Νύχτες...

Η νύχτα είχε πέσει για τα καλά όταν πήγε να κλείσει τα παραθυρόφυλλα και να πέσει για ύπνο. Η μέρα αγωνιούσε να φανεί σε λίγες ώρες, μα τα αστέρια του ουρανού έλαμπαν ακόμα δυνατά, πεισματικά σχεδόν. Λίγα σύννεφα έκρυβαν μερικά κομμάτια από τη σύναξη των φωτεινών ουρανίων σωμάτων, ενώ ένα ψυχρό δροσερό αεράκι άγγιξε τα μαλλιά του καθώς βγήκε στο μπαλκόνι. Τράβηξε μια καρέκλα προς το μέρος του, ανήμπορος να αντισταθεί στη μαγεία της νύχτας, ξάπλωσε την πλάτη της και απέμεινε να κοιτάζει τον ουρανό. Άπειρος λένε ότι είναι ο κόσμος μας….. κι εμείς πόσο μικροί ανάμεσά του……Κι ανάμεσα σε όλα αυτά τα ‘’μικροπράγματα’’ πόσο μεγάλες σκέψεις, πόσο μεγάλα συναισθήματα μπορούν να γεννηθούν…. Ένα κουνούπι προσγειώθηκε στο μάγουλό του και κάρφωσε διψασμένο τη μύτη του στο ανυποψίαστο δέρμα. Εκείνος, με μια κίνηση αστραπή, αυτό χαστουκίστηκε, προσπαθώντας να εκδικηθεί το μικρό βαμπίρ που μόλις ρούφηξε το αίμα του, αφήνοντάς του μια φαγούρα απίστευτη…Όμως το έντομο πρόλαβε και πέταξε μακριά….Ας είναι… Πολύ γλυκιά η βραδιά απόψε για να ασχοληθεί με τέτοια πράγματα…
Τα μάτια του αποφάσισαν να κατεβάσουν τα δικά τους παραθυρόφυλλα και για λίγο ένας άλλος ουρανός έκανε την εμφάνισή του. Ένας ουρανός γεμάτος αστέρια…και νιφάδες....Νιφάδες; Νιφάδες... ανοιξιάτικα; Παράξενο……σκέφτηκε μέσα στον ύπνο του….και την επόμενη στιγμή χαμογέλασε πλατιά….