Γιατί τα λόγια μου να είναι άχρωμα πια; Γιατί να μη μπορώ με τις λέξεις μου να παίξω μουσικές όπως κάποτε; Παράξενη Άνοιξη, παράξενη δευτέρα, ένας αναστεναγμός και λόγια πολλά, που καίνε μια ψυχή που δεν έχει πια τη δύναμη να φωνάξει. Ο δρόμος μοιάζει δύσβατος, όμως ξέρω ότι θα τα καταφέρω....όπως πάντα. Τι κι αν το κάθε βήμα μου με γεμίσει πληγές, τι κι αν δεν ευχαριστηθώ όσο πρέπει το ταξίδι; Ας είναι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου