Πέρασε ο καιρός, το καλοκαίρι φέτος έτρεξε γρήγορα, λες και προσπαθούσε να γλιτώσει από τις χειμωνιάτικες αλήθειες που μαστίζουν αυτό τον κόσμο. Το φθινόπωρο αργά αλλά σταθερά, αλλάζει τα χρώματα στο τοπίο μας και κάποιες ψυχές σκοτεινιάζουν,λες και τους τραβάει η νύχτα που απλώνεται σαν μελάνι χυμένο επάνω στο χαρτί του ουρανού. Φωνάζω, θυμώνω, γελάω και ονειρεύομαι, ξεχνώντας κάθε τόσο τα πρέπει μου, παραδομένος σε εκείνη την παλιά τρέλα που κυβερνά ακόμα την ψυχή μου. Ζωγραφίζω νέους πίνακες και χώνομαι σαν μουτζούρα μέσα τους, ταξιδεύω σε τοπία δικά μου και αφήνομαι σε μυρωδιές φτιαγμένες μονάχα για μένα.
Έτσι προσπαθώ να εξαγνίσω την ψυχή μου, να καθαρίσω τα παράσιτα από τον κήπο μου, για να αντέξω, για να αλλάξω....ξανά.
Μη με κοιτάς, δεν έχω απαντήσεις, δεν ξέρω ακόμα μα θα μάθω, τον κόσμο άνω κάτω θα κάνω μέχρι να βρω τα μυστικά που ζητώ, μη φοβάσαι!!! ...........θα το κάνω....!
Έτσι προσπαθώ να εξαγνίσω την ψυχή μου, να καθαρίσω τα παράσιτα από τον κήπο μου, για να αντέξω, για να αλλάξω....ξανά.
Μη με κοιτάς, δεν έχω απαντήσεις, δεν ξέρω ακόμα μα θα μάθω, τον κόσμο άνω κάτω θα κάνω μέχρι να βρω τα μυστικά που ζητώ, μη φοβάσαι!!! ...........θα το κάνω....!
