Κύμα...

Το κύμα χάιδευε την ακτή σαν απαλός εραστής, αφήνοντας μικρά δάκρυα νερού στην χρυσαφένια άμμο. Εκείνος καθισμένος με την πλάτη του προς το νερό, απολάμβανε τον ήχο από αυτό το ''χάδι'' και προσπαθούσε να συγκεντρώσει τη σκέψη του....μάταια όμως. Λες και το γλυκό σκηνικό, σαν αράχνη τον είχε παρασύρει στον ιστό του και τον είχε παγιδεύσει εκεί. Είχε κάνει πολλά λάθη στη ζωή, λάθη από αφέλεια και το χειρότερο, λάθη ''προγραμματισμένα''. Αναρωτήθηκε για μια στιγμή που ξέφυγε για λίγο, όταν η χαλάρωση χαλάρωσε τη λαβή της στο μυαλό του, αν μπορεί να κάνει κάτι για να αλλάξει έστω κάποια από τα λάθη του παρελθόντος, που σε κάθε ευκαιρία εμφανίζονταν μπροστά του και τον έκαιγαν. Θα ήθελε πολύ να τα καταφέρει και να αλλάξει πορεία έστω και τώρα που έμοιαζε κάπως σκουριασμένος. Μέσα του, η σπίθα της ελπίδας περίμενε πρόσφορο έδαφος χρόνια ολόκληρα για να πυροδοτήσει και πάλι πυρκαγιές. Καλές πυρκαγιές, πυρκαγιές που θα ζέσταιναν το μπαλόνι του αερόστατου για να πετάξει ξανά.....μακριά σε νέα όνειρα...

*

Ήταν κάποτε ένα παιδί, ένα παιδί που σταμάτησε να είναι παιδί γιατί κοίταξε κατάματα την κακία του κόσμου. Ήταν κάποτε ένα αστέρι, ένα αστέρι που σταμάτησε να κοιτάζει τον ήλιο γιατί φοβόταν  τα όνειρα που θα έκαναν οι άνθρωποι κοιτάζοντάς το. Ήταν κάποτε μια κοπέλα, μια κοπέλα που πήρε από το χέρι το παιδί και του έδειξε το σκοτεινό αστέρι....Του έμαθε να πιστεύει στον κύκλο και να μην απελπίζεται. Το αγόρι αγάπησε πολύ την κοπέλα...το αστέρι παρακολουθούσε την αγάπη του και το φως άρχισε σιγά σιγά να καθρεφτίζεται ξανά επάνω του....H κοπέλα όμως δεν αγάπησε το αγόρι και το αγόρι έπαψε να πιστεύει και έχασε ξανά το δρόμο του. Το αστέρι στενοχωρήθηκε και κρύφτηκε ξανά στο σκοτάδι...και η κοπέλα απλά ξέχασε....

...

Ξέχασες πως είναι να είσαι άνθρωπος; Ο κόσμος σε έκανε ακόμα ένα γρανάζι στην καλά λαδωμένη μηχανή του; 

Λησμόνησες την ταυτότητά σου, τις αξίες σου και την καλοσύνη σου; Το ταξίδι σε άλλαξε τόσο πολύ πια;

Τις νύχτες που κοιτάζεις ψηλά, αναρωτιέμαι....βλέπεις ακόμα μαγεία στα αστέρια; Κάνεις ευχές σε εκείνα που πέφτουν;

Σε κοιτώ και φοβάμαι ότι ξέχασες, δεν θέλω να ξεχνάς, δεν θέλω......Κοίταξε τα μάτια μου σήμερα και ίσως να δεις ξανά εκείνη τη λάμψη που ξέχασες να δημιουργείς στα μάτια του κόσμου....ίσως...

Φωνές στο δρόμο, άγρια χρόνια...χρόνια περίεργα. Μην ξεχνάς όμως...δεν πρέπει. Άσε το τραγούδι μου να σε τραβήξει πίσω στα χρόνια εκείνα που ακόμα καμαρώναμε γι αυτό που είμαστε...Και ας σχεδιάσουμε το μέλλον από την αρχή...κόντρα σε όλα εκείνα που μας στερούν τα πραγματικά πολύτιμα του κόσμου....

Χμ...

Μια φωτογραφία στερεωμένη στο ταβάνι με ταινία διπλής όψης αποτελούσε τον ουρανό του τις κρύες μέρες του χειμώνα, τότε που το χλωμό φως έκανε τον περιβάλλοντα χώρο να μοιάζει ακόμα πιο καταθλιπτικός. Στον τοίχο πλάι του, γραμμές χαραγμένες στον φουσκωμένο σοβά προσπαθούσαν να μετρήσουν τις μέρες του στο κελί...Τα είχε κάνει θάλασσα σκέφτηκε και σαν ο εαυτός του ο ίδιος να τον κορόιδευε, έσκασε στα γέλια μόνος του. Ίσως είχε αρχίσει να τα χάνει...ίσως απλά να απέκτησε τελικά χιούμορ τόσο καιρό σε αυτή την ποντικότρυπα. Ένα ουρλιαχτό ακούστηκε από το διάδρομο και μετά σιωπή. Είχε μάθει πλέον να αδιαφορεί για όλα αυτά, λες και τα συναισθήματά του είχαν ταμπουρωθεί πίσω από απροσπέλαστα τείχη...τίποτα δεν τον ένοιαζε πια...τίποτα... εκτός από την φωτογραφία στο ταβάνι. Ήταν ο μόνος λόγος που τον έκανε να αισθάνεται ακόμα άνθρωπος ανάμεσα στο λήθαργο που του προκαλούσαν τα φάρμακα. Όαση και φάρος όταν το καράβι του χανόταν μέσα στην τρικυμία της χημικής καταιγίδας που σάρωνε το μυαλό του. Ξάπλωνε και κοίταζε για ώρες ολόκληρες εκείνη τη μορφή που του θύμιζε πως η ζωή του δεν πήγε χαμένη, γιατί κατάφερε τελικά να αγαπήσει και να αγαπηθεί. Αυτό δεν ήταν κάτι....; -Ναι ήταν! απαντούσε μόνος του σε ένα διάλογο καθόλα φυσιολογικό αν αναλογιστεί κανείς τη θέση του.

Η πόρτα έτριξε αλάδωτη και το κεφάλι του δίπλωσε στο στέρνο του για να κοιτάξει τι στο καλό ήθελαν και τον ενοχλούσαν. Δύο ασπροντυμένοι άνδρες, ο ένας κοντός και κακομούτσουνος και ο άλλος γεροδεμένος και θεόρατος, με πρόσωπο όμως βλαμμένο, τον κοίταζαν από την πόρτα του. Ο κοντός άνοιξε το στόμα του και με φωνή γεμάτη χαιρεκακία...φώναξε..-Ήσουν κακό παιδί σήμερα στην αυλή ε; Ο γιατρός διέταξε να σου αφαιρέσουμε την γκόμενα που έχεις στο ταβάνι για να την παίζεις τις νύχτες.....Ο γιγαντόσωμος άνδρας έσκασε στα γέλια και ο κοντός τον χτύπησε φιλικά στην πλάτη πριν αρπάξουν τη φωτογραφία και την κάνουν κομμάτια μπροστά στα απαθή μάτια του. Το βλέμμα του παρέμενε ήρεμο, αλλά η ψυχή του έβραζε αγριεμένη για την αδικία....δεν μπορούσαν να το κάνουν αυτό...όχι δεν μπορούσαν φώναξε μέσα του πριν αφήσει την οργή....εκείνο το τέρας που τον είχε φέρει ως εδώ, να ξεχυθεί και πάλι από μέσα του. Με ένα σάλτο πήδηξε πάνω στον γίγαντα και πριν ο μυώδης άνδρας καταλάβει τι έγινε, το ρινικό οστό είχε ήδη χωθεί μέσα στον εγκέφαλό και το κορμί του σωριαζόταν στο πάτωμα. Ο δεύτερος νοσοκόμος έκανε να φύγει μα τον πρόλαβε και κλείδωσε το λαιμό του σε μια λαβή, στραγγίζοντας τον αέρα  και τη ζωή από μέσα του...Οι πολεμικές τέχνες τελικά μόνο μπελάδες του προκάλεσαν σκέφτηκε μια στιγμή πριν αφήσει το σώμα του άψυχου άνδρα να πέσει στο πάτωμα, αλλά αυτή τη στιγμή ένοιωθε τυχερός που γνώριζε πως να σκοτώνει με τα χέρια του. Εκείνη .....κομματιασμένη στο πάτωμα βρεχόταν από τα δάκρυά του. Εκείνος προσπαθούσε σκυφτός να μαζέψει τα κομμάτια της όταν η σφαίρα τρύπησε το κρανίο του...........σκοτάδι μετά.

Παρασκευή...

Σε ένα κράτος υπό κατάρρευση, με ένα καιρό φθινοπωρινό μέσα στην άνοιξη, με ένα όνειρο διαμελισμένο, με ένα γιατί τεράστιο και με μια φωνή μυρμηγκιού να ουρλιάζει στα πλήθη μάταια μήπως και ακουστεί.....πονάει η ψυχή σήμερα...πονούσε και χθες, για τους έρωτες που ξέχασες, για τους θησαυρούς που έχασες και για όλα όσα πίστεψες και αποδείχτηκαν ψεύτικα.

Γκρίνια;

Όταν νιώθεις την ανάγκη να γκρινιάξεις μη το κάνεις...Στη θέση της γκρίνιας βάλε ένα χαμόγελο και στη θέση της μουρμούρας ένα δυνατό γέλιο. Αν το κάνουμε όλοι αυτό, ο κόσμος σίγουρα θα γίνει αρκετούς τόνους πιο φωτεινός.....πφφφφ τρίχες....Η γκρίνια βγαίνει από μόνη της, πολλές φορές είναι λυτρωτική και ευχάριστη για σένα. Νιώθεις σαν μικρό μπομπιράκι που του τη χάλασαν. Γκρίνια, μουρμούρα και μούτρα λοιπόν....ότι καλύτερο χαχαχαχαχ.

Πφφφ...

Στα 16 έχασα το δρόμο, στα 20 τον ξαναβρήκα νόμιζα, αλλά έκανα λάθος, στα 30 φοβήθηκα πως γερνάω και στα 32 μου το πήρα πια απόφαση...Aς είναι...

...

Η άμμος στην κλεψύδρα κυλούσε αργά, σχηματίζοντας στον πάτο του δοχείου σχήματα που προσπαθούσαν να πάρουν μορφή μέσα στα μάτια του...μάταια όμως. Ήταν απλά ένα μικρό βουναλάκι από άμμο, τίποτα μαγικό, τίποτα που να μπορούσε να βγάλει τη σκέψη του από το ''πηγάδι'' που είχε πέσει. Με την ανάστροφη του χεριού του έριξε την κλεψύδρα στο πάτωμα και άφησε τα δάκρυα να τρέξουν ελεύθερα...Τόσα χρόνια μετά, επιτέλους μπορούσε να κλάψει δυνατά, λυτρωτικά...Ο κόσμος που άλλοτε έμοιαζε μαγικός, είχε μετατραπεί σε ένα σκληρό πεδίο ατελείωτων μαχών. Όπλα, φωνές, εμβατήρια, χωρίς κανένας όμως να ξέρει πραγματικά για τι πολεμά.....Έκλαιγε δυνατά, φώναζε, πενθούσε για το παιδί που έχασε μέσα του, για το παιδί που τον παρακαλούσε τόσα χρόνια να μην ξεχάσει ποτέ....Ο κόσμος τον ρούφηξε, τον επεξεργάστηκε και τον αφομοίωσε....γαμώτο!....

Μια νύχτα.....

Μέσα στα μάτια της, σαν μισό χαλασμένη πινακίδα από νέον, αναβόσβηνε μια λέξη ξανά και ξανά προσμένοντας κάποιον περαστικό που θα την προσέξει. ΠΑΡΑΠΟΝΟ…….

Τα χέρια της χτυπούσαν ρυθμικά τα πλήκτρα του υπολογιστή και η μουσική από τα ηχεία, προσέθετε στην ησυχία της νύχτας μια γλυκιά μελαγχολία. Τα μαλλιά της ελεύθερα, ανέμιζαν απαλά, χορεύοντας στο χορό του μαγιάτικου ανέμου που έμπαινε σαν κλέφτης από το μισάνοιχτο παράθυρο. Μια ξαφνική παρόρμηση, την έκανε να σηκωθεί από το κάθισμά της, να φορέσει ένα ελαφρύ μπουφάν και με τα κλειδιά στο χέρι να κατευθυνθεί στο αυτοκίνητό της. Λες και η πόλη δεν την άντεχε απόψε, λες και το καράβι μέσα της ζητούσε επειγόντως τη θάλασσα ξανά….το ταξίδι, τη φουρτούνα, το λάθος της και το σωστό…..

Η παραλία ήταν έρημη και αυτό της άρεσε πολύ. Άνοιξε το παράθυρο του αυτοκινήτου και ανέπνευσε δυνατά το θαλασσινό αεράκι. Εικόνες από ταξίδια παλιά άρχισαν σαν ριπές να τρυπάνε το παρόν και ένα χαμόγελο πλατύ σχηματίστηκε στα χείλη της. Ο καιρός είχε περάσει, ο κόσμος γύρω της είχε αλλάξει πολύ, όμως χαιρόταν γιατί ήξερε πως μέσα της υπήρχε πάντα η ψυχή του ταξιδιώτη άθικτη…..Τι κι αν άλλαξε, τι κι αν μεγάλωσε, πάντα ένα μικρό κορίτσι της πρότεινε το χέρι και την τραβούσε ξανά μαζί του στον μαγικό κόσμο της παιδικότητας.

Άνοιξε την πόρτα του αυτοκινήτου, έβγαλε τα παπούτσια της και ένοιωσε στα πέλματά της την υγρή άμμο να την αγκαλιάζει. Ο παφλασμός των κυμάτων τη συμβούλευε να γυρίσει πίσω, στην ασφάλεια του σπιτιού και του πρέπει της…..όμως ήταν ήδη αργά….

......

Ελλάς....

Ο κόσμος φοβισμένος, απογοητευμένος και σαστισμένος έδωσε δύναμη στους τραμπούκους και η βία πανηγυρίζει δικαιωμένη! Η βία, που μόνο λύση δεν αποτελεί σε τέτοιες περιπτώσεις. Καληνύχτα στενόμυαλοι Έλληνες, γυρίστε πίσω στο μεσαίωνα λοιπόν….. κυνηγήστε μάγισσες, πυροβολήστε όποιον έχει αντίθετη άποψη από εσάς, προσκυνήστε υποταγμένοι τους λίγους…Ντρέπομαι πολύ……

....

Θέλω τα χείλη μου να αγγίξεις όπως τότε, που το γλυκό καλοκαιρινό τραγούδι ζέσταινε τις παγωμένες ψυχές.

Τα κύματα του κορμιού μου να δαμάσεις, με τα κουπιά του πάθους σου να χτυπούν ρυθμικά το ανταριασμένο μου νερό.

Σαν άνεμος να διώξεις τα σύννεφα της βροχής μακριά, για να χαρώ ξανά τον ήλιο μέσα από την αντανάκλαση των ματιών σου.

Και αν φωνάξω, αν κλάψω, μην τρομάξεις…από χαρά μονάχα είναι που κατάφερα ξανά το δρόμο μου να βρω.

Τι κι αν μεγάλωσα, η εφηβεία που φύλαξα με προσοχή στης μνήμης το μυστικό δωμάτιο, μπροστά σου θα ανθίσει και πάλι.

Και οι στίχοι που φυλάω τόσα χρόνια θα έρθει ο καιρός που τραγούδι γλυκό για σένα θα συνθέσω, ο κόσμος όλος τη μελωδία να χαρεί.