Μικρή ποίηση...

Γιατί τα λόγια μου να είναι άχρωμα πια; Γιατί να μη μπορώ με τις λέξεις μου να παίξω μουσικές όπως κάποτε; Παράξενη Άνοιξη, παράξενη δευτέρα, ένας αναστεναγμός και λόγια πολλά,  που καίνε μια ψυχή που δεν έχει πια τη δύναμη να φωνάξει. Ο δρόμος μοιάζει δύσβατος, όμως ξέρω ότι θα τα καταφέρω....όπως πάντα. Τι κι αν το κάθε βήμα μου με γεμίσει πληγές, τι κι αν δεν ευχαριστηθώ όσο πρέπει το ταξίδι; Ας είναι...

Για το σκοτάδι...

Με ρωτάς τι είναι το σκοτάδι κι εγώ αναρωτιέμαι αν ποτέ κατάλαβα πραγματικά τη φύση του...Μάλλον όχι....αλλιώς ίσως τώρα που το σκέφτομαι να το είχα τελικά νικήσει....Ας το ψάξουμε λοιπόν λίγο παραπάνω.....

Σκοτάδι είναι όταν ξέρεις ότι μπορείς αλλά τελικά δεν μπορείς να κάνεις τα όνειρά σου πραγματικότητα.

Σκοτάδι είναι όταν κοιτάζεις το είδωλό σου στον καθρέφτη και δεν ξέρεις ποιον πραγματικά έχεις απέναντί σου.

Σκοτάδι είναι όταν τα πρέπει σου συγκρούονται με τα θέλω σου και η ζωή σου μπαίνει σε καλούπια.

Σκοτάδι είναι όταν φοβάσαι τον φόβο που σε τυλίγει και σε εξουσιάζει.

Σκοτάδι είναι η μελωδία που ξέχασε να παίζει η ψυχή σου και παραμένει βουβή και άχαρη.

Σκοτάδι είναι η ρομαντική διάθεση που θυσιάστηκε στον βωμό μιας προσγειωμένης, ορθολογιστικής κοινωνίας.

Σκοτάδι είναι οι ποιητές που έσπασαν τις πένες τους θεωρώντας πως δεν αξίζει πια ο κόπος.

Σκοτάδι είναι οι ψυχές που ξέχασαν την αληθινή τους φύση.

Σκοτάδι είναι όταν κοιτάζεις γύρω σου και σχεδόν όλα σου προκαλούν ανία.

Σκοτάδι είναι όταν δεν μπορείς πια να τραγουδήσεις δυνατά γιατί οι στίχοι δεν σε εκφράζουν.

Σκοτάδι είναι όταν ο κόσμος γύρω σου σε κρίνει ενώ ποτέ δεν κατάλαβε ποιος πραγματικά είσαι.

Σκοτάδι είναι το ηλιοβασίλεμα που το κοιτάζεις πια χωρίς να νιώθεις στην ραχοκοκαλιά σου την αλλοτινή μαγεία. 

Σκοτάδι είναι όταν περιμένεις κάτι που ξέρεις ότι ποτέ δεν θα έρθει κι όμως επιμένεις με αφέλεια να το περιμένεις.

Σκοτάδι είναι, όταν η παρουσία του φωτός σε τρομάζει επειδή ξέχασες την αξία του....

Πέμπτη....

Όμορφη μέρα, λιακάδα, ζέστη και μία διάθεση καλοκαιρινή πλανιέται στον αέρα. Η φύση ανθίζει, η ελπίδα προσπαθεί κι αυτή με τη σειρά της και η μουσική που βγαίνει από τα ηχεία μου με ταξιδεύει χρόνια πίσω. Παρελθόν και παρόν μπλέκονται και μια γλυκιά ζάλη σκεπάζει την πραγματικότητα.

Σκέψεις......ξανά...

Η ανάγκη να ''παγιδεύσω'' στο χαρτί εκείνα που αγριεμένα τρέχουν  μέσα στην ψυχή μου με έφερε αρχικά εδώ. Ήταν ένας τρόπος να κάνω τα κανόνια της επανάστασης να σιγήσουν, πριν ο κόσμος μου γνωρίσει την πίκρα του πολέμου. Έτσι απλά, χωρίς πλάνο, χωρίς σχεδιασμό, χωρίς μέτρο στα ποιηματάκια μου, έτσι ακριβώς όπως οι σκέψεις μου μπερδεμένες ξεχύνονται από το νου, έτσι αποτυπώνονται κι εδώ....ελεύθερες, αυθόρμητες...Η ζωή κάποτε έμοιαζε απλή, έκανα όμως λάθος μεγάλο....τίποτα δεν είναι απλό και τίποτα δεν σου χαρίζεται...Ο κόσμος από αγγελικός, μέσα σε λίγο καιρό έγινε δύσκολος, πολύ δύσκολος. Τα χρόνια κυλούσαν σαν το καυτό αίμα μέσα στα σπλάχνα του Χρόνου, παρασύροντας την παιδικότητά μου μακριά...μεταμορφώνοντας την όψη και το μυαλό μου σε κάτι νέο, σε κάτι άγνωστο στο παιδί που ήμουν κάποτε. Φοβήθηκα πολύ, πίστευα πως με μαγικές δυνάμεις θα καταφέρω να νικήσω τη νέα μου αλήθεια....μάταια όμως. Το σύστημα με ρούφηξε, με μάσησε με τα ατσαλένια του δόντια και με αφομοίωσε.....Ακόμα ένας αριθμός, ακόμα ένας μικρός άνθρωπος στο σωρό, στριμωγμένος μαζί με τόσους και τόσους άλλους. Τι μπορεί να λυτρώσει τον κόσμο από τη βλακεία όμως, τι μπορώ να κάνω εγώ για να τον φτιάξω...; Πόσο μικρός είμαι σήμερα...και πόσο μεγάλη του κόσμου η μορφή.....φοβάμαι, χαμογελώ, περιμένω...Περιμένω το μαγικό ραβδί να τον αλλάξει και πάλι...

(Ευχαριστώ τη Φανή που μου έστειλε εκείνο το υπέροχο κείμενο και μου θύμισε πως είναι να γράφει κανείς αυθεντικά,όμορφα, ξεχωριστά.)

Στον νέο μου ανιψιό...

Για σένα που έφτασες στον κόσμο μας πριν λίγο, και γέμισες χαμόγελα και φως τα πρόσωπά μας,

λίγα στιχάκια σου χαρίζω να θυμάσαι, πώς άγγιξες μια μέρα την καρδιά μας.

--

Εύχομαι πάντα δυνατός να είσαι, ευτυχισμένος, ποτέ η σκοτεινή πλευρά να μη σε αγγίξει,

να λάμψεις άστρο λαμπερό στου κόσμου το σκοτάδι, μοίρα καλή στο διάβα σου χρυσόσκονη να ρίξει.

--

Και αν ο κόσμος σε φθονεί και σε τρομάζει, εσύ μονάχα να γελάς, μη δίνεις σημασία,

να κυνηγάς με πάθος τα όνειρά σου, και δυνατά να αγαπάς! αυτό έχει μόνο αξία.

--

Να σε κοιτάμε και να θυμόμαστε τα παιδικά μας χρόνια, μέσα από τα μάτια σου τη νιότη μας να βρούμε,

Σαν άλλοτε να τρέξουμε μαζί σου στα παρκάκια, με την παιδικά μας τη χαρά και πάλι να βρεθούμε.

--

Σκέψεις

Μην αφήσεις τη σκέψη να χωθεί ξανά, σε εκείνη τη σκοτεινή σπηλιά που ζούσε κάποτε ξεχασμένη και αποκομμένη από του κόσμου τη λογική. Πρέπει να το ελέγξεις και αυτή τη φορά....δεν μπορείς πλέον να κάνεις τέτοια ταξίδια......δεν μπορείς. Άσε λοιπόν το φως να ξεπλύνει τα στίγματα που λερώνουν την κρυστάλλινη διάθεσή σου, προχώρα μπροστά και μην αφήσεις την ψυχή σου να πληγώσει τα πόδια της σε εκείνα τα παλιά μονοπάτια. Και αν δεν μπορείς να το κάνεις για σένα, κάνε το για εκείνους που είναι δίπλα σου και περιμένουν να αλλάξεις. Τι κι αν δεν ξέρουν ότι οι άνθρωποι κάποιες φορές....απλά δεν μπορούν να αλλάξουν; 

Λόγια...

Μουσικές σκληρές, μουσικές γλυκές, ένας καιρός βροχερός και μία διάθεση παράξενη χρωματίζουν τη Μ.Δευτέρα.....Ο καιρός περνάει τόσο γρήγορα, πριν λίγο ήμουν ακόμα παιδί, κοίταζα τα αστέρια και πίστευα πως μπορώ να κάνω ότι θέλω. Πως ο κόσμος είναι φτιαγμένος με κέντρο του τις δικές μου ανάγκες, τα δικά μου θέλω, τα δικά μου περίεργα όνειρα....Τα κέρινα 32 έσβησαν επάνω στην τούρτα, αδύναμα να αντισταθούν στην ορμή του αέρα που ξεχύθηκε από τα χείλη μου...Ο χρόνος σαν ατίθασο άλογο αγώνων τρέχει αφηνιασμένος στην άγρια κούρσα της ζωής. Άγρια και όμορφη μαζί, σαν τον έρωτα, σαν την έκρηξη, σαν τη γέννηση, σαν την ποίηση.... Καλησπέρα σας....

Παλιές ωχρές σελίδες...

Θέλω να μπορέσω με τα γράμματά μου να κάνω έρωτα στην ψυχή σου...οι λέξεις μου σαν αόρατα χέρια να γνωρίζουν το μέσα σου, να το αγγίζουν και να σε κάνουν να απορείς....Να απορείς γιατί δεν πίστευες πως μπορεί στον κόσμο της τεχνολογίας και της ψυχρής λογικής να γίνεται αυτό. Πόσο το θέλω να μπορέσω να γράψω κάτι πραγματικά όμορφο για σένα, για μένα, για την ουσία που έχει κρυφτεί πίσω από φτηνές απαιτήσεις και ψεύτικες ανάγκες. 

Θέλω να μπορέσω να τραγουδήσω ξανά μπαλάντες φτιαγμένες για σένα μόνο, από μουσικά όργανα που δεν μπορεί του ανθρώπου η ακοή να καταλάβει....κομμάτια φτιαγμένα να τα ακούς μονάχα με τα αυτιά της ψυχής σου. 

Θέλω να μπορέσω να ζωγραφίσω όμορφα, για να αποτυπώσω στον μέσα μου καμβά το πορτραίτο σου για πάντα. Να το κοιτώ τις βροχερές μέρες και να μη με ενοχλεί ο χειμώνας πια....

Θέλω να μπορέσω να γίνω γλύπτης, για να σμιλεύω πάνω στο δέρμα σου με καλέμι φτιαγμένο από χάδια, ερωτικές σκηνές από ξεχασμένες εποχές.... 

Κατακτώντας τον εσωτερικό έλεγχο...

Ακόμα ένας αγώνας ξεκίνησε στο ρινγκ της σκέψης μου, σχεδόν δύο μέρες πριν. Αποφάσισα και φέτος να κάνω τη διαφορά, να ξεκινήσω από την αρχή και ίσως το 2012 αντί για το τέλος του κόσμου....να τα καταφέρω. Φοβάμαι, δεν σας κρύβω, φοβάμαι γιατί ο αντίπαλός μου είναι αρκετά δυνατός και στο παρελθόν με έχει νικήσει πολλές φορές....;Oμως έχω ανάγκη μεγάλη, να πιστέψω πως αυτή τη φορά μπορώ πραγματικά να τα καταφέρω. Θα ζητήσω μια χάρη μονάχα από όλους εσάς που ακόμα διαβάζετε τις σκέψεις μου....Θα ήθελα να σας ζητήσω να μου χαμογελάσετε όπου κι αν είστε κι εγώ να ξέρετε θα νιώσω το χαμόγελό σας και θα προσπαθήσω ακόμα περισσότερο....Θα προσπαθήσουμε όλοι μαζί να κάνουμε αυτή την Άνοιξη το σκοτάδι να φύγει τρομαγμένο από τον δρόμο μας.....Καλό βράδυ....