Ημερολόγιο πλοίου......

Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2011 ώρα 21:00

Ένα ''όνειρο'' χάθηκε σήμερα το απόγευμα, το παρέσυρε ο άνεμος και έπεσε στα κρύα νερά της άγνωστης θάλασσας που διανύαμε. Προσπάθησα πολύ να το βοηθήσω, μα οι δυνάμεις μου ήταν περιορισμένες και η ελπίδα έσβησε πια.
Η νύχτα απλώθηκε στην πλάση σαν μεταξένιο πέπλο και καθισμένος στον ξύλινο πάγκο του καταστρώματος, άφησα τη μνήμη να γυρίσει ξανά, στο πρωινό εκείνο,τότε που έπεσε το όνειρο επάνω στο πλοίο μου σαν πληγωμένο πουλί.
-Τι συνέβη, το ρώτησα...τρομαγμένος...και απορημένος μαζί
-Ο καυτός Ήλιος με τύφλωσε και έχασα την πορεία μου, τα φτερά μου κουράστηκαν και η δύναμη με εγκατέλειψε.....απάντησε εκείνο κλαίγοντας...
-Μπορείς να μείνεις εδώ, του είπα ζεστά και του έτεινα το χέρι μου...-Το πλοίο μου θα σου προσφέρει ασφάλεια, μέχρι να βρεις τη δύναμη να πετάξεις και πάλι.
Και τότε...για πρώτη μου φορά είδα ένα όνειρο να χαμογελά. Το χαμόγελό του, έκανε την ψυχή μου να νοιώθει ήρεμη, λες και απολάμβανα ξανά εκείνο το αυγουστιάτικο ηλιοβασίλεμα...εκεί, πέρα μακριά, στο μαγικό, χαμένο από τους χάρτες και από εμένα πλέον... νησί μου....

Ένας άνεμος παίρνει θαλασσινό νερό και ραντίζει το πρόσωπό μου, τα μάτια μου ανοίγουν διάπλατα καθώς διακρίνουν μια λάμψη βαθιά στον ορίζοντα. Το φως πλησιάζει προς το μέρος μου και παραξενεμένος σουφρώνω τα φρύδια. Παίρνω το κιάλι και κοιτάζω......Ένα χαμόγελο λαμπρό φωτίζει την ίριδα μου...πριν η λάμψη εξαφανιστεί για τα καλά πάνω στα σύννεφα.....
Ανασήκωσα το ναυτικό μου καπέλο και σαστισμένος χτένισα προς τα πίσω με τα δάχτυλά τα μαλλιά μου....άραγε αλήθεια είδα το όνειρο ξανά ή μονάχα το μυαλό παίζει παιχνίδια;......