Χωρίς θέμα...

Ένας καυτός ήλιος μετατρέπει την άσφαλτο σε τηγάνι, την ώρα που καμένοι δημοσιογράφοι προσπαθούν να τηγανίσουν αυγά επάνω της…. Η τηλεόραση μετατρέπεται όλο και περισσότερο σε ξεφτιλομηχανή και εγώ σταθερά γερνάω και με χαλάνε τέτοια πράγματα. Ανοίγω το ραδιόφωνο και ένα σκυλί γαβγίζει πριν προλάβω να αλλάξω συχνότητα. Ο γείτονας με βλέπει και γελάει…. Κουνάει το κεφάλι του και αναρωτιέται πως στο καλό δεν μπορώ να ακούσω τα σουξέ της εποχής…. –Απλά, του απαντώ ότι οι επιτυχίες μιας αποτυχημένης εποχής εκ των πραγμάτων δεν μετράνε και μοιάζει να καταλαβαίνει για λίγο. Μόλις απομακρύνομαι με το αυτοκίνητο γελάει, είμαι σίγουρος…ίσως πάλι και όχι.
Πάω να παρκάρω μα ο δρόμος είναι γεμάτος με τελάρα γεμάτα πέτρες. Οι θείτσες νομίζουν πως οι δρόμοι τους ανήκουν και για λίγο το αίμα μου γεμίζει αδρεναλίνη (όχι ρε γαμώτο είπα να το ελέγχω…), θέλει να στρίψω το τιμόνι και να τα κάνω όλα κομματάκια…..αλλά δεν το κάνω…..πνίγω το θυμό μου κλασσικά….καλύτερα έτσι. Πάω παρακάτω….και παρκάρω τελικά….Ένας γέρος μου λέει να το βάλω στο απέναντι πεζοδρόμιο να μη μου το κάψει ο Ήλιος…ποιος χέστηκε για τον Ήλιο; αναρωτιέμαι -Ευχαριστώ είμαι οκ του λέω και κατεβαίνω. Το αυτοκίνητο είναι μια τοστιέρα με ρόδες γαμώτο όχι το παιδί μου ή ο στόχος της ζωής μου.
Παραγγέλνω ένα καφέ και στερημένος από θέματα κάθομαι και γράφω ακόμα μια φορά…. Οι θεματοδότες μου απεργούν μαζί με τους πρώην συμβασιούχους του μετρό και τα λόγια μου ίσως είναι λίγο βαρετά, μα είναι τα μόνα που έχω σήμερα. (τύψεις να νοιώθετε αμέ αμέ). Ο αγαπητός μου φίλος περνάει την πόρτα μου και χαμογελώ….τον σηκώνω, τον βάζω στην αγκαλιά μου μπροστά από τον υπολογιστή και ο gummy bear αρχίζει τα δικά του. Ο μικρός μου φίλος γελάει δυνατά και η μέρα μου μόλις έφτιαξε…τι πειράζει που ο πλανήτης είναι γεμάτος με πεοπαλινδρομούντες ανθρώπους…όσο γελάνε τα παιδιά υπάρχει πάντα ελπίδα. Καλημέρα σας!!!