Ιστοριούλα

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα νησί και εκέι ζούσαν όλα τα συναισθήματα. Η Χαρά, η Λύπη, η Γνώση και όλα τα υπόλοιπα χωρίς φυσικά να λείπει η Αγάπη. Μία μέρα σάν όλες τις υπόλοιπες ανακοινώθηκε στα συναισθήματα οτι το νησί θα βούλιαζε και έτσι το ένα μετά το άλλο κατασκέυασαν πλοία και έφυγαν. Όλα εκτός απ'την Αγάπη. Η Αγάπη ήταν η μοναδική που έμεινε. Θέλησε να περιμένει, να περιμένει μέχρι την τελευταία στιγμή. Όταν το νησί είχε σχεδόν βουλιάξει ολόκληρο η αγάπη αποφάσισε οτι ήταν ώρα να ζητήσει βοήθεια. Εκείνη την ώρα είδε τον Πλούτο να την προσπερνά πάνω σε ένα μεγάλο πλοίο. Έτσι η Αγάπη είπε: «Πλούτε μπορείς να με πάρεις μαζί σου;» Και ο Πλούτος απάντησε: «Όχι δεν μπορώ. Το χρυσάφι και το ασήμι που έχω μαζί μου καταλαμβάνει όλο το πλοίο και δεν υπάρχει καθόλου χώρος για σένα.» Η Αγάπη αποφάσισε να ρωτήσει τη Ματαιοδοξία που έκανε την εμφανισή της μέσα σε ένα πανέμορφο σκάφος. «Ματαιοδοξία βοήθα με σε ικετεύω!» «Μα Αγάπη είσαι μούσκεμα! Πώς να σε βάλω στο πλοίο μου, θα το καταστρέψεις!» απάντησε η ματαιοδοξία. Η Λύπη ήταν επίσης εκεί κοντά και έτσι η Αγάπη της είπε: «Λύπη άσε με να ρθω μαζί σου.» «Ώ αγάπη είμαι τόσο λυπημένη που έχω ανάγκη να μείνω μόνη μου.» Η Χαρά πέρασε δίπλα απ' την αγάπη αλλά ήταν τόσο χαρούμενη που δεν μπόρεσε κάν να ακούσει την αγάπη που της φώναζε. Ξαφνικά, ακούστηκε μια φωνή! «Έλα Αγάπη, έλα μαζί μου.» γυρίζοντας η αγάπη είδε μια γερόντισσα. Η Αγάπη μέσα στη χαρά και την μεγάλη της τύχη ξέχασε να ρωτήσει τη γερόντισσα που πήγαιναν. Όταν επιτέλους πάτησαν στεριά, η γερόντισσα συνέχισε το δρόμο της. Η Αγάπη κατάλαβε πόσα χρωστούσε στη καλή γριά και έτσι ρώτησε τη γνώση, μία άλλη γερόντισσα: «Ποιός με βοήθησε;» «Ήταν ο Χρόνος.» απάντησε η Γνώση. «Ο Χρόνος;» ρώτησε η Αγάπη. «Μα γιατί με βοήθησε;» Και η Γνώση χαμογέλασε σοφά και αποκρίθηκε: «Γιατί μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει την αξία της Αγάπης.»

Ράνια σε ευχαριστώ για το όμορφο κείμενο.Καλημέρα σε όλους!

Αγάπη...

Πόσο πολύ ανάγκη έχουμε την αγάπη….Χωρίς εκείνη, κενοί, μόνοι, χωρίς νόημα… Σκιές φοβίζουν, σκέψεις πλημμυρίζουν, παράπονα έρχονται και πάνε όταν εκείνη δεν είναι εκεί. Θάνατος, φόβος, αδυναμία, συνθέτουν το πάζλ τις θλίψης όταν η αγάπη λείπει.
Λόγια μεγάλα, άνθρωποι σημαντικοί, επιτεύγματα, αξίες, τοπία, όνειρα… Τίποτα όμως δεν αξίζει πραγματικά και δεν έχει χρώμα χωρίς την αγάπη. Μα που είναι η αγάπη; Αναρωτιούνται πολλοί… - Που στο καλό είναι η αγάπη; Παντού υποκρισία, φθόνος, φόβος, ανασφάλεια….Και αγάπη; ….πουθενά. Λάθος! Η αγάπη είναι πάντα εδώ, παντού γύρω μας!!! Το σκοτάδι και ο αρνητισμός της ψυχής μας σαν παρωπίδες στα μάτια, εμποδίζουν να δούμε καθαρά. Η αγάπη καίει σε ολόκληρο τον κόσμο μα κυρίως μέσα μας. Περιμένει απλά….υπομονετικά…. τη σπίθα που θα την μετατρέψει ξανά σε φλόγα ικανή να καθαρίσει από τα ξερόχορτα και τα ζιζάνια την ψυχή μας. Δείτε γύρω σας…ξεχάστε για λίγο όσα σας βασανίζουν, όσα σας πιέζουν…. Και η αγάπη θα ξεπροβάλει ξανά. Σαν να μη χάθηκε ποτέ….. Πιστεύω ακόμα στη δύναμη του καλού, στη δύναμή της…. Ας αφήσουμε τη θετική σκέψη να τρέξει και πάλι μέσα μας. Ας αφήσουμε τις ψυχές μας να θεραπευτούν. Δεν έχει νόημα να ανακυκλώνουμε σκοτεινές μνήμες. Δεν έχει νόημα να αφήνουμε του κόσμου την αμάθεια ή την αφέλεια να μας τραυματίζει.
Έχει όμως νόημα να αγαπάμε δυνατά!!!
Κόντρα στα ψέματα, με τον ατσάλινο θώρακα της αγάπης, πανοπλία στο στήθος μας…ας νικήσουμε και πάλι.
Δεν είναι κάτι καινούργιο άλλωστε, όλοι έχουμε υπάρξει νικητές και ηττημένοι στο παιχνίδι της ζωής. Ας εστιάσουμε όμως στο καλό και ας αλλάξουμε τον κόσμο μας….ξανά…
Ακούγομαι σαν αιρετικός κήρυκας μιας χλιαρής μάζας ανθρώπων…αστείο μοιάζει… Όμως πραγματικά, πιστεύω απόλυτα πως μόνο η αγάπη μπορεί να λυτρώσει….σαν ουράνιο δώρο απευθείας από τον παράδεισο……..



Like a gift from the heavens, it was easy to tell,
It was love from above, that could save me from hell….
(Into the night…Nickelback feat Carlos Santana…)

...

Σου λέω κοίτα μπροστά ξέχνα τα πάντα κι άκου, τα κύματα της θάλασσας χτυπάνε τη στεριά.
Κλείσε καλά το σκέπασμα του μυστικού σου σάκου, αλλιώς Πανδόρας μυστικά θα φέρουνε φωτιά.
--
Οι σκέψεις χορεύουν σαν τρελές απόψε στο μυαλό σου, χορούς αλλιώτικους παλιούς λησμονημένους.
Κάτι νύχτες σαν αυτές σκοτώνεις το εγώ σου, και γίνεσαι ένα με αυτούς τους φάρους τους σβησμένους.
--
Η Γή περήφανα ζεστή ιδρώνει το κορμί σου, ούτε σκεπάσματα δεν θέλεις τώρα πια να σε αγγίζουν.
Ματώνεις με τις μνήμες σου την καθαρή ψυχή σου, δεν φταις εσύ μονάχα οι σκιές που πάντα εδώ γυρίζουν.
--
Τα κύματα που προσπαθούν να πλύνουν την καρδιά σου, από του λάθους τη βρωμιά που σε σπιλώνει.
Άστα κι εκείνα φέρνουνε τη λησμονιά κοντά σου, κι ένας αέρας απαλός μοιάζει να σε λυτρώνει.
--
Κι οι ταξιδιώτες σαν εμένα που δεν έχουν πια πυξίδες, και από καιρό τους έσπασαν άγρια τα τιμόνια.
Ξεχάστηκαν και ξέμειναν χωρίς ζεστές πατρίδες, σαν ξίφη που φτιαχτήκανε σε σκουριασμένα αμμώνια.
--
Η σκέψη μου απόψε μίλησε με λίγους μόνο στίχους, τα κείμενα θα ήταν βαριά, τα λόγια με φοβίζουν.
Η δύναμη ψάχνει να βγει μέσα από τους τοίχους, παλιές γλυκειές μου μουσικές παράφωνα σφυρίζουν.
--

Όνειρα;

…Προσπάθησα ….προσπάθησα πολύ για να γράψω ξανά για τα όνειρα, τους στόχους κι τις επιθυμίες μας. Όμορφο θέμα και ένοιωσα πως έχω πολλά να πω…. Γελάστηκα όμως…Δεν έχω τίποτα να πω σχετικά. Στο παρελθόν προσπάθησα και πάλι, εξέθεσα κάποιες από τις σκέψεις μου….μα τίποτα αρκετό. Δύσκολο να γράψω…πάντα έμοιαζε εύκολο (κυρίως όταν επρόκειτο για φθηνές διαδικτυακές, blogίστικες αμπελοφιλοσοφίες) μα όχι πια.
Τα παρατάω; ………θα δείξει. Ξέμεινα μάλλον από πρώτες ύλες…κρίμα. Οι ίδιες λέξεις, οι ίδιες εκφράσεις, παπαγαλίζονται ξανά και ξανά στο χαρτί μου. Νομίζω βαρέθηκα ακόμα κι εγώ τον τρόπο που γράφω…. Μεγαλομανία, βλακεία…τι νόμιζα;…Ας είναι….
Όνειρα; Τι είναι τα όνειρα; Καλοραμμένες χρόνια στολές που μας φοράνε από μικρά παιδιά. Γάμος, λεφτά, λεφτά ξανά, παιδιά, εξοχικό, λεφτά, παιδιά ,λεφτά, διακοπές, σκύλος, λεφτά. Τρίχες και μάλιστα φυσικά κατσαρές….
Όνειρα; Εφηβικές σκέψεις ουτοπικές για ένα κόσμο νέο; Για ένα κόσμο διαφορετικό, αλλαγμένο, καλύτερο; Μαλακίες….μεγαλώνοντας, μεταμορφωνόμαστε όλοι μας στον ίδιο μαζο-βιο-χυλό χλαπάτσα…… Ίδια γεύση, ίδια δήθεν εξυπνάδα, ίδια θέλω…..
Όνειρα; Η κοπέλα που κοιτάζει στα μάτια το άλλο της μισό και καλά….τρελή για εκείνον και απόλυτα σίγουρη για όλα; Η κοπέλα που λίγο καιρό αργότερα διαπιστώνει πως οι άνδρες είμαστε γουρούνια και η ίδια πρέπει να γίνει ανορεκτικό τσουλάκι για να νοιώθει ανεξάρτητη και σύγχρονη γυναίκα;………
Τι να πω κι εγώ για τα όνειρα μικρή χιονάτη; Εφιάλτες αν θες να σου παρουσιάσω χιλιάδες…..Σπασμένα καράβια-όνειρα τσακισμένα σε χαζές ακτές όσα θέλεις…..
Ως πού μπορεί κανείς να φτάσει για τα όνειρα; Ως την ίδια την τρέλα; Ως την άκρη της Γής; Ως τα αστέρια; Και λοιπόν;;;;;;;; Όταν κατακτάμε οι αχάριστοι ένα όνειρο, αμέσως δεν επιδιώκουμε, άπληστα….κι άλλα…..κι άλλα….κι άλλα….; Πριν καν χαρούμε εκείνο που μόλις πετύχαμε;
Όνειρα…αγνά,βλέπω ακόμα στα μάτια των παιδιών…..μονάχα. Και με θλίβει η βεβαιότητα που έχω κάτι φορές ότι τα περισσότερα όνειρα στην προσπάθειά μας να τα πετύχουμε, μεταμορφώνονται σε εφιάλτες…….
Καλημέρα σας…

...

Ο βασιλικός έγειρε τα εύθραυστα κλωνάρια του και το νερό που του χάρισα μοιάζει δύσκολο να τον σώσει….όμως ελπίζω.
Το ρεύμα κομμένο στη γειτονιά μοιάζει αστείο…ονειρεύομαι τον κόσμο χωρίς τεχνολογία και έχει πλάκα....
Ο καφές αρνείται να ξυπνήσει την κοιμισμένη μου διάθεση μα δεν πειράζει….Θόρυβος ενοχλητικός έρχεται από παντού…..κι εκείνος όμως… ανίκανος να με τονώσει.
Το αύριο αβέβαιο αλλά τι να λέει, αβέβαιη μήπως δεν είναι και ολόκληρη η ζωή μας; Τη μία έτσι, τη μία αλλιώς, τη μία θύτες την άλλη θύματα πολλές φορές και του ίδιου μας του εαυτού….
Αναρωτιέμαι τι κάνω εδώ αφού δεν έχω να μοιραστώ και πολλά πια μαζί σας. Οι σκέψεις που τρέχουν μέσα μου πλέον, πρέπει να είναι μόνο δικές μου….κι όμως είμαι ακόμα εδώ….συνήθεια; ανάγκη; Δεν έχω ιδέα…. Μήπως είχα ποτέ;
Κοιτάζω ξανά το βασιλικό μου και με χαρά διαπιστώνω πως πήρε τα πάνω του, ευτυχώς…. Τελικά πάντα υπάρχει ελπίδα….

Σάββατο...

Προλήψεις μιας εποχής που πέρασε μα έμεινε εδώ σε αυτό τον τόπο πεισματικά καρφωμένη, άνθρωποι νέοι με γερασμένες απόψεις, παιδιά καλοκουρδισμένα στους ρυθμούς των γονιών τους κι εγώ ακόμα εδώ να προσπαθώ να….. συνεχίσω την προσπάθεια. Μια προσπάθεια κουρασμένη, ελαφρώς απογοητευμένη, κάπως νωθρή πια…
Ο κόσμος δεν αλλάζει μάλλον, αλλά τι γκρινιάζω… εδώ δεν μπορώ να αλλάξω καν τον ίδιο μου τον εαυτό. Κολλημένη σκέψη, στενότητα πνεύματος, βομβαρδισμένη από σκουπίδια ψυχή και πάει λέγοντας συνθέτουν αυτή την εποχή το πορτραίτο μου. Το καλοκαίρι μικρό, πολύ μικρό φέτος, η ουσία χαμένη εντελώς, τα όνειρα λιγάκι παγωμένα….Ας είναι….
Η κακία αγκαλιά με τη βλακεία τρυπάει τα αυτιά μου, σημαδεύει την ψυχή μου και αηδιάζει το στομάχι μου. Η αγένεια είναι πια ο μόνος τρόπος να κάνεις τη δουλειά σου, ενώ η διπλωματία και οι λεπτοί χειρισμοί δεν έχουν θέση πια στον κόσμο μας….τι να πεις….
Οι γνωστοί, μοιάζουν άγνωστοι, τα παιδιά μοιάζουν ενήλικες και τα χαμόγελα έχουν γίνει ειρωνικά… ας είναι….

Kύματα....

Ένα καράβι να τραμπαλίζεται σαν τρελό επάνω στη θυμωμένη θάλασσα και ένας σελιδοταξιδιώτης προετοιμασμένος με emetostop (ευτυχώς), να χαζεύει αμέριμνα τη μανία των κυμάτων. Αστεία η θάλασσα, αστεία και η ζωή, απρόβλεπτες και οι δύο, άλλοτε ήρεμες…..άλλοτε φουρτουνιασμένες….
Κι εκεί επάνω στη φουρτούνα, μία εσωτερική ταραχή αφήνει επάνω σε μια άδεια σακούλα εμετού (έλεος, εννοείται αχρησιμοποίητη!!! μη γελάς) λίγο μελάνι, που παίρνει μορφή και δημιουργεί ακόμα ένα χαζό ποίημα του ποδαριού.

Γαλάζιο λιβάδι ,στεριά μακρινή, σκέψεις πολλές αναμνήσεις να μας συντροφεύουν.
Τα μάτια σου κοιτώ κλειστά, ανάσα αύρα πρωινή , ανακατεύει τα μαλλιά εκείνων που όλο φεύγουν.
--
Φιγούρες γελαστές ή σκυθρωπές γεμίζουν τη ματιά, λέξεις, φωνές, νοήματα σπάνε την ησυχία.
Και η θάλασσα που απλώνεται περήφανα πλατιά, φέρνει με ανέμους μεσοπέλαγα άρωμα από ευτυχία.
--
Οι πέτρες του κομπολογιού γλιστρούν νωχελικά, το κούνημα του καραβιού το μέσα μου γλυκαίνει.
Λιμάνι βλέπω κάπου μακριά και μια μικρή χαρά, φουντώνει μέσα μου ξανά κι ένας ρυθμός με παίρνει.
--
Τι κι αν φουρτούνες σκούριασαν ολάκερη ζωή, τι κι αν κανείς ποτέ δεν μπόρεσε να νοιώσει.
Στο αρμυρισμένο κρύσταλλο με βλέπει μι μορφή, το μυστικό στα χείλη της μπορεί να με λυτρώσει.
--
Φτάνουμε…βλέπω τη στεριά, τον κόσμο να γελάει, γέλια παιδιών, κραυγές πουλιών και η θάλασσα μαζί.
Τραγούδι ακούγεται γνωστό το μέσα μου ξυπνάει, και χάνεται πάλι μακριά η σκέψη μου η …….χαζή.

Ιούλιος...

Καλό μήνα εύχομαι σε όλες και όλους που είστε ακόμα εδώ… Εύχομαι ο Ιούλιος να γεμίσει τις ψυχές μας καλοκαίρι, όμορφες στιγμές, ανεμελιά και χαμόγελα. Εύχομαι να γεννηθούν μέσα σας νέες μουσικές, νέα όνειρα, νέα ανάγκη για ταξίδια…Ας κάνω όμως και λίγοοοο πιο προσωπικές τις ευχές μου έτσι για αλλαγή….
Στη Σοφία μου εύχομαι να παραμείνει χαμογελαστή και τον Ιούλιο, δυνατή και γεμάτη αντοχές, για να μπορεί να αντέχει τον κακό κακό κακό Σελιδοταξιδιώτη της χαχαχα!
Στην Άννα εύχομαι ο Ιούλιος να γεμίσει ζεστασιά ξανά την ψυχή της και να αφήσει τα όνειρά της ελεύθερα να καλπάσουν ξανά. Εύχομαι η ψυχή της να βρει την ηρεμία που αναζητά και οι άνθρωποι γύρω της να πάψουν πια να την πληγώνουν ή απλά εκείνη να πάψει να τους δίνει σημασία.
Στη Ράνια εύχομαι ο νέος μήνας να φέρει επαγγελματική ηρεμία, να σταματήσουν να γαβγίζουν οι χοντρές κοιλιές του δημοτικού συμβουλίου και να απολαύσει τους ροκάδες εκεί δίπλα στο ποτάμι!!!
Στην Έλια εύχομαι η ζωή της να γεμίσει με τις ευχάριστες εκείνες συμπτώσεις που εξιτάρουν τη φαντασία των ανθρώπων, να γεμίσει ο μήνας της με καρμικές ή μη συναντήσεις ( χαχαχα), και εύχομαι πολλά νέα βέλη να εκτοξεύσει ο μικρός έρωτας στην καρδιά της! (συγνώμη αλλά δεν μπορώ να επεκταθώ περισσότερο…μικροί διακόπτες με μπλοκάρουν χαχαχαχα)
Στην αγαπητή μου Βασούλα (καθικάκι) εύχομαι να πείσει το αγόρι της να πάει μαζί της στο Παρίσι και να περάσουν τέλεια. Και ίσως να καλέσουν και κανένα φτωχό συγγενή να πάει μαζί τους χαχαχαχα!
Στην Έλενα εύχομαι ο μήνας να τη γεμίσει με πολλά πνευματικά xanax, και η ‘’τρέλα’’ της να ανθίσει και από μικρό αγκάθι να μεταμορφωθεί σε ένα τεράστιο όμορφο λουλούδι…..

Καλό μήνα και σε όλους εσάς που δεν ξέρω τα ονόματά σας ακόμα, μα που εξακολουθείτε να μου προσφέρετε χαρά με την παρουσία σας στο blog μου!!!