Φόβος, αισιοδοξία, ερωτηματικά και ....τρένα....

Πως να φρενάρω το τρελό μου τραίνο; Πως να καταφέρω να το ισορροπήσω όταν είναι στο χείλος του εκτροχιασμού;

-Θα τα καταφέρω!!! Γιατί τις δύσκολες διαδρομές, τις αγάπησα πολύ. Γιατί έμαθα να μένω στις ράγες τόσα χρόνια...και θα το ξανακάνω!
Τι κι αν χορτάριασαν οι παλιές γραμμές, τι κι αν σκούριασαν κάπως τα φρένα; Με πλήρη ισχύ θα ανέβει ξανά το τραίνο μου όλες εκείνες τις ανηφόρες, που άτεχνα οι αφελείς σχεδίασαν, θα πάρει με ταχύτητα τις απότομες στροφές και θα γυαλίσει ξανά στις πρωινές ακτίνες του Ήλιου...
Γιατί έτσι ξέρει το δικό μου, το τρελό μου τραίνο να τα καταφέρνει. Κόντρα στις προβλέψεις, ενάντια πάντα στα δήθεν....
Το δικό σας τραίνο; Πως τα πάει....;;;;

...

Κι όταν την πόρτα μου χτυπά το παρελθόν, τρομάζω βλέποντας τα σκοτεινά του μάτια,
με μια ομίχλη τρομερή κρύβεται το παρόν, και ο μαγικός καθρέφτης μου διαλύεται κομμάτια.
--
Παράξενη η αίσθηση γεμίζει την ψυχή, το σώμα μου ατίθασο, άγρια μου φωνάζει,
ένα αστέρι πέφτοντας σαστίζει το παιδί, που ξεχασμένο τώρα πια με λύπη με κοιτάζει.
--
Και μοιάζει να ακούω τη φωνή πάλι την ξεχασμένη, ξανά στα αυτιά μου άγρια η μουσική σφυρίζει,
στο άθλιο κατάρτι μου Κοίτα! είσαι δεμένη, σαν μια σειρήνα που ξανά στο πέλαγος γυρίζει.
--
Τι κι αν ο χρόνος έσβησε για πάντα τα παλιά, σβήνει ποτέ το τατουάζ από την λεία σάρκα;
Αλλάζει τρόπο που αγαπά η παιδική καρδιά; βουλιάζει άραγε ποτέ του Χάροντα η βάρκα;

Ένα απόγευμα....του Αυγούστου...

Τα παιδιά έγιναν ενήλικες, οι τότε μεγάλοι, είναι πια γέροι...
Και εγώ παρατηρώ ακόμα το δέντρο με τα λουλούδια, εδώ στα τέλη του Αυγούστου,να προσπαθεί να επιβιώσει κόντρα στους τόσους ανέμους που το ραπίζουν χρόνια...Ένα παιδί περνάει με το ποδήλατο του και φωνάζει χαρούμενο κάτι που δεν μπορώ να καταλάβω...
Ο γέροντας που βαδίζει νωχελικά και με χαιρετά καθημερινά, σηκώνει αργά το κουρασμένο από τα χρόνια χέρι του και μαζί με το κεφάλι του που κατεβαίνει αφήνει μια καλησπέρα να ξεχυθεί...
Ένα τραγούδι χορεύει μαζί με την ψυχή μου, την ώρα που οι χάντρες από το μπεγλέρι του ανιψιού μου χτυπάνε ρυθμικά μεταξύ τους ,δίνοντας ρυθμό στις μνήμες μου...τότε που εγώ ήμουν το παιδί....τότε που ήξερα να ονειρεύομαι δίχως όρια...

Για γέλια ή για κλάματα....

Πόσες και πόσες φορές συλλαμβάνω τον εαυτό μου να γελάει έντονα, εκείνη ακριβώς τη στιγμή που τα δάκρυα είναι έτοιμα να ξεχειλίσουν από τα μάτια μου. Πόσο αστείο είναι όλο αυτό, όσο τουλάχιστον αστεία είναι και η ίδια η ζωή....Άνθρωποι, μνήμες, πράξεις, συνέπειες, ελπίδα....
Και πάλι μπροστά από μένα κοιτάζω εμένα και απορώ ξανά...Τι στο καλό είναι η ζωή, πόσο παράξενα είναι όλα εκεί έξω...πόσο παράξενα είναι όλα...εδώ μέσα.

...

Κάποτε θέλησα να γίνω τραγουδιστής…μα όταν ηχογράφησα τη φωνή μου και μετά την άκουσα… απογοητεύτηκα. Λες και οι νότες με κορόιδευαν από το μπαλκόνι του πενταγράμμου για την κακοφωνία μου…..ας είναι…θα βρω κάτι άλλο…
Κάποια άλλη φορά, αποφάσισα να γίνω συγγραφέας, αγόρασα λοιπόν νέα πέννα, πολλές λευκές σελίδες και ρίχτηκα στο παιχνίδι. Μα τα γράμματα κι εκείνα, λες και συνωμότησαν με τις νότες μου, έσκασαν στα γέλια μόλις διάβασαν τα πρώτα μου κείμενα….ας είναι όμως…. είπα ξανά….θα βρω κάτι άλλο…
Μετά…αποφάσισα να γίνω blogger, έφτιαξα λοιπόν τον ΣΕΛΙΔΟΤΑΞΙΔΙΩΤΗ και ενίοτε όταν η ψυχή μου συγχρονίζεται ελαφρώς με τα δάχτυλά μου, σας γράφω…μου γράφω, γράφω γενικότερα και με γράφουν, επειδή δεν ξέρω να γράφω…. χαχαχαχαχα….ας είναι…
Σήμερα λοιπόν σκέφτομαι, αναρωτιέμαι ξανά τι στο καλό να γίνω τελικά; Έχω ψιλό στερέψει όμως από ιδέες και δεν ξέρω σε πια κατεύθυνση να στραφώ….καμιά βοήθεια;;;;;;;;

Δευτέρα...Αύγουστος....2011.....

Καλό μήνα σε όλους αγαπητοί μου....

Ελπίζω ο νέος μήνας, ο ρομαντικός Αύγουστος με το πολυτραγουδισμένο του φεγγάρι, να φωτίσει τις ψυχές όλων μας. Κι αν πάλι όμως δεν τα καταφέρει...μην απελπίζεστε, αλλά συνεχίστε να προσπαθείτε, συνεχίστε να ταξιδεύετε. Κάποια μέρα πιστεύω ολόψυχα πως το ταξίδι...δικαιώνεται.

Τα μάτια μου κοιτάζω στον καθρέφτη, σαν να είναι ξένο το είδωλο μου μοιάζει,
το στόμα μου μου ψιθυρίζει -ψέυτη!, και η φλόγα της καρδιάς μου με δικάζει.
--
Στάθηκα βλέπεις ως εδώ μικρός και νικημένος, δεν ήξερα τη δύναμη του μέσα μου να αντλώ,
μα τώρα που μάζεψα από τα βάθη σθένος, πάλι περήφανα στο δρόμο περπατώ.
--
Και δεν πειράζει που ο κόσμος δεν αλλάζει, μένει κι εκείνος κολλημένος στα παλιά,
σαν το παιδί που τρέχει ξέγνοιαστα μου μοιάζει, που απλώνει αθώα το παιδικό χεράκι στη φωτιά.
--
Μα ο Αύγουστος έφτασε ξανά για κοίτα το φεγγάρι, σαν λάμπα μοιάζει σε δωμάτιο του ουρανού,
κι εσύ σαν το αερικό να σκίζεις το χορτάρι, να μου γελάς από μακριά να ξεγελάς το νού.
--
-Παράξενος θα μείνω εγώ για πάντα!!! σου φωνάζω, τι κι αν οι άνθρωποι δεν έμαθαν ποτέ,
όμορφο είναι να χτυπάς άγρια της ψυχής τη μπάντα, να τραγουδάς στη σκοτεινιά πάντα γλυκά Ουρανέ.