Άγγιγμα....

Των τρελών τα όνειρα αγάπησες πολύ, τις νύχτες που οι άλλοι τρόμαζαν..εσύ γελούσες...
Μια πεταλούδα στα μαλλιά σου έδειχνε στα παιδιά, πώς ο μελλοντικός τους έρωτας θα μοιάζει...
Κι όταν στον άνεμο έτρεχες με τα χέρια ανοιχτά, σαν αεροπλάνο μαγικό έμοιαζες που τα βλέμματα ταξιδεύει...
Γιατί ποτέ δεν συμβιβάστηκες εσύ, ποτέ δεν άφησες το όνειρο να σβήσει, από τα σαν δροσερά λιβάδια μάτια σου...
Mη με κοιτάς αυτό το πρωινό, ο ήλιος που αστράφτει επάνω στα μαλλιά σου με τυφλώνει, μη με κοιτάς, μη με κοιτάς....
Άσε μονάχα το κορμί σου να λικνίζεται στο χορό της άνοιξης..κι ας είναι ήδη χειμώνας...
Ο χρόνος σε ζηλεύει, γιατί πολύ σε αγάπησε, τα νιάτα από το δέρμα σου θέλει να σου στερήσει, δεν ξέρει; ή απλά ο έρωτας τον πλάνεψε;...η ψυχή ποτέ δεν θα γεράσει...
Μία ανάσα σου αγγίζει τα χείλη μου, τα χέρια τρέμουν, νοιώθω σαν την πνοή σου κι εγώ κόντρα στου κόσμου τους ανέμους...
Μικρός μα μεγάλος, σκοτεινός μα λαμπερός, ξεχωριστός και συνηθισμένος....μαζί...

Παλιά καλοκαίρια

Τώρα που τα απογεύματα θα σκοτεινιάζουν από νωρίς και ο χειμώνας ήδη άρχισε να μας αγγίζει με το παγωμένο χέρι του, τώρα είναι η ώρα να ανασύρουμε από την ψυχή μας παλιά καλοκαίρια....Να θυμηθούμε ξανά μέρες ηλιόλουστες, νύχτες όμορφες κάτω από το φως των αστεριών, με μουσική συντροφιά, τον παφλασμό του κύματος... Έτσι ο χειμώνας ίσως είναι πιο ελαφρύς και η κρίση να αρχίσει να μοιάζει στην ψυχή μας με κακό αστείο. Ίσως το καλοκαίρι μέσα μας, αν το αφήσουμε να ανθίσει, να φέρει ξανά ελπίδα, δύναμη και χαρά στις ψυχές μας... ίσως τίποτα δεν χάθηκε στα αλήθεια...ίσως όλα είναι ακόμα εδώ...

Με ένα μαγικό ραβδί....

Με ένα μαγικό ραβδί σήμερα θα σας ταξιδέψω, παρέα με ένα σύννεφο που χαμογελά, ένα αστέρι που τραγουδά σιωπηλά και μία τρέλα που χορεύει. Σε μέρη άγνωστα και μαγικά θα σας ξεναγήσω, εκεί που οι άνθρωποι ξέρουν ακόμα πως να είναι Άνθρωποι. Σε ένα μέρος όπου ο χρόνος είναι αδύναμος και οι στιγμές μοιάζουν αιώνες θα κατασκηνώσουμε.
Εκεί, μαγικά θα μαζευτούμε όλοι, θα διώξουμε τις έγνοιες μας, και θα γελάσουμε δυνατά, χορεύοντας στους ρυθμούς της ψυχής μας. Ο άνεμος θα αγγίζει τα μαλλιά απαλά και σαν μητρικό χάδι θα μοιάζει η ροή του. Η φωτιά, θα ζεσταίνει τις καρδιές τα βράδια που θα μεθάμε με το κρασί του ονείρου, και η νύχτα σαν σατέν σεντόνι θα απλώνεται, για να πλαγιάσουν επάνω της τα κορμιά των εραστών. Κι εγώ θα σας χαμογελώ ευτυχισμένος και θα τρέχω μαζί σας ξέγνοιαστος. Θα σας φωνάζω πως η ζωή είναι όμορφη. Τι κι αν το ξυπνητήρι σφυροκοπήσει το βιτρό όνειρό μου και το μετατρέψει σε θρύψαλα....δεν πειράζει...ακόμα κι έτσι!

Ιστορία...

Η ασφυκτική ατμόσφαιρα από τα καπνογόνα έκανε τα μάτια του να τρέχουν ασταμάτητα. Όμως δεν ήταν όλα τα δάκρυα προϊόν της αστυνομικής βίας. Ένα παράπονο βαθύ, με τη δικαιολογία των δακρυγόνων απελευθέρωνε δάκρυα οργής, δάκρυα θλίψης, δάκρυα απογοήτευσης. Μπροστά του ο λαός πονούσε, η χώρα κατέρρεε και η ελπίδα πέθαινε μπροστά του, χτυπημένη από ένα ιπτάμενο μάρμαρο. Οι δυνατοί παίζουν με τη μοίρα των ανθρώπων, κράτη ολόκληρα υποφέρουν στο βωμό του εύκολου κέρδους...Αρπακτικά με κοστούμια καταστρέφουν ζωές, παιδιά με άγρια βλέμματα, φοβισμένος κόσμος.... Κι εκείνος εκεί, στη μέση όλων αυτών να προσπαθεί να καταλάβει το γιατί. Με ένα κομμάτι χαρτί στα χέρια προσπαθεί να εντοπίσει τον παλμό όλων αυτών, να τον αποτυπώσει στο χαρτί, μήπως και καταλάβει τι πήγε πια τόσο στραβά. Το παιδί μέσα του κλαίει και ο γέροντας από την άλλη μεριά της ψυχής του γελάει τρανταχτά. Η δύναμη έχει δειλά κρυφτεί πίσω από μία γωνία, την ώρα που τα όνειρα εξατμίζονται καμμένα από μία μολότοφ.....
Λίγη ώρα μετά, το χαρτί παραδομένο στον άνεμο, πετάει ψηλά πάνω από τα επεισόδια, πάνω από όλα εκείνα τα μικρά ή τα μεγάλα. Χωρίς λέξη γραμμένη στην επιφάνειά του, μονάχα μια κηλίδα κόκκινη, μαρτυρά εκεί ψηλά στον ουρανό πως ο κόσμος πάντα θα μοιάζει με ζούγκλα...

Καλημέρα σε όλο τον κόσμο, ιδιαίτερα όμως, θέλω να χαρίσω την καλημέρα μου σε όσους είχαν μια νύχτα γεμάτη περίεργα όνειρα, σε όσους ξύπνησαν μέσα στη νύχτα και αναρωτήθηκαν που πηγαίνουν και σε όσους παλεύουν ακόμα να φτιάξουν τον κόσμο, μέσα από ....ένα όνειρο...τι κι αν η ίδια τους η φωτιά μπορεί να τους κάψει....



Σε σένα αναγνώστη που αντέχεις ακόμα,
σε σένα που ελπίζεις για ένα καλύτερο μέλλον,
σε σένα που τραγουδάς ακόμα οδηγώντας,
σε σένα που αγκαλιάζεις σφιχτά,
σε σένα που αγαπάς δυνατά,
σε σένα που τρελά ταξιδεύεις,
σε σένα που ακόμα δεν βρήκες τον δρόμο σου...
Σε μένα....που ακόμα σας χαμογελώ............................

Ένα σαπιοκάραβο που το έλεγαν...Ελλάδα..

Το ξέρω έχεις χάσει την ελπίδα σου, ζώντας σε μία χώρα που κρέμεται από λεπτές κλωστές σαν μαριονέτα στα χέρια ξένων... λογικό είναι να την χάνεις. Τα όνειρά σου απραγματοποίητα, αρχίζουν να αλλάζουν κι εκείνα σαν τη διάθεση του λαού μας... γίνονται εφιάλτες. Η φτώχεια ήδη έχει χτυπήσει πολλές πόρτες και η ξενιτιά για πολλούς πλέον μοιάζει μονόδρομος, σαν άλλοτε.
Οι κυβερνήσεις μας ανίκανες, ο λαός αφελής. Οι πολιτικοί μας ρήμαξαν και εμείς ρημάξαμε τον εαυτό μας....Γίναμε υπερκαταναλωτικοί, το μόνο που μας ένοιαζε ήταν η καλή ζωή και τα ακριβά παιχνίδια....με ξένα όμως λεφτά. Και τώρα που έφτασε η ώρα να πλησιάσουμε στο ταμείο και να πληρώσουμε για τα λάθη μας και άδικα για τα λάθη τόσων άλλων, είναι δύσκολο. Το ξέρω πως νιώθεις ότι σε πρόδωσαν, ότι σε έκλεψαν, ότι κανένας από τους υπεύθυνους δεν τιμωρήθηκε ποτέ...Κι εγώ νοιώθω ενίοτε σαν να βρίσκομαι σε ένα τεράστιο καράβι που μπάζει με ορμή νερά. Τριγύρω οι συμπολίτες μας παγωμένοι κοιτάζουν με φρίκη το επερχόμενο τέλος...Μα κοίτα, εκεί στο βάθος, ένα παιδί χαμογελαστό ουρλιάζει δυνατά, αρπάζει ένα κουβά και αρχίζει τον άνισο αγώνα με το νερό και το χρόνο. Ένα παιδί είναι αρκετό για να ξυπνήσει τον λαό, είναι αρκετό για να μας κάνει όλους να παλέψουμε και πάλι;;;;

Στην τρέλα μου με αγάπη....

Είναι κάτι μικρές εκρήξεις τρέλας που τόσο πολύ τις αγαπώ. Είναι εκείνες οι στιγμές, που το πάθος ελεύθερο, αρπάζει τη σκυτάλη της καθημερινότητας και αρχίζει να τρέχει τη δική του, ιδιαίτερη κούρσα...

Πόσο πολύ μου αρέσει αυτή η παράξενη τρέλα που ζει μέσα μου. Από τη μία με πονάει, από την άλλη όμως με λυτρώνει. Μου δείχνει το δρόμο, μου φωνάζει να ανοίξω τα μάτια μου και να δω την αληθινή ζωή. Τα βράδια που νοιώθω παράξενα, εκείνη είναι εκεί και με παίρνει από το χέρι σαν να είμαι φοβισμένο παιδί, με πηγαίνει βόλτα στο τετράγωνο και μου εξηγεί σαν στοργική μορφή, πως τίποτα δεν πρέπει να με τρομάζει. Kαι όταν τα όνειρά μου σαν μπαλόνια ξεφουσκώνουν και ο ρεαλισμός μου χαλάει το κέφι, εκείνη είναι εκεί και με τη φωτιά της, ξυπνάει και πάλι το αληθινό παραμύθι της ζωής στο τζάκι της ψυχής μου...
Καλημέρα

ΤΑξίδια...

Έλα κοντά μου αναγνώστη αυτό το πρωινό...άσε τη ρουτίνα, την τρόικα και τα μέτρα στην άκρη και επιβιβάσου στη δική μου την παράξενη βάρκα. Οι κρίσεις είναι για να περνάνε, όπως και όλα στη ζωή, έχει κι αυτή αρχή και τέλος. Τι κι αν πριν το τέλος εκείνης θα έχουν τελειώσει πολλά όμορφα δικά μας; δεν πειράζει...άλλωστε πάντα έτσι δεν ήταν ο κόσμος μας; Μία έτσι και μία αλλιώς....
Μα πριν το πόδι σου στη βάρκα μου πατήσεις, πρέπει να θυμηθείς να αφήσεις πίσω σου τα μάταια της σκέψης σου. Μονάχα με καθαρό μυαλό και παιδική ψυχή θα απολαύσεις το ταξίδι μου. Και όταν είσαι έτοιμος, με ένα χαμόγελο το φύγαμε! να μου δηλώσεις. Τα πανιά μου να υψώσω περήφανα σαν άλλοτε και το σκαρί που όλοι πίστευαν αταξίδευτο, το πέλαγος θα σκίσει δυνατά. Ο αέρας, λυτρωτικός θα σβήσει από το πρόσωπό μας της σκέψης τις ρυτίδες, και ο ήλιος θα δώσει χρώμα εξωτικό, στη λευκή διψασμένη μας σάρκα. Τις νύχτες μας, γύρω από μια μικρή φωτιά επάνω στο κατάστρωμα θα τις περνάμε..βλέποντας τα όνειρά μας να πυρώνουν και πάλι, σαν το μέταλλο που γίνεται ξανά εύπλαστο επάνω στου σιδερά το αμόνι. Οι σπίθες θα υψώνονται στον αέρα και θα χαμογελάμε...θα ανταλλάσσουμε κάθε μία από αυτές με μία λύρα, όπως κάναμε μπροστά από το τζάκι μας τότε που ήμασταν παιδιά..... Έλα κοντά μου αναγνώστη......
Καλημέρα...

ΤΕτάρτη...

Αγόρασες νέα ρούχα, νέα αξεσουάρ και νέο πρόσωπο. Κυκλοφορείς με νέο αυτοκίνητο, ζεις σε νέο σπίτι, έχεις νέους γνωστούς..Μία νέα δουλειά ίσως, μία νέα ζωή, μία νέα σχέση.Όμως και πάλι μέσα σου, μια μικρή φωνή, δεν σε αφήνει να ησυχάσεις. Αναρωτιέσαι τι να είναι αυτό που σε εμποδίζει και δεν μπορείς να απολαύσεις πλήρως, όλα εκείνα που η ζωή απλόχερα σου χάρισε. Πολλές φορές δεν κοιμάσαι καλά, πιέζεις το κεφάλι σου να σκεφτεί, να ανακαλύψει τι φταίει.....μάταια. Το άλλο πρωί ξυπνάς, ετοιμάζεσαι και ξανά για ακόμα μια φορά σκαρφαλώνεις στον λεπτοδείκτη της ρουτίνας σου, για άλλη μια περιστροφή. Μέσα στη μέρα, υπάρχουν βέβαια στιγμές που νιώθεις πολύ καλά, μία νέα αγορά, ένας ακριβός καφές και λίγη ψευτοενημέρωση γεμίζουν κάπως τη μέρα σου. Και το ρολόι τρέχει, δείχνοντας την ταχύτητα που ο χρόνος μαστιγώνει αλύπητα τα νιάτα μας που χάνονται ανεπιστρεπτί... Και εσύ μεγαλώνεις, ωριμάζεις, το πρόσωπό σου αλλάζει, γίνεται σοβαρό, μοιάζει δυνατό. Μέσα σου όμως, η φωνή από το παιδί που δεν άφησες ποτέ να τρέξει ελεύθερο σε εκείνο το μαγικό δάσος, στοιχειώνει τις νύχτες σου και σκοτεινιάζει τα όνειρά σου. Το ταξίδι είναι όμως εκεί, σε καλεί, σου φωνάζει να αλλάξεις πορεία, να επιβιβαστείς στο αερόστατο που περιμένει δεμένο σε εκείνο το παιδικό λιβάδι. Η φλόγα έχει ανάψει, το μπαλόνι έχει γεμίσει ζεστό αέρα και είναι έτοιμο να δώσει νέα ώθηση στα όνειρά σου.....Τί θα κάνεις.....;

Με το κρύωμα να έχει υποχωρήσει αρκετά, με μία διάθεση που δειλά δειλά ανεβαίνει και πάλι, συντροφιά με ένα όνειρο και ένα παράπονο, ξανά κοντά σας και σήμερα. Μία μελωδία χωρίς ήχο γεμίζει τα κωφά αυτιά μου, την ώρα που τα μάτια της τυφλής ψυχής μου θαυμάζουν το πορτραίτο του κόσμου. Δάχτυλα ρυθμικά χτυπούν το τραπέζι, ακτίνες σχεδόν ανοιξιάτικες φωτίζουν το χώρο και..ένα μικρό χαμόγελο κάνει το είδωλό μου να μοιάζει αγνό.
Ένα αγόρι παίρνει το λόγο μέσα μου τότε και μία σφεντόνα εκτοξεύει μικρά πετραδάκια στο θολό τζάμι της αμφιβολίας μου.....ένας ήχος δυνατός, ένα ήχος όμορφα άγριος και σε μια στιγμή ο κόσμος όλος έχει αλλάξει...
Καλημέρα

Δύναμη.....βροχές....φωτιές...

Σκέφτομαι.....πόσο απεγνωσμένα αναζητώ τη δύναμη, εκείνη την ξεχωριστή, που τόσο λείπει από την ψυχή μου αυτές τις μέρες. Τη δύναμη, που μονάχα η αγνή πίστη, ο παιδικός έρωτας και τα μαγικά ραβδιά μπορούν να χαρίσουν... Τη δύναμη, που μπορεί να οπλίσει τα χέρια σου, ώστε να χτίσουν από την αρχή νέο όνειρο, νέα ελπίδα...

Ένας αναστεναγμός ανακουφίζει, μία σκέψη τρομάζει, ένα χαμόγελο γλυκαίνει. Και ο χορός της ζωής, κυκλικός και μονότονος, παρασέρνει και τα δικά μου βήματα, που άρρυθμα προσπαθούν να ανακαλύψουν την αλήθεια...
Η ψυχή χορεύει άγρια μέσα μου σήμερα, σπίθες πολλές πετάνε γύρω μου, επάνω από μια θάλασσα γεμάτη με βενζίνη, που απειλεί να τινάξει το μαγικό νησί μου στον αέρα. Οι νεράιδες απεργούν για να βοηθήσουν, ο άνεμος έχει προηγούμενα μαζί μου και αγριεύει...η πυρκαγιά, η πυρκαγιά... μοιάζει έτοιμη να εκδηλωθεί.... Το σύννεφο κοιτάζει, σκέφτεται, και αφήνει τη βροχή του να πέσει, σαν δάκρυ επάνω σε ένα ερωτικό γράμμα.....και οι σπίθες χάνονται, το πνεύμα ηρεμεί, και ο χορός συνεχίζεται...

Καλημέρα σας....

Ελλάς....

Αχ πατρίδα με την ιστορία την μεγάλη και τους μικρούς ανθρώπους... Πλέον περπατάμε πάνω σου πληγώνοντας το όμορφο χώμα σου, με τα φιρμάτα μας τακούνια και το δήθεν στυλάτο ξενόφερτο βήμα μας. Πολιτικοί φελλοί, άνθρωποι δειλοί, κοματόσκυλα,τσοπανόσκυλα με στολές και ενθόσημα...... Βία, ψυχολογικός πόλεμος και μία κατάσταση παγκόσμιας μαλακίας στο βωμό του πλούτου...όπως πάντα. Αφεντάδες περήφανοι να καμαρώνουν για τα εγκλήματά τους και ο λαός...αχ ο δύστυχος λαός, να ασχολείται με τα τούρκικα σήριαλ και τις τηλεπερσόνες του κώλου....Πόσο ντρέπομαι που είμαι μικρός...που στέκομαι σαν ανθρωπάκι κουρδιστό, σαν μαριονέτα επάνω στη σκηνή της χαζομάρας.
Ο ένας αναγνώστης θα πει, μαλακίες, ουτοπικές μαλακίες μας λέει αυτός, στολισμένες με άχρηστο ρομαντισμό...Μονάχα τεχνοκράτες και σπουδαίοι σύμβουλοι μπορούν να σώσουν τον κόσμο. Μήπως όμως εκείνοι δεν είναι αυτοί που τον έφεραν ως εδώ; Οι σπουδαίοι, οι δήθεν γνώστες των πάντων; Άνθρωποι με εξειδίκευση,μελετητές των αντικειμενικών δεδομένων και τον οικονομικών μηχανισμών που αγνοούν όμως τον σημαντικότερο παράγοντα όλων...τον ίδιο τον άνθρωπο. Πως μπορεί μια ανθρώπινη κοινωνία να ελέγχεται από ανθρώπους που δεν νοιάζονται για τους ίδιους; Λέτε να είναι εφικτό αγαπητοί αναγνώστες; Φυσικά και είναι.Αρκεί να ποτίσεις τον λαό με βλακεία' και τους κάνεις ότι θέλεις. Παλιότερα πότιζαν τους λαούς με φανατισμό, με δήθεν ιδέες και ιδανικά. Σήμερα είναι απλούστερο, τοποθετείς μία τηλεόραση σε κάθε σπίτι και μετατρέπεις τους πολίτες σε άβουλα ζόμπι, που μπορεί από τη μία να υποφέρουν, αλλά αντί να κοιτάξουν το καλύτερο, τρέχουν για να καμαρώσουν τον εζέλ και την μιχριμπάν (συγνώμη αν κάνω λάθος, οι πηγές μου προέρχονται από συζητήσεις οικείων), αγωνιούν για την εξέλιξη των ασήμαντων, δούλοι μιας υποκουλτούρας που μας ταϊζουν καθημερινά. Ποιητές δεν υπάρχουν πια, τουλάχιστον όχι αρκετά ικανοί να αφυπνίσουν λαούς, οι δε στιχουργοί μονάχα σουξεδάκια του κώλου δημιουργούν πλέον, στερώντας από την ψυχή μας νέα ακούσματα....νέα προοπτική...(μιας και τίποτα άλλο δεν μπορεί να μας τη δώσει την πολυπόθητη...) Συγνώμη αν ακούγομαι απόλυτος, μηδενιστής ή ότι άλλο νομίζετε πως είμαι. Καταθέτω απλά τη γνώμη μου, μία γνώμη ενός απλού ανθρώπου, χωρίς παιδεία, χωρίς οικονομικές ή πολιτικές γνώσεις. Ακούω μονάχα την φωνή της ψυχής μου που ανησυχεί για τον κόσμο μας και την καταθέτω. Ίσως όχι για να την διαβάσετε, αλλά επειδή έχω την ανάγκη να βγάλω όλα αυτά από μέσα μου....
Καλημέρα

Αλήθειες...

Όμορφο και τρομακτικό μαζί όταν αφήνεις τις αλήθειες σου να τρέξουν ελεύθερες...σαν μικρά παιδιά μοιάζουν, που τρέχουν στην αλάνα...Και πόσο φοβάμαι.. μήπως χτυπήσουν τα παιδικά τους γόνατα από την πτώση, στην πέτρινη κοιλάδα των ψυχών...Μα κοίτα, μπορώ να το κάνω πια εύκολα, χωρίς να ξέρω....ξέρω!!1 πως τα λόγια μου ακόμα κι αν καίνε, δεν μπορούν να βλάψουν πια. Γιατί υπάρχουν ακόμα στον κόσμο φωτιές που δεν καταστρέφουν, απεναντίας...δίνουν ώθηση στα αερόστατα της σκέψης, φλογίζοντας ξανά τον κινητήρα της ψυχής...

Αυτοπεποίθηση...

Άφησα τη λιακάδα να ξεπλύνει την λιποψυχία μου, αρωμάτισα την ψυχή μου με το άρωμα της πίστης, γέμισα ξανά τις δεξαμενές της δύναμής μου από τα αποθέματα της κρυφής μου ποίησης... και έτσι... ξεκίνησα τη μέρα μου σήμερα, με σκοπό...τον κόσμο ολόκληρο να αλλάξω.
Άλλωστε το είπε και ο Kαζαντζάκης
"Ν' αγαπάς την ευθύνη.
Να λες:Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης.
Αν δε σωθεί, εγώ φταίω."
Έτσι κι εγώ, βάλθηκα απόψε την Γη ολόκληρη να φέρω βόλτα, να την συγχρονίσω με τις δικές μου στροφές...έτσι για να την αντέξω καλύτερα. Μπορώ λέτε να τα καταφέρω;;; Θα δούμε.....Κι αν όχι, όλοι σας θα ξέρετε καλά πως προσπάθησα και προσπαθώ...Θα σας κοιτώ στα μάτια περήφανος για μένα..και στο βλέμμα μου θα λάμπει το φως, εκείνο που χρόνια έκρυβα γιατί φοβόμουν μην τυφλώσει τους μικρούς, μην τυφλώσει ακόμα κι εμένα τον ίδιο...

;)

Φοβάμαι εμένα όταν σε κοιτάζω, τα χέρια μου τρέμουν και το κορμί δειλιάζει....
Φοβάμαι εμένα, γιατί δεν έμαθα ποτέ να ξεχωρίζω το παραμύθι από την πραγματικότητα...
Φοβάμαι για μένα, επειδή σαν φυσητό γυαλί μοιάζει η ψυχή μου σήμερα κι εσύ την πετάς γελώντας στον αέρα...
Φοβάμαι εσένα, γιατί δεν ξέρω τι είσαι, δεν ξέρω που πηγαίνεις, ούτε από που έρχεσαι...
Φοβάμαι την ψυχή μου, γιατί παραμένει θεότρελη χωρίς ίχνος ωριμότητας...
Φοβάμαι τα όνειρά μου, γιατί εύφλεκτα περιμένουν την σπίθα για να εκραγούν...
Μα δεν πειράζει που φοβάμαι, γιατί έχω μάθει πως ένα χαμόγελο μπορεί να βοηθήσει, μπορεί να διώξει τους φόβους, μπορεί να γεμίσει τις καρδιές φως ξανά. Με ένα τεράστιο χαμόγελο σας εύχομαι καλό μήνα.