Έρωτας και Μίσος....

Πολλά πράγματα με έχουν τρομάξει, με έχουν παραξενέψει και με έχουν κάνει να απορώ στη ζωή… Ένα από αυτά είναι και η σχέση ανάμεσα στο μίσος και στον έρωτα…στον έρωτα και στο μίσος… που σαν μαγική φωτιά το ένα, στην αγκαλιά του νερού-άλλου φλερτάρουν μεταξύ τους, κάνοντας του απλούς ανθρώπους να αναρωτιούνται….
( από ένα κίτρινο παλιό τετράδιο κάπου στο 1996….)



Συναισθήματα και τα δύο…. διαφορετικά με μια πρώτη ματιά και αντίθετα, αλλά αν το ψάξεις λίγο πιο βαθιά, ίσως ανακαλύψεις μια ισχυρή σύνδεση μεταξύ τους ( αν λάβουμε υπόψη την άποψη της αγαπητής αναγνώστριας που έθεσε τον προβληματισμό). Η σύνδεση αυτή λειτουργεί και σαν σκανδάλη, που μπορεί με ένα απλό τράβηγμά της να δημιουργήσει μια έκρηξη, γκρεμίζοντας τα τείχη μεταξύ των δύο συναισθημάτων, οδηγώντας ανυποψίαστα τους ανθρώπους από τη μία κατάσταση στην άλλη. Παράξενοι οι άνθρωποι, παράξενος και ο τρόπος που σκεφτόμαστε…. Τη μία λατρεύεις κάποιον σαν να είναι το σπουδαιότερο πράγμα στο σύμπαν (όντας ερωτευμένος)…και την άλλη το ιερό δισκοπότηρο και οι κρυμμένοι θησαυροί που έμοιαζε να έχεις ανακαλύψει, μετατρέπονται σε άνθρακα, σαν ανάποδη αλχημεία ενός μεθυσμένου μάγου…..κρίμα….
Από την άλλη πόσο αστείο, πόσο απίθανο έμοιαζε κι όμως γίνεται αληθινό προς έκπληξη πολλών, όταν συμβαίνει το αντίθετο μεταξύ δύο ανθρώπων. Όταν το μίσος καμιά φορά όντας έντονο, γεμάτο μπαρούτι και φλόγες, σαν μπερδεμένο από τον καπνό της μάχης, χάνει το δρόμο του και γίνεται έρωτας…πάθος….αγάπη…
Παράξενοι, πολλοί παράξενοι οι άνθρωποι…… Κι εγώ κρατώντας στο χέρι μου κάτι φορές το σκήπτρο της παραξενιάς, στέκομαι μπροστά σας σαν ντροπαλό νήπιο στη δημόσια απαγγελία του πρώτου του σχολικού ποιήματος, σας χαμογελώ δειλά και ακόμα πιο δειλά, αφήνω τις παραφωνίες μου στο χώρο…..
Καλημέρα σας…..

Στα άκρα....;

Από μικρός άκουγα πάντα πως δεν πρέπει να κινούμαι μόνιμα στα άκρα….Πως στη ζωή δεν υπάρχει μονάχα άσπρο ή μαύρο, αλλά παντού κάνει αισθητή την παρουσία του το γκρίζο….Η μέση οδός…η συμβιβαστική λύση για άλλους….η χρυσή τομή για κάποιους….η ευτυχία για κάποιους άλλους.
Κι εγώ εκεί! Πεισματικά να αρνούμαι να δω τη γκρίζα ζώνη στα πράγματα…. Μαύρο ή άσπρο παντού, σαν σκακιέρα με δισεκατομμύρια τετραγωνάκια η ζωή μου. Να περπατώ σαν πιόνι πότε στο ένα τετράγωνο και πότε στο άλλο, μεταβάλλοντας και τις σκέψεις μου, τις πράξεις μου, και τα συναισθήματά μου αντίστοιχα.
Κάποτε αποφάσισα πως δεν πάει άλλο και πως είναι καιρός να μάθω επιτέλους να σκέφτομαι κάπως πιο συμβιβαστικά…Έτσι αποφάσισα να πιέσω λιγάκι το χώρο στη σκακιέρα μου και να αναμείξω κάπως τα τετραγωνάκια μου. Τζίφος….. το μόνο που κατάφερα ήταν να δημιουργήσω μουτζούρες. Άσπρα τετράγωνα λερωμένα με μαύρες ριπές…και ανάποδα. Προβληματίστηκα, πάλεψα να βρω τη λύση, να τα καταφέρω. Πίστευα πάντοτε στη θεωρία του όποιος ψάχνει βρίσκει…..μάταια όμως…. Έψαχνα ξανά και ξανά μέσα μου να βρω το πολυπόθητο χρώμα για καιρό…με επιμονή και υπομονή μεγάλη. Το μόνο όμως που κατάφερα τελικά , ήταν να ανακαλύψω μέσα μου ακόμα περισσότερα ασπρόμαυρα τετράγωνα…..
Σε κάποια στιγμή είπα να τα παρατήσω… όμως γεμάτος έκπληξη κατάλαβα πως μία μεγάλη αλλαγή είχε λάβει χώρα μέσα μου. Η σκακιέρα μου άρχισε να καμπυλώνεται από το πολύ περπάτημα και άρχισε να μοιάζει με ένα βαθύ πιάτο σούπας, με αποτέλεσμα τα τετραγωνάκια μου να πάρουν περίεργα σχήματα και το ένα σχεδόν να αρχίζει να τσαλαπατά το άλλο. Τα μαύρα θέλησαν το χώρο των άσπρων και ανάποδα. Ο πόλεμος τότε ξέσπασε για τα καλά στη σκακιέρα μου. Ένας πόλεμος χωρίς πιόνια, ένας παράλογος και μαζί λογικός πόλεμος που ακόμα και σήμερα που σας γράφω μαίνεται μέσα μου. Και όσο για απαντήσεις…ακόμα δεν έλαβα.....
Κι εγώ εδώ γεμάτος απορίες σας κοιτάζω στα μάτια ξανά…σας απλώνω το χέρι και σας καλώ στον κόσμο μου και πάλι. Συγνώμη που σας άφησα…αλλά δεν άφησα μονάχα εσάς….άφησα κι εμένα κατά κάποιο τρόπο. Έπρεπε όμως για ακόμα μια φορά να δω τι θα κάνω με τη στραβή μου σκακιέρα. Ελάτε λοιπόν ακόμα πιο κοντά, απλώστε τα χέρια σας στη μαγική μου σκούπα και ας ταξιδέψουμε ακόμα μια φορά μαζί στον κόσμο του γιατί…..