Περιμένοντας την Άνοιξη....

Τα σύννεφα με αργές κινήσεις προσπαθούν να κρύψουν τον αδύναμο ήλιο. Το πρωινό είναι ψυχρό, μα πιο ψυχρή θαρρείς πως είναι η διάθεσή μου σήμερα. Ο χειμώνας παραείναι βαρύς για το μέσα μου φέτος, το κρύο, ο μουντός καιρός και τα παγκόσμια γεγονότα, με ρίχνουν άσχημα. Είπα να μη το βάλω κάτω και δεν θα το κάνω όμως, γιατί ξέρω καλά πως μετά από κάθε χειμώνα, η λυτρωτική, η αναζωογονητική Άνοιξη παίρνει σειρά και το πνεύμα, ο έρωτας, το γέλιο, ανθίζουν και πάλι σαν τα λουλούδια στους αγρούς. Λίγη υπομονή θέλει μόνο.....το φωνάζω μήπως και το ακούσω, μήπως και το πιστέψω και πάρω τα πάνω μου....θα δείξει....Ο Θηβαίος τραγουδάει μέσα από τα ηχεία του υπολογιστή μου το πόσο πολύ σ'αγάπησα.....<<αιώνια θα το τραγουδώ κι εσύ δεν θα το μάθεις...πως οι στιγμές που μου έδωσες αξίζουν μια ζωή>>...Και ο χειμώνας παραδομένος λες, αδύναμος μπροστά στη μουσική, κρύβει για λίγο το σκληρό πρόσωπό του και μια λιακάδα χαμογελάει ξανά....Μέσα μου ή έξω από το παράθυρο....δεν πρόσεξα...