Όταν σε
είδα πρώτη φορά, καθόσουν στο ξύλινο παγκάκι του διαδρόμου στο παλιό δημοτικό
σχολείο και έπαιζες με κάρτες υπέρ-ατού, από αυτές που είχαμε μικροί με τα
αυτοκίνητα και τις μηχανές, που η μνήμη μου πλέον ξεθωριασμένη δεν με αφήνει να
θυμηθώ πως παίζονταν.
Εκείνο που μου έκανε εντύπωση ήταν τα μαλλιά στα πλάγια του
κεφαλιού σου….ήταν γκρίζα κι εσύ ήσουν μικρός….παράξενη εικόνα… Με είδες που σε
κοίταζα επίμονα και μου χαμογέλασες….-Παίζουμε; είπες με ευγένεια
και χαμηλή φωνή κι εγώ κάθισα δίπλα σου και σε ρώτησα από πού ήρθες….Δεν
θυμάμαι τι μου είπες….ήσουν καινούργιος στη μέση της χρονιάς…σίγουρα θα ένιωθες
απαίσια….όμως τότε δεν το ήξερα…συγνώμη….Σε ρώτησα το όνομα
σου…..-Φώτης….θυμάμαι καλύτερα όσο σκαλίζω στο παλιό χρονοντούλαπο….
Είχες πρόσωπο γεμάτο καλοσύνη και μια αρχοντιά που έπρεπε να
περάσουν χρόνια για να μπορέσω να αντιληφθώ, όταν σε έφερα ξανά στο παρόν μου
μέσα από σκονισμένες αναμνήσεις…Γίναμε φιλαράκια…μέσα από τα
υπέρ-ατού.....παίξαμε, έχασες και έχασα και την επόμενη μέρα με
πλησίασες και θέλησες να κάνουμε παρέα. Οι δύο φίλοι που τότε είχα πιο κοντά
μου σε γνώρισαν κι εκείνοι…και σαν ακαλλιέργητα χωριατόπαιδα που ήμασταν
αρχίσαμε να σε πειράζουμε…απλά επειδή δεν μπορούσαμε να σε καταλάβουμε….Δεν
μπορούσαμε να καταλάβουμε τα σκοτεινά σου μάτια….
Σε έπαιρνε καλό αυτοκίνητο από στο σχολείο και ήσουν πάντα
καλοντυμένος…προφανώς πλούσιος….με πολλά παιχνίδια…που ήθελες να μοιραστούμε
στα διαλείμματα….Κάποτε μας είπες με την χαμηλή φωνή του
τότε οκτάχρονου αγοριού….πως η τηλεόραση είχε δείξει την οικογένεια
σου στο δελτίο ειδήσεων…..Ο θάνατος σε είχε αγγίξει μικρέ μου….είχε τσακίσει
τις ισορροπίες σου…..κι εμείς γελούσαμε και κουτσομπολεύαμε….-Καθάρισαν τον
θείο του και έπεσαν πυροβολισμοί και με άλλους στο σπίτι του…-Φαντάσου τον Φώτη
έλεγε ο Ανδρέας…….θα τα είχε κάνει πάνω του….κι εμείς γελούσαμε….-Εμείς σε
αντίστοιχη περίπτωση θα είχαμε σκοτώσει τους πάντες….σαν τον Ράμπο.... έλεγε ο
Γιώργος…..Και γελούσαμε μικρέ μου…και σε πειράζαμε γιατί δεν ήσουν τόσο έξυπνος
νομίζαμε.. όσο εμείς….Ήσουν ευγενικός και αρχοντικός κι εμείς πολύξεροι
χωριάτες χωρίς χαρακτήρα σχηματισμένο…με στερεότυπα άλλους χωριάτες τραμπούκους
και κοκορόμυαλους…......Αν σήμερα…..απόψε αν σε γνώριζα….θα έβλεπα τα μάτια
ενός ποιητή, θα υποκλινόμουν σε αυτό το παιδικό και ταυτόχρονα ώριμο βλέμμα
σου….συγνώμη φίλε…δεν ήξερα…Αν απόψε σε κοίταζα ξανά δεν θα σου μιλούσα, μονάχα
το βλέμμα μου θα χαμήλωνα…κι εσύ ίσως να ένευες καταφατικά, ίσως και να με
συγχωρούσες πια………Ήμουν κι εγώ παράξενο παιδί…πολλές φορές έκλαψα κρυφά για σένα
όταν σκεφτόμουν τα μάτια σου να μας κοιτάζουν θλιμμένα που γελούσαμε σε βάρος
σου…όταν προδίδαμε τη φιλία σου….αλλά, βλέπεις… μόλις είχα μπει στο κοπάδι….δεν
ήθελα πια να είμαι μόνος….καλύτερα πρόβατο παρά μόνος έλεγα…τότε…..δεν ήξερα….
Καλή τύχη παράξενο μικρό αγόρι…όπου κι αν είσαι….
