Σκέψεις...

Άραγε οι άνθρωποι ανοίγονται πραγματικά ή .....αμύνονται ;


Άδειασε το ποτήρι με το ποτό και το άφησε μαζί με μια δυνατή εκπνοή απόλαυσης στον πάγκο του bar. Η καλοκαιρινή βραδιά γαλήνευε την ψυχή και η δυνατή μουσική την έκανε να ξεχάσει για λίγο την απογευματινή σκέψη που είχε κολλήσει στο μυαλό της . Ένας φίλος την τράβηξε από το χέρι και άρχισαν να χορεύουν ανέμελα, όμως μέσα της η σκηνή εκείνη την βασάνιζε ακόμα. Όσοι την ήξεραν πραγματικά καλά θα μπορούσαν να το καταλάβουν από το βλέμμα της. Όμως την ήξερε κανείς πραγματικά καλά πλέον; Μπορούσε να ανοιχτεί πραγματικά σε κάποιον, ή απλά παρουσίαζε μια εικόνα απλή, καθημερινή, χωρίς όμως να είναι πραγματικά ο εαυτός της; ….
Φοβόταν πολύ την απόλυτη ειλικρίνεια, τόσο, όσο την αγαπούσε κιόλας. Μα η ζωή την είχε κάνει να είναι προσεκτική με τον άσχημο τρόπο όπως πάντα. Καίγεσαι σαν παιδί στο μάτι της κουζίνας και τότε μαθαίνεις πως δεν πρέπει να το αγγίζεις….Έτσι κι εκείνη πόνεσε από τα ψέματα και αποφάσισε να προσέχει περισσότερο….η απλά…να μην ανοίγετε πλέον απόλυτα σε κανέναν.
Νωρίτερα το απόγευμα είχε πάρει το μετρό για να κάνει κάποιες δουλειές στο κέντρο της Αθήνας. Το βαγόνι ήταν σχετικά άδειο και ο κλιματισμός που για καλή της τύχη δούλευε, μετέτρεπε τη διαδρομή σε όαση δροσιάς μετά από το περπάτημα στην καυτή τσιμεντένια πόλη. Ακουμπισμένη στα πόδια της η μεγάλη τσάντα, τραμπαλιζόταν σε κάθε επιτάχυνση του συρμού, αλλά εκείνη κατάφερνε να κρατήσει με ευκολία σχεδόν την ισορροπία της…..Ή έτσι νόμιζε….στον επόμενο σταθμό και μετά από ένα σχετικά απότομο φρενάρισμα, η τσάντα έπεσε στο πάτωμα σκορπίζοντας τα πράγματά της σε κάθε γωνία του βαγονιού. Είχε μάθει στη ζωή της να αντιμετωπίζει τις αντιξοότητες χωρίς μεγαλοποίηση αλλά η ‘’εξόρμηση'' των προσωπικών της αντικειμένων με αυτόν κιόλας τον τρόπο, την έκανε να νοιώθει κάπως αμήχανα. Έσκυψε λοιπόν με όση άνεση της είχε απομείνει και ξεκίνησε να μαζεύει τα δεκάδες πράγματα που είχε ξεχασμένα εκεί μέσα. Κάποιος συνεπιβάτης της που δεν τον είχε καν προσέξει ως τότε, λύγισε τα γόνατά του και βάλθηκε να τη βοηθήσει.
–Ορίστε ένα κραγιόν, ένας φορτιστής κινητού και ένα λαστιχάκι για τα μαλλιά….δικά σας της είπε προτείνοντας την παλάμη του γεμάτη με τα πράγματά της. Εκείνη άνοιξε σαν σακούλα την τσάντα της και του ένευσε να τα αδειάσει μέσα. Έτσι κι έγινε. Πίσω στη θέση τους τα υπάρχοντά της, ανακουφισμένη εκείνη τον κοίταξε και τον ευχαρίστησε ευγενικά.
–Παρακαλώ απάντησε εκείνος, λένε άλλωστε πως το περιεχόμενο της τσάντας μιας κυρίας μπορεί να μαρτυρήσει πολλά για εκείνη και παραμένει ένα από τα πιο προσωπικά της σημεία….Δεν μπορούσα λοιπόν να σας αφήσω έτσι εκτεθειμένη ως άνθρωπος που προσπαθεί σε κάθε ευκαιρία να προστατεύει τα προσωπικά του όλο και καλύτερα.
Τον κοίταζε κάπως παράξενα….τι στο καλό της έλεγε αυτός εδώ;… Δεν είχε συνηθίσει αντίστοιχες συμπεριφορές και στα μάτια της ο συνηθισμένος κατά τα άλλα άνδρας άρχισε να μοιάζει παράξενος….όμως αν το καλοσκεφτείς….ίσως και να είχε δίκιο.
-Είναι δύσκολο και σπάνιο άλλωστε…συνέχισε εκείνος…-Σπάνιο εντελώς κάποιος να μπορεί να ανοίξει τα παράθυρα της ψυχής του έτσι απλά. Βλέπεις οι ψυχές δεν πέφτουν σαν τις τσάντες….ευτυχώς.
Στην επόμενη στάση ο περίεργος άνδρας κατέβηκε κι εκείνη απέμεινε μόνη με τα ερωτηματικά της.

Δεν το έχω σήμερα με την ιστοριούλα καθόλου…προσπαθώ αλλά δεν μου βγαίνει με τίποτα. Σκέφτομαι τον εαυτό μου….κάποτε κάποιοι από εσάς μου είπατε πως χαίρεστε για μένα, γιατί μπορώ υποτίθεται να εκφράζω χωρίς φόβο εκείνα που έχω μέσα μου, έστω και με αυτόν τον τρόπο, μέσω του blog. Η αλήθεια είναι όμως πως μονάχα μικρά κομμάτια ανοίγω, είτε εδώ, είτε έξω στον αληθινό κόσμο. Η απόλυτη ειλικρίνεια ή η υπεράσπιση της γνώμης μου καμιά φορά είναι απλά αδύνατη. Φοβάσαι μην πληγωθείς…φοβάσαι μην πληγώσεις και πάει λέγοντας…… Οι εποχές αλλάζουν, τα χρόνια περνάνε και εσύ απλά αναρωτιέσαι αν έκανες…αν κάνεις καλά…
Ευχαριστώ την αναγνώστρια που με προβλημάτισε με το συγκεκριμένο θέμα και της εύχομαι ολόψυχα, πιστεύοντας πως η απόλυτη ειλικρίνεια ή το ‘’άνοιγμα’’ της ψυχής της είναι πλέον για εκείνη μεγάλο ρίσκο, να συναντήσει στη ζωή της πολλούς ανθρώπους, που απλά θα μπορούν να κοιτάξουν μέσα της επειδή η ίδια θα τους έχει αφήσει. Εύχομαι στη σοφίτα της, η πόρτα να ανοίξει ξανά και τα όνειρα να αλλοιώσουν για λίγο την πραγματικότητά της…τι κι αν πονάει αξίζει πάντα.
Καλημέρα σας!