Άνθρωποι...

Πόσο παράξενα νοιώθω όταν κοιτάζω εσάς Πρόβατα Με Τα Χρυσά Κουδούνια! Ανάμεικτα συναισθήματα παρελαύνουν μέσα μου, μοιάζουν με ένα τρελό τρένο που άφησε τις ράγες του και πλέον βολτάρει στις λεωφόρους.…Στο πρώτο βαγόνι ο θυμός, στο δεύτερο ο οίκτος, στο τρίτο η απογοήτευση, για να καταλήξουμε στο τέταρτο και τελευταίο…το βαγόνι της κατανόησης.
Τα μάτια σας ρηχά και ελαφρώς θολωμένα, με κοιτάζουν περίεργα. Δεν ξέρω γιατί…ποτέ δεν κατάλαβα. Μονάχα υποθέσεις μπορώ να κάνω...μονάχα αυτό.
Ψιθυρίζετε, γελάτε κι εγώ γελώ μαζί σας, καταλαβαίνω, μπορώ να το κάνω πια…
Και ο μεγάλος κεφτές με το όνομα Γή θα συνεχίζει να γυρίζει, και επάνω του οι άνθρωποι, θα μαλώνουμε για τα ψίχουλα, σαν μικρά μυρμήγκια που κοιτάζοντας τη σκιά τους κόντρα στον Ήλιο, αρχίζουν να πιστεύουν ότι είναι μεγαλύτερα από όσο πραγματικά είναι….. Καλημέρα σας

Kάποτε...

Κι εσύ που ξέχασες πως είναι να τριγυρίζεις μέσα σε ένα παραμύθι, που λησμόνησες την αστερόσκονη σου στην τσέπη ενός παλιού φορέματος…πως μπορείς τώρα να γελάς; Πως αντέχεις το βρώμικο ποτάμι του κόσμου, εσύ που κάποτε κολυμπούσες στην κρυστάλλινη λίμνη των ονείρων; Κι εμένα που τότε με άφησες σαν μοναχικό βάτραχο επάνω στο λευκό νούφαρο, χωρίς φιλί, μονάχα με μια κορόνα να βαραίνει το κεφάλι μου, πώς να θυμηθώ εκείνα τα ξεχασμένα ξόρκια της αλλαγής;