Ταξίδι....

Έξυπνος δεν υπήρξα ιδιαίτερα, μα ούτε και ξεχωριστός...πως να τα καταφέρω; Θυμάμαι...ο κόσμος ανέπτυσσε τρελές ταχύτητες πάντα κι εγώ καθόμουν με ένα χαμόγελο στα χείλη και τον κοιτούσα. Χαμογελούσα που έτρεχε σαν κυνηγημένος... Ένοιωθα διαφορετικός, ένοιωθα πως εγώ δεν είμαι σαν όλους εκείνους, πως εγώ μπορώ και θα μπορώ πάντα να ακολουθώ τη δική μου πορεία...... Κοιτάζω το πρόσωπό μου σήμερα μέσα από το τρένο, το τρένο της καθυστερημένης ενηλικίωσης και δεν γελάω πια. Το βλέμμα μου άλλαξε από τότε που τόλμησα να κοιτάξω τελευταία φορά τον εαυτό μου κατάματα....Τρομάζω...στην αρχή φοβάμαι τη ματιά μου, μα σιγά σιγά το συνηθίζω. Πρέπει να συνηθίσω, πρέπει να προσαρμοστώ...Ο κόσμος σαν τεράστια σκούπα με ρούφηξε μέσα στη βρώμικη κοιλιά της κι εμένα. Οι αγνές σκέψεις και τα ανώτερα όνειρα που νόμιζα πως θα με βοηθήσουν, δεν έκαναν τίποτα μπροστά στη μανία της... Είναι σκοτεινά εδώ μέσα, φοβάμαι...Γύρω μου άνθρωποι περπατούν σκυμμένοι, καλοντυμένοι ή άστεγοι έχουν το ίδιο βλέμμα όλοι....το βλέμμα που κι εγώ πλέον υιοθέτησα...Τα μάτια μου θα συνηθίσουν το σκοτάδι, ακόμα και τη σκονισμένη, βρώμικη ατμόσφαιρα, πώς όμως τα αυτιά μου θα αντέξουν αυτή τη βοή, τα αυτιά μου που είχαν μάθει να απολαμβάνουν μονάχα μουσικές....; Ένα παιδικό κλάμα με τραβάει από τις σκέψεις μου, το παιδί που με τόσο κόπο έφερα ως εδώ, το παιδί που έκρυβα στα τρίσβαθα της ψυχής μου σφαδάζει γυμνό στο απέναντι πεζοδρόμιο. Τι συνέβη; -Γιατί όλα αυτά, φωνάζω δυνατά, μα απάντηση καμία. Μονάχα ένας περαστικός με κοίταξε για μια στιγμή και έπειτα κούνησε το κεφάλι του απορημένος...-Ελπίζω το καλοκαίρι να έρθει ξανά στις ψυχές σκέφτομαι φωναχτά, ο κόσμος όλος να αλλάξει, οι άνθρωποι να................ Έξυπνος δεν υπήρξα ιδιαίτερα....μα ούτε και ξεχωριστός........