Σκόρπιες σκέψεις....

Στέρεψε η φαντασία μου, η σκέψη μου εκεί που πετούσε έχασε τα φτερά της και τσακίστηκε στα βράχια. Η ψυχή μου έπαψε να καίει και έγινε ξενέρωτη και συνηθισμένη, τα μάτια μου θυμίζουν πια ρομπότ και η φωνή μου έχασε το χρώμα της. Οι φωνές μέσα μου σώπασαν και τα φτερωτά πλασματάκια δεν πετούν πια μαζί μου τις νύχτες….
Λευκό, μαύρο, σαν πάτωμα σκακιέρας η καθημερινότητα… Ζαριές πειραγμένες χλευάζουν την τύχη μου, την ώρα που χιλιάδες βρισιές ακούγονται στην αρένα των νικημένων μου ονείρων. Αναμνήσεις παρελαύνουν μπροστά μου βγάζοντάς μου την γλώσσα… τύμπανα σφυροκοπούν τα αυτιά μου και μια κραυγή φυλακισμένη στριφογυρίζει στο στομάχι μου….χρόνια.
Ανοίγω ένα βιβλίο, διαβάζω λίγες γραμμές……τίποτα…βαριέμαι…το κλείνω.
Πίνω παγωμένο νερό και κλείνω τα μάτια μου….σκοτάδι. Ηρεμώ…προσπαθώ…
Ξανά πίσω στο χρόνο…..αλυσίδες σκουριασμένες μα ακόμα γερές κρατούν φυλακισμένο το πάθος μου…. Αλλάζω, παράξενο…νόμιζα πως δεν αλλάζουν εύκολα οι άνθρωποι….λάθος έκανα….ξανά.
Κοιμάμαι………. Ονειρεύομαι πως δεν κοιμάμαι πια…πως είμαι δυνατός, καθαρός, αληθινός και πάλι… Κρατώ στα χέρια μου τη ζωή μου…κανένας ψεύτης..κανένας κλέφτης δεν μου επιβάλει πως θα ζω. Καίω ξανά….μου αρέσει……..
Ξυπνάω…. βρίζω…γκρινιάζω….. θυμώνω με μένα που κάνω έτσι και χαμογελώ. Το είδωλό μου στον καθρέφτη σήμερα είναι χαριτωμένο…..για δες….κακώς με λένε ξινό…!
Αγαπώ…μισώ….ζω!

...

Καλημέρα! Ο ήλιος επέστρεψε ξανά στον ουρανό μας και το καλοκαίρι που είχε πεταχτεί μια βόλτα μέχρι τον φίλο του το φθινόπωρο για επίσκεψη…γύρισε ξανά.
Η ζωή συνεχίζεται, οι άνθρωποι τρέχουν ακόμα, τα αυτοκίνητα σφυρίζουν σαν τρελά σε κάθε φρενάρισμα απότομο, οι φωνές εξακολουθούν να σπάνε την ηρεμία στα δύο. Οι έρωτες ακόμα παίζουν με τους ανθρώπους, οι άνθρωποι ακόμα παίζουν με τους άλλους γύρω τους, οι πολιτικοί συνεχίζουν να λένε ψέματα διαρκώς…..και πάει λέγοντας. Μία συνηθισμένη μέρα…..Καλό και κακό μαζί. Καλό γιατί η ρουτίνα όταν συμπεριλαμβάνει και στιγμές ηρεμίας είναι καλό πράγμα και κακό γιατί καμιά φορά έχεις απίστευτα μεγάλη ανάγκη η ρουτίνα σου να σπάσει ευχάριστα….
Όνειρα που γίνονται για λίγο πραγματικότητα και μετά ξανά όνειρα σημαδεύουν τις νύχτες μας, επαφές, αγγίγματα, σκέψεις, συναίσθημα, γέλια και κλάματα μαζί….παράξενα βράδια.
Είμαι λέει μέσα στον ηλίθιο του Ντοστογιέφσκι,,,, κοιτάζω τη Ναστάζια στα μάτια, προσπαθώ…και… καταφέρνω τελικά να δω μέσα στην ψυχή της…όμορφα είναι….
Αλλάζω όνειρα….. ταξιδεύω ξανά…. Δεν φοβάμαι…. Δεν με φοβάσαι….. είναι όλα καλά. – η ανασφάλεια πέθανε μου λες και χαμογελάς! Νοιώθω καλά…πολύ καλά…μου αρέσει να ταξιδεύω.
Ξυπνάω…. νοιώθω δυνατός…. παράξενα δυνατός σήμερα…...λες και μπορώ με μία πνοή μου και μόνο να γυρίσω ανάποδα του κόσμου τα χάλια, λες και μπορώ με ένα άγγιγμα να γκρεμίσω το λίγο για πάντα…..
Είσαι ή πολύ καλός….ή πολύ καθίκι… μου λέει μια αναγνώστρια. Καθίκι είμαι αγαπητή….αλλά θα γίνω καλός….το κάνω ήδη! Αλλάζω, σβήνω από την ψυχή μου τα λίγα και μεταμορφώνομαι….. Ταξιδεύω στα όνειρα, εξαγνίζομαι, ζω αληθινά. Διασκεδάζω με εκείνα που λίγοι ξέρουν, γελάω με εκείνα που κάνουν τους άλλους να κλαίνε…ζω αληθινά….ζω όπως θέλω….αλλάζω.
Καλημέρα σας….

Μικρές μικρές χαρές...

Όταν βλέπεις τη βροχή, να τρέχεις πάνω της, να τη νοιώθεις να μουσκεύει τα μαλλιά σου και να χαμογελάς.
Να τραγουδάς φωναχτά τα αγαπημένα σου τραγούδια, όταν εκείνα σε ταξιδεύουν.
Να κοιτάς τον ήλιο να δύει μέσα στη θάλασσα και μαζί του να αφήνεις να δύσει και μαζί κάθε στενοχώρια που σκίασε τη μέρα σου.
Να κάνεις χαζομάρες και να αφήνεις την παιδικότητά σου ελεύθερη σε κάθε ευκαιρία και να μη σε νοιάζει ποτέ η γνώμη του κόσμου.
Να ανοίγεις το παράθυρο όταν οδηγείς και να αφήνεις τον άνεμο να δημιουργεί περίεργα ‘’χτενίσματα’’ στα μαλλιά σου.
Να ονειρεύεσαι ακόμα κι όταν δεν κοιμάσαι, κλείνοντας απλά τα μάτια σου, να ταξιδεύεις σε μαγικούς κόσμους και να αφήνεις την ψυχή σου ελεύθερη…..

Θα ήθελα δεκάδες σελίδες για να αναφέρω λίγες μονάχα από τις χαρές της ζωής. Εκείνες τις μικρές καθημερινές στιγμές ευτυχίας που το άθροισμά τους μπορεί να μας χαρίσει μια ολόκληρη ευτυχισμένη ζωή. Τα στερεότυπα που έγιναν πρότυπα μέσα στα χρόνια, επιβάλλουν κάποια δεδομένα που πρέπει να κερδίσεις ή να σου χαρίσουν για να μπορείς να πεις ότι έζησες ευτυχισμένα. Λάθος….μεγάλο λάθος. Ένας καλός γάμος, παιδιά, καλά λεφτά, ένα όμορφο σπίτι, ένα εξοχικό και ένα καλό αυτοκίνητο είναι μερικά από αυτά. Δεν λέω καλά είναι όλα αυτά, μα η ουσία της ευτυχίας βρίσκεται στην αγάπη και στις μικρές καθημερινές στιγμές. Αγάπη για τον σύντροφό σου, για τους ανθρώπους, για τη ζωή, για τον ίδιο σου τον εαυτό. Σκέψη ανοιχτή, δημιουργικό πνεύμα, πολλά χαμόγελα, πάθος, συναισθήματα έντονα και πολύ πολύ τρέλα θέλει η ζωή….ή τουλάχιστον όντας τρελός έτσι το βλέπω εγώ ( χεχε). Καλημέρα σας!

Mάτια...

Πως νοιώθω κάτι μέρες σαν αυτή όταν σκέφτομαι παράξενα πάλι…. Νοιώθω σαν ένας άνθρωπος που χρόνια περίμενε το λεωφορείο μα μόλις το είδε δεν ανέβηκε επάνω….έτσι απλά ….υπακούοντας σε μια φωνή που τον προκαλούσε να κάνει το αντίθετο…. (από ένα κίτρινο τετράδιο….)



Μάτια παντού, βλέμματα, εκφράσεις…… ψυχές. Λόγια πολλά, λόγια του αέρα, ή λόγια σημαντικά, χορεύουν σαν μελωδίες επάνω στο πεντάγραμμο της ρουτίνας μου….Κι εγώ σκέφτομαι μάτια….παντού μάτια….
Μάτια περήφανα, μάτια γεμάτα κακία, μάτια γεμάτα καλοσύνη, μάτια γεμάτα κατανόηση ή γεμάτα επιμονή….
Υπάρχουν όμως και κάποια μάτια που δεν ανήκουν σε καμία κατηγορία, ακριβώς όπως και οι κάτοχοί τους. Μάτια κρυστάλλινα, γεμάτα μυστήριο, γεμάτα κλειδωμένα μυστικά…. Απολαυστικά, απόμακρα και προκλητικά μαζί, ζεστά και παγωμένα, οικεία και ξένα. Γι αυτά τα μάτια θα σας γράψω λίγα λόγια απόψε. Λόγια που μπορείτε εσείς να τα βαφτίσετε με τη σειρά σας όπως επιθυμείτε, εγώ πάντως (το καλό που σας θέλω) θα τα βάφτιζα άκρως ενδιαφέροντα. :ρ

-Γιατί τα μάτια σου είναι έτσι; Γιατί είναι τόσο παράξενα;
-Είναι απλά κανονικά μάτια…τίποτα λιγότερο… τίποτα περισσότερο.
-Όχι δεν είναι, έχουν κάτι μέσα τους, κάτι που δεν μπορώ να καταλάβω….είμαι μονάχα πέντε ετών.
-Είναι απλά μάτια σου λέω……σταμάτα…..πήγαινε να παίξεις…

-Τα μάτια σου έχουν κάτι… κάτι που με κάνει να θέλω να γράψω για εκείνα…κάτι μαγικό….
-Χα καλά ΟΚΚΚ, πήγαινε τώρα να παίξεις ποδόσφαιρο χαζό δεκαπεντάχρονο.. δεν έχω χρόνο για σένα……

-Έγραψα κάτι….καθώς κοίταζα τα μάτια σου.. ελπίζω να σου αρέσει..
-Ευχαριστώ πολύ σίγουρα θα μου αρέσει….φίλησέ με…..
- Πες μου σου άρεσε;
-Ναι ,,,,απλά είσαι λίγο παράξενος για 19 ετών παιδί….ήθελα να σου πω πως χρειάζομαι χρόνο για μένα…σ’ ευχαριστώ για όσα μου χάρισες… μπορούμε να μείνουμε φίλοι αν θες….

Ξαναβλέπω τα μάτια αυτά μα αυτή τη φορά δεν μπορούν να μου απαντήσουν....όσο κι αν τα ρωτάω.... -Ηλήθιε καθρέφτη....θέλω να σε σπάσω...........Είμαι 25....

Και τα χρόνια πέρασαν, και ποτέ δεν κατάφερα να καταλάβω ακόμα και τώρα στα τριάντα μου τι κρύβουν αυτά τα μάτια…. Γυρίζω ξανά πίσω το χρόνο, παλεύω να καταλάβω, να τα διαβάσω μέσα από τις αναμνήσεις μου….μάταια. Ευτυχώς υπάρχουν ακόμα στον κόσμο μας περίεργα πράγματα όπως εκείνα τα μάτια….Αλλιώς θα ήταν πολύ βαρετά όλα. Λοιπόν αγαπητοί συνταξιδιώτες μου….θα με βοηθήσετε να καταλάβω;
Τα σχόλιά σας δεκτά στο selidotaksidiotis@gmail.com. :) για τους νέους επισκέπτες μας!

Για την Άννα που νοιώθει πως έχασε το παιχνίδι....

Η Άννα θέλει να πεθάνει.... κι αυτή τη φορά δεν είναι απλά στίχοι ενός παλιού τραγουδιού, μα η πραγματικότητα. Μία πραγματικότητα που δεν μπορώ να δεχτώ να ακούω από έναν νέο άνθρωπο, παρά το γεγονός ότι μπορεί να σέβομαι τις απόψεις και τις επιλογές των άλλων. Η ζωή είναι ένα μέρος δύσκολο μα όμορφο και αυτό το λέει ένας άνθρωπος που μπορεί να πέρασε δύσκολα μα εξακολουθεί να πιστεύει στα όνειρα…. Γιατί τι είναι η ζωή χωρίς όνειρα Άννα; Μία ζωή δίχως όνειρα είναι μια ζωή άδεια. Καταλαβαίνω ότι ίσως η ζωή σου μπορεί να μην έχει πια και πολλές επιλογές ή πολλά περιθώρια γι αυτά, όμως τα όνειρα πάντα έχουν τον τρόπο τους να ξεγλιστρούν και να εισβάλουν στην καθημερινότητά μας χωρίς πολλές φορές να μπορούμε να το καταλάβουμε. Και τότε το σκοτάδι που ίσως σήμερα τυλίγει την ψυχή σου…φεύγει…χάνεται…. διαλύεται. Πίστεψε Άννα στα όνειρα, όχι για σένα μα για όλους εμάς που έχουμε ανάγκη να γνωρίζουμε πως στον κόσμο μας περπατάνε ακόμα πλάσματα που υπερήφανα αποκαλούμε ανθρώπους και όχι απλά ρομποτικά δίποδα. Κάνε μας τη χάρη και ζήσε για τους φίλους σου, για όλους εκείνους που ξέρουν πόσο πολύ μοιάζει με πεδίο μάχης ένας κόσμος χωρίς μαγεία…..
Κάποτε στο παρελθόν, η φυγή ήταν σχηματισμένη στο πρόσωπό μου και ο κόσμος πίστευε πως δεν έχω και πολλά περιθώρια….λάθος! Πάντα υπάρχει ελπίδα Άννα, πάντα μπορούμε να βάλουμε ξανά μπροστά τη μηχανή των ονείρων, πάντα μπορούμε να τα καταφέρουμε και να αλλάξουμε τον κόσμο μας. Το μόνο που χρειάζεται είναι αγνή καρδιά που είναι γνωστό πως έχεις και πίστη…πολύ πίστη. Σου λέω πολλά, τα λόγια μου ίσως μοιάζουν συνηθισμένα λόγια παρηγοριάς στους πολλούς, μα εσύ ξέρεις πως εγώ δεν είμαι έτσι. Ξέρεις πως ότι λέω το εννοώ και πιστεύω πραγματικά πως μπορείς να τα καταφέρεις…. Και θέλω να τα καταφέρεις! Άλλωστε μην ξεχνάς πως όταν ο κόσμος μου αλλάξει…… και αν το πιστέψω αρκετά και τα καταφέρω, θέλω να δεις πώς ο σελιδοταξιδιώτης νίκησε το σκοτάδι του και βγήκε και πάλι στο φως! Γιατί εγώ πιστεύω ακόμα Άννα και ας μην είμαι ο πλέον αισιόδοξος άνθρωπος του κόσμου!
Κλείνοντας και χωρίς να θέλω να σε κουράσω με πολλά λόγια θα σου χαρίσω μονάχα λίγους στίχους που γνωρίζω πως θα σου πουν πολλά….

«Να μαλώσεις τον άνεμο.

Να μαλώσεις τη νύχτα.

Εγώ ,να τους πεις,

Δεν είμαι ένα τυχαίο περιστατικό ,

να τους παραδοθώ»

(Νικηφόρος Βρεττάκος.)

Σκέψεις...

Άραγε οι άνθρωποι ανοίγονται πραγματικά ή .....αμύνονται ;


Άδειασε το ποτήρι με το ποτό και το άφησε μαζί με μια δυνατή εκπνοή απόλαυσης στον πάγκο του bar. Η καλοκαιρινή βραδιά γαλήνευε την ψυχή και η δυνατή μουσική την έκανε να ξεχάσει για λίγο την απογευματινή σκέψη που είχε κολλήσει στο μυαλό της . Ένας φίλος την τράβηξε από το χέρι και άρχισαν να χορεύουν ανέμελα, όμως μέσα της η σκηνή εκείνη την βασάνιζε ακόμα. Όσοι την ήξεραν πραγματικά καλά θα μπορούσαν να το καταλάβουν από το βλέμμα της. Όμως την ήξερε κανείς πραγματικά καλά πλέον; Μπορούσε να ανοιχτεί πραγματικά σε κάποιον, ή απλά παρουσίαζε μια εικόνα απλή, καθημερινή, χωρίς όμως να είναι πραγματικά ο εαυτός της; ….
Φοβόταν πολύ την απόλυτη ειλικρίνεια, τόσο, όσο την αγαπούσε κιόλας. Μα η ζωή την είχε κάνει να είναι προσεκτική με τον άσχημο τρόπο όπως πάντα. Καίγεσαι σαν παιδί στο μάτι της κουζίνας και τότε μαθαίνεις πως δεν πρέπει να το αγγίζεις….Έτσι κι εκείνη πόνεσε από τα ψέματα και αποφάσισε να προσέχει περισσότερο….η απλά…να μην ανοίγετε πλέον απόλυτα σε κανέναν.
Νωρίτερα το απόγευμα είχε πάρει το μετρό για να κάνει κάποιες δουλειές στο κέντρο της Αθήνας. Το βαγόνι ήταν σχετικά άδειο και ο κλιματισμός που για καλή της τύχη δούλευε, μετέτρεπε τη διαδρομή σε όαση δροσιάς μετά από το περπάτημα στην καυτή τσιμεντένια πόλη. Ακουμπισμένη στα πόδια της η μεγάλη τσάντα, τραμπαλιζόταν σε κάθε επιτάχυνση του συρμού, αλλά εκείνη κατάφερνε να κρατήσει με ευκολία σχεδόν την ισορροπία της…..Ή έτσι νόμιζε….στον επόμενο σταθμό και μετά από ένα σχετικά απότομο φρενάρισμα, η τσάντα έπεσε στο πάτωμα σκορπίζοντας τα πράγματά της σε κάθε γωνία του βαγονιού. Είχε μάθει στη ζωή της να αντιμετωπίζει τις αντιξοότητες χωρίς μεγαλοποίηση αλλά η ‘’εξόρμηση'' των προσωπικών της αντικειμένων με αυτόν κιόλας τον τρόπο, την έκανε να νοιώθει κάπως αμήχανα. Έσκυψε λοιπόν με όση άνεση της είχε απομείνει και ξεκίνησε να μαζεύει τα δεκάδες πράγματα που είχε ξεχασμένα εκεί μέσα. Κάποιος συνεπιβάτης της που δεν τον είχε καν προσέξει ως τότε, λύγισε τα γόνατά του και βάλθηκε να τη βοηθήσει.
–Ορίστε ένα κραγιόν, ένας φορτιστής κινητού και ένα λαστιχάκι για τα μαλλιά….δικά σας της είπε προτείνοντας την παλάμη του γεμάτη με τα πράγματά της. Εκείνη άνοιξε σαν σακούλα την τσάντα της και του ένευσε να τα αδειάσει μέσα. Έτσι κι έγινε. Πίσω στη θέση τους τα υπάρχοντά της, ανακουφισμένη εκείνη τον κοίταξε και τον ευχαρίστησε ευγενικά.
–Παρακαλώ απάντησε εκείνος, λένε άλλωστε πως το περιεχόμενο της τσάντας μιας κυρίας μπορεί να μαρτυρήσει πολλά για εκείνη και παραμένει ένα από τα πιο προσωπικά της σημεία….Δεν μπορούσα λοιπόν να σας αφήσω έτσι εκτεθειμένη ως άνθρωπος που προσπαθεί σε κάθε ευκαιρία να προστατεύει τα προσωπικά του όλο και καλύτερα.
Τον κοίταζε κάπως παράξενα….τι στο καλό της έλεγε αυτός εδώ;… Δεν είχε συνηθίσει αντίστοιχες συμπεριφορές και στα μάτια της ο συνηθισμένος κατά τα άλλα άνδρας άρχισε να μοιάζει παράξενος….όμως αν το καλοσκεφτείς….ίσως και να είχε δίκιο.
-Είναι δύσκολο και σπάνιο άλλωστε…συνέχισε εκείνος…-Σπάνιο εντελώς κάποιος να μπορεί να ανοίξει τα παράθυρα της ψυχής του έτσι απλά. Βλέπεις οι ψυχές δεν πέφτουν σαν τις τσάντες….ευτυχώς.
Στην επόμενη στάση ο περίεργος άνδρας κατέβηκε κι εκείνη απέμεινε μόνη με τα ερωτηματικά της.

Δεν το έχω σήμερα με την ιστοριούλα καθόλου…προσπαθώ αλλά δεν μου βγαίνει με τίποτα. Σκέφτομαι τον εαυτό μου….κάποτε κάποιοι από εσάς μου είπατε πως χαίρεστε για μένα, γιατί μπορώ υποτίθεται να εκφράζω χωρίς φόβο εκείνα που έχω μέσα μου, έστω και με αυτόν τον τρόπο, μέσω του blog. Η αλήθεια είναι όμως πως μονάχα μικρά κομμάτια ανοίγω, είτε εδώ, είτε έξω στον αληθινό κόσμο. Η απόλυτη ειλικρίνεια ή η υπεράσπιση της γνώμης μου καμιά φορά είναι απλά αδύνατη. Φοβάσαι μην πληγωθείς…φοβάσαι μην πληγώσεις και πάει λέγοντας…… Οι εποχές αλλάζουν, τα χρόνια περνάνε και εσύ απλά αναρωτιέσαι αν έκανες…αν κάνεις καλά…
Ευχαριστώ την αναγνώστρια που με προβλημάτισε με το συγκεκριμένο θέμα και της εύχομαι ολόψυχα, πιστεύοντας πως η απόλυτη ειλικρίνεια ή το ‘’άνοιγμα’’ της ψυχής της είναι πλέον για εκείνη μεγάλο ρίσκο, να συναντήσει στη ζωή της πολλούς ανθρώπους, που απλά θα μπορούν να κοιτάξουν μέσα της επειδή η ίδια θα τους έχει αφήσει. Εύχομαι στη σοφίτα της, η πόρτα να ανοίξει ξανά και τα όνειρα να αλλοιώσουν για λίγο την πραγματικότητά της…τι κι αν πονάει αξίζει πάντα.
Καλημέρα σας!

Χωρίς θέμα...

Ένας καυτός ήλιος μετατρέπει την άσφαλτο σε τηγάνι, την ώρα που καμένοι δημοσιογράφοι προσπαθούν να τηγανίσουν αυγά επάνω της…. Η τηλεόραση μετατρέπεται όλο και περισσότερο σε ξεφτιλομηχανή και εγώ σταθερά γερνάω και με χαλάνε τέτοια πράγματα. Ανοίγω το ραδιόφωνο και ένα σκυλί γαβγίζει πριν προλάβω να αλλάξω συχνότητα. Ο γείτονας με βλέπει και γελάει…. Κουνάει το κεφάλι του και αναρωτιέται πως στο καλό δεν μπορώ να ακούσω τα σουξέ της εποχής…. –Απλά, του απαντώ ότι οι επιτυχίες μιας αποτυχημένης εποχής εκ των πραγμάτων δεν μετράνε και μοιάζει να καταλαβαίνει για λίγο. Μόλις απομακρύνομαι με το αυτοκίνητο γελάει, είμαι σίγουρος…ίσως πάλι και όχι.
Πάω να παρκάρω μα ο δρόμος είναι γεμάτος με τελάρα γεμάτα πέτρες. Οι θείτσες νομίζουν πως οι δρόμοι τους ανήκουν και για λίγο το αίμα μου γεμίζει αδρεναλίνη (όχι ρε γαμώτο είπα να το ελέγχω…), θέλει να στρίψω το τιμόνι και να τα κάνω όλα κομματάκια…..αλλά δεν το κάνω…..πνίγω το θυμό μου κλασσικά….καλύτερα έτσι. Πάω παρακάτω….και παρκάρω τελικά….Ένας γέρος μου λέει να το βάλω στο απέναντι πεζοδρόμιο να μη μου το κάψει ο Ήλιος…ποιος χέστηκε για τον Ήλιο; αναρωτιέμαι -Ευχαριστώ είμαι οκ του λέω και κατεβαίνω. Το αυτοκίνητο είναι μια τοστιέρα με ρόδες γαμώτο όχι το παιδί μου ή ο στόχος της ζωής μου.
Παραγγέλνω ένα καφέ και στερημένος από θέματα κάθομαι και γράφω ακόμα μια φορά…. Οι θεματοδότες μου απεργούν μαζί με τους πρώην συμβασιούχους του μετρό και τα λόγια μου ίσως είναι λίγο βαρετά, μα είναι τα μόνα που έχω σήμερα. (τύψεις να νοιώθετε αμέ αμέ). Ο αγαπητός μου φίλος περνάει την πόρτα μου και χαμογελώ….τον σηκώνω, τον βάζω στην αγκαλιά μου μπροστά από τον υπολογιστή και ο gummy bear αρχίζει τα δικά του. Ο μικρός μου φίλος γελάει δυνατά και η μέρα μου μόλις έφτιαξε…τι πειράζει που ο πλανήτης είναι γεμάτος με πεοπαλινδρομούντες ανθρώπους…όσο γελάνε τα παιδιά υπάρχει πάντα ελπίδα. Καλημέρα σας!!!

Μια νύχτα στη σοφίτα...

'Cause I'm looking at you through the glass
Don't know how much time has passed
And all I know is that it feels like forever...
And it's the stars
The stars that shine for you


Της άρεσε να κοιτάζει τη βροχή μέσα από το τζάμι της σοφίτας. Ο χώρος αυτός, ειδικά διακοσμημένος και φροντισμένος από τα χέρια της, ήταν για εκείνη το δικό της ησυχαστήριο, το δικό της πλοίο της ηρεμίας, ή αλλιώς η σοφίτα καράβι όπως το ονόμαζε. Ιούνιος, μα η καταιγίδα που ξέσπασε έκανε τον ουρανό και τη διάθεσή της να θυμίζουν κάτι από φθινόπωρο. Από το ανοιχτό της laptop, ένα γνώριμο τραγούδι έσπαγε την απόλυτη ησυχία. Ένα τραγούδι που της δημιουργούσε ανάμεικτα συναισθήματα.
Cause I'm looking at you through the glass
Don't know how much time has passed
And all I know is that it feels like forever...
And it's the stars
The stars that shine for you…
Το κομμάτι ταίριαζε απόλυτα με την εικόνα του κόσμου της αυτή τη στιγμή….αστέρια είχαν αρχίσει να στιγματίζουν και πάλι το φόρεμα της νύχτας μετά την φυγή της καλοκαιρινής μπόρας….Δύο μάτια κοίταζαν τον νυχτερινό ουρανό μέσα από ένα δακρυσμένο τζάμι και ο χρόνος…έμοιαζε παγωμένος, χαλασμένος, σαν την ανάμνησή της….
Πάτησε το play ακόμα μια φορά και για λίγο ένοιωσε…σχεδόν ρομαντική. Σαν να άκουσε για λίγο την καρδιά της να μιλάει με δική της φωνή….delete..delete…delete. Τρείς φορές πάτησε δυνατά το πλήκτρο διαγραφής μα μία ήταν αρκετή για να στείλει το τραγούδι στον ηλεκτρονικό της σκουπιδοκάδο. Είχε εδώ και καιρό αποφασίσει να ακολουθήσει το δρόμο της πραγματικότητας. Ήταν σοβαρή επαγγελματίας πλέον…καθημερινά διάβαζε τις ειδήσεις, την απασχολούσε η πολιτική και η γενική ασυδοσία στη χώρα την έκανε να νοιώθει ανασφάλεια. Μεγάλες ποσότητες καφέ κυλούσαν στο στομάχι της και τα μάτια της είχαν αρχίσει να παίρνουν κάτι από εκείνο το βλέμμα, που δεν μπορεί να περιγραφεί, μα που όταν το συναντάς στο δρόμο λες –Να μια σοβαρή μορφή, υπεύθυνη, ίσως ακόμα και κάτοχος μεγάλης καρέκλας…..
Ο ρομαντισμός και τα συναισθηματικά ταξίδια αποτελούσαν παρελθόν για εκείνη, η ζωή της ήταν πλέον μια χαρά…μια χαρά…μια χαρά…-νομίζω…. Άνοιξε το ξύλινο παράθυρο που έβλεπε στον κήπο, έβγαλε το κεφάλι της έξω και εισέπνευσε βαθιά τον νοτισμένο από τη βροχή αέρα. Έκλεισε τα μάτια της και για λίγο συγκεντρώθηκε στην αναπνοή της…είχε τη σοφίτα-καράβι της και αυτό ήταν αρκετό….delete, delete, delete…. Ta παράφορα συναισθήματα…εκείνα που δεν γνώριζαν όρους και όρια δεν ήταν για εκείνη, Η ζωή της ήταν μια χαρά... δεν τα είχε ανάγκη…..-ναι σχεδόν σίγουρα…..
Ξάπλωσε στον καναπέ και έβαλε ένα ποτό ανοίγοντας το ψυγείο βαρέλι που είχε αγοράσει σε ένα gadgetάδικο μαγαζί και το είχε ερωτευτεί με την πρώτη ματιά. Τουλάχιστον το πρωτότυπο πειρατικό ψυγειάκι της δεν θα την πλήγωνε, δεν θα την πρόδιδε…δεν θα την πονούσε ποτέ… Άξιζε σίγουρα την προτίμησή της….
Η στενή πόρτα της σοφίτας στολισμένη με ένα μικρό ναυτικό τιμόνι χτύπησε ελαφρά και μια φωνή αγαπημένη της έστειλε την καληνύχτα της... χωρίς να εμφανιστεί…..-Καληνύχτα και σε σένα μαμά…σ’αγαπώ….απάντησε με τη σειρά της και χαιρόταν που η οικογένειά της σεβόταν τον προσωπικό της χώρο και χρόνο τόσο. Η σοφίτα-καράβι ήταν ο τόπος που βρισκόταν μόνη με την ψυχή της και δεν ήθελε κανένας να την ενοχλεί….με κανέναν να την μοιραστεί ξανά…. Την τελευταία φορά που το έκανε άλλωστε…. Delete, delete, delete……
Mια πεταλούδα της νύχτας μπήκε από το ανοιχτό παράθυρο και προσγειώθηκε επάνω στο μπράτσο του καναπέ της… Ένα ψυχρό αεράκι δρόσισε το πρόσωπο και το σώμα της και το φεγγάρι απαλλαγμένο εντελώς πια από το σύννεφο, έστειλε το φώς του μέσα στο δικό της καράβι….. Τα μάτια της έκλεισαν αργά, παραδομένα στην κούραση της μέρας…. Τα όνειρα, άρχισαν να γεμίζουν το ποτήρι της ψυχής με σταγόνες ριγμένες απευθείας μέσα από τη στάμνα του Μορφέα…. Η μαύρη πεταλούδα πέταξε…άγγιξε για λίγο το πρόσωπό της και χάθηκε μέσα στη νύχτα….Ακόμα μια μέρα είχε τελειώσει…..

'Cause I'm looking at you through the glass
Don't know how much time has passed
And all I know is that it feels like forever...
And it's the stars
The stars that shine for you

Αηδία

Πάρτι σε μνημεία, διάσημοι, πλούσιοι, κλέφτες, δημοσιογράφοι, πόρνες πολυτελείας, πολιτικοί….και ένας λαός…….. ένας λαός αποχαυνωμένος να εξακολουθεί να ασχολείται με τα σκουπίδια. Και όχι μόνο αυτό, αλλά να τα δοξάζει κιόλας…δίνοντας δύναμη στη σαπίλα…Μετά βγαίνουμε και λέμε τς τς τς τι κακός κόσμος είναι αυτός…;- -τι βρωμιά -τι ηθική ισοπέδωση…….Πόσο γελοίοι είμαστε, πόσο ηλίθιοι, πόσο λίγοι…. Σαν να αδειάζουμε τα σκουπίδια της τουαλέτας στο σαλόνι μας και μετά να λέμε τι στο καλό βρωμάει σκατά;….Τί;;;;;
Είμαστε για κλάματα, πόσο θυμώνω όταν το σκέφτομαι, θυμώνω τρελά…
Κλείσε κυρά Κατίνα των 20 ετών τη σαπουνόπερα και άντε να δουλέψεις, άσε τη μούρη και το gel εραστή της πλάκας των 30 ετών και κάνε κάτι για τον κόσμο…άλλαξε στάση, αντίληψη ,συμπεριφορά…κουνήσου γαμώτο. Δείξε στα παιδιά σου ώριμε πατέρα πως η ζωή δεν είναι μόνο μπάλα και χουλιγκανισμός, απόλαυση δεν είναι μόνο να μεθάς και να πηδάς σα σκυλί και ανοιχτό μυαλό δεν είναι η ικανότητα να κρίνεις ποιος χόρεψε ή τραγούδησε καλύτερα στις εκπομπές που απευθύνονται σε γιαγιάδες….έλεος.
Βρίστε με, κρίνετέ με, πυροβολήστε με αλλά ποτέ δεν θα γίνω σαν εσάς. Πάντα θα έχω την στοιχειώδη αξιοπρέπεια και αυτοσεβασμό και θα κοιτάζω υπερήφανα το είδωλό μου στον καθρέφτη. Γιατί δεν συμβιβάζομαι, δεν κλέβω, δεν εκμεταλλεύομαι τους άλλους και πάνω από όλα δεν αναλώνω τη σκέψη και το χρόνο μου κοιτάζοντας το χαζοκούτι που έχει μετατρέψει τον κόσμο σε μια ατέλειωτη μαλακοσύναξη. Αλλάζω τα πάντα γύρω μου…αλλάζω τον εαυτό μου, τα όνειρά μου και πάνω από όλα δυναμώνω τη φωτιά της ψυχής μου…την τροφοδοτώ με όνειρα και πίστη… και ο κόσμος σιγά σιγά θα αλλάξει…θα δείτε… Φτύστε τα ρεμάλια, αγνοήστε τα στερεότυπα, δείτε μπάλα αλλά μην τρελαίνεστε,,,, κοροϊδεύουν σε βάρος σας οι βιομήχανοι του αθλητισμού είμαι σίγουρος. Αγοράστε όμορφα ρούχα εσείς οι κοπέλες, απολαύστε την ομορφιά και τα νιάτα σας αλλά μην μετατρέπετε τους εαυτούς σας σε ανορεκτικά θύματα- έρμαια των δήθεν σπουδαίων ανδρών. Αγαπήστε ξανά τον εαυτό σας, διαβάστε, θυμηθείτε ποιοι είμαστε, ταξιδέψτε με την ψυχή σας, απολαύστε την αληθινή ζωή, αγαπήστε τον άνθρωπο και όχι το σιλικονάτο στήθος, το cabrio αυτοκίνητο ή τη βίλλα στη Μύκονο….ξυπνήστε γιατί χανόμαστε….!!! Θα μετατραπούμε σε άβουλα χοιρίδια του καναπέ σαν εκείνους που χρόνια κοροϊδεύαμε…… Καλό απόγευμα

....

Σε όλα τα λουλούδια που χάθηκαν πριν καν ανθίσουν…..Στην Άννα και στο μικρό της άγγελο….που προτίμησε τον ουρανό από τη Γή μας…..


Ο κόσμος δίκαιος ή άδικος πάντα υπάρχει, άνθρωποι απλοί επάνω του εμείς αντέχουμε ακόμα.
Στης μοίρας το χορό που μοιάζει νήμα δίχως άκρη, να με ρωτάς πόσο μπορώ..πόσο να ζήσω ακόμα.
--
Μα εγώ σαν έντομο μικρός στου κόσμου το μεγαλείο… και στου χαμού μπροστά την τρομερή κραυγή.
Να γράψω προσπαθώ ξανά μες στης ελπίδας το βιβλίο, θα δεις θα ρθεί ξανά η φωτεινή αυγή.
--
Μέσα από φλόγες κι αν περνάς η ψυχή σου αν ματώνει, να συνεχίσεις πρέπει το ταξίδι σου.
Κύκλος η ζωή κι αυτό που σήμερα πονά αύριο θα λυτρώνει, όταν νέα ζωή θα μπει μες στη ζωή σου.
--
Μία ευχή το ποίημα αυτό για σένα να θυμάσαι, πως όταν αγαπάς πολύ και είσαι δυνατός.
Κάποτε θα δικαιωθείς κι ευτυχισμένη θα σαι, μονάχα άντεξε όσο μπορείς και θα ρθει ο καιρός….

Περί Ελλήνων...

Τον τελευταίο καιρό ακούω συνεχώς για τη χώρα μας πως υστερεί σημαντικά σε επαγγελματισμό, σε ποιότητα παροχής υπηρεσιών, σε φερεγγυότητα και τα λοιπά. ….. Πάσχει, ακούω ακόμα ο Έλληνας από έλλειψη παιδείας, από ωχαδερφισμό και από χίλια άλλα ‘’στραβά’’. Σε συζητήσεις συχνά αναφέρουν για τον επαγγελματισμό των γερμανών, για την οργάνωση των αμερικανών, για τη συνέπεια τον άγγλων ή την εργατικότητα των γιαπωνέζων.
Είναι αλήθεια πως πολλά από τα παραπάνω αρνητικά, πράγματι χαρακτηρίζουν το μεγαλύτερο ποσοστό από εμάς και με θλίβει βαθειά όλο αυτό. Όμως το να έχουμε μονοδιάστατη άποψη ενός πράγματος, μας κάνει να μην είμαστε αντικειμενικοί.
Έχουμε και θετικά εμείς οι Έλληνες και μάλιστα πολλά αγαπητοί επικριτές. Οι γονείς μας δεν μας πετάνε στο δρόμο όταν ενηλικιωθούμε με το ψυχρό πρόσχημα that’s life, τα αδέρφια μας τα αγαπάμε και τα νοιώθουμε κοντά μας όχι απλά στα χαρτιά μα και σε κάθε στιγμή της ζωής μας, τον συνάνθρωπό μας μπορεί να τον πατάμε σε πρώτη ευκαιρία, μα αν δούμε πως κάποιος έχει ανάγκη και υποφέρει τρέχουμε όλοι χωρίς δεύτερη σκέψη να βοηθήσουμε και δεν προσπερνάμε απλά από το κακό, βαφτίζοντάς το…απλά… δυσάρεστο γεγονός της καθημερινότητας. Αγαπάμε την καλή ζωή μα δεν φοβόμαστε τη δουλειά αν αγαπάμε αυτό που κάνουμε. Ζούμε με πάθος και όχι σαν ξενέρωτα ρομποτάκια διακοσμημένα με παρωπίδες και με την αντίληψη ότι είναι οι καλύτεροι καλά καρφωμένη στα χαζά μυαλουδάκια τους από τα media και τα παχιά λόγια των πολιτικών τους. Ερωτευόμαστε δυνατά, αγκαλιάζουμε δυνατά δίνουμε δυνατές χειραψίες και νοιώθουμε το κάθε συναίσθημά μας όπως πρέπει και όχι σαν εξωτερικοί παρατηρητές….
Δεν θέλω να σας κουράσω περισσότερο, θέλω απλά να σας παρακαλέσω, μαζί και τον εαυτό μου…να γίνουμε καλύτεροι, να χτίσουμε εμείς πρώτοι και πάλι την νέα ελλάδα που τόσο πολύ ανάγκη έχουμε όλοι μας. Με σεβασμό, αλληλεγγύη, αγάπη και πολλά χαμόγελα ας ξεκινήσουμε να χτίσουμε τον κόσμο μέσα στον οποίο ονειρευόμαστε να ζήσουμε…..από σήμερα κιόλας… Καλημέρα και καλή εβδομάδα…

Αστέρια...

Ήταν κάποτε ένα αστέρι διαφορετικό από όλα τα άλλα, ένα αστέρι που δεν ακολουθούσε τα υπόλοιπα στις συντροφιές τους. Έμενε μόνο σε κάποια γωνιά του ουρανού, απομονωμένο από τα υπόλοιπα, γιατί μέσα του ένοιωθε πως δεν μπορούσε να ταιριάξει πουθενά.
Τα άλλα αστέρια το κοίταζαν πάντα περίεργα και σε πρώτη ευκαιρία μαζεύονταν όλα μαζί, το έκριναν, το κορόιδευαν και όταν η κακία τους ξεχείλιζε, του έκρυβαν ακόμα και το φώς του….Και το αστέρι μας σκοτεινό, ντροπιασμένο και θλιμμένο, απλά υπέμενε τη σκληρότητα των αδερφών του.
Μα δεν το έβαζε κάτω. Ο μεγάλος Ήλιος, του είχε πει πως κάποιες φορές ένοιωθε κι εκείνος, ακριβώς το ίδιο… Λαμπερός και παντοδύναμος καθώς ήταν, είχε την αντιπάθεια των άλλων ουρανίων σωμάτων...κανένα βλέπεις δεν μπορούσε να τον συναγωνιστεί. Αγαπούσε τον Ήλιο και ήθελε τόσο να του μοιάσει…...
Οι αιώνες κυλούσαν στους ουρανούς και τίποτα δεν έλεγε να αλλάξει. Το αστέρι σκεφτόταν, αναρωτιόταν... και σε κάθε ευκαιρία μοιραζόταν από μακριά μερικές σκέψεις του με τον μεγάλο του φίλο και εκείνος αντίστοιχα κάποιες δικές του μαζί του. Έτσι μία σχέση ξεχωριστή άρχισε να αναπτύσσεται μεταξύ τους που έκανε το διάστημα λιγάκι πιο υποφερτό.
–Γιατί ο κόσμος να είναι σκληρός με οτιδήποτε διαφορετικό Ήλιε; Γιατί κανένας δεν μπορεί να καταλάβει πως νοιώθω…; Γιατί με χλευάζουν, με κρίνουν και με αντιπαθούν τόσο….; Και ο Ήλιος απαντούσε λαμπερός -Έτσι είναι φτιαγμένος ο κόσμος μικρέ μου, να κάνεις υπομονή και να λάμπεις δυνατά όσο μπορείς πιο δυνατά… και η ζωή θα σε ανταμείψει κάποτε…. θα δεις…. Και τα χρόνια έτρεχαν σαν αστερόσκονη μέσα στην κλεψύδρα του σύμπαντος και το αστέρι έλαμπε, προσπαθούσε, πάλευε……μα....
Μια νύχτα ένας κομήτης από μακριά πέρασε από τον ουρανό και κουρασμένος καθώς ήταν από τα ταξίδια του, σταμάτησε για λίγο δίπλα στον Ήλιο. –Γεια σου Ήλιε, μπορώ να σου κάνω λίγη παρέα; - Ο Ήλιος που παρά το γεγονός ότι δεν είχε συνηθίσει τις επισκέψεις, ξαφνιάστηκε ευχάριστα.
–Αιώνες είχα να δω κομήτη, καλώς ήλθες! ξεκουράσου για λίγο δίπλα μου αν το επιθυμείς, για μένα είναι μεγάλη χαρά να έχω επισκέπτες. -Από πού έρχεσαι ταξιδιώτη όμως, σε βλέπω κατάκοπο και κάπως ταραγμένο. -Έρχομαι από τη Γή μεγάλε Ήλιε, τρέχω γιατί κάποιος μου ανέθεσε να παραδώσω ένα μήνυμα σε ένα από τα αστέρια του ουρανού, σε εκείνο που στέκει πάντα μόνο και η λάμψη του μοιάζει σαν να πάλλεται…Μα δεν μπορώ να τον ξεχωρίσω απόψε…..είναι τόσα πολλά τα φώτα….σχεδόν έχω χαθεί. Ένας ποιητής μου έδωσε μερικά στιχάκια να του παραδώσω, σαν ένα μικρό ευχαριστώ για την παρουσία του στο βραδινό ουρανό. Αποτέλεσε για εκείνον πηγή έμπνευσης και ο κόσμος λάτρεψε τα ποιήματα του…. Κάθισε να σου το διαβάσω...δεν είναι μεγάλο μα είναι αληθινό....

Τις νύχτες πάντα οδηγείς την πέννα της ψυχής μου, φως μέσα στο σκοτάδι μου εσύ αγαπημένο.
Λίγη από τη λάμψη σου ζητώ να αντέξω τη ζωή μου, η νύχτα πέφτει κι εγώ.. πιστά σε περιμένω.
--
Οι άνθρωποι με πόνεσαν πολύ μα δεν πειράζει, στίχοι ποτάμια θα χυθούν να καθαρίσουν. Του κόσμου το βρώμικο το φόρεμα αλλάζει, έφυγαν πλέον οι σκιές και δεν ξαναγυρίζουν.
--
Σου λέω λοιπόν ευχαριστώ που εμπνέεις την καρδιά μου, οι λέξεις άνετα κυλούν μαζί σου στο χαρτί μου.
Φίλος από μακριά εγώ σου στέλνω τα άνθη της ψυχής μου, και όλος ο κόσμος σου γελά.. μαζί κι εγώ λαμπρό μου…..



….. Ο ήλιος άφησε ένα δάκρυ φωτός να ξεφύγει και ο κόσμος ολόκληρος τρόμαξε……- Αυτό το αστέρι ήταν ο μοναδικός μου φίλος…. -Πάντα του έλεγα να κάνει υπομονή…πάντα του έλεγα να περιμένει, μα η κακία ………το κατέστρεψε για πάντα….σκοτείνιασε και χάθηκε. Πάλεψε για αιώνες με την κακία των άλλων αστεριών, μα απογοητεύτηκε και αποφάσισε να φύγει μόνο... μέσα στο κενό…για πάντα…χωρίς φως….για πάντα.... στη σκιά…..


Γι αυτό λοιπόν αγαπητοί μου αναγνώστες όσο κι αν νοιώθετε κάποιες φορές πως δεν ταιριάζετε πουθενά, όσο κι αν εκείνο το συναίσθημα σας πλακώνει και σας θλίβει…μη το βάζετε κάτω. Ο κόσμος πάντα γυρνά και θα έρθει και η δική σας σειρά, η ευτυχία θα καλύψει τις ζωές σας και το αστέρι εκείνο της ιστορίας μας, θα λάμψει ξανά στον ουρανό της ψυχής σας. Καλημέρα.
(αγαπητοί αναγνώστες αστροφυσικοί, που είστε και οι μόνοι του στενού μου κύκλου που διαβάζετε το blog μου και το εκτιμώ βαθύτατα, συγχωρέστε μου τυχόν λάθη στο αστρικό κειμενάκι, δείτε το αν θέλετε μονάχα ρομαντικά κι όχι επιστημονικά ;) )

Στη Χιονάτη

Μια ιστορία ακόμα....

Πώς μπορώ να φέρομαι και να σκέφτομαι σαν φυσιολογικός άνθρωπος τη στιγμή που δεν είμαι;
Πώς να μάθω να το κάνω όταν ποτέ δεν κατάφερα να μάθω τίποτα πέρα από τη γνώση της απέραντης άγνοιάς μου;
Πώς να κοιτάξω τον κόσμο και τους ανθρώπους με άλλο μάτι, όταν αυτά είναι τα μόνα μάτια που έχω; Μάτια που βλέπουν πέρα από το περιτύλιγμα, μάτια που πληγώνουν την ψυχή, μα εκείνη εξακολουθεί να το απολαμβάνει;
Πώς να σκοτώσω μια και καλή τα κακά παιδιά της σκέψης που πετροβολούν την τζαμαρία της ισορροπίας μου σε κάθε ευκαιρία;
Πώς να νικήσω το σκοτάδι όταν δεν ξέρω που στο καλό είναι ο διακόπτης του φωτός και ψάχνω στα τυφλά;
Πώς να διώξω μακριά τη γκρίνια και τη μιζέρια μου που με κάνει να φέρομαι σαν ηλίθιος;
Πώς με αντέχουν ακόμα οι άνθρωποι στον κόσμο μου; Πώς και δεν με πετάνε έξω από τις ζωές τους;;;;;;;;;; θα μου πεις;;;;;;;;
Μίλαγε φωναχτά με σιγανή όμως φωνή όπως μονάχα εκείνος ήξερε να κάνει… Στην άλλη άκρη του καναπέ δυο μάτια τον κοίταζαν περίεργα. Ένα χέρι έσπρωξε μια τούφα μαλλιά πίσω από το λεπτοκαμωμένο αυτί και το στυλό που δεν κατάφερε να γράψει τίποτα κατά τη διάρκεια της συνεδρίας, έπεσε απογοητευμένο στο τραπεζάκι του σαλονιού. Εκείνη σηκώθηκε, τον ρώτησε αν θέλει να του προσφέρει καφέ για δεύτερη φορά μέσα στο ραντεβού τους κι εκείνος επανέλαβε την ίδια απάντηση που της είχε δώσει και μόλις μπήκε στο γραφείο της περίπου μια ώρα πριν….-όχι ευχαριστώ η καφεΐνη με αποσυντονίζει, με ενοχλεί…. Γέμισε μια κούπα καφέ φίλτρου με άρωμα… βανίλια (του άρεσε η βανίλια) και κάθισε ξανά απέναντί του. Ανασήκωσε τους ώμους της και με ένα σχεδόν παιδικό ύφος παρά τα 35 της χρόνια του είπε….-Δεν έχω ιδέα….ειλικρινά δεν έχω απάντηση γι αυτό που με ρωτάς. Θα μπορούσα να σου αναλύσω και να εφαρμόσω ποικίλες τεχνικές ψυχοθεραπείας, όμως ξέρω πως αυτό δεν σε βοήθησε στο παρελθόν και πολύ, παρά το γεγονός ότι δούλεψες σκληρά, κατάλαβες τη μέθοδο και ήσουν δίπλα σε έναν από τους ικανότερους στο χώρο μας….. Θα μπορούσα να σου δώσω ακόμα τις κλασσικές απαντήσεις που έχουμε διδαχτεί να δίνουμε σε ανθρώπους σαν εσένα, φάρμακα, νέα οπτική….μα ξέρω πως θα είναι ανώφελο. Σε γνωρίζω αρκετό καιρό, έχω αγωνιστεί πολύ για να σε βοηθήσω, μα κάτι μου λέει πως πραγματικά δεν ήρθες σε μένα για να ζητήσεις βοήθεια….
Μοιάζεις τόσο ήρεμος, τόσο λογικός….αποκρούεις με επιχειρήματα κάθε προσπάθειά μου να σου δείξω πως κάνεις λάθος…..δεν ξέρω τι να κάνω….ίσως και να μην κάνεις…ίσως τελικά να έχεις δίκιο…ίσως να μη με χρειάζεσαι…ίσως….
Εκείνος ανασηκώθηκε στην πολυθρόνα ήπιε μια γουλιά νερό από το ιδρωμένο γεμάτο παγάκια ποτήρι και ίσιωσε την πλάτη του. Την κοίταξε για λίγο κατάματα και της χαμογέλασε ελαφρά….-Όπως και να χει σε ευχαριστώ Έλενα. Έχεις κάνει ήδη πολλά για μένα. Μου έχεις προσφέρει ένα πολύ καλό ακροατή και αν δεν σε πλήρωνα, θα μπορούσα να πω…πως μου προσέφερες ακόμα και μια καλή φίλη. Άρχισε να γελάει και εκείνη τον ακολούθησε…..τον συμπαθούσε πολύ και από τότε που τον γνώρισε, η σχέση με τη δουλειά της σαν να είχε αλλάξει κάπως. Ποτέ δεν εμπλεκόταν συναισθηματικά με τους πελάτες της, αυτός ήταν κανόνας απαράβατος, μα εκείνος είχε κάτι διαφορετικό… -Λοιπόν Έλενα τα μαλλιά σου είναι απίστευτα σε αυτό το χρώμα, νομίζω όμως πως είναι ώρα να φύγω από το γραφείο σου. Ήδη έχουν περάσει δέκα λεπτά επιπλέον από το χρόνο μου και αν αρχίσεις να με χρεώνεις για τις υπερωρίες…..την πάτησα. Άσε που η διάσημη χαζογκόμενα που περιμένει απέξω τη βλέπω να εισβάλει σε λίγο με βρισιές, αναρωτιέμαι γιατί έξι μήνες τώρα τη βάζεις πάντα στο ραντεβού μετά από μένα. Ίσως για να μου δείξεις πως έχεις διάσημους πελάτες και να δικαιολογήσεις τα 95 ευρώ που με χρεώνεις ε; Ξανάρχισαν να γελάνε και οι δυο μαζί…Όταν χαμογελούσε, το πρόσωπό της είχε κάτι αγγελικό…θα μπορούσε να την ερωτευτεί μα ήξερε πως δεν μπορεί πια. Έτσι ξεφυσώντας ελαφρά σηκώθηκε, πήρε στα χέρια του την τσάντα του και στράφηκε προς την έξοδο. Εκείνη σηκώθηκε μαζί του, έτεινε το χέρι της και μετά από μια τυπική χειραψία από εκείνες… ξέρεις..που το χέρι του ενός ίσα που αγγίζει του άλλου….αποχαιρετίστηκαν. Κατέβηκε με τα πόδια τους δύο ορόφους και η Έλενα τον είδε να περπατάει στο πεζοδρόμιο κάτω από το παράθυρό της….έφευγε ακόμα μια φορά και παρά το γεγονός πως εκείνη ήταν επαγγελματίας, ένοιωθε την καρδιά της να ξεριζώνεται κάθε που τον έβλεπε να απομακρύνεται. Δεν ήταν ερωτευμένη, δεν τον αγαπούσε, δεν ένοιωθε στοργή, λύπη, οτιδήποτε για εκείνον…μονάχα κάτι …. ένα συναίσθημα που δεν είχε ποτέ διδαχθεί στα βιβλία του πανεπιστημίου μα και της ίδιας της ζωής….Η κυρία με τα εντυπωσιακά χαρακτηριστικά και το ακριβό ντύσιμο μπήκε στο γραφείο της…η Έλενα έριξε ακόμα μια ματιά από το παράθυρό της…εκείνος έμοιαζε πια με κουκίδα…έφυγε…μέχρι την άλλη…την τελευταία τους συνεδρία… την επόμενη Τετάρτη……
Η εβδομάδα που συνεχίστηκε παραήταν βαρετή, οικογενειακές συναντήσεις το Σαββατοκύριακο, ψώνια με φίλες, καφέδες, φαγητό με έναν γοητευτικό συνάδελφο που την φλέρταρε επίμονα εδώ και κάτι μήνες μα εκείνη δεν ενέδιδε και καθημερινά απορούσε ακόμα και η ίδια γιατί δεν το κάνει..……. Και η επόμενη Τετάρτη έφτασε στο ημερολόγιο τοίχου που είχε στο γραφείο της….από εκείνα που έχουν οι γιαγιάδες, ξέρεις…. εκείνα με τα στιχάκια πίσω από την ημέρα, την ημερομηνία και το εορτολόγιο… Θα λάμπω πάντα δίπλα σου σαν ένα αστέρι φως μου, αρκεί μόνο να με αγαπάς και να είσαι δικός μου… Της άρεσε αυτή η χαζή συνήθεια με το γιαγιαδίστικο ημερολόγιο, άσε που άρεσε και στους πελάτες της ομαδικής ψυχοθεραπείας που τους έκανε να θυμούνται τα παιδικά τους χρόνια ή τις δικές τους γιαγιάδες και να νοιώθουν άνετα…. Κάθισε στο γραφείο της και άνοιξε την ατζέντα…πρώτο ραντεβού όπως ήδη γνώριζε….. εκείνος….Ξεφύσησε αγχωμένη μα χαμογέλασε στη θέα του ονόματός του, βάζοντας δίπλα και ένα μεγάλο ν. –Για να δούμε τι έχεις σήμερα για μας αγαπητέ παράξενε….έξι μήνες μετά και δεκάδες αποτυχημένες προσπάθειες…αποφάσισες να σταματήσεις τις συναντήσεις μας……… Μιλούσε μόνη της…..όταν το συνειδητοποίησε τρόμαξε κάπως, αν και ήξερε από τη θεωρία ότι καμιά φορά αυτό συμβαίνει και στου απόλυτα πνευματικά υγιής ανθρώπους… Έβαλε καφέ και κοίταξε το ρολόι της….σαν να άργησε λιγάκι….ίσως και να μην ερχόταν….κρίμα γιατί εκείνη ήθελε να τον αποχαιρετίσει με μια ώρα δωρεάν συνεδρία πέραν της κανονικής και με………. Πόσο χαζή ένοιωθε….είχε ετοιμάσει για εκείνον ένα κέικ με μαρμελάδα βερίκοκο από εκείνο που του άρεσε τόσο άσχετα με το αν δεν είχε δοκιμάσει ποτέ…..-Παράξενε…..απόψε θα το δοκιμάσεις να δούμε αν όντως σου αρέσει, είχε σκεφτεί το προηγούμενο βράδυ στην κουζίνα της.
Το ρόπτρο (ακόμα μια ρετρό πινελιά) στην εξώπορτα χτύπησε δυο φορές….ήρθε! Έτρεξε να του ανοίξει και παραλίγο να σκοντάψει….στο παχύ ινδικό χαλί της, ένα χαλί που το αγόρασε από έναν ρομαντικό ινδό που επέμενε ότι μπορεί, αν το πιστέψει αρκετά, να πετάξει επάνω του.
Στην είσοδο της πόρτας στεκόταν εκείνος, φορώντας ένα τεράστιο χαμόγελο… στα χέρια του ένα μεγάλο χαρτί διπλωμένο την περίμενε. Της πρόσφερε το χαρτί κι εκείνη αμήχανα το πήρε και ψέλισσε ένα ευχαριστώ χωρίς να γνωρίζει περί τίνος πρόκειται….Το άνοιξε ….Ένα μεγάλο χαρτόνι γεμάτο ζωγραφισμένα τριαντάφυλλα……. Τι στο καλό σκέφτηκε….έμοιαζαν με ζωγραφιά μικρού παιδιού….
–Κατευθείαν από το φρέσκο κήπο της 4χρονης ανιψιάς μου μόνο για σένα γιατρέ μου… της είπε λες και διάβασε τη σκέψη της. Η Έλενα ήθελε να τον αγκαλιάσει, να τον σφίξει τόσο που θα πονούσε, μα ο τίτλος του διδάκτορα στον τοίχο της σαν να την κοίταζε όμοιος με αυστηρό πατέρα. –Ευχαριστώ είναι πραγματικά από τα ομορφότερα λουλούδια που έχω δεχτεί ποτέ…..αρκέστηκε να πει και του πρότεινε να καθίσει. –Επιστρέφω σε λίγο, είπε και χώθηκε για μια στιγμή στο κουζινάκι της . Έπειτα από ένα λεπτό ξαναγύρισε κρατώντας στα χέρια της μια πιατέλα με ένα καλοφουσκωμένο, λαχταριστό κέικ.
–Κέικ με μαρμελάδα βερίκοκο αγαπητέ! Για να γιορτάσουμε την τελευταία συνεδρία μας. Το ακούμπησε στο τραπεζάκι μπροστά τους και έκοψε ένα μεγάλο κομμάτι και με μια χαρτοπετσέτα, χωρίς πιατάκια και τυπικότητες, του το προσέφερε χαμογελώντας του….. Εκείνος σαστισμένος μα χαρούμενος, το πήρε από τα χέρια της και το έφερε στα χείλη του. Το μύρισε πρώτα, έκανε μια έκφραση ανακούφισης και απόλαυσης μαζί, και δάγκωσε αργά το κομμάτι του με κλειστά μάτια….. Για πρώτη φορά στη ζωή του έτρωγε ένα γλυκό που είχε αγαπήσει θεωρητικά ως λάτρης της μαρμελάδας βερίκοκου, μα που ποτέ δεν έτυχε να δοκιμάσει…πάντα κάτι τύχαινε και ποτέ δεν πραγματοποιούσε τη γλυκιά ατασθαλία του……. Τέλειωνε το κομμάτι του και η Έλενα απέναντί του σαν να είχε ξεχάσει πως ήταν μια νέα ψυχίατρος με λαμπρό μέλλον και πτυχία γεμάτα κύρος…..τον κοίταζε σαν μικρό κορίτσι……..ένοιωθε μικρό κορίτσι αυτή τη στιγμή….στο καλό η θεραπεία στο καλό όλα….ένα κομμάτι κέικ φώτισε το πρόσωπό του…τον έβλεπε να χαμογελά στο παρελθόν, να γελάει δυνατά, μα για πρώτη φορά είδε στα μάτια του, στο ύφος του, απίστευτη, ειλικρινή χαρά….
Άφησε κάτω την χαρτοπετσέτα με λίγα ψίχουλα μέσα της και οδήγησε το βλέμμα του να αγγίξει το δικό της. Τα πράσινα σαν το γρασίδι του Μάη (όπως θα έλεγαν οι ποιητές, σκέφτηκε)μάτια της, τον έκαναν να νοιώσει πως ίσως κομμάτια από την παιδική ψυχή του ήταν ακόμα εκεί…..ξέχασε τις αποτυχίες, τα χρέη, τον πόνο που έκαιγε μέσα του και απλά έμεινε εκεί….σαν να πάγωσε ο χρόνος, λες και ο χώρος δεν είχε πια σημασία άπλωσε το χέρι του και άγγιξε τα μελί μαλλιά της… Η Έλενα ξαφνιάστηκε και ανακουφίστηκε την ίδια στιγμή, πάντα της δημιουργούσε αντιφατικά συναισθήματα…….πόσο της άρεσε να το κάνει αυτό….
– Μαρμελάδα βερίκοκο, το θυμόσουν γιατρέ μου! από την πρώτη εκείνη συνεδρία που με ρώτησες αν μου λείπει κάτι από τη ζωή και εγώ σου μίλησα για το κέικ….τότε που για πρώτη φορά σε είδα να γελάς…τη μέρα εκείνη που πίστεψα πως δεν είμαι εντελώς ξοφλημένος μα υπάρχει ακόμα ελπίδα να σώσω την παιδικότητα της ψυχής μου….. Σηκώθηκε, πλησίασε τον καναπέ της και κάθισε μπροστά από τα πόδια της….ακούμπησε απαλά τους αγκώνες στους μηρούς της και βάζοντας τις γροθιές του στο σαγόνι έμεινε να την χαζεύει σαν όμορφο τοπίο…. Η Έλενα άκουγε στα αυτιά της την καρδιά της έτοιμη να σπάσει…σκέφτηκε ο γιατρός μέσα της, πως επρόκειτο για στιγμή άγχους και αποφάσισε να πάρει βαθιές ανάσες, μα η γυναίκα τη φρέναρε….κι αυτή και όλες τις σκέψεις……Τον φίλησε στα χείλη και η γεύση μαρμελάδας βερίκοκο την έκανε να νοιώσει για λίγο παιδί….
Έκαναν έρωτα γα ώρα , χωρίς ώρα, χωρίς χρόνο, χωρίς σκέψη……..μονάχα οι καρδιές τους αρμονικά συγχρονισμένες μετρούσαν τις στιγμές……… Από τότε έγιναν αχώριστοι…. Ο Φρόυντ χαμογελούσε πάνω από το γραφείο της και τα βιβλία του Γιάλομ έμοιαζαν να χτυπούν παλαμάκια κάθε φορά που εκείνος περνούσε την πόρτα της…..Κάθε φορά που εκείνος πριν ξεκινήσει τη δουλειά της σαν να μην του έφτανε η νύχτα και το πρωινό, ερχόταν και της έδινε το δεύτερο πιο γλυκό φιλί της ημέρας………

Αφιερωμένο στην Ελένη που δυσανασχετεί με την ιδέα του τρελογιατρού και της ψυχοθεραπείας……Ποτέ δεν ξέρεις όμως....η ζωή μπορεί να σου δώσει ευτυχία ακόμα και στα πιο απίθανα μέρη…………Καλημέρα. :)

Yπάρχουν και αυτές οι νύχτες.....

Τα παραμύθια είναι γνωστό πως πάντα τελειώνουν γρήγορα (εκτός από εκείνο το παραμύθι χωρίς τέλος με τα μυρμήγκια) και η πραγματικότητα παίρνει ξανά το ρόλο του κεντρικού ομιλητή στη συνέλευση της καθημερινότητας. Η ζωή η πραγματική δεν έχει τέρατα και σκοτεινούς ιππότες μα είναι γεμάτη με κοστουμάτους κλέφτες και υποκριτές. Οι πριγκίπισσες των παραμυθιών στον αληθινό κόσμο ρουφάνε κόκα ενώ ξοδεύουν τα λεφτά του μπαμπά σε χαζομάρες, οι ήρωες αποκαλούνται μαλάκες και ηλίθιοι, οι καλοί μάγοι ονομάζονται ψυχίατροι και αντί για μαγικά ραβδιά έχουν μαγικές πένες για να συνταγογραφούν ψυχοφάρμακα, και τέλος στον αληθινό κόσμο οι καλοί φίλοι και η συντροφικότητα, υφίσταται ως κλίκα, ως αγέλη λύκων και απατεώνων, με κοινά απλά συμφέροντα. Κι εγώ που πάντα ταξίδευα τόσο εύκολα μεταξύ των δύο αυτών κόσμων τι θα κάνω απόψε που νοιώθω πως έχασα το κλειδί της βαριάς σιδερένιας πόρτας- περάσματος που οδηγούσε κατευθείαν στην καρδιά του παραμυθιού; Γαμώτο…πρέπει να μάθω να ζω την αληθινή…ενήλικη ζωή μάλλον. Να μη μεγαλοποιώ και να το σκάω, να μην πληγώνομαι και να έχω ανάγκη από αυταπάτες για να το παλέψω, να αντιμετωπίζω τη ζωή με σοβαρότητα και στιβαρότητα…. Με άλλα λόγια….να γίνω αναίσθητος…οκ.
Οι γροθιές μου πέφτουν βίαια επάνω στην σιδερένια πόρτα, αλλά τίποτα απόψε….δεν ανοίγει ότι κι αν κάνω.
Βάζω μουσική μα δεν με αγγίζει αυτό το βράδυ και την κλείνω… ανοίγω την τηλεόραση και την κλείνω επίσης, τίποτα δεν με γεμίζει σήμερα. Κουνούπια πετάνε δίπλα μου, ένα προσγειώνεται στο χέρι μου και με τσιμπάει…..κι εγώ το σκοτώνω το συνθλίβω κάτω από την παλάμη μου….δεν ανέχομαι κι άλλα πλάσματα να μου πιούν το αίμα σήμερα…..
Στην οθόνη της κλειστής τηλεόρασης βλέπω το είδωλό μου…..το κοιτάζω καλύτερα και χάνομαι για λίγο….γαμώτο τι είμαι ; Αξίζει ο κόπος για το οτιδήποτε; Ένας μεγάλος tweety με κοιτάζει ξαπλωμένος στο διπλανό καναπέ….αν είχα όπλο θα τον πυροβολούσα…μα δεν έχω πια…. Θυμώνω που με κοιτάει έτσι…καλά. Προσπαθώ να σκεφτώ θετικά, να δω με μία πιο καλή ματιά τον κόσμο και τους ανθρώπους….μα παντού βλέπω ψέμα σήμερα….ακόμα και σε μένα. Θέλω να είμαι ειλικρινής, ανοικτός, μα δεν μπορώ και αυτό με χαλάει απίστευτα. Η αλήθεια μου πάντα έκανε κακό…γιατί; γιατί ; γιατί;…… Οι απόψεις μου ενοχλούν, τσιμπάνε σαν μάλλινα χοντρά ρούχα επάνω σε γυμνό δέρμα…μαλακία…. Θέλω να μεθύσω, να ξεφύγω από τις σκέψεις μου… μα δεν πίνω ποτέ. Πάντα βλέπεις μου άρεσε να μεθώ με συναισθήματα και όχι με αλκοόλ…Θέλω να τρέξω, να πάω κάπου…μα δεν έχω προορισμό….. Και η άτιμη πόρτα δεν λέει να ανοίξει….. Πλησιάζω τα κάγκελα σαν φυλακισμένος που θέλει για λίγο να δει τη ζωή έξω από το κλουβί και βλέπω μικρές φιγούρες να κινούνται μέσα στον κόσμο της φαντασίας….. Ο πινόκιο μοιάζει να καπνίζει φούντα;;;;; Η κοκκινοσκουφίτσα παραδίπλα δέρνει τη γιαγιά της;;;; η Σταχτοπούτα το κάνει με τον Λάνσελοτ;;; μπα…. Ας αφήσω για σήμερα τα παραμύθια στην άκρη……….. Καληνύχτα

Ταξίδι...

Το γραφείο της παραγεμισμένο με χαρτιά έμοιαζε να ασφυκτιά, να παλεύει για να σηκώσει το τόσο βάρος του χαρτιού που προσγειωνόταν κάθε τόσο στην επιφάνειά του. Το ρολόι της έδειχνε 12:04 και αυτό την άγχωνε γιατί έπρεπε να τελειώσει πριν τις τέσσερις. Η Άννα δούλευε επάνω σε αυτό το παλιό γραφείο που θύμιζε άλλες εποχές τα τελευταία χρόνια μιας και το αφεντικό της αγαπούσε τα παλιά αντικείμενα. Πίστευε πως έχουν μια διαφορετική αίγλη οι αντίκες και δεν είχε άδικο. Αυτό το γραφείο όμως δεν ήταν σαν όλα τα άλλα, μονάχα όσοι γνώριζαν τα μυστικά του κόσμου μπορούσαν να καταλάβουν πως αυτό το έπιπλο είχε μέσα του δυνάμεις παράξενες. Αυτό το έπιπλο ήταν κομμάτι από ένα μαγικό δέντρο γνωστό σε πολύ λίγους, που βρισκόταν κάποτε σε ένα δάσος, μακρινό κάπου στον Αμαζόνιο και οι ιερείς κάποιας χαμένης εδώ και δεκαετίες φυλής, το χρησιμοποιούσαν ως τόπο λατρείας. Γύρω από αυτό το ξύλο που σήμερα η Άννα αγχωνόταν, σημείωνε, διάβαζε, κάποτε άνδρες με μεγάλη δύναμη άγγιζαν το φλοιό του και ταξίδευαν σε μέρη άγνωστα…μακρινά… Σε μέρη που η σύγχρονη στενόμυαλη λογική θα βάφτιζε ως τόπους φανταστικούς….και πολλοί καλοπερασμένοι χαρτογιακάδες θα χλεύαζαν όποιον επιχειρούσε να τους εξηγήσει πως ο κόσμος είναι σαν βεντάλια μαζεμένη….πολλές πτυχές κρυμμένες, που μονάχα αν είσαι αρκετά ανοικτός, μπορεί να ανακαλύψεις την πραγματική ουσία και τα πραγματικά όρια αυτού…
Η Άννα όμως δεν έμοιαζε με τους άλλους ανθρώπους και το γραφείο της που είχε κάτι από το πνεύμα του μαγικού δέντρου το γνώριζε καλά αυτό. Μα τα χρόνια είχαν αλλάξει και οι εποχές που το δέντρο μιλούσε στις καρδιές των ανθρώπων είχαν περάσει πια…. Και το δέντρο δίσταζε να της αποκαλύψει λίγη από τη μαγεία του… Φοβόταν πια τους ανθρώπους, βλέπεις…το έκοψαν, το πλάνισαν, το τρόχισαν και το μετέτρεψαν από ένδοξο σύμβολο γενεών σε κάτι απλό, άψυχο.
Ένα χαρτί άγγιξε μια γωνία του γραφείου και επάνω του η μύτη ενός στυλό άρχισε να χαράζει γράμματα…Η Άννα έγραφε καμιά φορά τις σκέψεις της επάνω σε μια κόλα χαρτί όταν εκείνες την έπνιγαν και έπειτα απλά πετούσε το χαρτί και ένοιωθε ότι μαζί με αυτό πετάει και το βάρος στην ψυχή της. Το γραφείο ένοιωσε σαν άγγιγμα τα γράμματα που εκείνη άφηνε στο χαρτί και μία ανάμνηση της παλιάς εκείνης εποχής ξύπνησε μέσα του καθώς τα σύμβολα αποκτούσαν νόημα για εκείνο…. Με ενοχλεί ο κόσμος που δεν αλλάζει με τίποτα, που όσο πάει και τρελαίνεται, που η υποκρισία υπάρχει σχεδόν παντού……… Πριν ολοκληρώσει την πρότασή της η Άννα ένοιωσε μια δόνηση στο γραφείο της και τρόμαξε. Σεισμός πήγε να φωνάξει, μα όταν είδε τους συναδέλφους της ψύχραιμους να συνεχίζουν τη δουλειά τους παρέμεινε σιωπηλή. Μα το έπιπλο άφηνε μια ελαφριά δόνηση ξανά και ξανά. Άγγιξε την γυαλιστερή επιφάνεια του γραφείου της και τρομαγμένη διαπίστωσε πως το ξύλο κάτω από την παλάμη της είχε κάτι σαν …παλμό. Σίγουρα τα χάνω, σκέφτηκε η Άννα μα το δέντρο είχε ξυπνήσει πια για τα καλά. Οι παλιές αναμνήσεις άναψαν φωτιά στην ψυχή του και η μαγεία άρχισε να τρέχει στο χώρο παραμορφώνοντας στα μάτια της Άννας το γνώριμο περιβάλλον. Λες και άρχισε να βλέπει τα πράγματα μέσα από ένα σύννεφο υγραερίου, αλλοιωμένα, παράξενα….. Και τότε το παλιό κέρας του αρχηγού βούιξε ξανά και το γραφείο γέμισε φως. Η Άννα είχε παγώσει από το φόβο της μα κάτι άγνωστο μέσα της την καθησύχαζε….
Φώς γέμισε ολόκληρος ο όροφος και ξαφνικά απόλυτο σκοτάδι…. Και μια στιγμή μετά εκατοντάδες αστέρια που έτρεχαν κατά πάνω της την έκαναν να σκεπάσει τα μάτια της τρομαγμένη από την ταχύτητα που διέσχιζε…..το άγνωστο. Τότε το γραφείο μίλησε. Χωρίς φωνή, μα απευθείας μέσα στην ψυχή της είπε…-Μη φοβάσαι, θα κάνουμε μαζί ένα ταξίδι διαφορετικό, θα γνωρίσεις την πρώτη ύλη του κόσμου σου και μαζί τον ίδιο σου τον εαυτό. -Μη φοβάσαι, εγώ είμαι μαζί σου. Της μιλούσε ένα έπιπλο και ……εκείνη απλά το πίστευε. Η αμφιβολία σαν να είχε χαθεί μια και καλή από το είναι της και παραδομένη, σχεδόν υπνωτισμένη, κοίταζε το τοπίο που άλλαζε αστραπιαία γύρω της. Είδε σώματα ουράνια παράξενα, λίμνες αστεριών, γεωμετρικά σχήματα και στολές από κάποιους άλλους κόσμους ή χρόνους να παρελαύνουν μπροστά της…..Τα είχε χαμένα, όμως ένα αίσθημα πληρότητας μέσα της την έκανε να νοιώθει πως είναι ευτυχισμένη…. Για πρώτη φορά στη ζωή της ολοκληρωτικά ευτυχισμένη. Οι εναλλαγές στο οπτικό της πεδίο πάγωσαν ξαφνικά και βρέθηκε καθισμένη σε μια παραλία, σε ένα μέρος εντελώς άγνωστο για εκείνη, ένα μέρος που σε τίποτα δεν θύμιζε Γή. Η λογική της ούρλιαζε και της έλεγε να πανικοβληθεί, μα η καρδιά της είχε μια πρωτόγνωρη γαλήνη και τα μάτια της σάρωναν το τοπίο αργά, με ηρεμία, λες και ήθελαν άπληστα να αποτυπώσουν κάθε κομμάτι αυτού του νέου κόσμου για πάντα στη μνήμη της. Ο ορίζοντας χανόταν μέσα στη θάλασσα και ο ουρανός είχε ένα χρώμα που με καμία από τις γνωστές της λέξεις δεν μπορούσε να περιγράψει…. Άγγιξε το γραφείο της και χάρηκε προς στιγμή που είχε κοντά της κάτι οικείο. Προσπάθησε να επικοινωνήσει ξανά μαζί του μα εκείνο έμοιαζε πλέον άψυχο…σκέτο ξύλο.
– Εδώ είμαι Άννα, μαζί σου, όπως υποσχέθηκα, άκουσε μια φωνή πίσω από την πλάτη της και γύρισε τρομαγμένη. –Είμαι το πνεύμα της Γής και κατοικούσα για χρόνια ολόκληρα στο γραφείο σου. Εδώ και καιρό ήθελα να σου μιλήσω μα δεν έβρισκα το θάρρος. Τα λόγια όμως που έγραψες με ξύπνησαν και πάλι. Ένας καμπουριαστός άνδρας τυλιγμένος με ένα μαύρο βαρύ ένδυμα σαν παλτό, την κοίταζε κατάματα καθώς της μιλούσε. Ήταν μεγαλόσωμος, με μακριά λευκή γενειάδα και αραιά κοντά μαλλιά που κρύβονταν κάτω από την κουκούλα που κάλυπτε το μεγαλύτερο μέρος του κεφαλιού του. Πρέπει να ήταν μεγάλος σε ηλικία …πολύ μεγάλος σίγουρα σκέφτηκε η Άννα, μα πριν ολοκληρώσει τη σκέψη της, εκείνος μίλησε ξανά και σαν να είχε διαβάσει την απορία της είπε..- Η ηλικία και τα χρόνια δεν παίζουν κανένα ρόλο στο δικό μου κόσμο, μονάχα τα συναισθήματα, και οι ερωτήσεις μαζί με τις απαντήσεις που τα γεννούν έχουν εδώ σημασία. Καλώς ήλθες στον κόσμο του Γιατί…..και συνέχισε. -Έγραψες πριν λίγο επάνω στο χαρτί ότι σε ενοχλεί ο κόσμος που δεν αλλάζει με τίποτα, που παραμένει σταθερά χαζός, διεφθαρμένος, λίγος, τρελός…. Μικρή μου Άννα ο κόσμος όμως είμαστε εμείς, ο φίλος σου, οι συνεργάτες σου, οι γείτονες σου….. Μικρές ομάδες ανθρώπων, που ενώνονται σε μια μεγάλη…αυτό είναι ο κόσμος. Αν ξεκινήσεις δυναμικά λοιπόν τις αλλαγές από το δικό σου μικρό κόσμο, αν αποφασίσεις και καταφέρεις να επηρεάσεις τους γύρω σου θετικά και τους εμπνεύσεις καλοσύνη, τότε το καλό, σαν κύμα θα ξεκινήσει να απλώνεται στον κόσμο. Στην αρχή θα είναι μικρό και θα πνίγεται από τα υπερωκεάνια της βλακείας και της κακίας, μα σιγά σιγά θα δυναμώνει και θα καταφέρει να ανατρέψει στο τέλος τα τεράστια σκουριασμένα καράβια-νοοτροπίες. Η κοπέλα στο άκουσμα των παραπάνω γέλασε, -Καημένο πνεύμα, είπε με σιγανή φωνή, -Οι ονειροπόλοι και οι οραματιστές καταλήγουν συνήθως νεκροί ή με την ταμπέλα του τρελού, η ιστορία το έχει αποδείξει αυτό και το μόνο που μπορείς να πετύχεις με αυτό στην καλύτερη περίπτωση είναι ο χλευασμός. Τα τζίνια καλύτερα να γυρίσουν στα λυχνάρια τους κι εγώ στη δουλειά μου γιατί έχω πραγματικά πολλά να κάνω σήμερα. Ο παράξενος γέροντας γέλασε δυνατά και από τα σκούρα καφέ γήινα μάτια του, η Άννα είδε να βγαίνουν φωτιές. Άνοιξε τα χαρακωμένα χείλη του και απάντησε…-Αν σκέφτονταν έτσι οι πραγματικά μεγάλοι του κόσμου αυτού, η Γή μας θα βρισκόταν ακόμα στον μεσαίωνα. Τα ανώτερα ιδανικά και οι αρχές θα ήταν ανέκδοτα γύρω από τραπέζια ανθρώπων που καταναλώνουν ωμό κρέας και οι τέχνες θα έμοιαζαν άγνωστη λέξη. Είναι απλό να αλλάξεις τον κόσμο, απλά άσε τα όνειρά σου να τρέξουν ελεύθερα στην καθημερινότητά σου. Και αν σε κοροϊδέψουν, εσύ χαμογέλα, αν σε κρίνουν, εσύ κατανόησε, αν σε χτυπήσουν με τα λόγια τους απλά λυπήσου τους, αν επιμένουν, απλά χαμογέλα ξανά, αν σε πιέζουν, εσύ μην πιεστείς, η ζωή είναι μικρή και οι άνθρωποι μια χούφτα χώμα είστε κάτι χρόνια και στάδια πριν από την τελική σας κατάληξη. Αγάπα με όλη σου την καρδιά, γέλα δυνατά, αγνόησε τις γνώμες των λίγων και ξεκίνα να χτίσεις το δικό σου κόσμο. Όλα τα υλικά σου έχουν δοθεί…. Απλά κάνε το. Μπορείς να κάνεις ότι θες, μπορείς να γίνεις τα πάντα αρκεί να το πιστέψεις……. Τελειώνοντας τα λόγια του και νοιώθοντας την καρδιά της Άννας να αμφιβάλει ακόμα, πέταξε το πανωφόρι του και μέσα σε μία έκρηξη φωτιάς, εκείνη είδε ένα νέο άνδρα με δυνατό σώμα και απίστευτη ομορφιά να την κοιτάζει χαμογελαστός στη θέση του γέροντα. –Εγώ το πνεύμα της Γής, ακόμα και αν οι άνθρωποι με παρουσιάζουν σαν γερασμένο κουρασμένο και φθαρμένο, στην ουσία κοροϊδεύουν απλά τον εαυτό τους. Νομίζετε πως είστε τόσο μεγάλοι κάτι φορές εσείς οι άνθρωποι, που πραγματικά από την κρυψώνα μου σας παρατηρώ και σκάω στα γέλια. Ανακυκλώστε, σώστε τα δάση, σώστε τον κόσμο μας, τον πλανήτη μας .Περιορίστε τα καυσαέρια καταστρέφουν τη Γή μας. Αρνείστε ακόμα και να το θέσετε σωστά. Θα μπορούσατε κάλλιστα να πείτε, σώστε το τομάρι σας, τα παιδιά σας, το μέλλον σας. Έχω αντέξει εκατομμύρια χρόνια και όπως βλέπεις τα νιάτα δεν μου λείπουν…. Ακόμα και αν όλα τα πυρηνικά σας σκάσουν επάνω στο πρόσωπό μου μεμιάς ,ακόμα και τότε εγώ θα είμαι εδώ και θα ξαναχτίσω τον κόσμο μου από την αρχή…εσείς θα χαθείτε, μόνο εσείς,,,,, άπληστα μυρμήγκια, αυτό είστε πολλές φορές οι άνθρωποι..…..
Άπλωσε το χέρι του και η Άννα τοποθέτησε το δικό της μέσα στη δυνατή παλάμη. Το πνεύμα άρχισε να χορεύει μαζί της ένα χορό χωρίς μουσική, ένα χορό πρωτόγνωρο για εκείνη μα πολύ ευχάριστο. –Αυτός είναι ο χορός της δύναμης, σε προετοιμάζω για το χείμαρρο των απαντήσεων που θα επισκεφτούμε σε λίγο. Πρέπει να είσαι δυνατή αν θες να καταλάβεις το γιατί, αν θες οι ερωτήσεις σου να απαντηθούν. Και ο χορός γινόταν εντονότερος και η Άννα παραδομένη χαμογελούσε πλατιά….αληθινά…σαν τότε που ήταν μικρό κορίτσι. Και το σκηνικό άλλαξε και πάλι, ένας τεράστιο καταρράκτης κάλυπτε σχεδόν ολόκληρο το οπτικό της πεδίο και ένα νερό βαμμένο κόκκινο πάφλαζε καθώς προσγειωνόταν άγρια στα βράχια. –Αυτός είναι ο καταρράκτης της αλήθειας, είναι βαμμένα κόκκινα τα νερά του γιατί μεγάλοι έχυσαν το αίμα τους για την αλήθεια που εσύ σήμερα θα νοιώσεις….. Η Άννα μαγεμένη, απλά παρακολουθούσε παγωμένη, λες και δεν μπορούσε να αντιδράσει. Τα χείλη της έμοιαζαν κλειστά μα συνειδητοποίησε ότι μπορούσε να μιλήσει με τη σκέψη της και μόνο….και μίλησε…-Γιατί να μην έχουν οι άνθρωποι ίσες ευκαιρίες; -Γιατί να υπάρχει πείνα και εξαθλίωση στον κόσμο; Ο καταρράκτης στο άκουσμα της σκέψης της αγρίεψε ξαφνικά και τα νερά του έγιναν ένα τόνο πιο κόκκινα. Μια υδάτινη μορφή σχηματίστηκε στα τρεχούμενα νερά και η Άννα ένοιωσε φόβο. Μία φωνή βαριά ακούστηκε και εκείνη έσφιξε το χέρι του νεαρού άνδρα που βρισκόταν στο πλάι της. – Ο κόσμος είναι άδικος, ακούστηκε η φωνή να λέει, γιατί οι άνθρωποι είμαστε άδικοι. Κοιτάζουμε μονάχα τον εαυτό μας και το συμφέρον μας και αγνοούμε εκείνους που υποφέρουν, που πονάνε, που παλεύουν για κάτι καλύτερο. Επαναπαυόμαστε επάνω στα βελούδινα μαξιλάρια μας και κάνουμε πως δεν υπάρχει τρίτος κόσμος, φτώχεια, αδικία. Χοντραίνετε τις κοιλιές σας, πετάτε τα χρήματά σας και η πνευματική οκνηρία και στενομυαλιά τοποθετούν στα μάτια σας παρωπίδες. Απολαμβάνετε διαμάντια στα χέρια των γυναικών σαν χωρίς να ξέρετε πως τροφοδοτείτε τον ίδιο τον θάνατο με αυτή την κίνηση, ( τα ακούς συγγραφέα του συγκεκριμένου κειμένου; Είσαι άθλιος), χαίρεστε με τις ανέσεις σας, χωρίς να αντιλαμβάνεστε ότι κάποιοι δουλεύουν σαν δούλοι για να απολαμβάνεται εσείς χαμηλές τιμές και προσιτή πολυτέλεια. Και όταν πέσουν στην αντίληψή σας κομμάτια από την αλήθεια και την εξαθλίωση κάποιων συμπολιτών σας, δικαιολογείτε το μπάχαλο βαφτίζοντάς το τρίτο κόσμο, κακή διακυβέρνηση και με χίλια ακόμα ονόματα. Έτσι απολαμβάνεται να παίρνεται μονάχα από τους άλλους χωρίς να δίνεται το παραμικρό για την αρμονία και το καλό του ίδιου σας του κόσμου. Είστε αξιολύπητοι, αλαζόνες και φυσικά ηλίθιοι. Τα μάτια της Άννας γέμισαν δάκρυα και η ψυχή της θυμό…..ο καταρράκτης της αλήθειας είχε δίκιο, έτσι σκεφτόταν και εκείνη τον κόσμο. Τα πράγματα τα είχαμε κάνει πραγματικά άσχημα μόνοι μας και εκείνη ντρεπόταν που είχε την ιδιότητα και τον τίτλο του ανθρώπου. Έσφιξε τα δόντια της, μάζεψε το κουράγιο της και με φωνή τρεμάμενη, κανονική φωνή αυτή τη φορά, φώναξε…-Γιατί να μην είμαστε ποτέ απόλυτα ειλικρινής; Γιατί η ειλικρίνεια να θεωρείτε αφέλεια; Γιατί το ψέμα δίνει και παίρνει παντού; -Γιατί εσύ καταρράκτη της αλήθειας δεν χύνεσαι στον κόσμο μας να ξεπλύνεις το τόσο κακό; Και ο καταρράκτης μίλησε ξανά με ακόμα δυνατότερη φωνή. – Η ειλικρίνεια υπάρχει ακόμα στον κόσμο, στα μάτια των νέων εραστών, στο κλάμα ενός μωρού, στο χρώμα των φυτών που ανθίζουν κάθε άνοιξη παρά τη φτήνια των ανθρώπων, στην τέχνη που φωτίζει τα σκοτάδια της ψυχής, σε ένα χαμόγελο παιδικό, σε ένα δάκρυ γνήσιο σαν το δικό σου αυτή τη στιγμή. Έτρεξαν τότε τα νερά, άλλαξαν φορά και την τύλιξαν ολόκληρη, μα δεν ήταν νερό αληθινό, ήταν σαν μια ζέστη μονάχα και φώς…..η Άννα άλλαζε, άλλαζε ξαφνικά και για πάντα….. Λες και η σοφία του κόσμου ολόκληρου να μεταλαμπαδεύτηκε μέσα της σε μια στιγμή. Δάκρυα και χαμόγελο φώτισαν το πρόσωπό της και τα πνευμόνια της ρούφηξαν άπληστα τον αέρα της αλήθειας….. –Με σένα έγινε η αρχή της είπε το πνεύμα της Γής, που χαμογελούσε δίπλα της. –Είσαι η πρώτη μιας νέας γενιάς, η αρχή ενός νέου κόσμου, εσύ θα ξεκινήσεις μια νέα εποχή, μια εποχή αλλαγής, αναδόμησης του κόσμου.
–Εγώ; Είμαι μικρή μόνη, λίγη….απάντησε η Άννα και το πνεύμα μαζί με τον καταρράκτη της αλήθειας χαμογέλασαν. Κανένας δεν είναι λίγος όταν το μυαλό του είναι ανοικτό, όταν η ψυχή του καθαρή και όταν τα όνειρα καίνε μέσα του. -Άλλωστε δεν είσαι μόνη, έχεις κι εμάς δίπλα σου σε αυτό το ταξίδι….προχώρα λοιπόν και μη φοβάσαι τίποτα. -Άλλαξε τον κόσμο…μπορείς….χαμογέλα!!!!!!!! Και το πνεύμα της Γής την έπιασε από τα χέρι και ξεκίνησαν το ταξίδι της επιστροφής.
–Γιατί διάλεξες εμένα του είπε; γιατί εμένα ανάμεσα σε τόσους; Και το πνεύμα της είπε…- γιατί απλά έχεις τα κατάλληλα μάτια της απάντησε, τον κατάλληλο τρόπο σκέψης.. κάτι εντελώς σπάνιο και χαμογέλασε λίγο πριν χαθεί. Και το γραφείο εμφανίστηκε ξανά μπροστά της. Η Άννα κάθισε στην καρέκλα της και το ταξίδι ξεκίνησε.
Άνοιξε τα μάτια της μια στιγμή μετά και ο ήχος του τηλεφώνου της ήταν το πρώτο που άκουσε. Τίναξε το κεφάλι της ζαλισμένη και συνειδητοποίησε πως βρισκόταν και πάλι στον εργασιακό της χώρο. Κοίταξε το ρολόι της και έμοιαζε σαν να μην έχει περάσει ούτε ένα λεπτό. 12:04…… Παράξενο…ίσως κοιμήθηκε όρθια και ονειρεύτηκε, ίσως απλά να τα χάνει. Σηκώθηκε και πήγε στο μπάνιο για να ρίξει λίγο νερό στο πρόσωπό της. Ανασήκωσε για λίγο τα μαλλιά της και κοίταξε το βλέμμα της στον καθρέφτη….τα μάτια της είχαν κάτι αλλιώτικο……παράξενο. Γύρισε στο γραφείο της, άγγιξε το ξύλο, μα δεν ένοιωσε καμία δόνηση πια. Ακούμπησε το αυτί της επάνω στη λεία επιφάνεια και γεμάτη έκπληξη άκουσε τα νερά του καταρράκτη της αλήθειας να τρέχουν και πάλι…..
( σε όσους θέλουν ακόμα να αλλάξουν τον κόσμο, μα και σε όσους πιστεύουν ακόμα στα όνειρα).

Μουσικό ταξίδι vol.2,3 δεν θυμάμαι!

Τρίτη βράδυ

Η βροχή πέφτει απαλά και ένα δροσερό αεράκι ανακουφίζει την ψυχή μου απόψε. Τραγούδια αγαπημένα εδώ και χρόνια, μαζί με τον ήχο από τα δέντρα του κήπου και κάποια τριζόνια που άρχισαν ήδη να παίζουν το δικό τους σκοπό, συμπληρώνουν το τοπίο του μικρού μου κόσμου. Ένα αεροπλάνο διασχίζει τον αέρα και για λίγο το κοιτάζω σαν μικρό παιδί…λες και για πρώτη φορά βλέπω αεροπλάνο. Ένα φως ανάβει στο απέναντι σπίτι και ένα χέρι κουνιέται έντονα στον αέρα….-Καλησπέρα Τάσο…όμορφη βραδιά……-Καλησπέρα απαντώ……
Το τραγούδι στη λίστα μου αλλάζει και η Θεσσαλονίκη του καββαδία γλυκαίνει και πικραίνει την ίδια στιγμή τη σκέψη μου…..
Ο αέρας σαν να άλλαξε φορά και ο βασιλικός επάνω στο τραπέζι της βεράντας γεμίζει τη μύτη μου αρώματα και αναμνήσεις. Θυμάμαι τον εαυτό μου, πρέπει να ήμουν τριών ετών ίσως και κάτι λιγότερο…. Έπαιζα δίπλα σε μία γλάστρα από βασιλικό φορώντας ένα μουσταρδί σορτσάκι με ρίγες στο πλάι που τότε ήταν της μόδας…..Τα playmobils μου σκαρφάλωναν στο κάστρο-γλάστρα και απέκρουαν χιλιάδες ινδιάνους που ανέβαιναν μανιασμένοι τα σκαλιά του σπιτιού για να επιτεθούν…….μπάμ μπάμ…γρήγορα έρχονται…..
Το τραγούδι αλλάζει ξανά, ο Σιδηρόπουλος και το να Μ’αγαπάς σαν χρονομηχανή με παρασύρει στην ηλικία των δεκάξι….. Το χέρι μου αλλάζει τα στιχάκια του αγαπημένου τραγουδιού και φτιάχνουν ένα νέο…το θεωρώ ντροπή και σκίζω γρήγορα τα χαρτιά μου….. Φτιάχνω έναν καφέ, προσθέτω μέσα του baileys και ο καπνός που εισχωρεί στα πνευμόνια μου με κάνει να αισθάνομαι σημαντικός….ή μήπως όχι…..κάτι λείπει…πάντα.
Οι συνταγές μαγειρική παίρνουν τη σκυτάλη στη μουσική μου κούρσα και ένας εσωτερικός ηλεκτρισμός διασχίζει το κορμί μου. Πάντα όταν ακούω αυτό το τραγούδι η ψυχή μου φωνάζει….. Δεν ξέρω τι μου λέει, έχω πάψει από καιρό να την ακούω…μα χαίρομαι γιατί εξακολουθεί ακόμα να μου μιλάει κι ας της έχω κάνει τόσο κακό… Φεύγω από τη βεράντα και κοιτάζω τη μάνα μου στη δική της κουζίνα να ετοιμάζει βραδινό…. Κάποτε ήταν κι εκείνη νέα, κάποτε κι εκείνη ονειρεύτηκε ένα καλύτερο μέλλον, ένα παραμύθι, έναν πρίγκιπα σε λευκό άλογο. Και έπειτα, αγώνας, νοσοκομεία, προδοσία… και το κορίτσι έγινε γιαγιά και τα όνειρα χάθηκαν για πάντα....
Η μπαλάντα του Ουρί γεμίζει τώρα τα ηχεία μου….ουρανέ….όχι δεν θα πω το ναι…ουρανέ φίλε μακρινέ… πώς να δεχθώ άλλης αγκαλιάς τη στοργή…. Και η σκέψη τρυπάει το φράγμα του χρόνου ξανά. Είμαι 19, την κοιτάζω στα μάτια και μου λέει αντίο…. Ένα ακόμα όνειρο τέλειωσε πριν καν αρχίσει και πονάω σαν τρελός. Τρέχω στην παραλιακή, βρέχει, κάνει κρύο, η ψυχή μου ματώνει, μα …δεν πειράζει. Σταματώ και γράφω….το πιο όμορφο γράμμα που έγραψα ως τότε μα ποτέ δεν παρέδωσα………..ο ουρανός είναι τόσο σκοτεινός μα παραμένει φίλος μου…
Το τραγούδι αλλάζει ξαφνικά Χρόνια πολλά ουρλιάζει σχεδόν ο Βασίλης στο live του, και η διάθεσή μου αλλάζει λιγάκι. Φωτίζεται ξαφνικά, τι κι αν τα θέλω όλα, τι κι αν τα έπαιξα, τι κι αν κολάστηκα……… είμαι ακόμα εδώ μαζί σας και προσπαθώ ακόμα να καθαρίσω την ψυχή μου…θα με βοηθήσετε;
Σειρά έχει ο Χάρης και ο Πάνος….μη γυρίσεις λένε και εγώ γυρίζω στα 15 σε εκείνη τη συναυλία τους που δεν πλήρωσα εισιτήριο, αλλά πήδηξα από τη μάντρα γιατί ο πατέρας του φίλου μου που ήταν μπάτσος έκανε τα στραβά μάτια και γελούσε συνωμοτικά μαζί μας. Αδρεναλίνη, μαγκιά, ένα τεράστιο αυγουστιάτικο φεγγάρι και τα τραγούδια των ποιητών ταξίδεψαν τόσο την ψυχή μου αυτή τη νύχτα……. Θυμάμαι αποφάσισα τότε να μη γίνω αλήτης, ονειρεύτηκα ότι κι εγώ κάποτε θα μπορέσω να ταξιδέψω τους ανθρώπους…….
Ο σουλτάνος της Βαβυλώνας και η πόρνη έχουν σειρά και χαμογελώ…..κόντρα στου κόσμου το άδικο εμείς θα ακολουθούμε τέτοια πρότυπα και θα παλεύουμε μέχρι η βλακεία και η κακία να κατατροπωθούν για πάντα… Καλό βράδυ.....

Καλή σας μέρα

Γνωστοί....άγνωστοι...

Οι μέρες δύσκολες πολύ και οι νύχτες παράξενες…Περίεργα όνειρα σκηνοθετούνται μέσα στο μυαλό μου και προβάλλονται κάπου…κατά τα χαράματα. Σκηνές τηλεοπτικές, ανακατεμένες με λογοτεχνικές ιστορίες και πραγματικότητα, κάνουν τις νύχτες μου να μοιάζουν με φεστιβάλ ταινιών φαντασίας.
Μία ζέστη ανακατεμένη με υγρασία που κουράζει στον αέρα με κάνει να γκρινιάζω….περίεργο καλοκαίρι. Πίνω μια γουλιά παγωμένο τσάι και τα πλήκτρα κάτω από τα ακροδάχτυλά μου ξεκινούν το δικό τους χορό. Χωρίς μουσική, χωρίς στίχους, ακολουθούν ένα ρυθμό άλλου είδους….ένα ρυθμό παράξενο όπως τα όνειρά μου…όπως τα όνειρά σας…. Ίσως τελικά να μην είμαστε ξένοι μεταξύ μας...ίσως πάλι και να είμαστε..όπως και να χει εγώ απολαμβάνω να ανοίγω το κιτρινισμένο τετράδιο της ψυχής μου μπροστά σας. Κάποτε βλέπετε ήθελα να γίνω συγγραφέας μα δεν το είχα ποτέ, οπότε χρησιμοποιώ αυτό το blog σαν υποκατάστατο…. Και δεν πειράζει αν οι περισσότεροι από εσάς δεν με ξέρετε…μήπως εγώ με ξέρω; Μήπως εσείς ξέρετε τον εαυτό σας; Σκεφτείτε το…….
Άλλωστε το βρίσκω πολύ όμορφο να μοιράζομαι μαζί σας πράγματα και κυρίως με τους άγνωστους της παρέας μας. Κι αυτό γιατί οι περισσότεροι που δεν με γνωρίζετε προσωπικά είναι πιο εύκολο να σας δείχνω την ψυχή μου χωρίς να μπορείτε να με γιαουρτώσετε, τουλάχιστον άμεσα. ;)
Μία αγαπητή αναγνώστρια με ρώτησε σήμερα για ποιο λόγο μπορεί κάποιος να επικοινωνεί, να μοιράζετε πράγματα με κάποιον άγνωστο. Εγώ λοιπόν θα της απαντήσω με ερώτηση παρά το γεγονός πως δεν μου αρέσει όταν μου το κάνουν (σήμερα είμαι κακός). Εσείς λοιπόν αγαπητή για ποιο λόγο εξακολουθείτε να διαβάζετε τις σκέψεις κάποιου αγνώστου; Καλό μήνααααααααααααααα σε όλους!!!