Μια ιστορία ακόμα....

Πώς μπορώ να φέρομαι και να σκέφτομαι σαν φυσιολογικός άνθρωπος τη στιγμή που δεν είμαι;
Πώς να μάθω να το κάνω όταν ποτέ δεν κατάφερα να μάθω τίποτα πέρα από τη γνώση της απέραντης άγνοιάς μου;
Πώς να κοιτάξω τον κόσμο και τους ανθρώπους με άλλο μάτι, όταν αυτά είναι τα μόνα μάτια που έχω; Μάτια που βλέπουν πέρα από το περιτύλιγμα, μάτια που πληγώνουν την ψυχή, μα εκείνη εξακολουθεί να το απολαμβάνει;
Πώς να σκοτώσω μια και καλή τα κακά παιδιά της σκέψης που πετροβολούν την τζαμαρία της ισορροπίας μου σε κάθε ευκαιρία;
Πώς να νικήσω το σκοτάδι όταν δεν ξέρω που στο καλό είναι ο διακόπτης του φωτός και ψάχνω στα τυφλά;
Πώς να διώξω μακριά τη γκρίνια και τη μιζέρια μου που με κάνει να φέρομαι σαν ηλίθιος;
Πώς με αντέχουν ακόμα οι άνθρωποι στον κόσμο μου; Πώς και δεν με πετάνε έξω από τις ζωές τους;;;;;;;;;; θα μου πεις;;;;;;;;
Μίλαγε φωναχτά με σιγανή όμως φωνή όπως μονάχα εκείνος ήξερε να κάνει… Στην άλλη άκρη του καναπέ δυο μάτια τον κοίταζαν περίεργα. Ένα χέρι έσπρωξε μια τούφα μαλλιά πίσω από το λεπτοκαμωμένο αυτί και το στυλό που δεν κατάφερε να γράψει τίποτα κατά τη διάρκεια της συνεδρίας, έπεσε απογοητευμένο στο τραπεζάκι του σαλονιού. Εκείνη σηκώθηκε, τον ρώτησε αν θέλει να του προσφέρει καφέ για δεύτερη φορά μέσα στο ραντεβού τους κι εκείνος επανέλαβε την ίδια απάντηση που της είχε δώσει και μόλις μπήκε στο γραφείο της περίπου μια ώρα πριν….-όχι ευχαριστώ η καφεΐνη με αποσυντονίζει, με ενοχλεί…. Γέμισε μια κούπα καφέ φίλτρου με άρωμα… βανίλια (του άρεσε η βανίλια) και κάθισε ξανά απέναντί του. Ανασήκωσε τους ώμους της και με ένα σχεδόν παιδικό ύφος παρά τα 35 της χρόνια του είπε….-Δεν έχω ιδέα….ειλικρινά δεν έχω απάντηση γι αυτό που με ρωτάς. Θα μπορούσα να σου αναλύσω και να εφαρμόσω ποικίλες τεχνικές ψυχοθεραπείας, όμως ξέρω πως αυτό δεν σε βοήθησε στο παρελθόν και πολύ, παρά το γεγονός ότι δούλεψες σκληρά, κατάλαβες τη μέθοδο και ήσουν δίπλα σε έναν από τους ικανότερους στο χώρο μας….. Θα μπορούσα να σου δώσω ακόμα τις κλασσικές απαντήσεις που έχουμε διδαχτεί να δίνουμε σε ανθρώπους σαν εσένα, φάρμακα, νέα οπτική….μα ξέρω πως θα είναι ανώφελο. Σε γνωρίζω αρκετό καιρό, έχω αγωνιστεί πολύ για να σε βοηθήσω, μα κάτι μου λέει πως πραγματικά δεν ήρθες σε μένα για να ζητήσεις βοήθεια….
Μοιάζεις τόσο ήρεμος, τόσο λογικός….αποκρούεις με επιχειρήματα κάθε προσπάθειά μου να σου δείξω πως κάνεις λάθος…..δεν ξέρω τι να κάνω….ίσως και να μην κάνεις…ίσως τελικά να έχεις δίκιο…ίσως να μη με χρειάζεσαι…ίσως….
Εκείνος ανασηκώθηκε στην πολυθρόνα ήπιε μια γουλιά νερό από το ιδρωμένο γεμάτο παγάκια ποτήρι και ίσιωσε την πλάτη του. Την κοίταξε για λίγο κατάματα και της χαμογέλασε ελαφρά….-Όπως και να χει σε ευχαριστώ Έλενα. Έχεις κάνει ήδη πολλά για μένα. Μου έχεις προσφέρει ένα πολύ καλό ακροατή και αν δεν σε πλήρωνα, θα μπορούσα να πω…πως μου προσέφερες ακόμα και μια καλή φίλη. Άρχισε να γελάει και εκείνη τον ακολούθησε…..τον συμπαθούσε πολύ και από τότε που τον γνώρισε, η σχέση με τη δουλειά της σαν να είχε αλλάξει κάπως. Ποτέ δεν εμπλεκόταν συναισθηματικά με τους πελάτες της, αυτός ήταν κανόνας απαράβατος, μα εκείνος είχε κάτι διαφορετικό… -Λοιπόν Έλενα τα μαλλιά σου είναι απίστευτα σε αυτό το χρώμα, νομίζω όμως πως είναι ώρα να φύγω από το γραφείο σου. Ήδη έχουν περάσει δέκα λεπτά επιπλέον από το χρόνο μου και αν αρχίσεις να με χρεώνεις για τις υπερωρίες…..την πάτησα. Άσε που η διάσημη χαζογκόμενα που περιμένει απέξω τη βλέπω να εισβάλει σε λίγο με βρισιές, αναρωτιέμαι γιατί έξι μήνες τώρα τη βάζεις πάντα στο ραντεβού μετά από μένα. Ίσως για να μου δείξεις πως έχεις διάσημους πελάτες και να δικαιολογήσεις τα 95 ευρώ που με χρεώνεις ε; Ξανάρχισαν να γελάνε και οι δυο μαζί…Όταν χαμογελούσε, το πρόσωπό της είχε κάτι αγγελικό…θα μπορούσε να την ερωτευτεί μα ήξερε πως δεν μπορεί πια. Έτσι ξεφυσώντας ελαφρά σηκώθηκε, πήρε στα χέρια του την τσάντα του και στράφηκε προς την έξοδο. Εκείνη σηκώθηκε μαζί του, έτεινε το χέρι της και μετά από μια τυπική χειραψία από εκείνες… ξέρεις..που το χέρι του ενός ίσα που αγγίζει του άλλου….αποχαιρετίστηκαν. Κατέβηκε με τα πόδια τους δύο ορόφους και η Έλενα τον είδε να περπατάει στο πεζοδρόμιο κάτω από το παράθυρό της….έφευγε ακόμα μια φορά και παρά το γεγονός πως εκείνη ήταν επαγγελματίας, ένοιωθε την καρδιά της να ξεριζώνεται κάθε που τον έβλεπε να απομακρύνεται. Δεν ήταν ερωτευμένη, δεν τον αγαπούσε, δεν ένοιωθε στοργή, λύπη, οτιδήποτε για εκείνον…μονάχα κάτι …. ένα συναίσθημα που δεν είχε ποτέ διδαχθεί στα βιβλία του πανεπιστημίου μα και της ίδιας της ζωής….Η κυρία με τα εντυπωσιακά χαρακτηριστικά και το ακριβό ντύσιμο μπήκε στο γραφείο της…η Έλενα έριξε ακόμα μια ματιά από το παράθυρό της…εκείνος έμοιαζε πια με κουκίδα…έφυγε…μέχρι την άλλη…την τελευταία τους συνεδρία… την επόμενη Τετάρτη……
Η εβδομάδα που συνεχίστηκε παραήταν βαρετή, οικογενειακές συναντήσεις το Σαββατοκύριακο, ψώνια με φίλες, καφέδες, φαγητό με έναν γοητευτικό συνάδελφο που την φλέρταρε επίμονα εδώ και κάτι μήνες μα εκείνη δεν ενέδιδε και καθημερινά απορούσε ακόμα και η ίδια γιατί δεν το κάνει..……. Και η επόμενη Τετάρτη έφτασε στο ημερολόγιο τοίχου που είχε στο γραφείο της….από εκείνα που έχουν οι γιαγιάδες, ξέρεις…. εκείνα με τα στιχάκια πίσω από την ημέρα, την ημερομηνία και το εορτολόγιο… Θα λάμπω πάντα δίπλα σου σαν ένα αστέρι φως μου, αρκεί μόνο να με αγαπάς και να είσαι δικός μου… Της άρεσε αυτή η χαζή συνήθεια με το γιαγιαδίστικο ημερολόγιο, άσε που άρεσε και στους πελάτες της ομαδικής ψυχοθεραπείας που τους έκανε να θυμούνται τα παιδικά τους χρόνια ή τις δικές τους γιαγιάδες και να νοιώθουν άνετα…. Κάθισε στο γραφείο της και άνοιξε την ατζέντα…πρώτο ραντεβού όπως ήδη γνώριζε….. εκείνος….Ξεφύσησε αγχωμένη μα χαμογέλασε στη θέα του ονόματός του, βάζοντας δίπλα και ένα μεγάλο ν. –Για να δούμε τι έχεις σήμερα για μας αγαπητέ παράξενε….έξι μήνες μετά και δεκάδες αποτυχημένες προσπάθειες…αποφάσισες να σταματήσεις τις συναντήσεις μας……… Μιλούσε μόνη της…..όταν το συνειδητοποίησε τρόμαξε κάπως, αν και ήξερε από τη θεωρία ότι καμιά φορά αυτό συμβαίνει και στου απόλυτα πνευματικά υγιής ανθρώπους… Έβαλε καφέ και κοίταξε το ρολόι της….σαν να άργησε λιγάκι….ίσως και να μην ερχόταν….κρίμα γιατί εκείνη ήθελε να τον αποχαιρετίσει με μια ώρα δωρεάν συνεδρία πέραν της κανονικής και με………. Πόσο χαζή ένοιωθε….είχε ετοιμάσει για εκείνον ένα κέικ με μαρμελάδα βερίκοκο από εκείνο που του άρεσε τόσο άσχετα με το αν δεν είχε δοκιμάσει ποτέ…..-Παράξενε…..απόψε θα το δοκιμάσεις να δούμε αν όντως σου αρέσει, είχε σκεφτεί το προηγούμενο βράδυ στην κουζίνα της.
Το ρόπτρο (ακόμα μια ρετρό πινελιά) στην εξώπορτα χτύπησε δυο φορές….ήρθε! Έτρεξε να του ανοίξει και παραλίγο να σκοντάψει….στο παχύ ινδικό χαλί της, ένα χαλί που το αγόρασε από έναν ρομαντικό ινδό που επέμενε ότι μπορεί, αν το πιστέψει αρκετά, να πετάξει επάνω του.
Στην είσοδο της πόρτας στεκόταν εκείνος, φορώντας ένα τεράστιο χαμόγελο… στα χέρια του ένα μεγάλο χαρτί διπλωμένο την περίμενε. Της πρόσφερε το χαρτί κι εκείνη αμήχανα το πήρε και ψέλισσε ένα ευχαριστώ χωρίς να γνωρίζει περί τίνος πρόκειται….Το άνοιξε ….Ένα μεγάλο χαρτόνι γεμάτο ζωγραφισμένα τριαντάφυλλα……. Τι στο καλό σκέφτηκε….έμοιαζαν με ζωγραφιά μικρού παιδιού….
–Κατευθείαν από το φρέσκο κήπο της 4χρονης ανιψιάς μου μόνο για σένα γιατρέ μου… της είπε λες και διάβασε τη σκέψη της. Η Έλενα ήθελε να τον αγκαλιάσει, να τον σφίξει τόσο που θα πονούσε, μα ο τίτλος του διδάκτορα στον τοίχο της σαν να την κοίταζε όμοιος με αυστηρό πατέρα. –Ευχαριστώ είναι πραγματικά από τα ομορφότερα λουλούδια που έχω δεχτεί ποτέ…..αρκέστηκε να πει και του πρότεινε να καθίσει. –Επιστρέφω σε λίγο, είπε και χώθηκε για μια στιγμή στο κουζινάκι της . Έπειτα από ένα λεπτό ξαναγύρισε κρατώντας στα χέρια της μια πιατέλα με ένα καλοφουσκωμένο, λαχταριστό κέικ.
–Κέικ με μαρμελάδα βερίκοκο αγαπητέ! Για να γιορτάσουμε την τελευταία συνεδρία μας. Το ακούμπησε στο τραπεζάκι μπροστά τους και έκοψε ένα μεγάλο κομμάτι και με μια χαρτοπετσέτα, χωρίς πιατάκια και τυπικότητες, του το προσέφερε χαμογελώντας του….. Εκείνος σαστισμένος μα χαρούμενος, το πήρε από τα χέρια της και το έφερε στα χείλη του. Το μύρισε πρώτα, έκανε μια έκφραση ανακούφισης και απόλαυσης μαζί, και δάγκωσε αργά το κομμάτι του με κλειστά μάτια….. Για πρώτη φορά στη ζωή του έτρωγε ένα γλυκό που είχε αγαπήσει θεωρητικά ως λάτρης της μαρμελάδας βερίκοκου, μα που ποτέ δεν έτυχε να δοκιμάσει…πάντα κάτι τύχαινε και ποτέ δεν πραγματοποιούσε τη γλυκιά ατασθαλία του……. Τέλειωνε το κομμάτι του και η Έλενα απέναντί του σαν να είχε ξεχάσει πως ήταν μια νέα ψυχίατρος με λαμπρό μέλλον και πτυχία γεμάτα κύρος…..τον κοίταζε σαν μικρό κορίτσι……..ένοιωθε μικρό κορίτσι αυτή τη στιγμή….στο καλό η θεραπεία στο καλό όλα….ένα κομμάτι κέικ φώτισε το πρόσωπό του…τον έβλεπε να χαμογελά στο παρελθόν, να γελάει δυνατά, μα για πρώτη φορά είδε στα μάτια του, στο ύφος του, απίστευτη, ειλικρινή χαρά….
Άφησε κάτω την χαρτοπετσέτα με λίγα ψίχουλα μέσα της και οδήγησε το βλέμμα του να αγγίξει το δικό της. Τα πράσινα σαν το γρασίδι του Μάη (όπως θα έλεγαν οι ποιητές, σκέφτηκε)μάτια της, τον έκαναν να νοιώσει πως ίσως κομμάτια από την παιδική ψυχή του ήταν ακόμα εκεί…..ξέχασε τις αποτυχίες, τα χρέη, τον πόνο που έκαιγε μέσα του και απλά έμεινε εκεί….σαν να πάγωσε ο χρόνος, λες και ο χώρος δεν είχε πια σημασία άπλωσε το χέρι του και άγγιξε τα μελί μαλλιά της… Η Έλενα ξαφνιάστηκε και ανακουφίστηκε την ίδια στιγμή, πάντα της δημιουργούσε αντιφατικά συναισθήματα…….πόσο της άρεσε να το κάνει αυτό….
– Μαρμελάδα βερίκοκο, το θυμόσουν γιατρέ μου! από την πρώτη εκείνη συνεδρία που με ρώτησες αν μου λείπει κάτι από τη ζωή και εγώ σου μίλησα για το κέικ….τότε που για πρώτη φορά σε είδα να γελάς…τη μέρα εκείνη που πίστεψα πως δεν είμαι εντελώς ξοφλημένος μα υπάρχει ακόμα ελπίδα να σώσω την παιδικότητα της ψυχής μου….. Σηκώθηκε, πλησίασε τον καναπέ της και κάθισε μπροστά από τα πόδια της….ακούμπησε απαλά τους αγκώνες στους μηρούς της και βάζοντας τις γροθιές του στο σαγόνι έμεινε να την χαζεύει σαν όμορφο τοπίο…. Η Έλενα άκουγε στα αυτιά της την καρδιά της έτοιμη να σπάσει…σκέφτηκε ο γιατρός μέσα της, πως επρόκειτο για στιγμή άγχους και αποφάσισε να πάρει βαθιές ανάσες, μα η γυναίκα τη φρέναρε….κι αυτή και όλες τις σκέψεις……Τον φίλησε στα χείλη και η γεύση μαρμελάδας βερίκοκο την έκανε να νοιώσει για λίγο παιδί….
Έκαναν έρωτα γα ώρα , χωρίς ώρα, χωρίς χρόνο, χωρίς σκέψη……..μονάχα οι καρδιές τους αρμονικά συγχρονισμένες μετρούσαν τις στιγμές……… Από τότε έγιναν αχώριστοι…. Ο Φρόυντ χαμογελούσε πάνω από το γραφείο της και τα βιβλία του Γιάλομ έμοιαζαν να χτυπούν παλαμάκια κάθε φορά που εκείνος περνούσε την πόρτα της…..Κάθε φορά που εκείνος πριν ξεκινήσει τη δουλειά της σαν να μην του έφτανε η νύχτα και το πρωινό, ερχόταν και της έδινε το δεύτερο πιο γλυκό φιλί της ημέρας………

Αφιερωμένο στην Ελένη που δυσανασχετεί με την ιδέα του τρελογιατρού και της ψυχοθεραπείας……Ποτέ δεν ξέρεις όμως....η ζωή μπορεί να σου δώσει ευτυχία ακόμα και στα πιο απίθανα μέρη…………Καλημέρα. :)