...

Ξέχασες πως είναι να είσαι άνθρωπος; Ο κόσμος σε έκανε ακόμα ένα γρανάζι στην καλά λαδωμένη μηχανή του; 

Λησμόνησες την ταυτότητά σου, τις αξίες σου και την καλοσύνη σου; Το ταξίδι σε άλλαξε τόσο πολύ πια;

Τις νύχτες που κοιτάζεις ψηλά, αναρωτιέμαι....βλέπεις ακόμα μαγεία στα αστέρια; Κάνεις ευχές σε εκείνα που πέφτουν;

Σε κοιτώ και φοβάμαι ότι ξέχασες, δεν θέλω να ξεχνάς, δεν θέλω......Κοίταξε τα μάτια μου σήμερα και ίσως να δεις ξανά εκείνη τη λάμψη που ξέχασες να δημιουργείς στα μάτια του κόσμου....ίσως...

Φωνές στο δρόμο, άγρια χρόνια...χρόνια περίεργα. Μην ξεχνάς όμως...δεν πρέπει. Άσε το τραγούδι μου να σε τραβήξει πίσω στα χρόνια εκείνα που ακόμα καμαρώναμε γι αυτό που είμαστε...Και ας σχεδιάσουμε το μέλλον από την αρχή...κόντρα σε όλα εκείνα που μας στερούν τα πραγματικά πολύτιμα του κόσμου....