...

Κι όταν την πόρτα μου χτυπά το παρελθόν, τρομάζω βλέποντας τα σκοτεινά του μάτια,
με μια ομίχλη τρομερή κρύβεται το παρόν, και ο μαγικός καθρέφτης μου διαλύεται κομμάτια.
--
Παράξενη η αίσθηση γεμίζει την ψυχή, το σώμα μου ατίθασο, άγρια μου φωνάζει,
ένα αστέρι πέφτοντας σαστίζει το παιδί, που ξεχασμένο τώρα πια με λύπη με κοιτάζει.
--
Και μοιάζει να ακούω τη φωνή πάλι την ξεχασμένη, ξανά στα αυτιά μου άγρια η μουσική σφυρίζει,
στο άθλιο κατάρτι μου Κοίτα! είσαι δεμένη, σαν μια σειρήνα που ξανά στο πέλαγος γυρίζει.
--
Τι κι αν ο χρόνος έσβησε για πάντα τα παλιά, σβήνει ποτέ το τατουάζ από την λεία σάρκα;
Αλλάζει τρόπο που αγαπά η παιδική καρδιά; βουλιάζει άραγε ποτέ του Χάροντα η βάρκα;