Ουρανός...

Με τις μουσικές εποχών μακρινών ήρθα ξανά κοντά σας. Με το βλέμμα μου να αποσπάται κάθε τόσο από τα λαμπιόνια που αναβοσβήνουν ρυθμικά στο δέντρο μου, άλλοτε γρήγορα και άλλοτε νωχελικά. Παλινδρομώ σε χρόνια παιδικά ξανά, τότε που το κρύο είχε πλάκα και το χιόνι δεν ήταν μπελάς γιατί το αυτοκίνητο γλιστράει, γιατί τα δέντρα θα καταστραφούν.... Σε χρόνια που το κακό δεν υπήρχε καν στον κόσμο μου, σε εποχές που ακόμα και ένα πεφταστέρι ήταν αρκετό για να με ενθουσιάσει, χαμογελώντας καθώς η ευχή έβγαινε σιωπηλά από τα χείλη της ψυχής μου. Μεγαλώνουμε, ξεχνάμε, η μαγεία χάνεται και όταν μιλάς για εκείνη σε αποκαλούν απλά ρομαντικό, ενώ δεν ξέρουν πως μερικές φορές η ονειροπόληση έχει τόσο μεγάλη θεραπευτική αξία για κάποιους. Γκρίζος ουρανός, με κομμάτια από γαλάζιο σαν μπαλώματα στο ένδυμα του χιονιά σκεπάζει τη μέρα μου σαν θόλος. Σε εκείνα τα μικρά γαλάζια κενά  όμως εγώ εστιάζω και με τα μάτια μου να καίνε στέλνω μηνύματα που ίσως δεν ληφθούν ποτέ, μηνύματα που μιλάνε για χρυσόψαρα και μαγικά ταξίδια....

Καλημέρα και καλές γιορτές!

Χρώματα...μνήμες...

Χρώματα κύλησαν από την παλέτα της μνήμης μου ζωγραφίζοντας τον καμβά του παρόντος μου....Κίτρινο έτρεξε πρώτο, σαν εκείνο το πρώτο σημειωματάριο, τότε που η γραφή άρχισε να αποτελεί διέξοδο.....Ακολούθησε το κόκκινο, το χρώμα του αίματος που τρέχει, το χρώμα του πάθους και του λάθους....Σειρά είχε το πράσσινο, το χρώμα που τύλιγε πάντα σαν κισσός το είναι μου, το χρώμα της ηρεμίας..... Καθώς έπεφταν επάνω στον καμβά, αστείες μουτζούρες άρχισαν να δημιουργούνται και για λίγο χάθηκα, άφησα το μυαλό μου να αφαιρεθεί κοιτάζοντας τα φωτεινά αφηρημένα σχέδια και ένιωσα μια χαρά πρωτόγνωρη να με γεμίζει..... Μα η παλέτα είχε κι άλλα χρώματα να στάξει...μαύρο σαν τις σκιές που τόσο πολύ μου πήρε να καταλάβω και να φωτίσω και τέλος γαλάζιο, σαν εκείνο της θάλασσας, σαν εκείνο που θυμίζει ταξίδια ''που πλέον είναι αργά!'' μου φώναξαν, να ξανακάνω....

Η οπτική απόλαυση έγινε μουτζούρα, ο καμβάς λέκιασε άσχημα και πριν τον αλλάξω για να τοποθετήσω ένα νέο στο καβαλέτο του παρόντος μου, μια τελευταία ματιά του έριξα μονάχα, μα ήταν αρκετή για να με εκπλήξει....ένα πολύχρωμο ερωτηματικό είχε σχηματιστεί.....εκεί ανάμεσα στις μουτζούρες....

Δευτέρα!

Το σύννεφο φιλτράρει με το γκρίζο του τον ήλιο και η βροχή δίνει υποσχέσεις σαν άπιστη ερωμένη στη γη. Όμορφη Δευτέρα αν ξέρεις να την μυρίσεις, αν γνωρίζεις τον τρόπο να δεις τις κρυμμένες μα τόσο φανερές ομορφιές της.
Ένα παιδί σκαστό από το σχολείο περνάει, αφήνει ένα μικρό σύννεφο καπνού να φύγει από τα χείλη του και νιώθει σπουδαίο.

Μια γυναίκα περπατά αργά στο δρόμο και στέκεται για λίγο, με κοιτάζει και αναρωτιέται μαζί μου για ένα λεπτό πριν συνεχίσει τη δική της πορεία. 

Ένα φορτηγάκι με μεγάφωνα στην οροφή του περνάει διαλαλώντας την ομιλία κάποιου τοπικού άρχοντα, σαν αλλοτινός ντελάλης σε σοκάκια ξεχασμένα σε κάποιο παρελθόν. Τελικά δεν αλλάζει ο κόσμος, μονάχα εμείς αλλάζουμε....ας αλλάξουμε λοιπόν προς το καλύτερο....ε;

Σκέψεις...

Για πρώτη φορά είμαι τόσο κοντά στην κατάκτηση εκείνου που δεν γνωρίζω καν το όνομά του... Τόσο κοντά που μπορώ να το αγγίξω, να το αισθανθώ να τρέχει μέσα μου σαν φως, έτοιμο να ξεκλειδώσει μυστικά που δεν γνώριζα καν ότι γνωρίζω...τόσο κοντά....

Μα είναι εκείνο το μικρό βήμα που μοιάζει τόσο μεγάλο κάτι φορές....Λίγα μόνο εκατοστά πριν την κατάκτηση της αλήθειας μου....

Το μικρό να γίνει μεγάλο, το μεγάλο αληθινό...κι εγώ να ξέρω το δρόμο πια....το δρόμο μου...

Γαλάζιο ταξίδι....

Το μπλε από τις γυάλινες σφαίρες που έπεσαν στο πάτωμα σπάζοντας με κρότο,απλώθηκε στο χώρο σαν ουρανός, που μπορούσες να τον αγγίξεις αν ήθελες. Ένα άρωμα απλώθηκε στο δωμάτιο και με γέμισε μνήμες. Σηκώθηκα από το γραφείο μου αποφασισμένος, έκανα δύο βήματα και μετά λες και το γαλάζιο υγρό ρούφηξε τη δύναμή μου, επέστρεψα ξανά στη γνώριμη γωνία. Έσκισα μια σελίδα, μονάχα μία και βάλθηκα να γράψω για εκείνο που υποσχέθηκα να μη γράψω ποτέ. Έγραφα για κάμποση ώρα πριν αντιληφθώ το γαλάζιο  να σκαρφαλώνει στα πόδια μου, να ανεβαίνει στο κορμί μου και να με τυλίγει σαν υγρός κισσός. Πήγα να τρομάξω στην αρχή μα ήταν τόσο γνώριμο το άγγιγμα του που απλά αφέθηκα στον παράξενο αυτό εναγκαλισμό....Και σιγά σιγά έγινα κι εγώ γαλάζιος και ήταν όμορφα για όσο κράτησε το μπλε ταξίδι μου....γιατί όλα τα ταξίδια, ακόμα και τα χρωματιστά....κάποτε τελειώνουν...