Μια φορά
θυμάμαι την ψυχή μου καυτή, το σώμα μου ατίθασο, τα όνειρά μου τρελά. Και
ύστερα ήρθε του κόσμου ο σκληρός πλάστης και ισοπέδωσε της ψυχής μου τα βουνά....επίπεδο έγινε το μέσα μου....λιβάδι για να σπείρουν και να θερίσουν του συστήματος
οι παχουλοί αγρότες, με τα κοστούμια και τα πτυχία να στολίζουν τη νίκη τους.
Μια φορά θυμάμαι
τα χέρια μου να γεμίζουν τις σελίδες με σκέψεις μοναδικές….τώρα η αρθρίτιδα της
ρουτίνας με κάνει να πονάω κάθε που γράφω κάτι κοινότυπο….
Μια φορά θυμάμαι
η αγάπη ξεχείλιζε από μέσα μου για όλο τον κόσμο… τώρα μια στάση αμυντική και ένα
τεράστιο γιατί με εμποδίζουν να χαμογελώ εύκολα….
Καλημέρα ….
