...

Η άμμος στην κλεψύδρα κυλούσε αργά, σχηματίζοντας στον πάτο του δοχείου σχήματα που προσπαθούσαν να πάρουν μορφή μέσα στα μάτια του...μάταια όμως. Ήταν απλά ένα μικρό βουναλάκι από άμμο, τίποτα μαγικό, τίποτα που να μπορούσε να βγάλει τη σκέψη του από το ''πηγάδι'' που είχε πέσει. Με την ανάστροφη του χεριού του έριξε την κλεψύδρα στο πάτωμα και άφησε τα δάκρυα να τρέξουν ελεύθερα...Τόσα χρόνια μετά, επιτέλους μπορούσε να κλάψει δυνατά, λυτρωτικά...Ο κόσμος που άλλοτε έμοιαζε μαγικός, είχε μετατραπεί σε ένα σκληρό πεδίο ατελείωτων μαχών. Όπλα, φωνές, εμβατήρια, χωρίς κανένας όμως να ξέρει πραγματικά για τι πολεμά.....Έκλαιγε δυνατά, φώναζε, πενθούσε για το παιδί που έχασε μέσα του, για το παιδί που τον παρακαλούσε τόσα χρόνια να μην ξεχάσει ποτέ....Ο κόσμος τον ρούφηξε, τον επεξεργάστηκε και τον αφομοίωσε....γαμώτο!....