.......

Υπήρχε κάποτε όραμα,αξίες, ιδανικά....Υπήρχαν κάποτε άνθρωποι...
Τώρα....μονάχα σκέψεις μικρές, σάρκες, πάθη και ψέμματα....παντού...,
Το κορμί πονάει, η ψυχή φωνάζει...λες και το ντόμινο του κόσμου μας, μέσα σε μια στιγμή γκρεμίστηκε.
Η πόρνη στο δρόμο, με μάτια μαυρισμένα σε εκλιπαρεί να την εξευτελίσεις...Ο ζητιάνος ζητάει ταπεινά ελεημοσύνη με το ένα του χέρι και με το άλλο ετοιμάζει το μαχαίρι του για να σε ληστέψει....
Στο σχολείο σήμερα δεν είχε θέρμανση, τελείωσε το πετρέλαιο είπε ο διευθυντής....-Ούτε καν βιβλία δεν έχουμε να κάψουμε τα εξώφυλλα τους για λίγη ζεστασιά...σκέφτηκε ο μαθητής ειρωνικά.
Ο χειμώνας κατασπαράζει τις ελπίδες, με τον ίδιο τρόπο που οι "δυνατοί" καταστρέφουν τα όνειρά μας.
Μυρίζουν τα ρούχα του παιδιού βενζίνη, μπουκάλια στο πάτωμα στοιβαγμένα....Παλεύει, αντιδρά...χωρίς να ξέρει πως η βία μονάχα βία φέρνει...
Ο αριστερός υπόσχεται...ο δεξιός φωνάζει, όλοι τους.... μας αηδιάζουν.
Ο κόσμος φοβισμένος περπατάει με το κεφάλι σκυφτό....
Το "ενοικιάζεται" ανεμίζει στον άνεμο σαν σημαία επάνω στα απομεινάρια της σπασμένης βιτρίνας...
Καιροί δύσκολοι...εποχές τρελές...
Πόλεμος χωρίς όπλα, όμως παντού βλέπω ματωμένα θύματα...
Θυμώνω...ελπίζω...παλεύω....κάνω άραγε τίποτα; Ακούει κανείς; Σκέφτεται κανείς;Ή μονάχα υπνοβάτες γέμισε ο κόσμος παντού;;;;

Καλημέρα

Δεν μπορώ...

Δεν μπορώ να πιστέψω ότι στον κόσμο μας έπαψαν πια να περπατούν αληθινοί άνθρωποι...
Δεν μπορώ να δεχτώ ότι τα ειλικρινή συναισθήματα και η αγνότητα χάθηκαν πια...
Δεν μπορώ να σκύψω το κεφάλι μου απέναντι σε όλα αυτά τα χάλια που σκοτεινιάζουν τη ζωή μας...
Δεν μπορώ να αφήσω τον κόσμο όπως είναι...Εγώ!!! θα τον αλλάξω....
Δεν μπορώ να πετάξω τα όνειρά μου επειδή κάποιοι το αποφάσισαν απλά...
Δεν μπορώ να ελπίζω σε σκουπίδια, μπορώ όμως να τα πάρω στα χέρια μου και να τα πετάξω μια και καλή από το σπίτι μου...

Πέμπτη πρωί,,,

Σε κάλεσα στον κόσμο μου...μα δεν ήρθες. Σου φώναξα σκαρφαλωμένος στο κατάρτι μου, σε προειδοποίησα για τους κινδύνους της στεριάς... μα αρνήθηκες να επιβιβαστείς.
Μου κούνησες για λίγες στιγμές μονάχα ένα λευκό μαντήλι καθώς έβλεπες τη μορφή μου να γίνεται μακρινή κουκκίδα στα μάτια σου...Τότε που ξεκινούσα για νέα ταξίδια...τότε...
Σήμερα κοιτάζω τον κόσμο που περνάει, στεριανός πια κι εγώ για τα καλά. Χωρίς πλοίο, χωρίς χάρτες, χωρίς πυξίδα και μαγικούς προορισμούς.
Θυμάμαι τότε που έλεγα πως τον κόσμο ολόκληρο θα αλλάξω και γελάω. Όχι μόνο τον κόσμο δεν άλλαξα, αλλά ούτε καν εμένα τον ίδιο. Αστείο το είδωλό μου επάνω στον καθρέφτη της μνήμης μου...αυτό το πρωινό.
Μουσικές πετάνε στον αέρα, με αγγίζουν, με σπρώχνουν ξανά στο μονοπάτι μου. Υψώνω το κεφάλι μου όπως πρέπει και βαδίζω ξανά. Με βήμα σταθερό, με αποφασιστική ματιά, τραβάω εμπρός....Όπως η ζωή επιβάλει, όπως η ανθρώπινη λογική προστάζει....

Θέλω τόσα να σου πω, μα διστάζω. Βλέπεις η ψυχή μου ποτέ δεν κεντήθηκε με το χρυσάφι του θάρρους. Έμεινε μονάχα τσαλακωμένη να παρατηρεί τις φωτιές να καίνε μέσα της.
Θέλω τόσα να σου δείξω, μα διστάζω να απλώσω το χέρι μου... στέκομαι απλά και προσπαθώ να βρω την αποφασιστικότητα μέσα μου.
Θέλω τόσα να κάνω, τόσα...που δεν ξέρω από που να αρχίσω. Και έτσι μένω στην αφετηρία, σαν δρομέας που δεν ξέρει πια γραμμή να ακολουθήσει..μέσα στο στάδιο του κόσμου.
Θέλω να σε αγγίξω, μα η μορφή σου κρυστάλλινη και τα χέρια μου τραχιά....δεν θα το κάνω.

ΣκιΆ....

Της είπα να φύγει μακριά όμως δεν με άκουσε... Προτίμησε στο φως να εκτεθεί και να χαθεί . Απόψε το βράδυ όμως θα έρθει ξανά, πιστή, τη μορφή μου να συμπληρώσει. Σκοτεινή, τρομακτική για κάποιους, να ακολουθεί την κάθε μου κίνηση ερωτευμένη. Όταν τη ρώτησα κάποτε γιατί επιστρέφει πάντα εδώ, εκείνη με ένα παιδικό χαμόγελο μου είπε απλά...πως αυτή είναι η μοίρα της... Να με ακολουθεί, να με λατρεύει...μα ποτέ να μην μπορεί να με αγγίξει. Ευλογημένη και καταραμένη μαζί....

-Σπάσε το καράβι σου στα δυο...ταξίδια, αναζήτηση και μαλακίες! Προσγειώσου, ξύπνα, συντονίσου με τον κόσμο!
Η φωνή τους τρύπαγε τα αυτιά μου...Έπαιρναν από τα χέρια μου τα πινέλα και τον καμβά μου και τα αντικαθιστούσαν με μπατανόβουρτσες και τοίχους. Ο κόσμος αλλάζει, καιρός να αλλάξω κι εγω! Σκέφτηκα σιωπηλά... Με όποιο τίμημα και αν πρέπει να πληρώσω αυτή την αλλαγή...
Οι κάβοι λύθηκαν, η βενζίνη μούσκεψε τα καλολουστραρισμένα ξύλα του καταστρώματος, και ένα σπίρτο αναμμένο στα δάχτυλά μου περίμενε. Το χέρι μου καιγόταν μα η ψυχή μου δεν ήθελε ακόμα να αφήσει μια εποχή δύσκολη μα αγαπημένη να τελειώσει έτσι. Έπρεπε όμως....
Η φωτιά τύλιξε το σκαρί μου καθώς τα ρεύματα το τραβούσαν στα ανοιχτά. Κι εγώ καθισμένος στην προβλήτα, χωρίς δάκρυα στα μάτια, μονάχα με δόντια σφιγμένα κοίταζα τις φλόγες να καταπίνουν το τρελό μου πλοίο... Έργα χρόνων τελείωσαν μέσα σε μια στιγμή.... Ας είναι.......

...μια μαγική πένα...

Μια μαγική πένα κρατούσα κάποτε στα δάχτυλά μου. Την κράδαινα σαν σπαθί απέναντι στης σκέψης μου τους εχθρούς, σαν μπαστούνι την χρησιμοποιούσα όταν τραυματιζόμουν και σαν μαγικό ραβδί όταν είχα ανάγκη από λίγη μαγεία. Φιλντισένια, με χρυσές λεπτομέρειες, στιγματισμένη με μικρά διαμάντια εξαιρετικής ποιότητας....Αντικείμενο πολύτιμο για μένα, αντικείμενο πόθου για άλλους. Την φύλαγα μέσα σε μια θήκη φτιαγμένη από ξύλο τριανταφυλλιάς και ασήμι, μακριά από βλέμματα αδιάκριτα, μακριά από ματιές φτηνές. Τις νύχτες που η ψυχή μου κάλπαζε, την έπαιρνα στα χέρια μου κι εκείνη με οδηγούσε μέσα σε μονοπάτια μυστικά, περνούσαμε βράχια και ποτάμια, εμπόδια πολλά πριν καταλήξουμε στην εκάστοτε όαση. Όταν φτάναμε τελικά στον προορισμό μας, στα χέρια μου την έπαιρνα και την φιλούσα απαλά, σαν ένδειξη ευγνωμοσύνης που ήταν για μένα εκεί, σύντροφος πιστός στη μάχη με τις σκιές μου και οδηγός τις σκοτεινές νύχτες μου.
Μια μέρα άνοιξα το κουτάκι της διψασμένος για ακόμα ένα ταξίδι και με μάτια έκπληκτα ανακάλυψα πως η πένα μου είχε πια χαθεί. Αμέσως η οργή τύλιξε το μυαλό μου και άρχισα να σκέφτομαι πιθανούς κλέφτες. Μονάχα όταν καταλάγιασε ο θυμός, εντόπισαν τα μάτια μου στον πάτο του ξύλινου κουτιού ένα μικρό σημείωμα γραμμένο από την ίδια μου την πέννα....
Λυπάμαι, μα το χέρι σου δεν μπορεί πια να με ζεστάνει, το μελάνι μου άχρωμο βγαίνει πια, και η καλλιγραφία μου χάλασε....αντίο λοιπόν ταξιδιώτη....αντίο.......

Είχα κάποτε μια πένα....μια πένα μαγική.....

Ημερολόγιο πλοίου......

Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2011 ώρα 21:00

Ένα ''όνειρο'' χάθηκε σήμερα το απόγευμα, το παρέσυρε ο άνεμος και έπεσε στα κρύα νερά της άγνωστης θάλασσας που διανύαμε. Προσπάθησα πολύ να το βοηθήσω, μα οι δυνάμεις μου ήταν περιορισμένες και η ελπίδα έσβησε πια.
Η νύχτα απλώθηκε στην πλάση σαν μεταξένιο πέπλο και καθισμένος στον ξύλινο πάγκο του καταστρώματος, άφησα τη μνήμη να γυρίσει ξανά, στο πρωινό εκείνο,τότε που έπεσε το όνειρο επάνω στο πλοίο μου σαν πληγωμένο πουλί.
-Τι συνέβη, το ρώτησα...τρομαγμένος...και απορημένος μαζί
-Ο καυτός Ήλιος με τύφλωσε και έχασα την πορεία μου, τα φτερά μου κουράστηκαν και η δύναμη με εγκατέλειψε.....απάντησε εκείνο κλαίγοντας...
-Μπορείς να μείνεις εδώ, του είπα ζεστά και του έτεινα το χέρι μου...-Το πλοίο μου θα σου προσφέρει ασφάλεια, μέχρι να βρεις τη δύναμη να πετάξεις και πάλι.
Και τότε...για πρώτη μου φορά είδα ένα όνειρο να χαμογελά. Το χαμόγελό του, έκανε την ψυχή μου να νοιώθει ήρεμη, λες και απολάμβανα ξανά εκείνο το αυγουστιάτικο ηλιοβασίλεμα...εκεί, πέρα μακριά, στο μαγικό, χαμένο από τους χάρτες και από εμένα πλέον... νησί μου....

Ένας άνεμος παίρνει θαλασσινό νερό και ραντίζει το πρόσωπό μου, τα μάτια μου ανοίγουν διάπλατα καθώς διακρίνουν μια λάμψη βαθιά στον ορίζοντα. Το φως πλησιάζει προς το μέρος μου και παραξενεμένος σουφρώνω τα φρύδια. Παίρνω το κιάλι και κοιτάζω......Ένα χαμόγελο λαμπρό φωτίζει την ίριδα μου...πριν η λάμψη εξαφανιστεί για τα καλά πάνω στα σύννεφα.....
Ανασήκωσα το ναυτικό μου καπέλο και σαστισμένος χτένισα προς τα πίσω με τα δάχτυλά τα μαλλιά μου....άραγε αλήθεια είδα το όνειρο ξανά ή μονάχα το μυαλό παίζει παιχνίδια;......

Χωρίς ταλέντο μα αληθινό

Τις νύχτες που τα όνειρα τρομακτικά αγριεύουν
Και οι πυρκαγιές να κάψουνε το μέσα απειλουν
Ταξιδευτές το δρόμο τους πάλι να βρούν γυρεύουν
Αλκοολικοί οι άνεμοι δες... άγρια τραγουδουν

Tα μάτια μου μες στο κενό υγρά να με κοιτάζουν
Αδιάφορα τριγύρω μου περαστικοί γελουν
Άγρια σκυλια οι μνήμες σου τρομακτικά ουρλιάζουν
Τα όνειρα παιδια φτωχα που κλαίνε και πεινούν

Βάλε ξανά στα χέρια μου το μαγικό λυχνάρι
Μήπως και καταφέρω κάποτε το δρόμο μου να βρω
Στην αμμουδιά να αναζητάς ένα δικό μου χνάρι
Να εύχεσαι δτα κύμματα το άσπρο τους να δω

Κι όταν γυρνώ από του πέλαγους το μίσος τρομαγμένος
Δώσε μου την ελπίδα σου να σηκωθώ ξανά
Ο θυσαυρός ο μαγικός παρέμεινε κρυμμένος
Με χέρια άδεια γύρισα.... και με λευκά μαλλιά....

Σαν μπλέ πολύτιμα πετράδια....

Κάτι σπουδαίο θέλω πάλι να γράψω, μα για ακόμα μια φορά ξέρω πως δεν θα τα καταφέρω..Και αυτό το βράδυ θα μείνω μόνος στο σκοτάδι, αναζητώντας αχτίδες φωτος... Ψυχή τυφλή, ψυχή μικρή... Θα αλλάξει άραγε η κορνίζα στον πίνακά μου; Θα αποκτήσει το τοπίο μου το περίτεχνο πλαίσιο που αξίζει;;; Κεντημένη τη φαντάζομαι την κορνίζα μου, με μπλέ μοναδικά πετράδια να αγκαλιάζουν τον καμβά μου...μοναδικά.......Το χέρι να τα αγγίζει, να τα αγαπάει και να ματώνει την ίδια στιγμή...
Όνειρα γλυκά σε όλους...

Για σένα, για μένα, για τον κόσμο...

Διώξε μακριά την ανασφάλεια, τίναξε από τα φτερά σου τη σκόνη της αμφιβολίας και πέτα ξανά ψηλά. Άλλαξε τον κόσμο εσύ, μπορείς να το κάνεις, ξεκίνα από σένα και η αλλαγή σιγά σιγά θα εξαπλωθεί σαν κύμα γύρω σου.
Τις νύχτες που φοβάσαι να κοιμηθείς, σκέψου τα γλυκά όνειρα που ο Μορφέας θα στείλει για σένα και κλείσε τα μάτια σου απαλά. Το σκοτάδι της νύχτας ξεκουράζει, το σκοτάδι το εσωτερικό είναι εκείνο που μπορεί να σε βλάψει πραγματικά.
Πάντα να γελάς, γιατί το γέλιο σαν μαγικό σφουγγάρι σβήνει τα κακώς κείμενα από τον μαυροπίνακα της ψυχής μας...γέλα παιδικά, γέλα δυνατά, χαμογέλα συνέχεια...
Να προσέχεις μονάχα τον εαυτό σου πού τον χαρίζεις, γιατί οι άνθρωποι εύκολα ξεγελούν, εύκολα μπορούν, σε δρόμους με σπασμένα γυαλιά να σε οδηγήσουν.
Κλείνοντας, να θυμάσαι, όνειρα μεγάλα να σχεδιάζεις, να πιστεύεις σε αυτά, να δουλεύεις γι αυτά και θα δεις πως όσο τα χρόνια περνούν, το πιο όμορφο οικοδόμημα που ύψωσες...θα είναι αυτό.

Μια μέρα στη ''Βενετία''

-Λύκοι και πρόβατα ο κόσμος μας, σου είπα. -Τα πρόβατα ακολουθούν τους τσοπάνηδες-στερεότυπα, άβουλα και μισό κοιμισμένα, με μάτια θολά γεμάτα τηλεοπτικά σκουπίδια.- Οι δε λύκοι... ακολουθούν τα δικά τους ατομικά μονοπάτια, σκέφτονται στις ερημιές και ουρλιάζουν αγανακτισμένοι από του κόσμου την βλακεία. -Εσύ που ανήκεις; τι είσαι; τόλμησα να σε ρωτήσω αφελής...
-Εγώ είμαι... η φλογέρα του τσοπάνου...μου είπες απλά, αυθόρμητα...κοιτάζοντας μέσα στην ψυχή μου.
Ένοιωσα τότε μικρός, πολύ μικρός, παραδομένος σε ένα κύμα, που σηκώθηκε άγριο και ταρακούνησε συθέμελα την εσωτερική μου Βενετία, που με τόσο κόπο είχα χτίσει. Οι καλογυαλισμένες γόνδολες γεμάτες με όνειρα ανατράπηκαν σχεδόν, και οι πλατείες καλύφτηκαν με νερό.... Ένα παιδί που μου έμοιαζε, χτυπούσε παλαμάκια στο απέναντι μπαλκόνι χαρούμενο... Γύρισα πανικόβλητος και σε κοίταξα....-Όλα θα πάνε καλά μου είπες και μου χαμογέλασες παιδικά......

Σάββατο...

Όχι δεν είναι το χρήμα που αξίζει τελικά... ούτε τα σπουδαία και όμορφα πράγματα που μπορείς με αυτό να αποκτήσεις. Εκείνο που αξίζει, είναι να ξεσπάς σε τρελά γέλια με τους δικούς σου ανθρώπους, να ταξιδεύεις ξέγνοιαστα τη σκέψη σου στα σύννεφα, να αγαπάς την τρέλα και να τρελαίνεσαι από αγάπη. Να ξυπνάς το πρωί και να χαμογελάς, να γράφεις στα πιο απόκρυφα σημεία σου όλους εκείνους που σου χαλάνε το κέφι, να γίνεις εσύ το καλό που περιμένεις από τους άλλους. Να κρατάς στα χέρια σου μια νέα ζωή, να παλεύεις για το αύριο, να αφήνεις τις φωτιές στην ψυχή σου να ζεστάνουν τον κόσμο ολόκληρο. Όχι, το χρήμα δεν έχει σημασία, σημασία έχει η αυθεντικότητα των στιγμών που ζούμε, σημασία έχoυν οι πτυχές του εαυτού μας που ανακαλύπτουμε και μας εκπλήσσουν ευχάριστα, σημασία έχει η χαρά.

Στην αγαπημένη μου εγκυμονούσα μαγισσούλα ;)

Η κρίση και οι....Κροίσοι....

Ψεύτικες υποσχέσεις, χαζές ελπίδες, αβεβαιότητα και οργή, διάχυτα στα πλήθη...Η κοινωνία εκρήγνυται, ο κόσμος χάνει τον έλεγχο. Η λέξη πατριώτης έχει εκλείψει από τα λεξιλόγια των δυνατών, ο σοσιαλισμός έχει μετατραπεί σε δικτατορία, την ώρα που οι λογαριασμοί των λαμογίων ξεχειλίζουν ασφυκτικά σε χώρες μακρινές...
Η δικαιοσύνη έχει στραγγαλιστεί προ πολλού, κανένας δεν λογοδοτεί, κανένας δεν νοιάζεται για τίποτα πέρα από το προσωπικό του κέρδος...Οι γυναίκες των Καισάρων ευθύνονται για τις χλιδάτες ζωές που κάνουν, όλοι είναι αθώοι και ο λαός φταίει πάντα. Και αναρωτιέμαι αν ο Σόλωνας ζούσε σήμερα, θα έλεγε στους χοντροκοιλαράδεςε το γνωστό...«μηδένα πρό του τέλους μακάριζε»....;;;;

...

Σαν μουσική να αγγίζω τα αυτιά σου, σαν άνεμος να φουσκώνω τα πανιά των ονείρων σου. Σύννεφο εσύ απαλό, να γεμίζεις ομίχλη το δρόμο της ψυχής μου, να ξεχνώ τους γκρεμούς που φοβίζουν.
Τη βροχή να σταματάς όταν μαστιγώνει τα κεραμίδια της σκέψης μου, να είσαι στρατός όταν εχθροί πολιορκούν το κάστρο μου.
Αεροπλάνο το κορμί σου να γίνεται, να με βοηθάει από ψηλά τον κόσμο να κοιτάζω, να μοιάζουν όλα τα μεγάλα τους μικρά για μένα...
Σε ποιητή να μεταμορφώσεις τον ατάλαντο εαυτό μου και γεμάτες ταλέντο ζωγραφιές να κάνεις να μοιάζουν οι μουτζούρες στον καμβά μου.
Να είσαι η φωνή στο κενό, ο αντίλαλος στη χαράδρα της μνήμης μου, να με προσέχεις, να με κρατάς, μέχρι η δύναμη να γεμίσει και πάλι το μέσα μου....