Πέμπτη 14 Δεκεμβρίου 2017

Κυνηγώντας ουράνια τόξα

Εκεί που το ουράνιο τόξο τελειώνει, εκεί πήγα για να βρω το θυσαυρό που αναζητούσες, μα το μόνο που βρήκα και ίσως ήταν σημαντικότερο του αρχικού μου στόχου, ήταν λίγες λέξεις όμορφα γραμμένες επάνω σε έναν πάπυρο που αναπαυόταν κάτω από το συντριβάνι με τα πρισματικά χρώματα. Βυθίσου μέσα σου και κάθε θυσαυρός θα είναι δικός σου.... τόσο απλά.

Τρίτη 12 Δεκεμβρίου 2017

Το δωμάτιο με τις μάσκες.

Άνοιξα την πόρτα και ο τριγμός της τέντωσε τα νεύρα μου, όχι τόσο επειδή ο ήχος του μέταλλου που τρίβεται τρύπησε τα αυτιά μου, όσο το γεγονός ότι για ακόμα μια φορά είχα ξεχάσει να λαδώσω τους μεντεσέδες. -Γαμημένη αναβλητικότητα, είπα σιωπηλά πριν υποσχεθώ ακόμα μια φορά στον εαυτό  μου πως αμέσως μετά την επιλογή μου θα λάδωνα τα εξαρτήματα.
Μπαίνοντας στο δωμάτιο ο τεράστιος αριθμος προσωπείων που είχα συγκεντρώσει όλα αυτά τα χρόνια με περίμενε υπομονετικά. Πάνω από πενήντα μάσκες κρέμονταν από τα καρφιά τους στον τοίχο, πρόσωπα πλαστικά που έμοιαζαν μεταξύ τους μα κανένα δεν ήταν ίδιο με το άλλο. Δυναμικό, γοητευτικό, βαριεστημένο, χλιαρό, ξεχωριστό, έτοιμο να πυροβοληθεί και δίπλα του,έτσι για να κρατά τις ισορροπίες, εκεινο το προσωπείο που ήταν έτοιμο να κερδίσει τα πάντα. 
Ξεφύσηξα κάπως προβληματισμένος, ανασήκωσα ελαφρά τους ώμους και άπλωσα το χέρι μου στη μάσκα της επιτυχίας. Την πήρα στα χέρια μου και τη φόρεσα απαλά πριν κλείσω την πόρτα πίσω μου και φυσικά ξεχάσω να λαδώσω για ακόμα μια φορά τους μεντεσέδες.
Ο δρόμος ηταν πολύβουος, οι γιορτές πλησίαζαν και καθώς περπατούσα με αυτοπεποίθηση, ένιωθα μερικά βλέμματα να σκαρφαλώνουν δειλά επάνω μου και να θαυμάζουν ή να μισούν την άνεση και την στιβαρότητα που έβγαζε η εικόνα μου.
Η μέρα πέρασε, πήρα τη δουλειά, το γιόρτασα και γυρνώντας σπίτι έβγαλα τη μάσκα μου και την κρέμασα δίπλα από εκείνη του πτυχιούχου. Αφού έκλεισα την πόρτα αγανακτισμένος για το τρίξιμο ,πήγα τελικά στην κουζίνα και έβαλα λίγο ελαιόλαδο σε ένα βαμβάκι. Έτριψα τους μεντεσέδες και η πόρτα σε λίγα δευτερόλεπτα χόρευε αέρινη επάνω στα μεταλλικά της στηρίγματα χωρίς κανέναν ενοχλητικό ήχο. Ένευσα ευχαριστημένος και κάθισα στην πολυθρόνα μου με σβηστή την τηλεόραση προσπαθώντας να κάνω μια ανασκόπηση της μέρας. 
Επάνω στη μαύρη οθόνη ένας άγνωστος με κοίταζε και για μερικές στιγμές τρόμαξα καθώς δεν μπορούσα πλεον να αναγνωρίσω ούτε τον ίδιο μου τον εαυτό.....

Πέμπτη 2 Νοεμβρίου 2017

Ομάδες

Σε Ομάδες τριγύρω οι άνθρωποι χωρισμένοι, τριγυρνούν, ζούν, δημιουργούν. Αναγκαίο για την πρόοδο θα μου πεις και θα συμφωνήσω, μα είμαστε και κάποιοι που δεν μπορούμε να ταιριάξουμε πουθενά, σαν ένα κομμάτι παζλ με γωνίες ανάμεσα στα στρογγυλεμένα αδέρφια μας. Και ο καιρός περνά.
Και κάνεις υπομονή, προσπαθείς να είσαι διακριτικός, κρατάς το στόμα σου κλειστό για χάρη της κοινωνίας, για χάρη της αρμονίας.
Τα βράδια στέκεσαι και κοιτάς πως στιγματίζουν τα άστρα το σκοτάδι του ουρανού, πώς το φεγγάρι κλέβει το φως του ήλιου, παρέα με τον φθινοπωρινό άνεμο που περνάει σφυρίζοντας ανάμεσα από τα τσιμεντένια σπίτια της πόλης και αναρωτιέσαι....
Τις μέρες γράφεις λέξεις ασύνδετες μεταξύ τους και προσπαθείς με τρόπο μαγικό να τις κάνεις να γίνουν κι εκείνες Ομάδα όπως εκείνες που παντού κυριαρχούν, μα ανυπάκουες χάνονται κι εκείνες στο χαρτί σαν τη σκέψη σου, χορεύουν σαν μεθυσμένες χλευάζοντας την πέννα σου. Τσαλακώνεις τελικά το χαρτί και βαδίζεις μέσα στους πολλούς, ανεβαίνεις κυλιόμενες σκάλες και διανύεις τούνελ μέσα σε τρένα κοιτάζοντας τον κόσμο στιβαγμένο σε Ομάδες. Και στριμώχνεσαι κι εσύ, γίνεσαι ένα με το ανθρώπινο μπουλούκι πριν περπατήσεις ως τη δουλειά για να χωθείς σε μια καρέκλα πίσω από ένα γραφείο για την υπόλοιπη μέρα σου. Και τα χρόνια σκαρφαλώνουν κατά Ομάδες, σχηματίζουν δεκαετίες κι εσύ παρατηρείς σιωπηλά κρύβοντας καλά την αλήθεια σου. Μια αλήθεια ικανή να αλλάξει τόσα πολλά, μια δύναμη τόσο μεγάλη που ακόμα κρύβεται όμως, σαν ένα μικρό παιδί κάτω απο τα σκεπάσματά του τρομαγμένο από έναν εφιάλτη.....που δεν θυμάται καν....

Παρασκευή 21 Ιουλίου 2017

Σαν το Σίσυφο; Όχι!

Η ανηφόρα έμοιαζε ατέλειωτη και το βάρος του στρογγυλού μου βράχου γινόταν σχεδόν αφόρητο σε κάθε μου βημα προς την κορυφή και όταν τελικά  μετά από πολύ κόπο είδα μπροστά μου το τέλος της ανηφόρας, το κορμί μου πονούσε και οι αντοχές μου έμοιαζαν έτοιμες να εξανεμιστούν. Μα έσφιξα τα δόντια, εκατοστό το εκατοστό πλησίαζα και πρέπει λίγα μόνο βήματα να απέμεναν όταν ο βράχος μου άρχισε να με παρασέρνει προς τα πίσω ξανά. Κι εγω προσπαθούσα να κερδίσω τη μικρή απόσταση μέχρι την κορυφή μα όλο και έχανα τελικά έδαφος εως ότου κατέληξα και πάλι στον πάτο. Μα εγώ δεν ήμουν ο Σίσσυφος, ήμουν ζωντανός και  ήξερα μέσα μου πως θα τα καταφέρω όσες προσπάθειες κι αν χρειαζόμουν. Κάθε φορά έμοιαζε όλο και πιο κοντά η κορυφή, κάθε προσπάθεια έμοιαζε όλο και πιο δυναμική και ένα χαμόγελο σχηματιζόταν στα χείλη μου κατατρωπόνοντας την απογοήτευση κάθε φορά που ο βράχος μου κυλούσε ξανά στον πάτο. Γιατί ήξερα καλά πως αργά η γρήγορα η αλλαγή θα ήταν μεγάλη, ο κόσμος όλος θα άλλαζε μπροστά στα μάτια μου κι εγώ μπροστά στα δικά του. Τι κι αν πολλοί κοιτάζανε από το χείλος της τρύπας μου τις προσπάθειές μου γελώντας, τι κι αν όλοι είχαν κάτι να πουν για τη ματαιότητα των προσπαθειών μου, εγώ ήξερα ότι μπορώ να κάνω τη διαφορά γιατί την είχα κάνει ήδη, σιωπηλά χωρίς κωδονοκρουσίες και πυροτεχνήματα, εσωτερικα.
Και η κορυφή δεν με τρόμαζε πια, η θέα έμοιαζε υπέροχη από εκεί πάνω όταν έριχνα κλεφτές ματιές πίσω μου καθώς έσπρωχνα τη δική μου συναισθηματική πέτρα.
 Και η απόσταση όλο και μειώνεται τελικά, ο κόσμος προβληματίζεται και σιγά σιγά φεύγει από το χείλος της τρύπας μου, γιατί ξέρει πια πως δεν θα τα παρατήσω και αυτό δεν είναι ένα καλό θέαμα πλεον.....


Παρασκευή 30 Ιουνίου 2017

Μεμβράνες

Μεμβράνες γεμάτη η ζωή, που σε καλούν να τις τρυπήσεις με το μαχαίρι της σκέψης σου, να περάσεις μέσα από το διάφανο δέρμα τους και να εισέλθεις σε κόσμους άλλους, παράλληλους, μυστικούς.
Σε κόσμους όπου η μαγεία είναι αληθινή και η σκέψη έχει υπόσταση, σε μέρη όπου τη μουσική μπορείς να την αγγίξεις και να την νιώσεις σαν πυκνό σύννεφο.
Ταξίδι, αναζήτηση, ομορφιά μέσα στην ασχήμια, ήλιοι πίσω από σκοτεινές κουρτίνες.
 Και καθώς τρυπώ τις μεμβράνες, αναρωτιέμαι ποιος θα είμαι στο τέλος του ταξιδιού, όταν επιστρέψω ξανά σε εκείνη την πρώτη σκηνή από όπου ξεκίνησα.