Προλήψεις μιας εποχής που πέρασε μα έμεινε εδώ σε αυτό τον τόπο πεισματικά καρφωμένη, άνθρωποι νέοι με γερασμένες απόψεις, παιδιά καλοκουρδισμένα στους ρυθμούς των γονιών τους κι εγώ ακόμα εδώ να προσπαθώ να….. συνεχίσω την προσπάθεια. Μια προσπάθεια κουρασμένη, ελαφρώς απογοητευμένη, κάπως νωθρή πια…
Ο κόσμος δεν αλλάζει μάλλον, αλλά τι γκρινιάζω… εδώ δεν μπορώ να αλλάξω καν τον ίδιο μου τον εαυτό. Κολλημένη σκέψη, στενότητα πνεύματος, βομβαρδισμένη από σκουπίδια ψυχή και πάει λέγοντας συνθέτουν αυτή την εποχή το πορτραίτο μου. Το καλοκαίρι μικρό, πολύ μικρό φέτος, η ουσία χαμένη εντελώς, τα όνειρα λιγάκι παγωμένα….Ας είναι….
Η κακία αγκαλιά με τη βλακεία τρυπάει τα αυτιά μου, σημαδεύει την ψυχή μου και αηδιάζει το στομάχι μου. Η αγένεια είναι πια ο μόνος τρόπος να κάνεις τη δουλειά σου, ενώ η διπλωματία και οι λεπτοί χειρισμοί δεν έχουν θέση πια στον κόσμο μας….τι να πεις….
Οι γνωστοί, μοιάζουν άγνωστοι, τα παιδιά μοιάζουν ενήλικες και τα χαμόγελα έχουν γίνει ειρωνικά… ας είναι….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου