Ομάδες

Σε Ομάδες τριγύρω οι άνθρωποι χωρισμένοι, τριγυρνούν, ζούν, δημιουργούν. Αναγκαίο για την πρόοδο θα μου πεις και θα συμφωνήσω, μα είμαστε και κάποιοι που δεν μπορούμε να ταιριάξουμε πουθενά, σαν ένα κομμάτι παζλ με γωνίες ανάμεσα στα στρογγυλεμένα αδέρφια μας. Και ο καιρός περνά.
Και κάνεις υπομονή, προσπαθείς να είσαι διακριτικός, κρατάς το στόμα σου κλειστό για χάρη της κοινωνίας, για χάρη της αρμονίας.
Τα βράδια στέκεσαι και κοιτάς πως στιγματίζουν τα άστρα το σκοτάδι του ουρανού, πώς το φεγγάρι κλέβει το φως του ήλιου, παρέα με τον φθινοπωρινό άνεμο που περνάει σφυρίζοντας ανάμεσα από τα τσιμεντένια σπίτια της πόλης και αναρωτιέσαι....
Τις μέρες γράφεις λέξεις ασύνδετες μεταξύ τους και προσπαθείς με τρόπο μαγικό να τις κάνεις να γίνουν κι εκείνες Ομάδα όπως εκείνες που παντού κυριαρχούν, μα ανυπάκουες χάνονται κι εκείνες στο χαρτί σαν τη σκέψη σου, χορεύουν σαν μεθυσμένες χλευάζοντας την πέννα σου. Τσαλακώνεις τελικά το χαρτί και βαδίζεις μέσα στους πολλούς, ανεβαίνεις κυλιόμενες σκάλες και διανύεις τούνελ μέσα σε τρένα κοιτάζοντας τον κόσμο στιβαγμένο σε Ομάδες. Και στριμώχνεσαι κι εσύ, γίνεσαι ένα με το ανθρώπινο μπουλούκι πριν περπατήσεις ως τη δουλειά για να χωθείς σε μια καρέκλα πίσω από ένα γραφείο για την υπόλοιπη μέρα σου. Και τα χρόνια σκαρφαλώνουν κατά Ομάδες, σχηματίζουν δεκαετίες κι εσύ παρατηρείς σιωπηλά κρύβοντας καλά την αλήθεια σου. Μια αλήθεια ικανή να αλλάξει τόσα πολλά, μια δύναμη τόσο μεγάλη που ακόμα κρύβεται όμως, σαν ένα μικρό παιδί κάτω απο τα σκεπάσματά του τρομαγμένο από έναν εφιάλτη.....που δεν θυμάται καν....