Θέλω τόσα να σου πω, μα διστάζω. Βλέπεις η ψυχή μου ποτέ δεν κεντήθηκε με το χρυσάφι του θάρρους. Έμεινε μονάχα τσαλακωμένη να παρατηρεί τις φωτιές να καίνε μέσα της.
Θέλω τόσα να σου δείξω, μα διστάζω να απλώσω το χέρι μου... στέκομαι απλά και προσπαθώ να βρω την αποφασιστικότητα μέσα μου.
Θέλω τόσα να κάνω, τόσα...που δεν ξέρω από που να αρχίσω. Και έτσι μένω στην αφετηρία, σαν δρομέας που δεν ξέρει πια γραμμή να ακολουθήσει..μέσα στο στάδιο του κόσμου.
Θέλω να σε αγγίξω, μα η μορφή σου κρυστάλλινη και τα χέρια μου τραχιά....δεν θα το κάνω.