρχοντικός κι εμείς πολύξεροι χωριάτες χωρίς χαρακτήρα σχηματισμένο…με στερεότυπα άλλους χωριάτες τραμπούκους και κοκορόμυαλους…......Αν σήμερα…..απόψε αν σε γνώριζα….θα έβλεπα τα μάτια ενός ποιητή, θα υποκλινόμουν σε αυτό το παιδικό και ταυτόχρονα ώριμο βλέμμα σου….συγνώμη φίλε…δεν ήξερα…Αν απόψε σε κοίταζα ξανά δεν θα σου μιλούσα, μονάχα το βλέμμα μου θα χαμήλωνα…κι εσύ ίσως να ένευες καταφατικά, ίσως και να με συγχωρούσες πια………Ήμουν κι εγώ παράξενο παιδί…πολλές φορές έκλαψα κρυφά για σένα όταν σκεφτόμουν τα μάτια σου να μας κοιτάζουν θλιμμένα που γελούσαμε σε βάρος σου…όταν προδίδαμε τη φιλία σου….αλλά, βλέπεις… μόλις είχα μπει στο κοπάδι….δεν ήθελα πια να είμαι μόνος….καλύτερα πρόβατο παρά μόνος έλεγα…τότε…..δεν ήξερα….

Καλή τύχη παράξενο μικρό αγόρι…όπου κι αν είσαι…. 

...

Γιατί Ελλάδα μου; Γιατί αφήνεις τους προδότες να σε εξευτελίζουν, γιατί δεν αφήνεις το φως σου να λάμψει και πάλι, να τυφλώσει τους εχθρούς σου και να φωτίσει ξανά τον κόσμο που λίγοι βούλιαξαν στο σκοτάδι; Πότε Ελλάδα μου θα πετάξεις μακριά τους βρυκόλακες που τρυπούν με τα σάπια δόντια τους το ένδοξο κορμί σου; Αλοίμονο, μα φτάσαμε σε εποχές που έχουμε ανάγκη από ήρωες Μπέρτολτ Μπρέχτ.....και ήρωες δεν ξέρω αν υπάρχουν πια, ίσως αποφάσισαν να σωπάσουν κι εκείνοι μαζί με τους ποιητές, τους εραστές του ονείρου και τους γνήσιους όλους εκείνους, που θα μπορούσαν αν ήθελαν να αλλάξουν τον κόσμο όλο και πάλι.... Πονάω Ελλάδα μου, γιατί ξέχασα πως είναι να ερωτεύεσαι κάτω από τον ήλιο σου, ξέχασα πως είναι να ονειρεύεσαι κάτω από το φεγγάρι σου, να αγαπάς την σύνθετη απλότητα σου και να αφήνεσαι στον γλυκό σου άνεμο....
Καληνύχτα Ελλάδα μου, με την ελπίδα μιας νέας πιο φωτεινής ημέρας....

Μια φορά....θυμάμαι...

Μια φορά θυμάμαι την ψυχή μου καυτή, το σώμα μου ατίθασο, τα όνειρά μου τρελά. Και ύστερα ήρθε του κόσμου ο σκληρός πλάστης και ισοπέδωσε της ψυχής μου τα βουνά....επίπεδο έγινε το μέσα μου....λιβάδι για να σπείρουν και να θερίσουν του συστήματος οι παχουλοί αγρότες, με τα κοστούμια και τα πτυχία να στολίζουν τη νίκη τους.

Μια φορά θυμάμαι τα χέρια μου να γεμίζουν τις σελίδες με σκέψεις μοναδικές….τώρα η αρθρίτιδα της ρουτίνας με κάνει να πονάω κάθε που γράφω κάτι κοινότυπο….

Μια φορά θυμάμαι η αγάπη ξεχείλιζε από μέσα μου για όλο τον κόσμο… τώρα μια στάση αμυντική και ένα τεράστιο γιατί με εμποδίζουν να χαμογελώ εύκολα….

Καλημέρα ….

...Μέσα σε μια μικρή χιονισμένη σφαίρα....

Στεκόσουν στην όχθη του ποταμού και με βλέμμα θλιμμένο κοίταζες τα νερά που έτρεχαν με ταχύτητα μπροστά σου. Ήθελες να περάσεις απέναντι, μα το ποτάμι ήταν πολύ άγριο κι εσύ πολύ μικρός. Κάθισες στο κοντό χορτάρι και βύθισες το πρόσωπο μέσα στα χέρια σου.Προσπάθησες να κλάψεις, προσπάθησες, μα δεν τα κατάφερες, τα δάκρυα γαντζωμένα πεισματικά, παρέμεναν μέσα στο κεφάλι σου που άρχιζε σιγά σιγά να πονάει. Πάντα πονούσε όταν ένιωθες απελπισμένος...ξέρω. Μακάρι να μπορούσα να σε βοηθήσω, μακάρι να μπορούσα να σου φωνάξω τη λύση στο πρόβλημά σου...Μα δεν μπορώ, σε βλέπω μέσα από μια γυάλινη σφαίρα...ξέρεις εκείνες με το χιόνι....τι αστείο να χιονίζει...είναι καλοκαίρι ακόμα...τι αστείο.

Σηκώθηκες ξανά....απότομα κάπως και για μια στιγμή χαμογέλασες. Ύψωσες το ανάστημά σου και με θάρρος έβαλες το πόδι σου μέσα στα ορμητικά νερά. Έχασες την ισορροπία σου και σκόνταψες, γέμισες λάσπες τη βερμούδα και το κοντομάνικο μπλουζάκι σου....θα έχεις μπελάδες στο σπίτι...είσαι μόλις οχτώ ετών....όμως τα δάκρυα τρέχουν πια άνετα από τα μάτια σου....ευτυχώς...

Έστρεψα το βλέμμα μου αλλού, δεν μπορούσα να κοιτάζω, πονούσα που δεν είχα τη δύναμη να μπω στη γυάλινη χιονόσφαιρα μαζί σου, να νικήσω εγώ για σένα τα εμπόδια και τους δαίμονες, τώρα που μπορώ...Πριν χαράξουν την ψυχή σου, πριν αλλάξουν το δρόμο σου για πάντα.....

Τόλμησα να κοιτάξω ξανά.....τρόμαξα όμως! Το παιδί μεγάλωσε, έμοιαζες με νέο άνδρα πλέον, η βερμούδα και το κοντομάνικο χάθηκαν, αντικαταστάθηκαν από ένα τζην παντελόνι και ένα πουκάμισο μακρυμάνικο....τα μαλλιά σου μεγάλωσαν...το ύφος σου άλλαξε. Γιατί στέκεις ακόμα όμως εκεί; Απορώ που δεν κοιτάζεις γύρω σου.... Ακόμα δεν βλέπεις τη λύση; Γιατί;

Τραντάζω άγρια στα χέρια μου τη μικρή σφαίρα και νιώθω την ψυχή μου να πονάει, βρίσκω το θάρρος και την αφήνω στο πάτωμα, υψώνω το πόδι μου και λίγο πριν την καταστρέψω, σου φωνάζω με όλη τη δύναμη της ψυχής μου...χωρίς λόγια...ξέρεις εσύ....-Κοίτα γύρω σου, η γέφυρα είναι εκατό μέτρα στα δεξιά σου γαμώτο, τόσο καιρό είναι εκεί και σε περιμένει....κοίτα γύρω σου διάβολε! 

Και λίγο πριν αφήσω το πόδι μου να συντρίψει τη σφαίρα, στιγμές πριν, σε βλέπω να προχωράς προς την ξύλινη γέφυρα. Είσαι άνδρας πια....αλλά χοροπηδάς σαν πεντάχρονο, χτυπάς παλαμάκια και δείχνεις ευτυχισμένος....ίσως και να βρήκες ξανά το παιδί μέσα σου μαζί με τη γέφυρα...μαζί με τις λύσεις.........ίσως.....

Ένα κύμα και χίλιες σκέψεις μαζί...

Το ασημένιο του φεγγαριού χορεύει μέσα στην ίριδα των ματιών σου, στο ρυθμό των κυμάτων που σαρώνουν την αμμουδιά. Σου φωνάζω, μα δεν ακούς, δεν θέλεις να ακούσεις τη φωνή μου ξανά. Σε τρομάζει το ταξίδι μου, σε τρομάζει η φωτιά μου...γιατί;

Τραγούδια ξεχασμένα μέσα σε κοχύλια, ουρλιάζουν στο πέλαγος. Σαν δαιμονισμένες νύφες ενός σκοτεινού πρίγκιπα ακούγονται, ενός πρίγκιπα που αποφάσισε να αλλάξει τον κόσμο....και τελικά δεν κατάφερε να αλλάξει ούτε καν τον εαυτό του, αφήνοντας πίσω του μονάχα συντρίμμια....

Ένας έρωτας πληγωμένος σφαδάζει στην αμμουδιά, χτυπημένος από τα ίδια του τα βέλη..Κι εσύ περνάς δίπλα του μα δεν του δίνεις καμία σημασία. Σου απλώνει τα χέρια κι εσύ τον αγνοείς γιατί η σκέψη σου ταξιδεύει μακριά πολύ....Σε  μέρη που ποτέ δεν θα γνωρίσεις, σε ανθρώπους που ποτέ δεν θα καταφέρεις να αλλάξεις με το άγγιγμα σου....

Κι εγώ χτυπάω παλαμάκια σαν τρελός, για να αναστήσω και πάλι την νεράιδα που ξέχασες, μήπως και πετάξει ξανά πάνω από τα κεφάλια μας, τον κόσμο να αλλάξει με τη μαγική της σκόνη....

Στα όρια....

Ένα λάθος βήμα και έπεσες! Μην κάνεις λάθος, όχι πια....Δεν υπάρχουν περιθώρια για λάθη...Οι λέξεις που μισούσες θα γίνουν καθημερινότητα για σένα, αλλά εσύ πρέπει να αντέξεις...Γιατί; Μη ρωτήσεις γιατί. Οι ερωτήσεις είναι χάσιμο χρόνου όταν περπατάς επάνω σε τεντωμένα σχοινιά. Το μόνο που χρειάζεσαι εϊναι συγκέντρωση, προσοχή και τόλμη....Εμπρός λοιπόν!

Πως να περιγράψω αυτό που συμβαίνει μέσα μου; Ποιες λέξεις μπορούν να τραβήξουν σαν αγκίστρια, τα πιράνχας που απόψε τριγυρίζουν πεινασμένα στη σκέψη μου;
……

Ταξίδια....

.....Είχα κάποτε ένα μεγάλο όνειρο, τόσο μεγάλο, που σχεδόν δεν χωρούσε μέσα στη σκέψη μου. Ήμουν όμως παιδί και τα παιδιά πάντα έχουν παραπανίσιο χώρο για τα όνειρά τους....Το όνειρό μου όμως συνεχώς μεγάλωνε, ασταμάτητα, μέχρι που στο τέλος έβγαλε φτερά και πέταξε μακριά αναζητώντας μια ψυχή μεγαλύτερη από τη δική μου... Και έμεινα να κοιτάζω το κενό, με μια βαθιά θλίψη ζωγραφισμένη στα μάτια μου....Στην αρχή έκλαψα, μετά όμως κατάλαβα πως τα όνειρα είναι φτιαγμένα για να ζήσουν σε μέρη μακρινά, μέρη που μονάχα λίγοι θα προσεγγίσουν....

Διάβαζες το βιβλίο μου και καθώς τα μάτια σου σάρωναν τις λέξεις, ένιωθα λες και η ίδια η ψυχή μου έστεκε εκτεθειμένη μπροστά σου....χωρίς την πανοπλία της, χωρίς τα όπλα της....Ο αέρας ανακάτευε τα μαλλιά σου και έτσι όπως ο ήλιος έδυε πίσω σου, έμοιαζες με πλάσμα από κόσμους    διαφορετικούς, κόσμους που δεν είχα δει ποτέ, αλλά γνώριζα καλά πως υπάρχουν, επειδή το πίστευα μέσα μου αληθινά. Το καράβι έκοβε την ήρεμη θάλασσα σαν μαχαίρι κοφτερό που αγγίζει απαλά, αισθησιακά και απειλητικά μαζί, την κοιλιά του κόσμου. Έτοιμο για χάδι και για φόνο πάντα...

Ένα μικρό φιλντισένιο κουτάκι....

Με ρώτησες, αν είναι καιρός να ανοίξουμε επιτέλους εκείνο το φιλντισένιο κουτάκι που κρύβουμε τόσα χρόνια μέσα στο σκοτεινό μας υπόγειο, καλά φυλαγμένο κάτω από σωρούς παλιά πράγματα που ακόμα διστάζουμε να πετάξουμε. Σε κοίταξα σκεφτικός και αναρωτήθηκα αν ήρθε η ώρα....σκέφτηκα καλά, προσπάθησα να πεισθώ, να σου κάνω τη χάρη, αλλά κάτι μέσα μου δίσταζε. -Δεν είναι ακόμα ώρα, σου είπα με χαμηλή φωνή και με το βλέμμα μου να κοιτάζει αμήχανα τα άδεια χέρια μπροστά μου.

Μετά σιωπή....δεν μίλησες ξανά...μονάχα σφύριξες ένα σκοπό γνώριμο και άγνωστο μαζί, σε μια προσπάθεια να κρύψεις την απογοήτευσή σου. Μετά από λίγες στιγμές αμηχανίας, μου μίλησες ξανά....Η φωνή σου έμοιαζε με αρχαίο ψηφιδωτό...πέτρινη, θρυμματισμένη, μα όμορφη παράλληλα.

-Και θα τους αφήσεις να κρίνουν άδικα; Να παραμυθιάζονται πως ξέρουν το μυστικό ενώ στην πραγματικότητα δεν έχουν ιδέα;.......-Γιατί;;;;; 

Βρήκα το θάρρος να σε κοιτάξω στα μάτια και να σου χαμογελάσω ελαφρά....

-Μα είναι γνωστό ότι καμιά φορά τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως φαίνονται...τι φταίω εγώ αν δεν μπορούν να το σκεφτούν; Γιατί πρέπει να τους δείξω το πολύτιμο; Για να το σπάσουν; Να το ξεπουλήσουν στα παζάρια του κόσμου σαν ένα απλό ευτελές αντικείμενο που δεν κατάφεραν να ανοίξουν; Τόσα χρόνια το προσέχαμε,μεγαλώσαμε προσπαθώντας να το προφυλάξουμε από του κόσμου τα ρηχά μάτια.....-Δεν είναι ακόμα η ώρα, σου είπα, με τη φωνή μου να τρέμει σαν γυμνό κορμί μέσα στο ''χιονιά'' του καλοκαιριού.....-Δεν είναι ακόμα ώρα....πίστεψέ με.....

...

Καλημέρα σε όλους....Η παρακάτω ανάρτηση έχει σκοπό να αγγίξει τις ψυχές σας με τρόπο τόσο μοναδικό που θα εκπλαγείτε.....

....

........

..............

...................

.................................. Καλημέρα σας...

Ο άνεμος έπαιρνε μακριά τη σκέψη μου καθώς το βλέμμα μου ακολουθούσε του ουρανού τα σύννεφα. Σε μέρη μακρινά, εκεί που σπάνιοι άνθρωποι έχαναν το νόημα και την ελπίδα τους. Και προσπαθούσα να φωνάξω, προσπαθούσα να τους πω, πως τίποτα δεν είναι τόσο άσχημο όσο δείχνει....τίποτα...

ΣΚοτάδι..

Ο κόσμος είχε μαζευτεί στην πλατεία για να απολαύσει το θέαμα. Ένας δυνατός άνδρας, ένας σύγχρονος Ηρακλής, θα τραβούσε 20 αυτοκίνητα με τα μαλλιά του. Αν μπορούσε κανείς να δει από ψηλά τον συγκεντρωμένο κόσμο θα έλεγε ότι μοιάζει με μελίσσι έτσι όπως βούιζε, με πάντα έτοιμο το σμήνος να τσιμπήσει αν χρειαστεί....το είχαν αυτό οι ανθρώπινες μάζες από την αρχή του χρόνου....ήταν πάντα έτοιμες να κάνουν κακό.

Η Λένα, της Δήμητρας η κόρη, κοίταζε το λαδωμένο σώμα του γίγαντα που εμφανίστηκε με τυμπανοκρουσίες μέσα από το πρόχειρο παραβάν που είχε στηθεί για το σκοπό του θεάματος. Τα μπράτσα του ήταν φουσκωμένα και το βλέμμα του θύμιζε άγριο άνδρα των σπηλαίων. Η Λένα αηδίασε μέσα της αλλά η Γεωργία η φίλη της, την κοίταξε με νόημα όπως έκανε πάντα όταν κάποιος της άρεσε. 

Παραδίπλα ένα αγόρι με μάτια γουρλωμένα από την έκπληξη έβλεπε τον γιγαντόσωμο άνδρα να στέκει από πάνω του σαν βουνό και αποφάσισε από την επομένη να τρώει όλο του το φαγητό για να μεγαλώσει γρήγορα και να του μοιάσει. Ο πατέρας του μικρού κρατώντας το χέρι του, σκεφτόταν ότι αν είχε το σώμα εκείνου του άνδρα ο κόσμος δεν θα τον χλεύαζε ποτέ ξανά και το παρατσούκλι που τόσο τον ενοχλούσε δεν θα τολμούσαν να το προφέρουν ποτέ μπροστά του....''ο κλανιάς''....θα εξαφανιζόταν, και ένας νέος άνδρας θα έπαιρνε τη θέση του, ένας νέος Αλέκος...αν...αν...αν... 

Ο Κώστας με το κεφάλι ψηλά και το μόνιμα υπεροπτικό του ύφος σκεφτόταν από μέσα του, ''πφφφ ο μαλάκας σαν παραγεμισμένη γαλοπούλα είναι, σίγουρα με μια καλοζυγισμένη γροθιά μου θα τον ξάπλωνα κάτω τον πούστη''...και έσφιξε μηχανικά τις γροθιές του.

Καθισμένος σε μια καρέκλα πλαστική στο απέναντι καφενείο ένας πιτσιρικάς παρατηρούσε τους παραπάνω και προσπαθούσε να μαντέψει τις σκέψεις τους...Στοιχημάτιζε με τον εαυτό του πως απόψε τα είχε καταφέρει. Σίγουρα η Λένα σκεφτόταν πόσο όμορφος έμοιαζε ο ημίγυμνος γίγαντας, η Γεωργία την κοροίδευε για αυτό και την έσπρωχνε με τον αγκώνα της, το μικροσκοπικό αγόρι δίπλα στον κύριο Αλέκο τον καθηγητή φυσικής του σκεφτόταν τα παιχνίδια του και ο κύριος Αλέκος αναρωτιόταν για τα αυριανά προβλήματα που θα τους έβαζε στην τάξη και ο οδηγός του αστικού λεωφορείου, ο μεγαλόσωμος με το ξυρισμένο κεφάλι κύριος Κώστας, έσφιγγε τα χέρια του πιασμένος από την κούραση όλης την ημέρας στο τιμόνι του...

Ο μικρός χαμογέλασε πλατιά...ο κόσμος ήταν όμορφος στα μάτια του εννιάχρονου παιδιού. Έβαλε στο στόμα το καλαμάκι και απόλαυσε την κόκα κόλα του...το θέαμα ξεκινούσε. Ιδέα δεν είχε ότι πέντε μέρες μετά το αστικό λεωφορείο θα τον έλιωνε μαζί με το ποδήλατό του κάτω από τις ρόδες του....

Καλησπέρα...

Να σας φωνάξω θέλω δυνατά για όλα εκείνα που δεν χωράνε μέσα μου.....

Να σας αγκαλιάσω θέλω σφιχτά γιατί φοβάμαι τόσο το φόβο.....

Να σας ταξιδέψω θέλω και πάλι κι ας βουλιάξει το καράβι μας πριν το τέλος του ταξιδιού.....

Να σας αγαπώ μέσα από το μίσος μου και να με μισείτε μέσα από την μεγάλη σας αγάπη....

Να ουρλιάζω μέσα σας κι εσείς να ψιθυρίζετε για απάντηση...

Φυσαρμόνικα...

Η μηχανή μούγκριζε κουρασμένη από τις ανηφόρες σαν να ήθελε με το δικό της τρόπο να παραπονεθεί για τις κακουχίες που της επέβαλα. Η θέα όμως από το βουνό όταν τελικά τα καταφέραμε να ανέβουμε άξιζε τον κόπο, αλλά δυστυχώς εκείνη δεν μπορούσε να το καταλάβει. Χτύπησα απαλά το καπό για να την ευχαριστήσω και στράφηκα προς το ηλιοβασίλεμα. Ο πύρινος δίσκος έμοιαζε έτοιμος να εμπνεύσει ποιητές, αλλά εγώ εδώ και καιρό είχα σπάσει το ποιητικό μου μολύβι. Έτσι απόμεινα να κοιτάζω τα θαυμάσια χρώματα που έπαιρνε ο ουρανός. Σκόρπιες νότες από ένα πιάνο που δεν θα άκουγα ποτέ έφταναν ως τα αυτιά μου, βγαλμένες λες με τρόπο μαγικό μέσα από τις ακτίνες του ήλιου, που αδύναμες χτυπούσαν το πρόσωπό μου. Ας είναι σκέφτηκα και έφερα τη μικρή φυσαρμόνικα στα χείλη μου. Δεν έμαθα ποτέ να παίζω αλλά ο ενοχλητικός ήχος που έβγαινε από μέσα της όταν φυσούσα τον αέρα, με έκανε να νιώθω σαν αθώο παιδί και πάλι. Και το είχα ανάγκη αυτό....μεγάλη ανάγκη. 

...

Σε κοίταξα και δεν μπόρεσα να βρω κάτι επάνω σου που να μου θυμίζει τον παλιό σου εαυτό. Θύμωσα με τον χρόνο, η ψυχή μου ούρλιαξε σιωπηλά μπροστά στη φρίκη του μέλλοντος που καθρεφτιζόταν στα μάτια σου απειλητικό σαν σπαθί έτοιμο να μας σημαδέψει όλους για πάντα. Νοιώθω αδύναμος σήμερα παρά τη δύναμη που ξεχειλίζει το κορμί μου...σαν ένα οχυρό νιώθω αυτές τις μέρες, σαν ένα κάστρο δυνατό και πάνοπλο, που κατοικούν όμως μέσα του γέροι πολεμιστές αδύναμοι να σηκώσουν τα σπαθιά τους.

Φοβάμαι το μέλλον γιατί δεν νίκησα το παρελθόν, με τρομάζει το είδωλο που καθρεφτίζεται στη λίμνη της μνήμης μου γιατί πλέον δεν το αναγνωρίζω....

Στιγμές...

Μπορεί να θεωρηθεί μια στιγμή μονάχα, θησαυρός που κάνει πιο πλούσια τη μετέπειτα ζωή σου; Μπορεί μια τόση δα στιγμούλα να γεμίσει χρόνια ολόκληρα με αναμνήσεις; Μπορεί....;

Λίγες μόνο λέξεις αραδιασμένες σε ένα ταλαιπωρημένο χαρτί, την έκαναν να δακρύζει τόσα χρόνια μετά. Το λευκό της φόρεμα κιτρινισμένο από τις δεκαετίες έπεφτε και πάλι στο κορμί της και τα μάτια της αντανακλούσαν κάτι από την αλλοτινή παιδικότητα που την χαρακτήριζε. Διάβαζε ξανά και ξανά την αποτυπωμένη ερώτηση και ένοιωθε την φωνή του να τις ψιθυρίζει. Η φωνή που ένοιωσε τόσο οικεία κάποτε, η φωνή που είχε να ακούσει 40 ολόκληρα χρόνια. Ένας κόμπος ανέβηκε στο λαιμό της και ένας ξεχασμένος λυγμός από τα τρίσβαθα της ψυχής ανέβηκε ξανά στα πνευμόνια της. Η καρδιά της πονούσε γιατί τόσα χρόνια δεν είχε ανοίξει ξανά αυτή τη σελίδα, γιατί τόσα χρόνια δεν είχε επιτρέψει ποτέ στο λευκό φόρεμα να ντύσει το σώμα της. -Ναι μπορεί!!! απάντησε μονάχα μέσα από αναφιλητά, πριν αφήσει το γράμμα να το πάρει ο άνεμος για πάντα...

Κύμα...

Το κύμα χάιδευε την ακτή σαν απαλός εραστής, αφήνοντας μικρά δάκρυα νερού στην χρυσαφένια άμμο. Εκείνος καθισμένος με την πλάτη του προς το νερό, απολάμβανε τον ήχο από αυτό το ''χάδι'' και προσπαθούσε να συγκεντρώσει τη σκέψη του....μάταια όμως. Λες και το γλυκό σκηνικό, σαν αράχνη τον είχε παρασύρει στον ιστό του και τον είχε παγιδεύσει εκεί. Είχε κάνει πολλά λάθη στη ζωή, λάθη από αφέλεια και το χειρότερο, λάθη ''προγραμματισμένα''. Αναρωτήθηκε για μια στιγμή που ξέφυγε για λίγο, όταν η χαλάρωση χαλάρωσε τη λαβή της στο μυαλό του, αν μπορεί να κάνει κάτι για να αλλάξει έστω κάποια από τα λάθη του παρελθόντος, που σε κάθε ευκαιρία εμφανίζονταν μπροστά του και τον έκαιγαν. Θα ήθελε πολύ να τα καταφέρει και να αλλάξει πορεία έστω και τώρα που έμοιαζε κάπως σκουριασμένος. Μέσα του, η σπίθα της ελπίδας περίμενε πρόσφορο έδαφος χρόνια ολόκληρα για να πυροδοτήσει και πάλι πυρκαγιές. Καλές πυρκαγιές, πυρκαγιές που θα ζέσταιναν το μπαλόνι του αερόστατου για να πετάξει ξανά.....μακριά σε νέα όνειρα...

*

Ήταν κάποτε ένα παιδί, ένα παιδί που σταμάτησε να είναι παιδί γιατί κοίταξε κατάματα την κακία του κόσμου. Ήταν κάποτε ένα αστέρι, ένα αστέρι που σταμάτησε να κοιτάζει τον ήλιο γιατί φοβόταν  τα όνειρα που θα έκαναν οι άνθρωποι κοιτάζοντάς το. Ήταν κάποτε μια κοπέλα, μια κοπέλα που πήρε από το χέρι το παιδί και του έδειξε το σκοτεινό αστέρι....Του έμαθε να πιστεύει στον κύκλο και να μην απελπίζεται. Το αγόρι αγάπησε πολύ την κοπέλα...το αστέρι παρακολουθούσε την αγάπη του και το φως άρχισε σιγά σιγά να καθρεφτίζεται ξανά επάνω του....H κοπέλα όμως δεν αγάπησε το αγόρι και το αγόρι έπαψε να πιστεύει και έχασε ξανά το δρόμο του. Το αστέρι στενοχωρήθηκε και κρύφτηκε ξανά στο σκοτάδι...και η κοπέλα απλά ξέχασε....

...

Ξέχασες πως είναι να είσαι άνθρωπος; Ο κόσμος σε έκανε ακόμα ένα γρανάζι στην καλά λαδωμένη μηχανή του; 

Λησμόνησες την ταυτότητά σου, τις αξίες σου και την καλοσύνη σου; Το ταξίδι σε άλλαξε τόσο πολύ πια;

Τις νύχτες που κοιτάζεις ψηλά, αναρωτιέμαι....βλέπεις ακόμα μαγεία στα αστέρια; Κάνεις ευχές σε εκείνα που πέφτουν;

Σε κοιτώ και φοβάμαι ότι ξέχασες, δεν θέλω να ξεχνάς, δεν θέλω......Κοίταξε τα μάτια μου σήμερα και ίσως να δεις ξανά εκείνη τη λάμψη που ξέχασες να δημιουργείς στα μάτια του κόσμου....ίσως...

Φωνές στο δρόμο, άγρια χρόνια...χρόνια περίεργα. Μην ξεχνάς όμως...δεν πρέπει. Άσε το τραγούδι μου να σε τραβήξει πίσω στα χρόνια εκείνα που ακόμα καμαρώναμε γι αυτό που είμαστε...Και ας σχεδιάσουμε το μέλλον από την αρχή...κόντρα σε όλα εκείνα που μας στερούν τα πραγματικά πολύτιμα του κόσμου....

Χμ...

Μια φωτογραφία στερεωμένη στο ταβάνι με ταινία διπλής όψης αποτελούσε τον ουρανό του τις κρύες μέρες του χειμώνα, τότε που το χλωμό φως έκανε τον περιβάλλοντα χώρο να μοιάζει ακόμα πιο καταθλιπτικός. Στον τοίχο πλάι του, γραμμές χαραγμένες στον φουσκωμένο σοβά προσπαθούσαν να μετρήσουν τις μέρες του στο κελί...Τα είχε κάνει θάλασσα σκέφτηκε και σαν ο εαυτός του ο ίδιος να τον κορόιδευε, έσκασε στα γέλια μόνος του. Ίσως είχε αρχίσει να τα χάνει...ίσως απλά να απέκτησε τελικά χιούμορ τόσο καιρό σε αυτή την ποντικότρυπα. Ένα ουρλιαχτό ακούστηκε από το διάδρομο και μετά σιωπή. Είχε μάθει πλέον να αδιαφορεί για όλα αυτά, λες και τα συναισθήματά του είχαν ταμπουρωθεί πίσω από απροσπέλαστα τείχη...τίποτα δεν τον ένοιαζε πια...τίποτα... εκτός από την φωτογραφία στο ταβάνι. Ήταν ο μόνος λόγος που τον έκανε να αισθάνεται ακόμα άνθρωπος ανάμεσα στο λήθαργο που του προκαλούσαν τα φάρμακα. Όαση και φάρος όταν το καράβι του χανόταν μέσα στην τρικυμία της χημικής καταιγίδας που σάρωνε το μυαλό του. Ξάπλωνε και κοίταζε για ώρες ολόκληρες εκείνη τη μορφή που του θύμιζε πως η ζωή του δεν πήγε χαμένη, γιατί κατάφερε τελικά να αγαπήσει και να αγαπηθεί. Αυτό δεν ήταν κάτι....; -Ναι ήταν! απαντούσε μόνος του σε ένα διάλογο καθόλα φυσιολογικό αν αναλογιστεί κανείς τη θέση του.

Η πόρτα έτριξε αλάδωτη και το κεφάλι του δίπλωσε στο στέρνο του για να κοιτάξει τι στο καλό ήθελαν και τον ενοχλούσαν. Δύο ασπροντυμένοι άνδρες, ο ένας κοντός και κακομούτσουνος και ο άλλος γεροδεμένος και θεόρατος, με πρόσωπο όμως βλαμμένο, τον κοίταζαν από την πόρτα του. Ο κοντός άνοιξε το στόμα του και με φωνή γεμάτη χαιρεκακία...φώναξε..-Ήσουν κακό παιδί σήμερα στην αυλή ε; Ο γιατρός διέταξε να σου αφαιρέσουμε την γκόμενα που έχεις στο ταβάνι για να την παίζεις τις νύχτες.....Ο γιγαντόσωμος άνδρας έσκασε στα γέλια και ο κοντός τον χτύπησε φιλικά στην πλάτη πριν αρπάξουν τη φωτογραφία και την κάνουν κομμάτια μπροστά στα απαθή μάτια του. Το βλέμμα του παρέμενε ήρεμο, αλλά η ψυχή του έβραζε αγριεμένη για την αδικία....δεν μπορούσαν να το κάνουν αυτό...όχι δεν μπορούσαν φώναξε μέσα του πριν αφήσει την οργή....εκείνο το τέρας που τον είχε φέρει ως εδώ, να ξεχυθεί και πάλι από μέσα του. Με ένα σάλτο πήδηξε πάνω στον γίγαντα και πριν ο μυώδης άνδρας καταλάβει τι έγινε, το ρινικό οστό είχε ήδη χωθεί μέσα στον εγκέφαλό και το κορμί του σωριαζόταν στο πάτωμα. Ο δεύτερος νοσοκόμος έκανε να φύγει μα τον πρόλαβε και κλείδωσε το λαιμό του σε μια λαβή, στραγγίζοντας τον αέρα  και τη ζωή από μέσα του...Οι πολεμικές τέχνες τελικά μόνο μπελάδες του προκάλεσαν σκέφτηκε μια στιγμή πριν αφήσει το σώμα του άψυχου άνδρα να πέσει στο πάτωμα, αλλά αυτή τη στιγμή ένοιωθε τυχερός που γνώριζε πως να σκοτώνει με τα χέρια του. Εκείνη .....κομματιασμένη στο πάτωμα βρεχόταν από τα δάκρυά του. Εκείνος προσπαθούσε σκυφτός να μαζέψει τα κομμάτια της όταν η σφαίρα τρύπησε το κρανίο του...........σκοτάδι μετά.

Παρασκευή...

Σε ένα κράτος υπό κατάρρευση, με ένα καιρό φθινοπωρινό μέσα στην άνοιξη, με ένα όνειρο διαμελισμένο, με ένα γιατί τεράστιο και με μια φωνή μυρμηγκιού να ουρλιάζει στα πλήθη μάταια μήπως και ακουστεί.....πονάει η ψυχή σήμερα...πονούσε και χθες, για τους έρωτες που ξέχασες, για τους θησαυρούς που έχασες και για όλα όσα πίστεψες και αποδείχτηκαν ψεύτικα.

Γκρίνια;

Όταν νιώθεις την ανάγκη να γκρινιάξεις μη το κάνεις...Στη θέση της γκρίνιας βάλε ένα χαμόγελο και στη θέση της μουρμούρας ένα δυνατό γέλιο. Αν το κάνουμε όλοι αυτό, ο κόσμος σίγουρα θα γίνει αρκετούς τόνους πιο φωτεινός.....πφφφφ τρίχες....Η γκρίνια βγαίνει από μόνη της, πολλές φορές είναι λυτρωτική και ευχάριστη για σένα. Νιώθεις σαν μικρό μπομπιράκι που του τη χάλασαν. Γκρίνια, μουρμούρα και μούτρα λοιπόν....ότι καλύτερο χαχαχαχαχ.

Πφφφ...

Στα 16 έχασα το δρόμο, στα 20 τον ξαναβρήκα νόμιζα, αλλά έκανα λάθος, στα 30 φοβήθηκα πως γερνάω και στα 32 μου το πήρα πια απόφαση...Aς είναι...

...

Η άμμος στην κλεψύδρα κυλούσε αργά, σχηματίζοντας στον πάτο του δοχείου σχήματα που προσπαθούσαν να πάρουν μορφή μέσα στα μάτια του...μάταια όμως. Ήταν απλά ένα μικρό βουναλάκι από άμμο, τίποτα μαγικό, τίποτα που να μπορούσε να βγάλει τη σκέψη του από το ''πηγάδι'' που είχε πέσει. Με την ανάστροφη του χεριού του έριξε την κλεψύδρα στο πάτωμα και άφησε τα δάκρυα να τρέξουν ελεύθερα...Τόσα χρόνια μετά, επιτέλους μπορούσε να κλάψει δυνατά, λυτρωτικά...Ο κόσμος που άλλοτε έμοιαζε μαγικός, είχε μετατραπεί σε ένα σκληρό πεδίο ατελείωτων μαχών. Όπλα, φωνές, εμβατήρια, χωρίς κανένας όμως να ξέρει πραγματικά για τι πολεμά.....Έκλαιγε δυνατά, φώναζε, πενθούσε για το παιδί που έχασε μέσα του, για το παιδί που τον παρακαλούσε τόσα χρόνια να μην ξεχάσει ποτέ....Ο κόσμος τον ρούφηξε, τον επεξεργάστηκε και τον αφομοίωσε....γαμώτο!....

Μια νύχτα.....

Μέσα στα μάτια της, σαν μισό χαλασμένη πινακίδα από νέον, αναβόσβηνε μια λέξη ξανά και ξανά προσμένοντας κάποιον περαστικό που θα την προσέξει. ΠΑΡΑΠΟΝΟ…….

Τα χέρια της χτυπούσαν ρυθμικά τα πλήκτρα του υπολογιστή και η μουσική από τα ηχεία, προσέθετε στην ησυχία της νύχτας μια γλυκιά μελαγχολία. Τα μαλλιά της ελεύθερα, ανέμιζαν απαλά, χορεύοντας στο χορό του μαγιάτικου ανέμου που έμπαινε σαν κλέφτης από το μισάνοιχτο παράθυρο. Μια ξαφνική παρόρμηση, την έκανε να σηκωθεί από το κάθισμά της, να φορέσει ένα ελαφρύ μπουφάν και με τα κλειδιά στο χέρι να κατευθυνθεί στο αυτοκίνητό της. Λες και η πόλη δεν την άντεχε απόψε, λες και το καράβι μέσα της ζητούσε επειγόντως τη θάλασσα ξανά….το ταξίδι, τη φουρτούνα, το λάθος της και το σωστό…..

Η παραλία ήταν έρημη και αυτό της άρεσε πολύ. Άνοιξε το παράθυρο του αυτοκινήτου και ανέπνευσε δυνατά το θαλασσινό αεράκι. Εικόνες από ταξίδια παλιά άρχισαν σαν ριπές να τρυπάνε το παρόν και ένα χαμόγελο πλατύ σχηματίστηκε στα χείλη της. Ο καιρός είχε περάσει, ο κόσμος γύρω της είχε αλλάξει πολύ, όμως χαιρόταν γιατί ήξερε πως μέσα της υπήρχε πάντα η ψυχή του ταξιδιώτη άθικτη…..Τι κι αν άλλαξε, τι κι αν μεγάλωσε, πάντα ένα μικρό κορίτσι της πρότεινε το χέρι και την τραβούσε ξανά μαζί του στον μαγικό κόσμο της παιδικότητας.

Άνοιξε την πόρτα του αυτοκινήτου, έβγαλε τα παπούτσια της και ένοιωσε στα πέλματά της την υγρή άμμο να την αγκαλιάζει. Ο παφλασμός των κυμάτων τη συμβούλευε να γυρίσει πίσω, στην ασφάλεια του σπιτιού και του πρέπει της…..όμως ήταν ήδη αργά….

......

Ελλάς....

Ο κόσμος φοβισμένος, απογοητευμένος και σαστισμένος έδωσε δύναμη στους τραμπούκους και η βία πανηγυρίζει δικαιωμένη! Η βία, που μόνο λύση δεν αποτελεί σε τέτοιες περιπτώσεις. Καληνύχτα στενόμυαλοι Έλληνες, γυρίστε πίσω στο μεσαίωνα λοιπόν….. κυνηγήστε μάγισσες, πυροβολήστε όποιον έχει αντίθετη άποψη από εσάς, προσκυνήστε υποταγμένοι τους λίγους…Ντρέπομαι πολύ……

....

Θέλω τα χείλη μου να αγγίξεις όπως τότε, που το γλυκό καλοκαιρινό τραγούδι ζέσταινε τις παγωμένες ψυχές.

Τα κύματα του κορμιού μου να δαμάσεις, με τα κουπιά του πάθους σου να χτυπούν ρυθμικά το ανταριασμένο μου νερό.

Σαν άνεμος να διώξεις τα σύννεφα της βροχής μακριά, για να χαρώ ξανά τον ήλιο μέσα από την αντανάκλαση των ματιών σου.

Και αν φωνάξω, αν κλάψω, μην τρομάξεις…από χαρά μονάχα είναι που κατάφερα ξανά το δρόμο μου να βρω.

Τι κι αν μεγάλωσα, η εφηβεία που φύλαξα με προσοχή στης μνήμης το μυστικό δωμάτιο, μπροστά σου θα ανθίσει και πάλι.

Και οι στίχοι που φυλάω τόσα χρόνια θα έρθει ο καιρός που τραγούδι γλυκό για σένα θα συνθέσω, ο κόσμος όλος τη μελωδία να χαρεί.

Μικρή ποίηση...

Γιατί τα λόγια μου να είναι άχρωμα πια; Γιατί να μη μπορώ με τις λέξεις μου να παίξω μουσικές όπως κάποτε; Παράξενη Άνοιξη, παράξενη δευτέρα, ένας αναστεναγμός και λόγια πολλά,  που καίνε μια ψυχή που δεν έχει πια τη δύναμη να φωνάξει. Ο δρόμος μοιάζει δύσβατος, όμως ξέρω ότι θα τα καταφέρω....όπως πάντα. Τι κι αν το κάθε βήμα μου με γεμίσει πληγές, τι κι αν δεν ευχαριστηθώ όσο πρέπει το ταξίδι; Ας είναι...

Για το σκοτάδι...

Με ρωτάς τι είναι το σκοτάδι κι εγώ αναρωτιέμαι αν ποτέ κατάλαβα πραγματικά τη φύση του...Μάλλον όχι....αλλιώς ίσως τώρα που το σκέφτομαι να το είχα τελικά νικήσει....Ας το ψάξουμε λοιπόν λίγο παραπάνω.....

Σκοτάδι είναι όταν ξέρεις ότι μπορείς αλλά τελικά δεν μπορείς να κάνεις τα όνειρά σου πραγματικότητα.

Σκοτάδι είναι όταν κοιτάζεις το είδωλό σου στον καθρέφτη και δεν ξέρεις ποιον πραγματικά έχεις απέναντί σου.

Σκοτάδι είναι όταν τα πρέπει σου συγκρούονται με τα θέλω σου και η ζωή σου μπαίνει σε καλούπια.

Σκοτάδι είναι όταν φοβάσαι τον φόβο που σε τυλίγει και σε εξουσιάζει.

Σκοτάδι είναι η μελωδία που ξέχασε να παίζει η ψυχή σου και παραμένει βουβή και άχαρη.

Σκοτάδι είναι η ρομαντική διάθεση που θυσιάστηκε στον βωμό μιας προσγειωμένης, ορθολογιστικής κοινωνίας.

Σκοτάδι είναι οι ποιητές που έσπασαν τις πένες τους θεωρώντας πως δεν αξίζει πια ο κόπος.

Σκοτάδι είναι οι ψυχές που ξέχασαν την αληθινή τους φύση.

Σκοτάδι είναι όταν κοιτάζεις γύρω σου και σχεδόν όλα σου προκαλούν ανία.

Σκοτάδι είναι όταν δεν μπορείς πια να τραγουδήσεις δυνατά γιατί οι στίχοι δεν σε εκφράζουν.

Σκοτάδι είναι όταν ο κόσμος γύρω σου σε κρίνει ενώ ποτέ δεν κατάλαβε ποιος πραγματικά είσαι.

Σκοτάδι είναι το ηλιοβασίλεμα που το κοιτάζεις πια χωρίς να νιώθεις στην ραχοκοκαλιά σου την αλλοτινή μαγεία. 

Σκοτάδι είναι όταν περιμένεις κάτι που ξέρεις ότι ποτέ δεν θα έρθει κι όμως επιμένεις με αφέλεια να το περιμένεις.

Σκοτάδι είναι, όταν η παρουσία του φωτός σε τρομάζει επειδή ξέχασες την αξία του....

Πέμπτη....

Όμορφη μέρα, λιακάδα, ζέστη και μία διάθεση καλοκαιρινή πλανιέται στον αέρα. Η φύση ανθίζει, η ελπίδα προσπαθεί κι αυτή με τη σειρά της και η μουσική που βγαίνει από τα ηχεία μου με ταξιδεύει χρόνια πίσω. Παρελθόν και παρόν μπλέκονται και μια γλυκιά ζάλη σκεπάζει την πραγματικότητα.

Σκέψεις......ξανά...

Η ανάγκη να ''παγιδεύσω'' στο χαρτί εκείνα που αγριεμένα τρέχουν  μέσα στην ψυχή μου με έφερε αρχικά εδώ. Ήταν ένας τρόπος να κάνω τα κανόνια της επανάστασης να σιγήσουν, πριν ο κόσμος μου γνωρίσει την πίκρα του πολέμου. Έτσι απλά, χωρίς πλάνο, χωρίς σχεδιασμό, χωρίς μέτρο στα ποιηματάκια μου, έτσι ακριβώς όπως οι σκέψεις μου μπερδεμένες ξεχύνονται από το νου, έτσι αποτυπώνονται κι εδώ....ελεύθερες, αυθόρμητες...Η ζωή κάποτε έμοιαζε απλή, έκανα όμως λάθος μεγάλο....τίποτα δεν είναι απλό και τίποτα δεν σου χαρίζεται...Ο κόσμος από αγγελικός, μέσα σε λίγο καιρό έγινε δύσκολος, πολύ δύσκολος. Τα χρόνια κυλούσαν σαν το καυτό αίμα μέσα στα σπλάχνα του Χρόνου, παρασύροντας την παιδικότητά μου μακριά...μεταμορφώνοντας την όψη και το μυαλό μου σε κάτι νέο, σε κάτι άγνωστο στο παιδί που ήμουν κάποτε. Φοβήθηκα πολύ, πίστευα πως με μαγικές δυνάμεις θα καταφέρω να νικήσω τη νέα μου αλήθεια....μάταια όμως. Το σύστημα με ρούφηξε, με μάσησε με τα ατσαλένια του δόντια και με αφομοίωσε.....Ακόμα ένας αριθμός, ακόμα ένας μικρός άνθρωπος στο σωρό, στριμωγμένος μαζί με τόσους και τόσους άλλους. Τι μπορεί να λυτρώσει τον κόσμο από τη βλακεία όμως, τι μπορώ να κάνω εγώ για να τον φτιάξω...; Πόσο μικρός είμαι σήμερα...και πόσο μεγάλη του κόσμου η μορφή.....φοβάμαι, χαμογελώ, περιμένω...Περιμένω το μαγικό ραβδί να τον αλλάξει και πάλι...

(Ευχαριστώ τη Φανή που μου έστειλε εκείνο το υπέροχο κείμενο και μου θύμισε πως είναι να γράφει κανείς αυθεντικά,όμορφα, ξεχωριστά.)

Στον νέο μου ανιψιό...

Για σένα που έφτασες στον κόσμο μας πριν λίγο, και γέμισες χαμόγελα και φως τα πρόσωπά μας,

λίγα στιχάκια σου χαρίζω να θυμάσαι, πώς άγγιξες μια μέρα την καρδιά μας.

--

Εύχομαι πάντα δυνατός να είσαι, ευτυχισμένος, ποτέ η σκοτεινή πλευρά να μη σε αγγίξει,

να λάμψεις άστρο λαμπερό στου κόσμου το σκοτάδι, μοίρα καλή στο διάβα σου χρυσόσκονη να ρίξει.

--

Και αν ο κόσμος σε φθονεί και σε τρομάζει, εσύ μονάχα να γελάς, μη δίνεις σημασία,

να κυνηγάς με πάθος τα όνειρά σου, και δυνατά να αγαπάς! αυτό έχει μόνο αξία.

--

Να σε κοιτάμε και να θυμόμαστε τα παιδικά μας χρόνια, μέσα από τα μάτια σου τη νιότη μας να βρούμε,

Σαν άλλοτε να τρέξουμε μαζί σου στα παρκάκια, με την παιδικά μας τη χαρά και πάλι να βρεθούμε.

--

Σκέψεις

Μην αφήσεις τη σκέψη να χωθεί ξανά, σε εκείνη τη σκοτεινή σπηλιά που ζούσε κάποτε ξεχασμένη και αποκομμένη από του κόσμου τη λογική. Πρέπει να το ελέγξεις και αυτή τη φορά....δεν μπορείς πλέον να κάνεις τέτοια ταξίδια......δεν μπορείς. Άσε λοιπόν το φως να ξεπλύνει τα στίγματα που λερώνουν την κρυστάλλινη διάθεσή σου, προχώρα μπροστά και μην αφήσεις την ψυχή σου να πληγώσει τα πόδια της σε εκείνα τα παλιά μονοπάτια. Και αν δεν μπορείς να το κάνεις για σένα, κάνε το για εκείνους που είναι δίπλα σου και περιμένουν να αλλάξεις. Τι κι αν δεν ξέρουν ότι οι άνθρωποι κάποιες φορές....απλά δεν μπορούν να αλλάξουν; 

Λόγια...

Μουσικές σκληρές, μουσικές γλυκές, ένας καιρός βροχερός και μία διάθεση παράξενη χρωματίζουν τη Μ.Δευτέρα.....Ο καιρός περνάει τόσο γρήγορα, πριν λίγο ήμουν ακόμα παιδί, κοίταζα τα αστέρια και πίστευα πως μπορώ να κάνω ότι θέλω. Πως ο κόσμος είναι φτιαγμένος με κέντρο του τις δικές μου ανάγκες, τα δικά μου θέλω, τα δικά μου περίεργα όνειρα....Τα κέρινα 32 έσβησαν επάνω στην τούρτα, αδύναμα να αντισταθούν στην ορμή του αέρα που ξεχύθηκε από τα χείλη μου...Ο χρόνος σαν ατίθασο άλογο αγώνων τρέχει αφηνιασμένος στην άγρια κούρσα της ζωής. Άγρια και όμορφη μαζί, σαν τον έρωτα, σαν την έκρηξη, σαν τη γέννηση, σαν την ποίηση.... Καλησπέρα σας....

Παλιές ωχρές σελίδες...

Θέλω να μπορέσω με τα γράμματά μου να κάνω έρωτα στην ψυχή σου...οι λέξεις μου σαν αόρατα χέρια να γνωρίζουν το μέσα σου, να το αγγίζουν και να σε κάνουν να απορείς....Να απορείς γιατί δεν πίστευες πως μπορεί στον κόσμο της τεχνολογίας και της ψυχρής λογικής να γίνεται αυτό. Πόσο το θέλω να μπορέσω να γράψω κάτι πραγματικά όμορφο για σένα, για μένα, για την ουσία που έχει κρυφτεί πίσω από φτηνές απαιτήσεις και ψεύτικες ανάγκες. 

Θέλω να μπορέσω να τραγουδήσω ξανά μπαλάντες φτιαγμένες για σένα μόνο, από μουσικά όργανα που δεν μπορεί του ανθρώπου η ακοή να καταλάβει....κομμάτια φτιαγμένα να τα ακούς μονάχα με τα αυτιά της ψυχής σου. 

Θέλω να μπορέσω να ζωγραφίσω όμορφα, για να αποτυπώσω στον μέσα μου καμβά το πορτραίτο σου για πάντα. Να το κοιτώ τις βροχερές μέρες και να μη με ενοχλεί ο χειμώνας πια....

Θέλω να μπορέσω να γίνω γλύπτης, για να σμιλεύω πάνω στο δέρμα σου με καλέμι φτιαγμένο από χάδια, ερωτικές σκηνές από ξεχασμένες εποχές.... 

Κατακτώντας τον εσωτερικό έλεγχο...

Ακόμα ένας αγώνας ξεκίνησε στο ρινγκ της σκέψης μου, σχεδόν δύο μέρες πριν. Αποφάσισα και φέτος να κάνω τη διαφορά, να ξεκινήσω από την αρχή και ίσως το 2012 αντί για το τέλος του κόσμου....να τα καταφέρω. Φοβάμαι, δεν σας κρύβω, φοβάμαι γιατί ο αντίπαλός μου είναι αρκετά δυνατός και στο παρελθόν με έχει νικήσει πολλές φορές....;Oμως έχω ανάγκη μεγάλη, να πιστέψω πως αυτή τη φορά μπορώ πραγματικά να τα καταφέρω. Θα ζητήσω μια χάρη μονάχα από όλους εσάς που ακόμα διαβάζετε τις σκέψεις μου....Θα ήθελα να σας ζητήσω να μου χαμογελάσετε όπου κι αν είστε κι εγώ να ξέρετε θα νιώσω το χαμόγελό σας και θα προσπαθήσω ακόμα περισσότερο....Θα προσπαθήσουμε όλοι μαζί να κάνουμε αυτή την Άνοιξη το σκοτάδι να φύγει τρομαγμένο από τον δρόμο μας.....Καλό βράδυ....

Λέξεις....

Η ζεστή αναπνοή του άγγιξε το κρύο τζάμι και ένα θαμπό σύννεφο σχηματίστηκε στην επιφάνειά του, σαν αφηρημένο άχρωμο σχέδιο. Μέσα στο σύννεφο, έγραψε με αργές κινήσεις, προσεκτικά, μία μόνο λέξη......Σ' αγαπώ.........και στιγμές μετά η παλάμη του σάρωσε την επιφάνεια του γυαλιού και το σύννεφο χάθηκε για πάντα. Γύρισε την πλάτη του και έφυγε βιαστικά από εκεί παίρνοντας το δρόμο της επιστροφής. Το τζάμι απέμεινε με ένα λεκέ και με σταγόνες υγρές επάνω του, στο σημείο που πριν από λίγο η μαγική λέξη σχηματιζόταν. Λες και ήξερε τι έχασε το άψυχο γυαλί και δάκρυσε παραπονεμένο..... 

"Διήγημα...."

Ένας άνδρας με ένα στυλό στο χέρι, ένα χλωμό φεγγάρι στον ουρανό και δέκα φύλλα γεμάτα με μπλε λέξεις, σκορπισμένα στα πόδια του σαν χάρτινα δάκρυα βγαλμένα απευθείας από τα μάτια της ψυχής του. Όταν αποφάσισε να γράψει το διήγημα, δεν περίμενε ποτέ ότι η ίδια του η γραφή θα μπορούσε να τον πονέσει τόσο....Κι όμως, αυτό το βράδυ που διάβασε το μικρό του έργο δεν πίστευε στα μάτια του.....ένοιωσε για λίγο σαν τον δόκτορα Φρανκενστάιν όταν αντίκρισε για πρώτη φορά το τέρας του....-κάπως έτσι πρέπει να ένοιωσε...σκέφτηκε πριν χαμογελάσει πικρά. Ένας αέρας χτύπησε με δύναμη το παραθυρόφυλλο του δωματίου του και τον έκανε να αναριγήσει τρομαγμένος. Πάντα τρόμαζε εύκολα και αυτό ήταν κάτι που τον εκνεύριζε απίστευτα..... Το ηλεκτρονικό ρολόι στο κινητό του έδειχνε δύο τα χαράματα μα αυτό δεν τον πτόησε καθόλου. Δεν είχε όρεξη για ύπνο, η νύχτα, σαν ερωμένη τον τραβούσε στα δίχτυα της μέρες τώρα κι εκείνος παραδομένος στις ορέξεις της γέννησε το διήγημα που βρισκόταν σκορπισμένο στα πόδια του. Σκοτεινές εποχές λουσμένες με φως, αγνές σκέψεις στιγματισμένες με πρόστυχες ιδέες και παιδιά με βλέμματα γέρων, βόλταραν στα πόδια του κάτω από τη σκιά ενός παράξενου έρωτα και ενός ακόμα πιο παράξενου θυμού....

Αλίμονο....

Σκοτεινά, αρπακτικά πουλιά, ραμφίζουν την ψυχή κάποιων ανθρώπων μέρα και νύχτα…Η ίδια τους η σκέψη, στρέφεται εναντίον τους και κάνει τη ζωή δύσκολη…Άνθρωποι που φοβούνται τα πάντα, εκτός από το μόνο ίσως άξιο άμεσου φόβου……τον ίδιο τους τον εαυτό και τη μπερδεμένη τους ψυχή....Άνθρωποι που βαδίζουν σε μονοπάτια ξεχασμένα από τη λογική και αναρωτιούνται, προβληματίζονται με ερωτηματικά .....απαντημένα εδώ και χρόνια. Εμμονές, φόβοι, πάθη και λάθη άφθονα, χορεύουν μέσα τους σαν δαιμονισμένες χορεύτριες,  καταρρακώνοντας την ψυχή και το κορμί τους. –Αλλοίμονο είπα κάποτε…..σε αυτούς τους ανθρώπους…..Αλλοίμονο στις μπερδεμένες αυτές ψυχές που μοιάζουν με τον ομηρικό ήρωα με μια μικρή διαφορά όμως…..μόνο μάγισσες, μόνο φουρτούνες….μα πουθενά η Ιθάκη…. ή μήπως όχι;…..-Αλίμονο, είπα κάποτε γι αυτούς τους παράξενους ανθρώπους που ο κόσμος χλευάζει, γι αυτούς τους ανθρώπους που ο άνεμος τους ψιθυρίζει μυστικές μουσικές για τα δικά τους μονάχα αυτιά…..Αλίμονο σε αυτούς…..αλίμονο σε μένα……….

να....

Να κοιτάξεις κατάματα τον ήλιο.....
να γελάσεις ειρωνικά στη νύχτα....
να αγαπήσεις ξανά την αγάπη....
να ξεχειλίσεις από όνειρα σαν να είσαι ξανά παιδί...
να παρακολουθήσεις ένα φύλλο στο ρυάκι να ταξιδεύει.....
να τρέξεις σαν κυνηγημένος χαμογελώντας πλατιά...
να κάνεις έρωτα σαν την πρώτη σου φορά....
να χτυπήσεις τη γροθιά σου στον τσιμεντένιο τοίχο της άσχημης σκέψης και αυτή τη φορά να τον σπάσεις...
να τραγουδήσεις παλιά τραγούδια που σε έκαναν να χαμογελάσεις...
να νικήσεις!!!
ναι....να νικήσεις, ξανά και ξανά!!!

.

Ξέχασα να ελπίζω και έχασα ακόμα μία μάχη, αρνήθηκα να πιστέψω τα ίδια μου τα λόγια και να μαι ξανά στον πάτο. Παραμέλησα το παιδί στην ψυχή μου και αυτό γέρασε, γέμισε ρυτίδες και έπαψε να χαμογελά. Αποκεφάλισα όλες τις λερναίες ύδρες της σκέψης μου και γέλασα δυνατά σαν ηλίθιος, πιστεύοντας πως τα κεφάλια θα παραμείνουν κομμένα και τίποτα νέο δεν θα φυτρώσει ξανά. 

-Άντε παράτα με...είπα μια μέρα στο φόβο μου και ένοιωσα νικητής. Εκείνος όμως περίμενε υπομονετικά τον κύκλο....την περιστροφή,το αναπόφευκτο......και με εκδικήθηκε....-Σ'αγαπώ φώναξα κάποτε στην πλάνη μου και ένοιωσα μοναδικός, δεν ήμουν όμως, απλά κοροίδευα τον εαυτό μου..... 

Μη με κοιτάς αναγνώστη με αυτό το βλέμμα το απορημένο. Σβήσε με, διέγραψε με από τον κόσμο σου,  μονάχα μη με ρωτάς το γιατί....ούτε κι εγώ το ξέρω. Ξέρω μονάχα πως είμαι μικρός, πολύ μικρός για να  καταφέρω να στραγγίξω με μια δρακόντια ανάσα μου τον ωκεανό του λάθους....Συγνώμη....που ο άνεμος όσο κι αν τον μαλώνω δεν λέει να κοπάσει μέσα μου.....συγνώμη ποιητή που τα ποιήματά σου μοιάζουν μονάχα λέξεις στα μάτια μου.....Που η βροχή καταστρέφει τον κήπο μου.......

Κήπος....

Μη με κοιτάζεις στα μάτια....δεν ξέρω αν μπορείς ή όχι να διαβάζεις την αλήθεια σε ένα βλέμμα και φοβάμαι ότι μπορεί και να τα καταφέρεις....Και δεν θέλω, δεν θέλω να δεις μέσα μου....Κράτα με μονάχα σφιχτά, μίλα μου για εκείνα τα μέρη τα μακρινά που οι άνθρωποι ξέρουν ακόμα πως να αγαπούν αληθινά, πως να φτιάχνουν ξεχωριστές μουσικές, πως να αγγίζουν ο ένας την ψυχή του άλλου. Μη χαθείς, μπορώ να νικήσω, αλήθεια σου λέω..... μπορώ να νικήσω αν πιστέψεις σε μένα....Θέλω να πιστεύουν σε μένα...το θέλω πολύ...ίσως έτσι αρχίσω κι εγώ να πιστεύω στον εαυτό μου....ίσως. Συγχώρεσε τον παράξενο χαρακτήρα μου, ξέχνα την γκρίνια μου, τα λάθη μου και τις σκοτεινές στιγμές μου.....Κοίταξε ξανά στην ψυχή μου και πες μου.......είναι ακόμα εκεί ο μυστικός κήπος που έχτισα κάποτε για χάρη του ονείρου; Το τελευταίο οχυρό πριν από την τρέλα έχτισα εκεί ένα βράδυ........Και μετά αποφάσισα να ταξιδέψω μέσα μου....κοίταξε και πες μου........είναι ακόμα εκεί; Μπορώ ακόμα να κρυφτώ στην πυκνή του βλάστηση σαν παιδί; Μπορώ ακόμα να μεθύσω από τα αρώματα των μαγικών φυτών που έσπειραν εκεί οι όμορφες αναμνήσεις; Μπορώ ακόμα να ξαπλώσω στην αιώρα κάτω από το φεγγάρι σαν άλλοτε, να κάνω διάλογο με τον Έρωτα και να νικήσω στα χαρτιά τον Μορφέα; Κοίταξε και πες μου.......

Καλημέρα!!!

Αγάπησα πολύ εκείνο το συναίσθημα που μονάχα στην καταστροφή οδηγεί. Εκείνο που κάνει την ψυχή σου να χορεύει άγριους πολεμικούς χορούς κι ας είναι περίοδος ειρήνης. Έκανα λάθος, το διόρθωσα, το ξανάκανα (γιατί σοφός δεν υπήρξα ποτέ) και πάει λέγοντας...

Σήμερα όμως που το μέσα μου αποφάσισε να κάνει για ακόμα μια φορά εκείνο το περίφημο reset του και πάλι, είπα να σκεφτώ λιγάκι τα παλιά. Να ζωγραφίσω ακόμα έναν πίνακα έτσι απλά για να τον κομματιάσω αμέσως μετά, ακούγοντας παλιά αγαπημένα τραγούδια, μυρίζοντας παλιές αγαπημένες αναμνήσεις....από εκείνες που μοιάζουν με πορφυρά ρόδα μέσα στο απέραντο λιβάδι της μνήμης και κάνουν το τοπίο ξεχωριστό.....

ΚΑλημέρα!!!

Καλό μήνα!!!

Ο χειμώνας παραδίδει τη σκυτάλη στην άνοιξη και η ελπίδα, μαζί με δεκάδες μικρές σπίθες, αρχίζει να χορεύει και πάλι μέσα μου. Όταν σκέφτομαι πόσο σημαντική είναι η καλοκαιρία για την ψυχή μου χαμογελάω....όλοι οι καταθλιπτικοί το ίδιο δεν σκέφτονται;...ας είναι...Απλά...να....η άνοιξη με κάνει να ξεχνώ τους μαλάκες που υποτιμούν τη νοημοσύνη μου, τους λίγους που περνιούνται για σημαντικοί, το ψέμα, το μίσος, τη θλίψη....Ξεχνώ τις σφαλιάρες της πραγματικότητας, σφυρίζω σιγανά στο δρόμο και πάλι και τα μάτια μου φωνάζουν σε όλους πως...ναι!!! μπορώ!!!

Η αγαπητή νύφη μου σίγουρα θα χαμογελάει αν διαβάζει τη σημερινή μου ανάρτηση....-Στα έλεγα...ίσως να σκέφτεται και μάλλον δεν έχει άδικο. Την άνοιξη βρίσκω ξανά τη δύναμη να τα καταφέρω, να ανθίσω, να νικήσω! Πόσο μάλλον όταν αυτή την άνοιξη, ένα νέο αθώο μουτράκι θα προστεθεί στη ζωή μας και θα την κάνει ακόμα πιο φωτεινή!

Καλό μήνα σε όλους.!

Μπλά...

Με σταγόνες φρέσκου αίματος στα χέρια έκλεισε την πόρτα πίσω του.Δεν τόλμησε να κοιτάξει το είδωλό του στον απέναντι καθρέφτη, άφησε μόνο μια δυνατή ανάσα μαζί με έναν ηχηρό αναστεναγμό να ταράξει την ηρεμία που επικρατούσε στο διαμέρισμα. Πέταξε βιαστικά τα ρούχα του στο πάτωμα και χώθηκε με βιαστικές κινήσεις κάτω από το καυτό νερό. Το κεφάλι του σφυροκοπούσαν σκέψεις παράξενες, ερωτηματικά που ήξερε ότι θα τον βασανίζουν για μια ολόκληρη ζωή. Είχε περάσει τη λεπτή κόκκινη γραμμή που χωρίζει τη λογική από την παράνοια....το πρέπει, από το κάνω ότι θέλω και πλέον δεν υπήρχε επιστροφή....τουλάχιστον όχι μέσα του........ (απόσπασμα....)

Πλάκα έχει να χύνεις τα σκοτάδια της ψυχής σου στο χαρτί...έτσι; Καλημέρα σας!

Σαν Άνοιξη....

Μία γεύση από άνοιξη έφτασε σήμερα στην πόλη μου....Η ψυχή μου άρχισε να τραγουδά, τα μάτια μου πήραν ξανά εκείνο το φωτεινό χρώμα τους. Ο ήλιος... λυτρωτής, σαν να στέγνωσε μέσα σε λίγα λεπτά την υγρασία από την ψυχή μου. Ξέρω ότι ίσως με πείτε τρελό, μα σαν να είδα τον μικρό φτερωτό θεό να πετάει βέλη σε όλο τον κόσμο αυτό το πρωινό....Το πιο παιδικό χαμόγελό μου σας στέλνω για να σας καλημερίσω και εύχομαι σε όλους σας η άνοιξη να φέρει νέο φως μέσα σας. Καλημέρα...!!!

...

O κύκλος μεγάλωσε, πήρε τον κόσμο όλο μέσα του και άρχισε να γυρίζει....Αργά....εκνευριστικά.....απειλητικά. Σαν ένα οδοστρωτήρας που με αργές αλλά σίγουρες κινήσεις, ετοιμάζεται να πατήσει ένα σαλιγκάρι που κόλλησε επάνω στο ίδιο του το σάλιο...Παγιδεύτηκε και τώρα βλέπει το βαρύ μέταλλο να έρχεται κατά πάνω του. Έτσι είναι όμως ο κόσμος, έτσι είναι ο κύκλος....
(από παλιές...σύγχρονες σκέψεις...)

Αφιερωμένο σε όλους τους Έλληνες...

Μη μου μιλάς για τίποτα....δεν ξέρω να απαντήσω...μες στα ερείπια του καιρού...ζωή πάω να χτίσω....

Έρωτας...

Ποίηση, μουσική, πόλεμος, δημιουργία και καταστροφή....όλα στο όνομά του.....στο όνομα του έρωτα!!!Θυμάμαι κάποτε στο όνομά του κι εγώ.... αποφάσισα να αλλάξω τον κόσμο,στο όνομά του ένοιωσα βασιλιάς, νικητής...μα και χαμένος....Παράξενος ο κόσμος, παράξενοι οι άνθρωποι, παράξενη η ζωή, μα ακόμα πιο παράξενος από όλα ο έρωτας....Αν και δεν μου αρέσει ο έρωτας να γιορτάζεται μία συγκεκριμένη μέρα...(προτιμώ κάθε μέρα για πάντα), σας χαρίζω το παρακάτω τραγούδι....

Για το καλό μου....

......Τα λόγια περιττά......

Δύστυχη Ελλάδα...

Σε ρήμαξαν, σε τσάκισαν, σε εξευτέλισαν οι Λίγοι.... δύστυχη πατρίδα...Τα όνειρα αυτοκτονούν μαζικά στο Σύνταγμα αυτή την ώρα, την ίδια στιγμή που οι μαριονέτες αποφασίζουν για το μέλλον μας... χωρίς εμάς. Οι δήθεν σωτήρες θα μας χρεώσουν κι άλλο, η γενιά των 700ευρώ θα γίνει γενιά των 400......και όλο το σύστημα θα συνεχίσει την ελεύθερη πτώση...Τα χημικά δίνουν και παίρνουν, κι εγώ σκέφτομαι....τα δακρυγόνα δηλητηριάζουν περισσότερο ή το δηλητήριο που χύνουν του κόσμου τα ερπετά, σε ένα λαό άλλοτε ένδοξο; Είδα μάτια σκοτεινά σήμερα, ανθρώπους γεμάτους οργή ανάμεικτη με απελπισία...Είδα γέρους και νέους σαν μια γροθιά να φωνάζουν, να μοιρολογούν για τη νεκρή τους αξιοπρέπεια...Και ανάμεσά τους δεκάδες άστεγοι να κουκουλώνονται στα σκεπάσματά τους, με βλέμμα παραδομένο..παντού στο δρόμο. Που είναι τα σωτήρια μέτρα σας κύριοι υπουργοί; που είναι η δήθεν ανάπτυξη; Πως στο καλό θα ζήσουμε με 400 ευρώ....; Γιατί δεν μειώνεται και τους δικούς σας μισθούς και όλων των αυλικών σας για να δείτε τι σημαίνει πραγματική ανέχεια και κρίση; Δύστυχη Ελλάδα με τον λαό σου που ξεχνά τόσο εύκολα....μακάρι να αλλάξεις στάση και μυαλό, μακάρι να βρεις τη δύναμη να σηκωθείς ξανά....Να τινάξεις από πάνω σου τα παράσιτα και να τραβήξεις ξανά προς τα εμπρός....

Σκοτάδι...

Κόψε στα δύο το σκοτάδι μe το ξίφος του φωτός που κουβαλάς μέσα σου. Νίκησε το φόβο σου, γιατί ο μόνος φόβος που μπορεί πραγματικά να πληγώσει την ψυχή μας είναι ο ίδιος μας ο φόβος... Όταν το σκοτάδι σε καλύπτει, εσύ χαμογέλα! οι φωτεινές ψυχές δεν μπορούν τίποτα να πάθουν....Οι ήχοι της νύχτας ας γίνουν μελωδίες γιορτής για σένα και όχι πια τρομακτικοί θόρυβοι. Απόλαυσε τα φωτεινά στίγματα των αστεριών και άσε τα νυχτολούλουδα να σε μαγέψουν με το άρωμά τους. Μέρος της ζωής είναι και το σκοτάδι...μην το φοβάσαι...

Βράδυ Πέμπτης...

-Κλείσε τα μάτια σου, άσε τον ήχο της αναπνοής μου να σου τραγουδήσει εκείνο το μυστικό τραγούδι του ουράνιου τόξου. Εκείνο...που μπορεί ακόμα και τις παγωμένες ψυχές να ξαναζεστάνει. -Μη φοβάσαι να σου λέω απαλά, ο κόσμος πάντα έτσι ήταν....λίγος. Μη ξεχνάς ότι η Γη μονάχα ένας κόκκος σκόνης στα άπειρο σύμπαν μοιάζει....σκέψου εμείς πόσο μικροί είμαστε...-Άσε τους να νοιώθουν θεοί, παίζοντας με τα παγκόσμια χρήματα.... μονάχα στάχυα ευάλωτα είμαστε όλοι μας μπροστά στο δρεπάνι του θανάτου...μικροί και μεγάλοι....άρχοντες και άστεγοι. -Ας ξεχωρίσουμε με την Αγάπη, ας νικήσουμε με τον Έρωτα τον αγώνα της ζωής...-Μη με κοιτάζεις έτσι......τίποτα δεν χάνεται για πάντα...μπορεί ακόμα η φωτιά στις ψυχές μας να ανάψει και πάλι...μπορεί....
Καλό βράδυ  

Στο Δ.Ν.Τ........

Το χαρίζω σε όλα εκείνα τα καλοντυμένα ανθρωπάκια που νομίζουν ότι ξέρουν τα πάντα και υποβαθμίζουν μια ολόκληρη χώρα για χάρη κάποιων κλεφτών......

Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα....

Ταιριαστό κομμάτι στη σημερινή μέρα και γενικότερα στις εποχές που ζούμε."Μεγάλοι" με μικρά μυαλουδάκια αποφασίζουν τη μοίρα του κόσμου, οι ανίκανοι δεν κάνουν τίποτα, με αποτέλεσμα πάλι ο κόσμος να την πληρώνει και ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται...Είπαμε όλα κύκλος είναι...αλλά η βλακεία και η ανικανότητα δεν έχει τελειωμό στην αγαπημένη μου χώρα...Προσπαθώ να κρατήσω το κεφάλι μου ψηλά, όμως αυτό το τεράστιο βάρος στους ώμους μου με γονατίζει...δεν είμαι Άτλαντας, ένας απλός μικρός άνθρωπος είμαι απλά....έλεος...

.....

-Άντε γαμήσου.....φώναξε πριν πετάξει το σκαμπό επάνω στην οθόνη.....Αηδίασε, θύμωσε, ξέσπασε και έπειτα, ένα βαθύ κλάμα έσβησε από τα μάτια του τη φλόγα της αγανάκτησης...... Καλή εβδομάδα....

Νιφάδες...

Με ένα μικρό σφυράκι σαν εκείνα που χρησιμοποιούν οι γιατροί για να ελέγξουν τα αντανακλαστικά των ασθενών, πρέπει να γκρεμίσω τον τεράστιο τοίχο που υψώνεται μπροστά μου και με εμποδίζει να προχωρήσω. Τον τοίχο που τα λάθη και οι κακοτοπιές χρόνων έχτισαν με τσιμέντο και πέτρα. Οι περαστικοί, οι γνωστοί, ακόμα και οι δικοί μου άνθρωποι, γελάνε όταν με βλέπουν να σφυροκοπώ αλύπητα τις τεράστιες πέτρες. -Σαν να προσπαθείς να τρυπήσεις ένα τοίχο με το καλαμάκι του φραπέ... είπε ένας περαστικός γελώντας. Εγώ όμως δεν τον άκουσα, συνέχισα και συνεχίζω κι ας πονούν τρομερά τα χέρια μου και ας τρομάζουν τα μάτια μου μπροστά στο τόσο δύσκολο έργο. -Εγώ θα νικήσω, εγώ θα τα καταφέρω γιατί δεν είμαι τυχαίος, λέω και ξαναλέω στον εαυτό μου καθώς θρυμματίζω με σφυριές μικρά κομμάτια πέτρας... Ίσως αν το λέω πολύ συχνά να το πιστέψω, σκέφτομαι... ίσως πάλι να τρελαθώ, ίσως όμως και να τα καταφέρω τελικά να γκρεμίσω το εμπόδιο που με κρατά σκλάβο....Φοβάμαι...φοβάμαι πολύ....δειλιάζω...μια φωνή μέσα μου μου λέει πως είμαι αστείος, μου λέει να τα παρατήσω....Δυνάμεις αντίθετες παλεύουν στη σκέψη μου...όπως πάντα..Μικρές νιφάδες χιονιού προσγειώνονται επάνω μου, μένουν για λίγο και μετά γίνονται ξανά νερό.....Σαν τη ζωή, σαν τον κόσμο ολόκληρο....όλα αλλάζουν,όλα χορεύουν τον κυκλικό χορό της ύπαρξης....πάντα. Παίρνω μια βαθιά ανάσα, υψώνω ψηλά το αστείο σφυρί μου και ξεκινώ ξανά............

ΚΑΛημέρα!

Ο χειμώνας αποφάσισε να αγριέψει ξανά και η άνοιξη μου μάλλον θα περιμένει κάμποσο ακόμα....ας είναι...Ο καιρός θα φτιάξει, ο κόσμος θα συνεχίσει να προχωρά και όλα ελπίζω να πάνε καλά. Αισιόδοξος σήμερα παρά τη σκοτεινή και θλιμμένη μέρα...πάντα ανάποδος...δεν σας κρύβω όμως, πως απολαμβάνω την αναποδιά μου πολύ! Μου αρέσει που η ανάσα μου βγάζει ατμούς, είναι σαν να καπνίζω ένα υγιεινό τσιγάρο έτσι όπως ξεφυσώ με το κεφάλι στραμμένο προς τα επάνω....ωραία είναι...Μη με κοιτάς και γελάς, δεν το έχασα ακόμα, απλά είπα να το ρίξω λιγάκι έξω....ή μήπως μέσα...δεν ξέρω θα δούμε. Καλημέρα σε όλους...!!!!!!!

Περιμένοντας την Άνοιξη....

Τα σύννεφα με αργές κινήσεις προσπαθούν να κρύψουν τον αδύναμο ήλιο. Το πρωινό είναι ψυχρό, μα πιο ψυχρή θαρρείς πως είναι η διάθεσή μου σήμερα. Ο χειμώνας παραείναι βαρύς για το μέσα μου φέτος, το κρύο, ο μουντός καιρός και τα παγκόσμια γεγονότα, με ρίχνουν άσχημα. Είπα να μη το βάλω κάτω και δεν θα το κάνω όμως, γιατί ξέρω καλά πως μετά από κάθε χειμώνα, η λυτρωτική, η αναζωογονητική Άνοιξη παίρνει σειρά και το πνεύμα, ο έρωτας, το γέλιο, ανθίζουν και πάλι σαν τα λουλούδια στους αγρούς. Λίγη υπομονή θέλει μόνο.....το φωνάζω μήπως και το ακούσω, μήπως και το πιστέψω και πάρω τα πάνω μου....θα δείξει....Ο Θηβαίος τραγουδάει μέσα από τα ηχεία του υπολογιστή μου το πόσο πολύ σ'αγάπησα.....<<αιώνια θα το τραγουδώ κι εσύ δεν θα το μάθεις...πως οι στιγμές που μου έδωσες αξίζουν μια ζωή>>...Και ο χειμώνας παραδομένος λες, αδύναμος μπροστά στη μουσική, κρύβει για λίγο το σκληρό πρόσωπό του και μια λιακάδα χαμογελάει ξανά....Μέσα μου ή έξω από το παράθυρο....δεν πρόσεξα...

ΑΔιέξοδο...;

Όταν ο δρόμος που τραβάς σε οδηγεί σε αδιέξοδο, όταν στο τέλος του ένας απροσπέλαστος τοίχος σε εμποδίζει και σε θλίβει...να μην το βάλεις κάτω. Να οπλίσεις την ψυχή σου με ατσάλι και με βία να πέσεις επάνω στο εμπόδιο. Μη φοβηθείς, δεν θα χτυπήσεις...τίποτα δεν μπορεί να σταθεί στο δρόμο μιας αποφασισμένης ψυχής....Αν όμως το μέσα σου δεν είναι αρκετά σίγουρο, αν η σκέψη σου δεν είναι φλογισμένη και τα θέλω σου αρκετά δυνατά.... μην το επιχειρήσεις....Στο λέω εγώ που ακόμα πονάει το κορμί μου από τη σύγκρουση.....τη σύγκρουση με του κόσμου το αδάμαστο τείχος...Και δεν είναι ο πόνος από τα θρυμματισμένα οστά που πληγώνει τόσο...όσο η συνειδητοποίηση της λιποψυχίας σου την σημαντική στιγμή λίγο πριν την πρόσκρουση...

ΧΕιμώνας, όνειρα και έρωτας...

-Θέλω να πετάξω σαν πουλί, να νιώσω σαν φτερό στον άνεμο....Να ξεφορτωθώ τα βαρίδια που κρατάνε προσγειωμένο το αερόστατο της ψυχής μου και να γυρίσω τον κόσμο ολόκληρο....Την άκουγε να του μιλάει εκστασιασμένη και μονάχα της χαμογελούσε. Ήθελε να της δώσει ένα όνειρο για να πυροδοτήσει και πάλι το μέσα της, μα δεν μπορούσε. Είχε διώξει την παιδικότητα από την ψυχή του και δεν ήταν σε θέση να εμπνεύσει πλέον νέα ταξίδια στους άλλους....ίσως βέβαια και ποτέ να μην το κατάφερε...σκέφτηκε συννεφιασμένος. -Θέλω να κάνουμε έρωτα! του φώναξε και πέταξε τα ρούχα από πάνω της με απότομες κινήσεις. Εκείνος την κοίταξε σαστισμένος πριν νοιώσει τη ζεστασιά των μηρών της επάνω του. Παγιδευμένος στον τυφώνα του πάθους της, σαν θύμα και θαυμαστής του μαγικού αυλού της, ανακάλυψε ξανά πως όσο υπάρχει έρωτας και αίμα ζεστό στις φλέβες των ανθρώπων...υπάρχει και ελπίδα...Ένα λουλούδι στον κήπο άνθισε αγνοώντας το χειμώνα...η Φύση τρελάθηκε ή απλά ερωτεύτηκε;... ποιος ξέρει...ψιθύρισε πριν κλείσει το τετράδιο του και πέσει για ύπνο.....

Ταξίδι....

Έξυπνος δεν υπήρξα ιδιαίτερα, μα ούτε και ξεχωριστός...πως να τα καταφέρω; Θυμάμαι...ο κόσμος ανέπτυσσε τρελές ταχύτητες πάντα κι εγώ καθόμουν με ένα χαμόγελο στα χείλη και τον κοιτούσα. Χαμογελούσα που έτρεχε σαν κυνηγημένος... Ένοιωθα διαφορετικός, ένοιωθα πως εγώ δεν είμαι σαν όλους εκείνους, πως εγώ μπορώ και θα μπορώ πάντα να ακολουθώ τη δική μου πορεία...... Κοιτάζω το πρόσωπό μου σήμερα μέσα από το τρένο, το τρένο της καθυστερημένης ενηλικίωσης και δεν γελάω πια. Το βλέμμα μου άλλαξε από τότε που τόλμησα να κοιτάξω τελευταία φορά τον εαυτό μου κατάματα....Τρομάζω...στην αρχή φοβάμαι τη ματιά μου, μα σιγά σιγά το συνηθίζω. Πρέπει να συνηθίσω, πρέπει να προσαρμοστώ...Ο κόσμος σαν τεράστια σκούπα με ρούφηξε μέσα στη βρώμικη κοιλιά της κι εμένα. Οι αγνές σκέψεις και τα ανώτερα όνειρα που νόμιζα πως θα με βοηθήσουν, δεν έκαναν τίποτα μπροστά στη μανία της... Είναι σκοτεινά εδώ μέσα, φοβάμαι...Γύρω μου άνθρωποι περπατούν σκυμμένοι, καλοντυμένοι ή άστεγοι έχουν το ίδιο βλέμμα όλοι....το βλέμμα που κι εγώ πλέον υιοθέτησα...Τα μάτια μου θα συνηθίσουν το σκοτάδι, ακόμα και τη σκονισμένη, βρώμικη ατμόσφαιρα, πώς όμως τα αυτιά μου θα αντέξουν αυτή τη βοή, τα αυτιά μου που είχαν μάθει να απολαμβάνουν μονάχα μουσικές....; Ένα παιδικό κλάμα με τραβάει από τις σκέψεις μου, το παιδί που με τόσο κόπο έφερα ως εδώ, το παιδί που έκρυβα στα τρίσβαθα της ψυχής μου σφαδάζει γυμνό στο απέναντι πεζοδρόμιο. Τι συνέβη; -Γιατί όλα αυτά, φωνάζω δυνατά, μα απάντηση καμία. Μονάχα ένας περαστικός με κοίταξε για μια στιγμή και έπειτα κούνησε το κεφάλι του απορημένος...-Ελπίζω το καλοκαίρι να έρθει ξανά στις ψυχές σκέφτομαι φωναχτά, ο κόσμος όλος να αλλάξει, οι άνθρωποι να................ Έξυπνος δεν υπήρξα ιδιαίτερα....μα ούτε και ξεχωριστός........

Άλματα...

Κοίταξε το κενό και αποφάσισε πως δεν είναι αρκετά δυνατή για να πηδήξει από τη γέφυρα.Τα ελαστικά σχοινιά βεβαίως θα την προστάτευαν από την πτώση, αλλά και πάλι το όλο εγχείρημα έμοιαζε με αυτοκτονία στη σκέψη της. Θα ήταν εμπειρία ζωής, θα έσπαγε το φράγμα του φόβου και θα ένοιωθε πολύ δυνατή!...της έλεγαν οι φίλοι που προσπαθούσαν να την πείσουν, όμως εκείνη τελικά δεν το έκανε. Ανέκαθεν προτιμούσε άλλου είδους άλματα, εξίσου επικίνδυνα. Άλματα μέσα στις ανθρώπινες ψυχές και μάλιστα χωρίς προστατευτικά μέσα.... Τα επιχειρούσε καθημερινά στη δουλειά της. Ενίοτε ένοιωθε σαν διασώστρια, που πηδούσε με θάρος από το ελικόπτερο της επιστήμης της, κατευθείαν μέσα στα άγρια κύματα των μπερδεμένων ψυχών.... Για να βοηθήσει...να σώσει, εκείνους που κινδύνευαν από τον χειρότερο ίσως εχθρό του κόσμου....τον ίδιο τους τον εαυτό.... Στην αρχή απογοητεύτηκε από τον εαυτό της που δείλιασε, μετά όμως χαμογέλασε και ένοιωσε έτοιμη να δώσει μια φιλική σπρωξιά επάνω της. Στην αρχή πίστεψε πως φοβόταν να ρισκάρει, όμως μετά σκέφτηκε τον κόσμο της, την ψυχή της...εκείνον...και χαμογέλασε...σίγουρα αγαπούσε το ρίσκο... Σε όλους εκείνους που γνωρίζουν το φόβο, τον παλεύουν, νικούν ή χάνουν.... σε όλους εκείνους που παραμένουν άνθρωποι.

Μέσα σε ένα όνειρο...

Μέσα σε ένα όνειρο είδα ξανά τον κόσμο να αλλάζει, τα τείχη να πέφτουν, την ελπίδα να ανθίζει για όλο τον κόσμο... -- Μέσα σε ένα όνειρο σε γνώρισα, όταν ακόμα ήμουν παιδί και η ψυχή μου ήταν καθαρή και διάφανη σαν τις ακτίνες του ήλιου... -- Μέσα σε ένα όνειρο τόλμησα... τα πάντα να αλλάξω και να φέρω τον κόσμο στα μέτρα μου.... -- Μέσα σε ένα όνειρο έσπασα του φόβου τις αλυσίδες και άφησα ελεύθερο το λευκό άλογο της τρέλας μου... να καλπάσει δυνατά... -- Μέσα σε ένα όνειρο κατάφερα να αγαπήσω ξανά του κόσμου τα ελαττώματα...μα πρώτα τα δικά μου... -- Μέσα σε ένα όνειρο νίκησα τον εσωτερικό μου πόλεμο μεταξύ των θέλω και των πρέπει μου... -- Μέσα σε ένα όνειρο σου γέλασα πλατιά... γιατί ήξερα πως μπορείς τα όνειρα να βλέπεις.... -- Μέσα σε ένα όνειρο φλέρταρα με τον τρόμο και τον νίκησα μέσα στο ίδιο του το κάστρο... -- Μέσα σε ένα όνειρο κατάφερα... τον εαυτό μου να κρίνω και να τον βελτιώσω τελικά.... -- Μέσα σε ένα όνειρο χάραξα την πορεία μου και ξεκίνησα ξανά για νέα λιμάνια, για νέες φουρτούνες, για νέα ηλιοβασιλέματα και ανατολές.... -- Μέσα σε ένα όνειρο...απόλαυσα την πραγματικότητα.......

Αλλαγή...;

Μια σταγόνα κύλησε στο τζάμι χθες τη νύχτα, στάθηκε σε ένα σημείο και πάγωσε μέσα σε λίγα λεπτά. Εγώ, υπομονετικά κοίταζα τη μορφή της να αλλάζει στοχαστικός. Την επόμενη το πρωί πήγα ξανά στο ίδιο τζάμι μα η σταγόνα είχε χαθεί. Όλα κινούνται, όλα αλλάζουν διαρκώς... Αναρωτιέμαι αν μπορώ κι εγώ να αλλάξω εκείνα που δεν μου αρέσουν σε εμένα. Αναρωτιέμαι αν έχω τη δύναμη να χτίσω από την αρχή το καράβι μου, να σχεδιάσω νέες πορείες και να βάλω πλώρη για νέες αναζητήσεις. Κοιτάζω τα χέρια μου τώρα που σας γράφω...Σαν παγωμένοι χορευτές προσπαθούν να δώσουν ακόμα μία παράσταση στη σκηνή αυτού του ιστολογίου. Δεν τα καταφέρνουν και πολύ καλά, τρεκλίζουν σαν μεθυσμένα επάνω στα πλήκτρα...Η μουσική όμως ξεκίνησε από τα ηχεία μου και η μελωδία σαν ζεστό ποτό άρχισε να δίνει νέα δύναμη στη μέρα μου.Το είδωλό μου αχνοφαίνεται επάνω στη γυαλιστερή μεριά της οθόνης και ένα πλατύ χαμόγελο σφραγίζει αυτό το γραπτό. Μία λάμπα που χρόνια υπομονετικά περίμενε άναψε ξανά στο σκοτεινό κελάρι της ζωής και για δες...τα δάχτυλα χορεύουν καλύτερα....Όλα αλλάζουν....γιατί όχι κι εγώ γιατί όχι κι εσείς....γιατί όχι και ο κόσμος όλος;

Όνειρα....

Μέσα από τις σκιές, μια μορφή έφτασε ξανά στην πόρτα της λογικής μου. Την χτύπησε και όλου του κόσμου ο παραλογισμός χύθηκε στο δωμάτιό μου. Τα μάτια χόρευαν δαιμονισμένα μέσα στου ονείρου τον ίλιγγο...Όνειρο ή εφιάλτης....δεν κατάλαβα...αλήθεια όχι. Κράτησα το χέρι της μνήμης και εκείνη με παρέσυρε ξανά σε δρόμους ξεχασμένους, σε χορταριασμένα, απάτητα από καιρό μονοπάτια, κάτω από τη σκιά δέντρων τρομακτικά μεγάλων. -Άσε με να βγω στο ξέφωτο, άσε με να ξεχάσω...σου είπα.... Δεν άκουσες, δεν άκουγες ποτέ έτσι κι αλλιώς. Κρυώνω, βρέχει και γύρω μου φυσάει μανιασμένα ένας άνεμος τρελός. Πότε χαστουκίζει το ένα μου αυτί και πότε το άλλο. Σαν ήχος από πνεύματα που δεν βρήκαν ανάπαυση μοιάζει....τρομάζω...Καταπίνω ένα ουρλιαχτό επιδέξια και σε κοιτάζω. -Θέλω να τα καταφέρω σου λέω....και εσύ......απλά ξεσπάς σε γέλια...Η βροχή πέφτει επάνω στα μάτια μου και το είδωλό σου θολώνει. Μονάχα μια λευκή φιγούρα διακρίνω, που ακόμα τραντάζεται από τα γέλια....Σε φοβάμαι....με φοβάμαι....ξεχνώ....μα θυμάμαι..... Σκέψη σαν στίχος, με μουσική υπόκρουση του χειμώνα την οργή και μαέστρο...τον φόβο...

ΤΕτάρτη 10:19 π.μ.

Και το 12 έφτασε και οι γιορτές πέρασαν και η ρουτίνα ξαναγύρισε.....Κύκλος πάντα...κύκλος παντού...Ο ήλιος διστακτικός ζεσταίνει κάπως τις ψυχές μας αυτό το πρωινό, λίγο πριν η ανάγνωση του δελτίου ειδήσεων το σκοτεινιάσει ξανά...πφφφφφφφ τα ίδια και τα ίδια... Το μπαρούτι στο κανόνι του χαρτοπόλεμου βράχηκε για τα καλά και το πάρτι δεν λέει να αρχίσει. Ο κόσμος εξακολουθεί να γυρίζει, αλλά έχω την αίσθηση πως όλα κινούνται σε αργή κίνηση...νωχελικά, εκνευριστικά αργά....Ίσως να χάνω το μυαλό μου, ίσως και ήδη να το έχω χάσει, αφού εξακολουθώ να πιστεύω στο ξεχωριστό....ίσως απλά να παραμυθιάζομαι για να την παλέψω...ίσως... Θυμάμαι ξαφνικά μια εξοχή, ένα ρυάκι, βλάστηση να οργιάζει δίπλα μου και μια δροσιά να αγγίζει αόρατα το δέρμα μου. Θυμάμαι τότε που ήμουν παιδί, θυμάμαι τότε που το μόνο που είχε σημασία ήταν το παιχνίδι....παράξενο...τι λες να έπαθα πρωί πρωί...Η μνήμη παλινδρομεί μέσα μου κάτι παράξενες ώρες εντελώς απροσδόκητα, που απορώ ακόμα κι εγώ τι στο καλό μου συμβαίνει...Καλύτερα να μη μιλήσω άλλο....Καλημέρα σας

Καλή Χρονιά!!!

Χρόνια πολλά σε όλους και μακάρι το 2012 να είναι η αρχή για νέα όνειρα, νέα ταξίδια, νέους στόχους και πολλή πολλή αγάπη!