Νιφάδες...

Με ένα μικρό σφυράκι σαν εκείνα που χρησιμοποιούν οι γιατροί για να ελέγξουν τα αντανακλαστικά των ασθενών, πρέπει να γκρεμίσω τον τεράστιο τοίχο που υψώνεται μπροστά μου και με εμποδίζει να προχωρήσω. Τον τοίχο που τα λάθη και οι κακοτοπιές χρόνων έχτισαν με τσιμέντο και πέτρα. Οι περαστικοί, οι γνωστοί, ακόμα και οι δικοί μου άνθρωποι, γελάνε όταν με βλέπουν να σφυροκοπώ αλύπητα τις τεράστιες πέτρες. -Σαν να προσπαθείς να τρυπήσεις ένα τοίχο με το καλαμάκι του φραπέ... είπε ένας περαστικός γελώντας. Εγώ όμως δεν τον άκουσα, συνέχισα και συνεχίζω κι ας πονούν τρομερά τα χέρια μου και ας τρομάζουν τα μάτια μου μπροστά στο τόσο δύσκολο έργο. -Εγώ θα νικήσω, εγώ θα τα καταφέρω γιατί δεν είμαι τυχαίος, λέω και ξαναλέω στον εαυτό μου καθώς θρυμματίζω με σφυριές μικρά κομμάτια πέτρας... Ίσως αν το λέω πολύ συχνά να το πιστέψω, σκέφτομαι... ίσως πάλι να τρελαθώ, ίσως όμως και να τα καταφέρω τελικά να γκρεμίσω το εμπόδιο που με κρατά σκλάβο....Φοβάμαι...φοβάμαι πολύ....δειλιάζω...μια φωνή μέσα μου μου λέει πως είμαι αστείος, μου λέει να τα παρατήσω....Δυνάμεις αντίθετες παλεύουν στη σκέψη μου...όπως πάντα..Μικρές νιφάδες χιονιού προσγειώνονται επάνω μου, μένουν για λίγο και μετά γίνονται ξανά νερό.....Σαν τη ζωή, σαν τον κόσμο ολόκληρο....όλα αλλάζουν,όλα χορεύουν τον κυκλικό χορό της ύπαρξης....πάντα. Παίρνω μια βαθιά ανάσα, υψώνω ψηλά το αστείο σφυρί μου και ξεκινώ ξανά............