,,,,

Γιατί μονάχα η κατανάλωση κάνει στην εποχή μας τους ανθρώπους ευτυχισμένους; Που πήγε η χαρά της δημιουργίας, η χαρά του αστιγμάτιστου έρωτα, η χαρά του αυθορμητισμού; Σφάχτηκαν οι χαρές και οι αξίες μας στα πεζοδρόμια, μαζί με τους αθώους πολίτες-θύματα μιας κοινωνίας ωμής, μιας κοινωνίας γεμάτης με μίσος, εξαθλίωση, ατομικών μονάχα συμφερόντων;
Γιατί οι άνθρωποι ξεχάσαμε να αγαπάμε τον άνθρωπο; Γιατί ξεχάσαμε να αγαπάμε τον ίδιο μας τον εαυτό; Γιατί μεταμορφωθήκαμε σε μηχανές, σε πρόβατα, σε κοπάδια άβουλων δίποδων πλασμάτων….;
Γιατί δεν αγαπάμε πια τα ταξίδια της ψυχής που μπορούν να μας κάνουν να γνωρίσουμε πραγματικά τον κόσμο μέσα από τον ίδιο μας τον εαυτό; Γιατί η λογοτεχνία έχει αντικατασταθεί από ηλίθιες εκπομπές και κατίνικες σειρές; Γιατί η διασκέδαση να είναι ταυτόσημη ξέκωλων νυμφιδίων που λικνίζονται σε πάγκους, τριγυρισμένα από λιγούρικα βλέμματα ανθρώπων γεμάτων οινόπνευμα στις φλέβες τους; Γιατί η νοοτροπία της εποχής ασπάζεται το ότι φάμε, ότι πιούμε και ότι αρπάξει ο κώλος μας; Που είναι τα ανώτερα ιδανικά και οι πραγματικές αξίες της ζωής; Που στο καλό πήγαν όλα και μείναμε έρημοι να κολυμπάμε μέσα στη σκατόσφαιρα που άλλοτε ονομαζόταν Γή;
Ορ-Γή μονάχα παντού στον κόσμο, αδικία, φτήνια, εξευτελισμός….Ήρθε η ώρα να πληρώσουμε για τα λάθη μας; Μπορεί….
Κι εγώ…τι άλλο να πω ανεβασμένος στο παγκάκι μου, με τα μάτια όλων εσάς να με κοιτάζουν παραξενεμένα; Τι άλλο να κάνω αγαπητοί μου εκτός από το να ουρλιάζω μέσα από τις λέξεις…..; Να λέω ξανά και ξανά τα ίδια μήπως και κάποιος επιτέλους με ακούσει; Μάταιο δεν μοιάζει…τόσο καιρό μετά; Να διαγράψω το χαζό blog; Μήπως και αμφότεροι ηρεμήσουμε από τις χαζές μου σκέψεις; Τι να κάνω; Να γίνω ένα με το κύμα; Να ακολουθήσω κι εγώ καλοκουρδισμένες συμπεριφορές ; Τι στο καλό να κάνω πια;;;;;;

Βροχή...

Σε προκαλώ βροχή να πέσεις επάνω μου με βία. Δεν φοβάμαι τη μανία σου, δεν φοβάμαι τους κεραυνούς σου….Σε λαχταρώ σαν τον διψασμένο, να ξεπλύνεις θέλω την ψυχή μου από τα λάθη, να καθαρίσεις το κορμί μου από τη λάσπη που κύλησα αναζητώντας το δρόμο μου. Και δρόμο δεν βρήκα…και την αξιοπρέπειά μου έχασα… Με ξεγέλασε ο ποιητής…με πλάνεψε το ποίημα βλέπεις.
Και να, πάλι εδώ, να γράφω, με την ψυχή γεμάτη γρατζουνιές από την προσπάθειά της να ανακαλύψει…
Έλα βροχή και εξάγνισέ με πάλι, βοήθησέ με να πλεύσω ξανά στον ωκεανό του κόσμου όπως κάποτε. Κι εγώ….θα εγκαταλείψω τα νησιά μου, θα αφήσω τα ουτοπικά μου βασίλεια για πάντα στις σκιές. Τι νόημα έχει άλλωστε ο στίχος χωρίς μουσική…; Λόγια, λόγια, λόγια…..Μονάχα λόγια αδύναμα, ανίκανα να αλλάξουν τη ροή του ποταμού... Γι αυτό σου λέω βροχή μου….ξέπλυνε από πάνω μου όλη αυτή τη σκόνη. Τι κι αν μαζί με τη συμβατική χαθεί κι εκείνη, η αστερόσκονη των παραμυθιών…. Δεν είμαστε πια παιδιά….Είναι απαγορευτικό πλέον να τρέχουμε γελώντας ανάμεσα στο δάσος ξέγνοιαστοι…. Πρέπει από δω και πέρα να κοιτάζουμε μονάχα το μικρό θάμνο από το παγκάκι μας….νωθροί και κουρασμένοι….

Νύχτες...

Η νύχτα είχε πέσει για τα καλά όταν πήγε να κλείσει τα παραθυρόφυλλα και να πέσει για ύπνο. Η μέρα αγωνιούσε να φανεί σε λίγες ώρες, μα τα αστέρια του ουρανού έλαμπαν ακόμα δυνατά, πεισματικά σχεδόν. Λίγα σύννεφα έκρυβαν μερικά κομμάτια από τη σύναξη των φωτεινών ουρανίων σωμάτων, ενώ ένα ψυχρό δροσερό αεράκι άγγιξε τα μαλλιά του καθώς βγήκε στο μπαλκόνι. Τράβηξε μια καρέκλα προς το μέρος του, ανήμπορος να αντισταθεί στη μαγεία της νύχτας, ξάπλωσε την πλάτη της και απέμεινε να κοιτάζει τον ουρανό. Άπειρος λένε ότι είναι ο κόσμος μας….. κι εμείς πόσο μικροί ανάμεσά του……Κι ανάμεσα σε όλα αυτά τα ‘’μικροπράγματα’’ πόσο μεγάλες σκέψεις, πόσο μεγάλα συναισθήματα μπορούν να γεννηθούν…. Ένα κουνούπι προσγειώθηκε στο μάγουλό του και κάρφωσε διψασμένο τη μύτη του στο ανυποψίαστο δέρμα. Εκείνος, με μια κίνηση αστραπή, αυτό χαστουκίστηκε, προσπαθώντας να εκδικηθεί το μικρό βαμπίρ που μόλις ρούφηξε το αίμα του, αφήνοντάς του μια φαγούρα απίστευτη…Όμως το έντομο πρόλαβε και πέταξε μακριά….Ας είναι… Πολύ γλυκιά η βραδιά απόψε για να ασχοληθεί με τέτοια πράγματα…
Τα μάτια του αποφάσισαν να κατεβάσουν τα δικά τους παραθυρόφυλλα και για λίγο ένας άλλος ουρανός έκανε την εμφάνισή του. Ένας ουρανός γεμάτος αστέρια…και νιφάδες....Νιφάδες; Νιφάδες... ανοιξιάτικα; Παράξενο……σκέφτηκε μέσα στον ύπνο του….και την επόμενη στιγμή χαμογέλασε πλατιά….