Ουρανός...

Με τις μουσικές εποχών μακρινών ήρθα ξανά κοντά σας. Με το βλέμμα μου να αποσπάται κάθε τόσο από τα λαμπιόνια που αναβοσβήνουν ρυθμικά στο δέντρο μου, άλλοτε γρήγορα και άλλοτε νωχελικά. Παλινδρομώ σε χρόνια παιδικά ξανά, τότε που το κρύο είχε πλάκα και το χιόνι δεν ήταν μπελάς γιατί το αυτοκίνητο γλιστράει, γιατί τα δέντρα θα καταστραφούν.... Σε χρόνια που το κακό δεν υπήρχε καν στον κόσμο μου, σε εποχές που ακόμα και ένα πεφταστέρι ήταν αρκετό για να με ενθουσιάσει, χαμογελώντας καθώς η ευχή έβγαινε σιωπηλά από τα χείλη της ψυχής μου. Μεγαλώνουμε, ξεχνάμε, η μαγεία χάνεται και όταν μιλάς για εκείνη σε αποκαλούν απλά ρομαντικό, ενώ δεν ξέρουν πως μερικές φορές η ονειροπόληση έχει τόσο μεγάλη θεραπευτική αξία για κάποιους. Γκρίζος ουρανός, με κομμάτια από γαλάζιο σαν μπαλώματα στο ένδυμα του χιονιά σκεπάζει τη μέρα μου σαν θόλος. Σε εκείνα τα μικρά γαλάζια κενά  όμως εγώ εστιάζω και με τα μάτια μου να καίνε στέλνω μηνύματα που ίσως δεν ληφθούν ποτέ, μηνύματα που μιλάνε για χρυσόψαρα και μαγικά ταξίδια....

Καλημέρα και καλές γιορτές!

Χρώματα...μνήμες...

Χρώματα κύλησαν από την παλέτα της μνήμης μου ζωγραφίζοντας τον καμβά του παρόντος μου....Κίτρινο έτρεξε πρώτο, σαν εκείνο το πρώτο σημειωματάριο, τότε που η γραφή άρχισε να αποτελεί διέξοδο.....Ακολούθησε το κόκκινο, το χρώμα του αίματος που τρέχει, το χρώμα του πάθους και του λάθους....Σειρά είχε το πράσσινο, το χρώμα που τύλιγε πάντα σαν κισσός το είναι μου, το χρώμα της ηρεμίας..... Καθώς έπεφταν επάνω στον καμβά, αστείες μουτζούρες άρχισαν να δημιουργούνται και για λίγο χάθηκα, άφησα το μυαλό μου να αφαιρεθεί κοιτάζοντας τα φωτεινά αφηρημένα σχέδια και ένιωσα μια χαρά πρωτόγνωρη να με γεμίζει..... Μα η παλέτα είχε κι άλλα χρώματα να στάξει...μαύρο σαν τις σκιές που τόσο πολύ μου πήρε να καταλάβω και να φωτίσω και τέλος γαλάζιο, σαν εκείνο της θάλασσας, σαν εκείνο που θυμίζει ταξίδια ''που πλέον είναι αργά!'' μου φώναξαν, να ξανακάνω....

Η οπτική απόλαυση έγινε μουτζούρα, ο καμβάς λέκιασε άσχημα και πριν τον αλλάξω για να τοποθετήσω ένα νέο στο καβαλέτο του παρόντος μου, μια τελευταία ματιά του έριξα μονάχα, μα ήταν αρκετή για να με εκπλήξει....ένα πολύχρωμο ερωτηματικό είχε σχηματιστεί.....εκεί ανάμεσα στις μουτζούρες....