-Λύκοι και πρόβατα ο κόσμος μας, σου είπα. -Τα πρόβατα ακολουθούν τους τσοπάνηδες-στερεότυπα, άβουλα και μισό κοιμισμένα, με μάτια θολά γεμάτα τηλεοπτικά σκουπίδια.- Οι δε λύκοι... ακολουθούν τα δικά τους ατομικά μονοπάτια, σκέφτονται στις ερημιές και ουρλιάζουν αγανακτισμένοι από του κόσμου την βλακεία. -Εσύ που ανήκεις; τι είσαι; τόλμησα να σε ρωτήσω αφελής...
-Εγώ είμαι... η φλογέρα του τσοπάνου...μου είπες απλά, αυθόρμητα...κοιτάζοντας μέσα στην ψυχή μου.
Ένοιωσα τότε μικρός, πολύ μικρός, παραδομένος σε ένα κύμα, που σηκώθηκε άγριο και ταρακούνησε συθέμελα την εσωτερική μου Βενετία, που με τόσο κόπο είχα χτίσει. Οι καλογυαλισμένες γόνδολες γεμάτες με όνειρα ανατράπηκαν σχεδόν, και οι πλατείες καλύφτηκαν με νερό.... Ένα παιδί που μου έμοιαζε, χτυπούσε παλαμάκια στο απέναντι μπαλκόνι χαρούμενο... Γύρισα πανικόβλητος και σε κοίταξα....-Όλα θα πάνε καλά μου είπες και μου χαμογέλασες παιδικά......
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου