Νιφάδες...

Με ένα μικρό σφυράκι σαν εκείνα που χρησιμοποιούν οι γιατροί για να ελέγξουν τα αντανακλαστικά των ασθενών, πρέπει να γκρεμίσω τον τεράστιο τοίχο που υψώνεται μπροστά μου και με εμποδίζει να προχωρήσω. Τον τοίχο που τα λάθη και οι κακοτοπιές χρόνων έχτισαν με τσιμέντο και πέτρα. Οι περαστικοί, οι γνωστοί, ακόμα και οι δικοί μου άνθρωποι, γελάνε όταν με βλέπουν να σφυροκοπώ αλύπητα τις τεράστιες πέτρες. -Σαν να προσπαθείς να τρυπήσεις ένα τοίχο με το καλαμάκι του φραπέ... είπε ένας περαστικός γελώντας. Εγώ όμως δεν τον άκουσα, συνέχισα και συνεχίζω κι ας πονούν τρομερά τα χέρια μου και ας τρομάζουν τα μάτια μου μπροστά στο τόσο δύσκολο έργο. -Εγώ θα νικήσω, εγώ θα τα καταφέρω γιατί δεν είμαι τυχαίος, λέω και ξαναλέω στον εαυτό μου καθώς θρυμματίζω με σφυριές μικρά κομμάτια πέτρας... Ίσως αν το λέω πολύ συχνά να το πιστέψω, σκέφτομαι... ίσως πάλι να τρελαθώ, ίσως όμως και να τα καταφέρω τελικά να γκρεμίσω το εμπόδιο που με κρατά σκλάβο....Φοβάμαι...φοβάμαι πολύ....δειλιάζω...μια φωνή μέσα μου μου λέει πως είμαι αστείος, μου λέει να τα παρατήσω....Δυνάμεις αντίθετες παλεύουν στη σκέψη μου...όπως πάντα..Μικρές νιφάδες χιονιού προσγειώνονται επάνω μου, μένουν για λίγο και μετά γίνονται ξανά νερό.....Σαν τη ζωή, σαν τον κόσμο ολόκληρο....όλα αλλάζουν,όλα χορεύουν τον κυκλικό χορό της ύπαρξης....πάντα. Παίρνω μια βαθιά ανάσα, υψώνω ψηλά το αστείο σφυρί μου και ξεκινώ ξανά............

ΚΑΛημέρα!

Ο χειμώνας αποφάσισε να αγριέψει ξανά και η άνοιξη μου μάλλον θα περιμένει κάμποσο ακόμα....ας είναι...Ο καιρός θα φτιάξει, ο κόσμος θα συνεχίσει να προχωρά και όλα ελπίζω να πάνε καλά. Αισιόδοξος σήμερα παρά τη σκοτεινή και θλιμμένη μέρα...πάντα ανάποδος...δεν σας κρύβω όμως, πως απολαμβάνω την αναποδιά μου πολύ! Μου αρέσει που η ανάσα μου βγάζει ατμούς, είναι σαν να καπνίζω ένα υγιεινό τσιγάρο έτσι όπως ξεφυσώ με το κεφάλι στραμμένο προς τα επάνω....ωραία είναι...Μη με κοιτάς και γελάς, δεν το έχασα ακόμα, απλά είπα να το ρίξω λιγάκι έξω....ή μήπως μέσα...δεν ξέρω θα δούμε. Καλημέρα σε όλους...!!!!!!!

Περιμένοντας την Άνοιξη....

Τα σύννεφα με αργές κινήσεις προσπαθούν να κρύψουν τον αδύναμο ήλιο. Το πρωινό είναι ψυχρό, μα πιο ψυχρή θαρρείς πως είναι η διάθεσή μου σήμερα. Ο χειμώνας παραείναι βαρύς για το μέσα μου φέτος, το κρύο, ο μουντός καιρός και τα παγκόσμια γεγονότα, με ρίχνουν άσχημα. Είπα να μη το βάλω κάτω και δεν θα το κάνω όμως, γιατί ξέρω καλά πως μετά από κάθε χειμώνα, η λυτρωτική, η αναζωογονητική Άνοιξη παίρνει σειρά και το πνεύμα, ο έρωτας, το γέλιο, ανθίζουν και πάλι σαν τα λουλούδια στους αγρούς. Λίγη υπομονή θέλει μόνο.....το φωνάζω μήπως και το ακούσω, μήπως και το πιστέψω και πάρω τα πάνω μου....θα δείξει....Ο Θηβαίος τραγουδάει μέσα από τα ηχεία του υπολογιστή μου το πόσο πολύ σ'αγάπησα.....<<αιώνια θα το τραγουδώ κι εσύ δεν θα το μάθεις...πως οι στιγμές που μου έδωσες αξίζουν μια ζωή>>...Και ο χειμώνας παραδομένος λες, αδύναμος μπροστά στη μουσική, κρύβει για λίγο το σκληρό πρόσωπό του και μια λιακάδα χαμογελάει ξανά....Μέσα μου ή έξω από το παράθυρο....δεν πρόσεξα...

ΑΔιέξοδο...;

Όταν ο δρόμος που τραβάς σε οδηγεί σε αδιέξοδο, όταν στο τέλος του ένας απροσπέλαστος τοίχος σε εμποδίζει και σε θλίβει...να μην το βάλεις κάτω. Να οπλίσεις την ψυχή σου με ατσάλι και με βία να πέσεις επάνω στο εμπόδιο. Μη φοβηθείς, δεν θα χτυπήσεις...τίποτα δεν μπορεί να σταθεί στο δρόμο μιας αποφασισμένης ψυχής....Αν όμως το μέσα σου δεν είναι αρκετά σίγουρο, αν η σκέψη σου δεν είναι φλογισμένη και τα θέλω σου αρκετά δυνατά.... μην το επιχειρήσεις....Στο λέω εγώ που ακόμα πονάει το κορμί μου από τη σύγκρουση.....τη σύγκρουση με του κόσμου το αδάμαστο τείχος...Και δεν είναι ο πόνος από τα θρυμματισμένα οστά που πληγώνει τόσο...όσο η συνειδητοποίηση της λιποψυχίας σου την σημαντική στιγμή λίγο πριν την πρόσκρουση...

ΧΕιμώνας, όνειρα και έρωτας...

-Θέλω να πετάξω σαν πουλί, να νιώσω σαν φτερό στον άνεμο....Να ξεφορτωθώ τα βαρίδια που κρατάνε προσγειωμένο το αερόστατο της ψυχής μου και να γυρίσω τον κόσμο ολόκληρο....Την άκουγε να του μιλάει εκστασιασμένη και μονάχα της χαμογελούσε. Ήθελε να της δώσει ένα όνειρο για να πυροδοτήσει και πάλι το μέσα της, μα δεν μπορούσε. Είχε διώξει την παιδικότητα από την ψυχή του και δεν ήταν σε θέση να εμπνεύσει πλέον νέα ταξίδια στους άλλους....ίσως βέβαια και ποτέ να μην το κατάφερε...σκέφτηκε συννεφιασμένος. -Θέλω να κάνουμε έρωτα! του φώναξε και πέταξε τα ρούχα από πάνω της με απότομες κινήσεις. Εκείνος την κοίταξε σαστισμένος πριν νοιώσει τη ζεστασιά των μηρών της επάνω του. Παγιδευμένος στον τυφώνα του πάθους της, σαν θύμα και θαυμαστής του μαγικού αυλού της, ανακάλυψε ξανά πως όσο υπάρχει έρωτας και αίμα ζεστό στις φλέβες των ανθρώπων...υπάρχει και ελπίδα...Ένα λουλούδι στον κήπο άνθισε αγνοώντας το χειμώνα...η Φύση τρελάθηκε ή απλά ερωτεύτηκε;... ποιος ξέρει...ψιθύρισε πριν κλείσει το τετράδιο του και πέσει για ύπνο.....

Ταξίδι....

Έξυπνος δεν υπήρξα ιδιαίτερα, μα ούτε και ξεχωριστός...πως να τα καταφέρω; Θυμάμαι...ο κόσμος ανέπτυσσε τρελές ταχύτητες πάντα κι εγώ καθόμουν με ένα χαμόγελο στα χείλη και τον κοιτούσα. Χαμογελούσα που έτρεχε σαν κυνηγημένος... Ένοιωθα διαφορετικός, ένοιωθα πως εγώ δεν είμαι σαν όλους εκείνους, πως εγώ μπορώ και θα μπορώ πάντα να ακολουθώ τη δική μου πορεία...... Κοιτάζω το πρόσωπό μου σήμερα μέσα από το τρένο, το τρένο της καθυστερημένης ενηλικίωσης και δεν γελάω πια. Το βλέμμα μου άλλαξε από τότε που τόλμησα να κοιτάξω τελευταία φορά τον εαυτό μου κατάματα....Τρομάζω...στην αρχή φοβάμαι τη ματιά μου, μα σιγά σιγά το συνηθίζω. Πρέπει να συνηθίσω, πρέπει να προσαρμοστώ...Ο κόσμος σαν τεράστια σκούπα με ρούφηξε μέσα στη βρώμικη κοιλιά της κι εμένα. Οι αγνές σκέψεις και τα ανώτερα όνειρα που νόμιζα πως θα με βοηθήσουν, δεν έκαναν τίποτα μπροστά στη μανία της... Είναι σκοτεινά εδώ μέσα, φοβάμαι...Γύρω μου άνθρωποι περπατούν σκυμμένοι, καλοντυμένοι ή άστεγοι έχουν το ίδιο βλέμμα όλοι....το βλέμμα που κι εγώ πλέον υιοθέτησα...Τα μάτια μου θα συνηθίσουν το σκοτάδι, ακόμα και τη σκονισμένη, βρώμικη ατμόσφαιρα, πώς όμως τα αυτιά μου θα αντέξουν αυτή τη βοή, τα αυτιά μου που είχαν μάθει να απολαμβάνουν μονάχα μουσικές....; Ένα παιδικό κλάμα με τραβάει από τις σκέψεις μου, το παιδί που με τόσο κόπο έφερα ως εδώ, το παιδί που έκρυβα στα τρίσβαθα της ψυχής μου σφαδάζει γυμνό στο απέναντι πεζοδρόμιο. Τι συνέβη; -Γιατί όλα αυτά, φωνάζω δυνατά, μα απάντηση καμία. Μονάχα ένας περαστικός με κοίταξε για μια στιγμή και έπειτα κούνησε το κεφάλι του απορημένος...-Ελπίζω το καλοκαίρι να έρθει ξανά στις ψυχές σκέφτομαι φωναχτά, ο κόσμος όλος να αλλάξει, οι άνθρωποι να................ Έξυπνος δεν υπήρξα ιδιαίτερα....μα ούτε και ξεχωριστός........

Άλματα...

Κοίταξε το κενό και αποφάσισε πως δεν είναι αρκετά δυνατή για να πηδήξει από τη γέφυρα.Τα ελαστικά σχοινιά βεβαίως θα την προστάτευαν από την πτώση, αλλά και πάλι το όλο εγχείρημα έμοιαζε με αυτοκτονία στη σκέψη της. Θα ήταν εμπειρία ζωής, θα έσπαγε το φράγμα του φόβου και θα ένοιωθε πολύ δυνατή!...της έλεγαν οι φίλοι που προσπαθούσαν να την πείσουν, όμως εκείνη τελικά δεν το έκανε. Ανέκαθεν προτιμούσε άλλου είδους άλματα, εξίσου επικίνδυνα. Άλματα μέσα στις ανθρώπινες ψυχές και μάλιστα χωρίς προστατευτικά μέσα.... Τα επιχειρούσε καθημερινά στη δουλειά της. Ενίοτε ένοιωθε σαν διασώστρια, που πηδούσε με θάρος από το ελικόπτερο της επιστήμης της, κατευθείαν μέσα στα άγρια κύματα των μπερδεμένων ψυχών.... Για να βοηθήσει...να σώσει, εκείνους που κινδύνευαν από τον χειρότερο ίσως εχθρό του κόσμου....τον ίδιο τους τον εαυτό.... Στην αρχή απογοητεύτηκε από τον εαυτό της που δείλιασε, μετά όμως χαμογέλασε και ένοιωσε έτοιμη να δώσει μια φιλική σπρωξιά επάνω της. Στην αρχή πίστεψε πως φοβόταν να ρισκάρει, όμως μετά σκέφτηκε τον κόσμο της, την ψυχή της...εκείνον...και χαμογέλασε...σίγουρα αγαπούσε το ρίσκο... Σε όλους εκείνους που γνωρίζουν το φόβο, τον παλεύουν, νικούν ή χάνουν.... σε όλους εκείνους που παραμένουν άνθρωποι.

Μέσα σε ένα όνειρο...

Μέσα σε ένα όνειρο είδα ξανά τον κόσμο να αλλάζει, τα τείχη να πέφτουν, την ελπίδα να ανθίζει για όλο τον κόσμο... -- Μέσα σε ένα όνειρο σε γνώρισα, όταν ακόμα ήμουν παιδί και η ψυχή μου ήταν καθαρή και διάφανη σαν τις ακτίνες του ήλιου... -- Μέσα σε ένα όνειρο τόλμησα... τα πάντα να αλλάξω και να φέρω τον κόσμο στα μέτρα μου.... -- Μέσα σε ένα όνειρο έσπασα του φόβου τις αλυσίδες και άφησα ελεύθερο το λευκό άλογο της τρέλας μου... να καλπάσει δυνατά... -- Μέσα σε ένα όνειρο κατάφερα να αγαπήσω ξανά του κόσμου τα ελαττώματα...μα πρώτα τα δικά μου... -- Μέσα σε ένα όνειρο νίκησα τον εσωτερικό μου πόλεμο μεταξύ των θέλω και των πρέπει μου... -- Μέσα σε ένα όνειρο σου γέλασα πλατιά... γιατί ήξερα πως μπορείς τα όνειρα να βλέπεις.... -- Μέσα σε ένα όνειρο φλέρταρα με τον τρόμο και τον νίκησα μέσα στο ίδιο του το κάστρο... -- Μέσα σε ένα όνειρο κατάφερα... τον εαυτό μου να κρίνω και να τον βελτιώσω τελικά.... -- Μέσα σε ένα όνειρο χάραξα την πορεία μου και ξεκίνησα ξανά για νέα λιμάνια, για νέες φουρτούνες, για νέα ηλιοβασιλέματα και ανατολές.... -- Μέσα σε ένα όνειρο...απόλαυσα την πραγματικότητα.......

Αλλαγή...;

Μια σταγόνα κύλησε στο τζάμι χθες τη νύχτα, στάθηκε σε ένα σημείο και πάγωσε μέσα σε λίγα λεπτά. Εγώ, υπομονετικά κοίταζα τη μορφή της να αλλάζει στοχαστικός. Την επόμενη το πρωί πήγα ξανά στο ίδιο τζάμι μα η σταγόνα είχε χαθεί. Όλα κινούνται, όλα αλλάζουν διαρκώς... Αναρωτιέμαι αν μπορώ κι εγώ να αλλάξω εκείνα που δεν μου αρέσουν σε εμένα. Αναρωτιέμαι αν έχω τη δύναμη να χτίσω από την αρχή το καράβι μου, να σχεδιάσω νέες πορείες και να βάλω πλώρη για νέες αναζητήσεις. Κοιτάζω τα χέρια μου τώρα που σας γράφω...Σαν παγωμένοι χορευτές προσπαθούν να δώσουν ακόμα μία παράσταση στη σκηνή αυτού του ιστολογίου. Δεν τα καταφέρνουν και πολύ καλά, τρεκλίζουν σαν μεθυσμένα επάνω στα πλήκτρα...Η μουσική όμως ξεκίνησε από τα ηχεία μου και η μελωδία σαν ζεστό ποτό άρχισε να δίνει νέα δύναμη στη μέρα μου.Το είδωλό μου αχνοφαίνεται επάνω στη γυαλιστερή μεριά της οθόνης και ένα πλατύ χαμόγελο σφραγίζει αυτό το γραπτό. Μία λάμπα που χρόνια υπομονετικά περίμενε άναψε ξανά στο σκοτεινό κελάρι της ζωής και για δες...τα δάχτυλα χορεύουν καλύτερα....Όλα αλλάζουν....γιατί όχι κι εγώ γιατί όχι κι εσείς....γιατί όχι και ο κόσμος όλος;

Όνειρα....

Μέσα από τις σκιές, μια μορφή έφτασε ξανά στην πόρτα της λογικής μου. Την χτύπησε και όλου του κόσμου ο παραλογισμός χύθηκε στο δωμάτιό μου. Τα μάτια χόρευαν δαιμονισμένα μέσα στου ονείρου τον ίλιγγο...Όνειρο ή εφιάλτης....δεν κατάλαβα...αλήθεια όχι. Κράτησα το χέρι της μνήμης και εκείνη με παρέσυρε ξανά σε δρόμους ξεχασμένους, σε χορταριασμένα, απάτητα από καιρό μονοπάτια, κάτω από τη σκιά δέντρων τρομακτικά μεγάλων. -Άσε με να βγω στο ξέφωτο, άσε με να ξεχάσω...σου είπα.... Δεν άκουσες, δεν άκουγες ποτέ έτσι κι αλλιώς. Κρυώνω, βρέχει και γύρω μου φυσάει μανιασμένα ένας άνεμος τρελός. Πότε χαστουκίζει το ένα μου αυτί και πότε το άλλο. Σαν ήχος από πνεύματα που δεν βρήκαν ανάπαυση μοιάζει....τρομάζω...Καταπίνω ένα ουρλιαχτό επιδέξια και σε κοιτάζω. -Θέλω να τα καταφέρω σου λέω....και εσύ......απλά ξεσπάς σε γέλια...Η βροχή πέφτει επάνω στα μάτια μου και το είδωλό σου θολώνει. Μονάχα μια λευκή φιγούρα διακρίνω, που ακόμα τραντάζεται από τα γέλια....Σε φοβάμαι....με φοβάμαι....ξεχνώ....μα θυμάμαι..... Σκέψη σαν στίχος, με μουσική υπόκρουση του χειμώνα την οργή και μαέστρο...τον φόβο...

ΤΕτάρτη 10:19 π.μ.

Και το 12 έφτασε και οι γιορτές πέρασαν και η ρουτίνα ξαναγύρισε.....Κύκλος πάντα...κύκλος παντού...Ο ήλιος διστακτικός ζεσταίνει κάπως τις ψυχές μας αυτό το πρωινό, λίγο πριν η ανάγνωση του δελτίου ειδήσεων το σκοτεινιάσει ξανά...πφφφφφφφ τα ίδια και τα ίδια... Το μπαρούτι στο κανόνι του χαρτοπόλεμου βράχηκε για τα καλά και το πάρτι δεν λέει να αρχίσει. Ο κόσμος εξακολουθεί να γυρίζει, αλλά έχω την αίσθηση πως όλα κινούνται σε αργή κίνηση...νωχελικά, εκνευριστικά αργά....Ίσως να χάνω το μυαλό μου, ίσως και ήδη να το έχω χάσει, αφού εξακολουθώ να πιστεύω στο ξεχωριστό....ίσως απλά να παραμυθιάζομαι για να την παλέψω...ίσως... Θυμάμαι ξαφνικά μια εξοχή, ένα ρυάκι, βλάστηση να οργιάζει δίπλα μου και μια δροσιά να αγγίζει αόρατα το δέρμα μου. Θυμάμαι τότε που ήμουν παιδί, θυμάμαι τότε που το μόνο που είχε σημασία ήταν το παιχνίδι....παράξενο...τι λες να έπαθα πρωί πρωί...Η μνήμη παλινδρομεί μέσα μου κάτι παράξενες ώρες εντελώς απροσδόκητα, που απορώ ακόμα κι εγώ τι στο καλό μου συμβαίνει...Καλύτερα να μη μιλήσω άλλο....Καλημέρα σας

Καλή Χρονιά!!!

Χρόνια πολλά σε όλους και μακάρι το 2012 να είναι η αρχή για νέα όνειρα, νέα ταξίδια, νέους στόχους και πολλή πολλή αγάπη!