Όνειρα....

Μέσα από τις σκιές, μια μορφή έφτασε ξανά στην πόρτα της λογικής μου. Την χτύπησε και όλου του κόσμου ο παραλογισμός χύθηκε στο δωμάτιό μου. Τα μάτια χόρευαν δαιμονισμένα μέσα στου ονείρου τον ίλιγγο...Όνειρο ή εφιάλτης....δεν κατάλαβα...αλήθεια όχι. Κράτησα το χέρι της μνήμης και εκείνη με παρέσυρε ξανά σε δρόμους ξεχασμένους, σε χορταριασμένα, απάτητα από καιρό μονοπάτια, κάτω από τη σκιά δέντρων τρομακτικά μεγάλων. -Άσε με να βγω στο ξέφωτο, άσε με να ξεχάσω...σου είπα.... Δεν άκουσες, δεν άκουγες ποτέ έτσι κι αλλιώς. Κρυώνω, βρέχει και γύρω μου φυσάει μανιασμένα ένας άνεμος τρελός. Πότε χαστουκίζει το ένα μου αυτί και πότε το άλλο. Σαν ήχος από πνεύματα που δεν βρήκαν ανάπαυση μοιάζει....τρομάζω...Καταπίνω ένα ουρλιαχτό επιδέξια και σε κοιτάζω. -Θέλω να τα καταφέρω σου λέω....και εσύ......απλά ξεσπάς σε γέλια...Η βροχή πέφτει επάνω στα μάτια μου και το είδωλό σου θολώνει. Μονάχα μια λευκή φιγούρα διακρίνω, που ακόμα τραντάζεται από τα γέλια....Σε φοβάμαι....με φοβάμαι....ξεχνώ....μα θυμάμαι..... Σκέψη σαν στίχος, με μουσική υπόκρουση του χειμώνα την οργή και μαέστρο...τον φόβο...