Ταξίδια....

.....Είχα κάποτε ένα μεγάλο όνειρο, τόσο μεγάλο, που σχεδόν δεν χωρούσε μέσα στη σκέψη μου. Ήμουν όμως παιδί και τα παιδιά πάντα έχουν παραπανίσιο χώρο για τα όνειρά τους....Το όνειρό μου όμως συνεχώς μεγάλωνε, ασταμάτητα, μέχρι που στο τέλος έβγαλε φτερά και πέταξε μακριά αναζητώντας μια ψυχή μεγαλύτερη από τη δική μου... Και έμεινα να κοιτάζω το κενό, με μια βαθιά θλίψη ζωγραφισμένη στα μάτια μου....Στην αρχή έκλαψα, μετά όμως κατάλαβα πως τα όνειρα είναι φτιαγμένα για να ζήσουν σε μέρη μακρινά, μέρη που μονάχα λίγοι θα προσεγγίσουν....

Διάβαζες το βιβλίο μου και καθώς τα μάτια σου σάρωναν τις λέξεις, ένιωθα λες και η ίδια η ψυχή μου έστεκε εκτεθειμένη μπροστά σου....χωρίς την πανοπλία της, χωρίς τα όπλα της....Ο αέρας ανακάτευε τα μαλλιά σου και έτσι όπως ο ήλιος έδυε πίσω σου, έμοιαζες με πλάσμα από κόσμους    διαφορετικούς, κόσμους που δεν είχα δει ποτέ, αλλά γνώριζα καλά πως υπάρχουν, επειδή το πίστευα μέσα μου αληθινά. Το καράβι έκοβε την ήρεμη θάλασσα σαν μαχαίρι κοφτερό που αγγίζει απαλά, αισθησιακά και απειλητικά μαζί, την κοιλιά του κόσμου. Έτοιμο για χάδι και για φόνο πάντα...